Дэманы доктара Глінскага. Сяргей Егарэйчанка
асаблівай эстэтычнасцю, і я сумняюся, што камусьці хацелася б назіраць іх кожны дзень.
– Рэактар размешчаны на самым ніжнім узроўні?
– Вы няўважліва слухалі мяне ў самалёце, Якуб. Пад рэактарам яшчэ размешчана станцыя ачысткі вады, тэхнічныя сховішчы і рэзервуары. Туды мы яшчэ дабяромся, гэта не самая цікавая частка бункера. Аднак, здаецца, нам трэба выходзiць.
Сценкі шахты сапраўды сталі зноў празрыстымі, і створкі усё гэтак жа непрыкметна разышліся ў бакі. Першым, што я ўбачыў перад сабой, быў зіхатлівы твар невысокага пажылога чалавека ў акулярах з абсалютна сівой галавой. Чалавек меў трохі пацешны выгляд, нагадваючы, з аднаго боку, тыповы вобраз злёгку звар’яцелага навукоўца, а з другога – лагоднага дзядулі, што знаходзіць найвялікшае задавальненне ў забавах са сваімі ўнукамі.
– Тамім, чаму вы не паведамілі мне аб вашым прыбыцці? – чалавечак умудрыўся, не змяняючы зіхатлівага выгляду, люта накінуцца на Гора. Пры гэтым яго твар з шырокай усмешкай быў звернуты да мяне, а не да араба. – Мне толькі што тэлефанаваў Марка і сказаў…
– Я прыдушу гэтага вашага Марка за яго доўгі язык, прафесар. Дазвольце прадставіць вам …
– Доктар Глінскі, я бязмежна рады бачыць вас! – стары не слухаў Гора, і той змоўк з напускным выразам крыўды на твары. – Я прафесар Клаўс, кіраўнік энергетычнага праекта. Ведаеце, чым мы займаемся тут? Мы запальваем зоркі, доктар!
– Я ўжо чуў трохі пра вашу распрацоўку, прафесар. Шчыра кажучы, мне да гэтага часу не верыцца, што вам удалося стварыць цалкам устойлівы стэларатар, які не толькі прыдатны для выпрабавання ў навуковых мэтах, але і гатовы да атрымання практычнай карысці ў выглядзе энергазабеспячэння архіпелага.
Клаўс зарагатаў.
– Мой дарагі Якуб (дазволіце мне так называць вас?), я ведаю, што гэта гучыць як фантастыка і што самыя аптымістычныя прагнозы кажуць аб немагчымасці практычнай прымянімасці стэларатараў як мінімум да другой паловы дваццаць першага стагоддзя, аднак нам удалося ступіць у будучыню ужо сёння дзякуючы неверагодна шчодраму фінансаваму ўліванню, прыцягненню самых лепшых спецыялістаў і стварэнню ўсіх неабходных умоў для нашай працы. Зразумела, не абышлося і без таго, што прынята называць «пробліскам геніяльнасці», прарыўных думак, сфармуляваных патрэбнымі людзьмі ў патрэбны час. Мы сапраўды ўшчыльную падышлі да магчымасці выпрацоўваць на нашым рэактары дастатковую колькасць энергіі не толькі для таго, каб забяспечваць патрэбы архіпелага, але і ўсяго рэгіёна, дзе мы знаходзімся. Мы гатовыя выпрацоўваць больш энергіі, чым дае сярэдняя атамная электрастанцыя, пры гэтым наша вытворчасць будзе значна больш бяспечнай і невымерна больш экалагічнай. І гэта толькі пачатак! Паглядзіце, Якуб, гэта наша дзецішча, – і Клаўс павярнуўся назад, даючы мне нарэшце магчымасць зірнуць на велізарную канструкцыю, якая размяшчалася за яго спінай.
Паглядзець сапраўды было на што. Памяшканне, у якім размяшчаўся рэактар, па памерах амаль раўнялася ўваходнай зоне бункера, прычым вышыня столей візуальна