Kriteri I Leibnizit. Maurizio Dagradi
dhe studentët e respektonin. Falë Universitetit mund të bashkëpunonte me shkencëtarë të tjerë si ai, të lidhur me universitetet më të rëndësishme të globit. Ndihej në detyrim, dhe dhurimi i të paktën një pjese të zbulimit Universitetit i dukej një mënyrë shlyerjeje.
Tavani nuk ishte më i zhytur në errësirë siç kishte qenë për gjithë këtë kohë; zhbiroi jashtë dritares dhe pa që agimi kishte tretur tashmë natën, duke ndriçuar i mrekullueshëm dhe rritës mbi Manchesterin e tij, prelud i një agimi ndritës. Të njëjtin agim që ai po jetonte në zhvillimin progresiv të misterit shkencor që me kolegët e vetë do të përpiqeshin të kthenin në një agim po aq të ndriçuar të njohjes superiore, për njerëzimin.
U ngrit, aspak i përgjumur, dhe kuptoi që kishte një uri të madhe. Përgatiti një mëngjes të bollshëm dhe e konsumoi i kënaqur, duke menduar ndërkaq për orarin më të përshtatshëm për t’u telefonuar kolegëve që kishte zgjedhur për kërkimin. Kobayashi duhej telefonuar menjëherë, meqë në Osaka ishte tashmë pasdite. Kamaranda vinte menjëherë më pas pasi operonte në Raipur, në verilindje të Indisë. Schultzi në Heidelberg dhe Novak në Oslo ishin shumë afër tij, si zonë kohore, pra do t’i telefononte nga mesi i mëngjesit.
U vesh dhe doli përballë agimit, drejtuar për në Universitet dhe në fillim të një aventure që do ta kishte çuar ku ai nuk do kishte mundur kurrë të imagjinonte.
Kapitulli VIII
Drew arriti në studion e tij pasi kishte kaluar kopshte të zbrazëta dhe përshkuar korridorë të zbrazur. Ishte akoma shumë shpejt për të parë vërdallë studentë, të punësuar dhe profesorë, por edhe herë të tjera ai kishte shkuar që herët në mëngjes në Universitet. I pëlqente të jetonte atë moment në të cilin gjithë universiteti dukej sikur flinte në mëngjesin e mjegullt, si një përbindësh i shtrirë për të pushuar por i mbushur me fuqi që nga çasti në çast do të hidhej në veprim. Gjeti shpejt numrin e Kobayashit në bllok dhe e telefonoi. U përgjigj një zë i hollë femëror, në japonisht.
<Moshi moshi.>5
<Drew desu ga, Kobayashi-san onegaishimasu?>6 u përgjigj Drew me japonishten e tij të cunguar.
<Mirëdita, profesor Drew,> bashkëbiseduesja ndërroi menjëherë në gjuhën angleze, duke e njohur atë. <Jam Maoko. Profesor Kobayashi më kishte folur për ju. Fatkeqësisht tani po jep mësim dhe do të mbarojë pas pak. Më vjen shumë keq që nuk mund t’ua kaloj dot shpejt, profesor.>
Drew u kujtua që kur e kishte takuar herën e fundit, disa muaj para një konference, Kobayashi i kishte folur për atë nxënësen e shkëlqyer afër diplomimit, Maoko Yamazaki, që po i kalonte para kohe hapat dhe do kishte arritur në diplomim parakohe krahasuar me kohën e përcaktuar. Ishte kënaqësi të flisje me një person kaq të aftë, dhe në të njëjtën kohë vlerësonte edukatën e këndshme që japonezët shprehin në bisedë. Vajzës vërtet i vinte keq që nuk po i kalonte Kobayashin, nuk shtirej hipokrizisht si do kishte bërë një perëndimor.
<Ju falënderoj për sjelljen, Maoko-san7. Do ishit kaq e sjellshme të më telefononi, sa të kthehet? Është shumë e rëndësishme.> pyeti i kënaqur Drew.
<Patjetër, profesor. Mund të më lini numrin tuaj... Oh! Ja profesor Kobayashi! Po jua jap menjëherë. Ditën e mirë!>
‘E pabesueshme.’ mendoi Drew, ‘Maoko e dinte që Kobayashi do të kthehej për pak megjithatë kishte recituar aktin e pendimit. Një perëndimor thjesht do të kishte thënë: "Prit një moment se po vjen." Kemi vërtet shumë për të mësuar nga japonezët, në lidhje me edukatën.’
