Maestro z Sankt Petersburga. Camilla Grebe

      Znajdowała się w pomieszczeniu oświetlonym przez gołe żarówki zwisające spod sufitu. Na plastikowym stole stojącym pośrodku leżała czarna sukienka i podłużna paczka z rzemieniami przymocowanymi do obu końców.

      – Pomożesz nam w jednej sprawie – powiedział mężczyzna, który wyprowadził ją z ciemnicy. – Jak to zrobisz, wypuścimy twojego syna.

      Kuskowo, na południowy wschód od Moskwy, 10 maja

      Przedarli się przez korki w porze lunchu w miarę szybko – Nikołaj nie musiał nawet ani razu jechać przeciwległym pasem, co w dzikim moskiewskim ruchu zdarzało się wcale nierzadko. Zmierzali na doroczne spotkanie zarządu Pioneer Capital, które miało się odbyć w pałacu kuskowskim.

      Nikołaj uśmiechnął się tak szeroko, że aż błysnęły mu złote zęby w ogorzałej twarzy.

      – Najpierw pańscy wielcy szefowie będą mówić o ważnych biznesach, a potem przyjdzie pora na co innego, no nie? – powiedział, postukując się wyprostowanym palcem wskazującym w szyję, którym to gestem co najmniej od czasów Piotra Wielkiego obrazowo przedstawiano nadmierne picie.

      Po libacjach w Wanilu i w Szambale Tom nie zamierzał już uczestniczyć w żadnych imprezach, ale obawiał się, że samo postanowienie nie wystarczy.

      Nikołaj zwolnił. Ich oczom ukazały się dwa pałace. Jeden ciągnął się wzdłuż skraju parku, a drugi rozlewał się w postaci eterycznego lustrzanego odbicia na tafli jeziora u jego stóp.

      – Hrabia Szeremietiew nie należał raczej do skromnych – stwierdził Tom.

      – Święta prawda – odpowiedział Nikołaj. – Mnie by wystarczyła już połowa tych kochanek, z którymi się zabawiał. A pałaców i posiadłości więcej od niego miał jedynie car. Chyba nie weźmie mi pan za złe, jeśli przypomnę, że właśnie jeden z Szeremietiewów spuścił wam, Szwedom, niezłe lanie pod Połtawą.

      Tom się uśmiechnął, lecz darował sobie komentarz.

      – Hrabia miał jeden cel: zbudować pałac godny cara. Kuskowo to trzysta hektarów, wielkie jak sowchoz. Podobno często przyjeżdżała tu caryca Katarzyna. Czasami ze swoim kochankiem Potiomkinem.

      – Ale zdarzało się, że wpuszczała pod spódnicę i hrabiego – roześmiał się Nikołaj. – Ona to dopiero miała kochanków, nieprzebrany tłum. Jak skończyła sześćdziesiątkę, upodobała sobie młodych chłopców. Podobno włos jeżył się na głowie od tego, co z nimi wyprawiała. – Nikołaj zatrzymał bmw. Wyjął papierosa z ust i roześmiał się głośno. – Czort woz’mi! Lepiej już służyć na froncie!

      Tom zatrzymał chłopca w osiemnastowiecznym stroju i spytał, gdzie odbywa się posiedzenie zarządu.

      – Już nawet dzieci biorą do pracy! – fuknął Nikołaj, gdy Tom pomachał mu na pożegnanie i ruszył żwirową alejką w kierunku oranżerii. Wyglądała jak gigantyczna napoleonka rozłożona w ogromnym parku.

      Kiedy usiadł wśród drzewek pomarańczowych, ubrani w liberie kelnerzy zaserwowali mu bliny, sałatkę owocową i kawę. Na chwilę przestał myśleć o mającym się niedługo rozpocząć posiedzeniu i obserwował personel obsługujący gości. Ci młodzi ludzie z całą pewnością mieli wyższe wykształcenie, ale zdawali sobie sprawę, że pracując jako kelnerzy, zarobią kilkakrotnie więcej, niż gdyby wykonywali swoje wyuczone akademickie zawody – przynajmniej na razie. Tempo dokonujących się zmian było brutalne, a ich pierwsze rezultaty już dawało się zauważyć. Stopniowo wyzwalała się z ludzi tłumiona przez całe pokolenia kreatywność i coraz silniej zaznaczała się wola poprawienia sobie warunków życia, też zagłuszana przez stulecia.

      Każdy, kto chciał, mógł zaczynać nawet z pustymi rękami, byle tylko coś go wyróżniało – inteligencja, siła, bezwględność czy na przykład koneksje. Wtedy miał szansę dołączyć do grona rosyjskich celebrytów i ciągle rosnącego zastępu miliarderów.

      Gwiazda Rosji przez wiele ostatnich lat coraz mocniej rozbłyskiwała na międzynarodowym firmamencie, ale dopiero teraz świat się obudził i panująca przez wieki nieufność, lęk i dezinformacja zaczęły ustępować bardziej zróżnicowanemu obrazowi tego kraju.

      W Rosji nastąpiła nowa epoka, pojawił się nowy typ Rosjan, nieznany dotąd światu.

      – Tom!

      Był tylko jeden człowiek, który mógł wymówić jego imię z takim nosowym zaśpiewem typowym dla klas wyższych.

      Lord Pendergast, the seventh Earl of Herefordshire, był założycielem i większościowym udziałowcem Pioneer Capital. Wśród pracowników znany jako Poltergeist, a w angielskich kręgach finansowych nazywany Redem Vaderem. Powiadano, że jest spokrewniony z domem królewskim Stuartów, co zresztą było widać – podobnie jak wszyscy członkowie niewielkich ludów syberyjskich mają trochę dziwny wygląd, ponieważ od pokoleń małżeństwa zawierają osoby bliżej lub dalej ze sobą spokrewnione.

      Prezes zarządu miał cofnięty podbródek i bujną rudawą grzywę. W najlepszych chwilach rozwiane, sterczące wokół twarzy włosy przypominały grzywę szetlandzkiego kuca. Ale w saunie, gdzie pewnego razu zebrali się wszyscy dyrektorzy firmy i robili rzeczy, które nie przysporzyłyby im chwały, gdyby wyciekły do bulwarowej angielskiej prasy, imponująca czupryna szybko zamieniła się w nędzne, cienkie strąki.

      Pan