Kriteri I Leibnizit. Maurizio Dagradi
i drejtpërdrejtë me kolegët e universiteteve të tjerë është shpesh stimulues dhe shumë interesant. Të ekperimentosh metoda të ndryshme të të kuptuarit të problemeve, të debatosh mbi pikëpamje edhe shumë të largëta, ose edhe veç të gjendesh duke punuar në një ambient të veçantë nga ai i zakonshmi, jo rrallë bëjnë të rrjedhin koncepte të reja që pasurojnë shkencën dhe studiozët që jetojnë atë eksperiencë.>
<Jam i sigurtë.> Marron morri kutinë me pasta të vogla ndërsa Drew mbushte filxhanët. U ulën në një tavolinë dhe pinë çajin, duke kryer kështu atë rit aq të dashur për anglezët që të jep një kënaqësi që ngrihej nga të shprehurit të një prej aspekteve thelbësore të shpirtit britanik.
Pas pushimit u kthyen në studio dhe Drew telefonoi Schultzin. Ky u përgjigj personalisht, gjë vërtet e çuditëshme pasi që, për sa dinte ai, gjermani vinte të përgjigjej gjithnjë një nga studentët dhe dilte në telefon vetëm për çështje të rëndësisë jetësore.
<Ja?>9
<Jam Drew nga Manchester, përshëndetje, Dieter.>
<Oh, përshëndetje, Lester. Si je?>
<Mirë, faleminderit. Po ti? Gjithmonë me punë me varkën tënde?> Schultz kishte blerë një varkë të përdorur dhe pak a shumë të katandisur keq, dhe po përpiqej ta riparonte për të shkuar për në lumin Neckar.
<Këtu çdo gjë në rregull. Varka fut akoma ujë; mendova se kisha riparuar gjithë vrimat po mesa duket ndonjëra më ka shpëtuar. Sidoqoftë në këtë periudhë nuk kam kohë të punoj; të gjithë laureantët e mi janë në një udhëtim pranë observatorëve për valët gravitacionalë, në Evropë, dhe unë kam mbetur këtu dhe po mbahem fort.>
<Nuk i shoqërove ti?> Drew ishte i hutuar.
<Jo. Kanë shkuar me një koleg që shumë sjellshëm u ofrua.> Schultz u skërmit. <Të paktën, ky është versioni zyrtar. E vërteta është që Hoffner donte të merrte pushimet në qershor, gjë që nuk i takonte, përveçse në korrik. Besoj se e shoqja po i bënte presion: mesa duket ajo kishte leje në qershor dhe pretendonte që burri ta çonte me pushime. Për t’i bërë qejfin, i thashë që unë do ta zëvendësoja në qershor nëse ai do të çonte studentët në vendin tim: pranoi fluturimthi. Më mirë një angari poshtë e lart nëpër laboratorët e nëndheshëm, me studentë të viteve të para, sesa të vuash hakmarrjet e gruas.> U skërmit përsëri.
<Kuptoj. Eh, Hoffner ka gjithë mirëkuptimin tim.> Drew psherëtiu. <Sidoqoftë, Dieter, të telefonova për të të kërkuar të bashkëpunosh në studimin e një fenomeni të veçantë eksperimental që kemi zbuluar këtu tek ne. Mundesh?>
Schultz u mendua një çast.
<Të shohim... Duhet të vi aty?>
<Po, është e domosdoshme. Duhet të të tregoj fenomenin gjatë shfaqjes së tij, si edhe aparatin që e prodhon. Për më tepër, ti do të bëje pjesë në një grup kërkimi që po formoj për këtë qëllim, pra duhet të punojmë të gjithë bashkë.>
<Në rregull. Kur të duhet prezenca ime?>
<Ehm...> Drew ishte në siklet, <Kamaranda mbërrinte nesër në mbrëmje...>
<Nesër në mbrëmje?!> Schultzi shpërtheu i habitur. <Si paralajmërim jo keq, apo jo, Lester?> Reflektoi disa sekonda, pastaj filloi:
<Megjithatë, tani nuk kam studentë për t’i ndjekur dhe për leksionet mund të më zëvendësojë Ebersbacher; është i zoti. Dakord, po flas me rektorin dhe po programoj të jem në Manchester pasnesër.>
<Faleminderit, Dieter. Nuk do pendohesh, do ta shohësh.>
<Shpresoj vërtet.> nënqeshi akoma Schultz, <Nuk po të pyes kush do jetë tjetër veç Kamarandës. Preferoj surprizën. Mirupafshim, Lester!>
<Mirupafshim, Dieter.>
Schultzit i pëlqenin surprizat, edhe rreziku, që tani po shfaqej nga personi i fundit për t’u telefonuar: Jasmine Novak.
