Strategia dla Polski. Отсутствует

---

Скачать книгу

---

rozwiązywanie problemów strukturalnych. Jesteśmy wciąż mocni, ale tracimy siłę rozwojową. Gospodarka nadal pozostaje na ścieżce względnie zrównoważonego wzrostu, ale nie są podejmowane reformy strukturalne i instytucjonalne, które zapobiegałyby jej stopniowemu dryfowaniu w stronę niezrównoważonego i niskiego wzrostu.

      Polskę może spotkać relatywne pogarszanie się pozycji zajmowanej w międzynarodowym podziale pracy. Państwo autorytarnej mobilizacji w krótkiej perspektywie zyskuje na operacyjnej sprawności. Płaci za to jednak radykalnym ograniczeniem potencjału rozwojowego oraz stworzeniem podstaw do głębokich społecznych podziałów i ostrych konfliktów. Przedsiębiorczość i innowacyjność rozwija się tylko w warunkach specyficznego i organicznie formującego się ekosystemu gospodarczego, który może być tylko częściowo i stopniowo kształtowany przez administrację publiczną. I to taką, która jest politycznie niezależna i wysoce profesjonalna. Podstawową składową tego systemu są jednak firmy, które nie zostały jeszcze „do szpiku kości” przeniknięte oportunizmem gospodarczym i klientelizmem politycznym. A tym samym są otwarte i zdolne do współdziałania z innymi. Jeśli myśli się o rozwoju, a nie utrwalaniu określonego stanu, to oddziaływanie odgórne (top-down) ma sens tylko wtedy, kiedy napotyka współgrające z nim oddziaływanie oddolne (bottom-up).

Bibliografia

      Amin A., Hausner J. (1997), Interactive Governance and Social Complexity, w: Beyond Market and Hierarchy. Interactive Governance and Social Complexity, A. Amin, J. Hausner (red.), Edward Elgar, Cheltenham.

      Goetz K.H., Zubek R. (2005), Stanowienie prawa w Polsce. Reguły legislacyjne a jakość ustawodawstwa, Program „Sprawne państwo”, Ernst & Young, Warszawa.

      Grabher G. (1995), The Elegance of Incoherence. Economic Transformation in East Germany and Hungary, w: Industrial Transformation in Europe, E. Dittrich, G. Schmidt, R. Whitley (red.), Sage, London.

      Hausner J. (2001), Security through Diversity: Condition for Successful Reform of the Pension System in Poland, w: Reforming the State, J. Kornai, S. Haggard, R. Kaufman (red.), Cambridge University Press, Cambridge.

      Hausner J. (2007), Pętle rozwoju. O polityce gospodarczej lat 2001–2005, Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa.

      Józefiak C. (2005), Siły napędowe gospodarki, referat przedstawiony na 100. posiedzeniu Rady Strategii Społeczno-Gospodarczej, tekst niepublikowany.

      Kurczewski J. (2006), Nieufność i solidarność, w: Jaka Polska? Czyja Polska? Diagnozy i dyskusje, P. Kosiewski (red.), Fundacja Batorego, Warszawa.

      Kwiatkowski E. (1931), Dysproporcje, Wydawnictwo Towarzystwa Szkoły Ludowej, Kraków.

      Marody M., Wilkin J. (red.) (2002), Meandry instytucjonalizacji: dostosowanie Polski do Unii Europejskiej, EU-monitoring VI, Friedrich Ebert Stiftung, Małopolska Szkoła Administracji Publicznej Akademii Ekonomicznej w Krakowie, Kraków.

      Конец ознакомительного фрагмента.

      Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

      Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

      Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.

      1

      Nie tylko w Polsce – aczkolwiek wydaje się, że u nas szczególnie aktywnie – celebruje się rozmaite rocznice, zwłaszcza te okrągłe. I tak przy okazji dziesięciolecia transformacji pojawiła się niesłusznie traktująca tamten okres jako jednolity głośna wtedy praca z wymownym podtytułem Klęska polskich reform (Poznański 2000), a 10 lat później, a więc 20 lat po przełomie politycznym 1989 roku, praca różnicująca oceny poszczególnych podokresów (Kołodko, Tomkiewicz 2009, 2011).

      2

      Niektóre z przywoływanych pozycji literatury ukazały się ex post, czasami wiele lat po upływie okresu, do którego się odnoszą, ale ich znaczne fragmenty opierają się na wcześniejszych pracach autorów i dlatego właśnie są przytaczane.

      3

      Oczywiście trzeba poczynić zastrzeżenie o niepełnej porównywalności wskaźników dynamiki gospodarczej z okresu przed i po 1989 roku, jednakże z pewnością w odniesieniu do kategorii PKB czteroletni okres o najwyższym tempie wzrostu to właśnie lata „Strategii dla Polski”, 1994–1997. Cenne próby sprowadzenia do porównywalności wskaźników tempa wzrostu gospodarczego dla stulecia Polski po odzyskaniu niepodległości, 1918–2018, można znaleźć w opracowaniu (GUS 2018), a dla okresu od 1945 roku w studium (Kaliński 2012).

      4

      W ujęciu kwartalnym (w porównaniu z tym samym kwartałem poprzedniego roku) najszybsze tempo wzrostu PKB zanotowano w II kwartale 1997 roku, kiedy to wyniosło ono 7,5%. Nigdy potem nie udało się już osiągnąć tak wysokiego wskaźnika.

      5

      Jak sądzę, właśnie ten aspekt długofalowy i ogrom wyzwań stojących przed państwem, społeczeństwem i gospodarką miał na myśli Andrzej K. Koźmiński, gdy kilka miesięcy po przyjęciu przez Sejm i Senat RP „Strategii dla Polski” pytał, kto ją zrealizuje (Koźmiński 1994).

      6

      Obrady Okrągłego Stołu trwały od 6 lutego do 5 kwietnia 1989 roku. W ich rezultacie 4 czerwca odbyły się wybory do Sejmu i Senatu, a 12 września tegoż roku został powołany rząd premiera Tadeusza Mazowieckiego.

      7

      Por. (Kołodko 2000, s. 38).

      8

      Ponownie, bo wcześniej dochód narodowy rósł. Szacuje się, że w krytycznym 1989 roku PKB zwiększył się o 0,2%, przy czym w drugiej połowie roku, a zwłaszcza w jego czwartym kwartale już spadał.

      9

      Jednoprocentowa inflacja miesięczna (miesiąc do poprzedniego miesiąca) implikuje wzrost ogólnego poziomu cen w skali rocznej o 13,8%, co udało się osiągnąć dopiero w końcu 1997 roku.

      10

      Nie wiadomo, kto sobie uzurpuje prawa autorskie do tej anegdoty, bo krąży ona po świecie, tyle że występują w niej różni bohaterzy. Ostatnio, w 2019 roku, opowiadał mi ją Michel Camdessus, którego znam od początku lat 90., kiedy był dyrektorem wykonawczym Międzynarodowego Funduszu Walutowego. Teraz spotkaliśmy się przy okazji publikacji jego książki o przyszłości świata, o której i on pisze (Camdessus 2018). Gdy zapytałem, co sądzi o pozycji i perspektywach Emmanuela Macrona po fali demonstracji gilets jaunes, „żółtych kamizelek”, opowiedział mi właśnie tę anegdotę z prezydentem Francji w roli głównej. Może i ma rację, bo sam widziałem, jak Macron chodzi po wodzie. Na okładce „The Economist”. Ale to było latem 2017 roku…

Скачать книгу