<Drew-san, miku im!> Kobayashi filloi gjallërisht në telefon, <Ç’farë të shtyn të telefonosh një ngrënës orizi si unë?>
<Përshëndetje, Kobayashi. Kam nevojë për ndihmën tënde për një kërkim goxha kompleks. Ke kohë për mua?>
<Sigurisht, Drew-san. Sapo kam përfunduar një punë për përshpejtuesin e ri të grimcave në projektin në Chiba dhe kam disa javë pushim. Ç’farë të duhet saktësisht?>
<Kam takuar në një fenomen të çuditshëm që kërkon një studim të thelluar. Ai shfaqet vetëm në prani të sasive të përcaktuara mirë të energjisë dhe do të doja të kuptoja mekanizmin që e drejton. Meqënëse ti punon përditë me nivelet e energjisë që më interesojnë, mendova që do kishe mundur të merreshe me këtë pjesë të kërkimit. Si thua?>
Kobayashit iu bë qejfi.
<Jam i nderuar nga kërkesa jote. Pranoj me kënaqësi. Si mendon të veprosh?>
<Para së gjithash është e nevojshme që ti të vish në Manchester që unë të të tregoj si shfaqet fenomeni dhe pajisjen që e prodhon. Pastaj së bashku me shkencëtarët e tjerë të grupit të kërkimit që po formoj do të përpiqemi të arrijmë tek teoria që shpjegon funksionimin. Je dakord?>
<Natyrisht, Drew-san. Kush janë të tjerët?>
<Kamaranda për matematikën, Schultz për relativitetin, ehm..., Novak për strukturën e lëndës.>
<Novak? Jasmine Novak?> i shpëtoi Kobayashit, por u përmbajt shpejt. <Drew-san, miku im, ti e di që unë kam patur debate të pakëndshme me Jasmine Novak. Nuk arrij të kuptohem me të. Në konferencën e fundit, në Berna, në fund të prezantimit tim u ngrit në mes të publikut dhe shpalli: "Profesor Kobayashi, ju jeni vërtet i sigurtë për këtë që po thoni? Në prezantimin tuaj kam gjetur të paktën tre, po them tre, gabime themelore të vlerësimit ..." dhe aty filloi të çmontonte pjesë për pjesë tezën time, me shkencëtarët e publikut që e dëgjonin sikur të ishte një orakull dhe unë që dukesha si fillestar. Të lutem, Drew-san, miku im, nuk ke zgjidhje tjetër?>
Drew e dinte për fitoren e Novak kundër Kobayashit, por jo, nuk kishte një tjetër zgjidhje.
<Nobu-san, mik i dashur, ti je më i miri në fushën tënde dhe askush nuk mund të matet me ty. Novak ka një karakter të vështirë por ka edhe një mendje të jashtëzakonshme; pikërisht për këtë arriti të gjente në punën tënde disa pika që ajo i gjykonte ‘gabime thelbësore’ por që në fakt, në një vështrim normal, rezultonin vetëm detaje për t’u përcaktuar më mirë. Pikërisht për një mendje si të saj kemi nevojë në grupin tonë. Mendon se mund t’ia dalësh?>
Kobayashi u dorëzua.
<Në rregull, Drew-san, miku im. Do ta bëj për ty dhe për shkencën. Por të kërkoj të më lejosh të marr me vete edhe Maoko-san. Është shumë e zonja dhe do të më ndihmojë të duroj Jasmine-san.>
Drew ishte i ngazëllyer.
<Shkëlqyer, Nobu-san. Do jem i nderuar të kem në grupin tim një studente me vlera si zonjusha Yamazaki. Do të të informoj pas disa orësh në lidhje me datën e mbledhjes këtu në Manchester. Të falënderoj nga thellësia e zemrës.>
<Unë duhet të të falënderoj, Drew-san. Dëgjohemi së shpejti. Konnichiwa!8>
<Konnichiwa, Nobu-san!>
Drew ishte jashtëzakonisht i çliruar që kishte arritur të siguronte pjesëmarrjen e Kobayashit pavarësisht vështirësive që e dinte që do dilnin, dhe vendimi për të angazhuar Maokon, zbuluar nga kolegu, ishte karta fituese për një bashkëjetesë të pranueshme në brendësi të grupit të kërkimit.
Kultura japoneze e vendoste akoma gruan në pozitë vartëse në lidhje me burrin, prandaj ishte normale që Kobayashi nuk e shikonte me sy të mirë super të emancipuarën