Drew dërgoi Marronin në sallën e kopjeve të fotokopjonte disa dispensa. Nuk donte që të ishte i pranishëm në debate të mundshme midis tij dhe norvegjezes, as që ta shikonte të vënë përpara nga ajo valkiriane. Më mirë të mos rrezikonte.
<Hallo?>10 Zë mashkullor në telefon.
<Jam Drew nga Universiteti i Manchesterit. Kërkoj profesoreshën Jasmine Novak.>
<Mirëdita, profesor. Është këtu. Po e thërras shpejt.>
<Faleminderit, ditën e mirë.>
Drew dëgjoi në sfond disa fraza në gjuhën norvegjeze, pastaj receptori kaloi dorë më dorë.
<Këtu Novak.>
Theksi nordik ishte vetëm një detaj, në atë zë të akullt si akullnajat e Rrethit Polar Arktik.
<Jam profesor Drew nga uni...>
<... nga Universiteti i Manchesterit, e di. Bashkëpunëtori im më njoftoi, ç’farë kujtuat?>
‘Po fillojmë mirë.’ mendoi Drew. U përpoq të tregonte savoir-faire-in e tij më të mirë. <Ju falënderoj për kohën që po më kushtoni. Ju telefonoj për një çështje shumë të rëndësishme që vetëm ju mund ta zgjidhni. Rastësisht u ndesha në një efekt fizik absolutisht të jashtëzakonshëm, kompleksiteti i të cilit është i tillë që kërkon mendjet më të mira që të mund të eksplorohet dhe shpjegohet. Për këtë vendosa tju kontaktoj, me shpresën që ju mund të merrni pjesë në grupin e kërkimit që po formoj për këtë qëllim. Aftësitë tuaja intuitive dhe të sintezës janë të njohura në të gjithë botën dhe ...>
<Ç’farë efekti?> Novak ishte krejt trasparente ndaj lavdërimeve të Drew-së dhe kishte mbetur e ngrirë si më parë. Por, tregonte interes për efektin,dhe ky ishte tashmë një progres.
<Më vjen keq, profesoreshë Novak, por është vendosur ta mbajmë sekrete çështjen dhe nuk mund të flas në telefon. Të gjitha informacionet do t’u jepen vetëm anëtarëve të grupit të kërkimit. Shpresoj shumë që ju do doni të merrni pjesë.> Drew u përpoq me gjithë forcat. Tani e kishte rradhën Novak.
<Kush do marrë pjesë në grup?>
Drew ishte i përgatitur për pyetjen, por përsëri u shqetësua.
<Kamaranda, Schultz dhe...> hezitoi <... Kobayashi.> përfundoi me një frymë.
<Kobayashi?> përsëriti Novak. <Kobayashi? Ah, ah, ah!> Shpërtheu në një të qeshur të këndshme. <Zgjedhje e mirë, profesor Drew! Do jetë kënaqësi të vë në rresht atë tip të fryrë maskilisti të paaftë!>
Drew ishte zverdhur. Kurrë nuk do kishte menduar për një reagim të tillë. Norvegjezja kishte shpërthyer në të qeshur vetëm me idenë që do kishte nëpër thonj Kobayashin. Çmenduri. Ajo grua duhej të kishte llogari të kripura të pa mbyllura me burrat, përderisa sillej ashtu. Sidoqoftë, kishte pranuar padyshim detyrën dhe ky ishte një rezultat që Drew nuk shpresonte vërtet ta arrinte me leverdi. E dinte që po e vinte të shkretin Kobayashi në duart e Novak, por e dinte edhe se Maoko do kishte reaguar patjetër si moderatore dhe gjërat nuk do kishin qenë pastaj edhe kaq të vështira. Megjithatë, ata ishin të gjithë shkencëtarë në këtë proçes për të studiuar një problem kompleks, e kërkimi vinte në vend të parë.
<Do ta kishit të vështirë të ishit në Manchester për pasnesër?> pyeti Drew duke u shtirur së injoruari shpërthimin e kukurisjes të Novak.
Një