Rozmowy z seryjnymi mordercami. Christopher Berry-Dee
raz ostatni widziano ją żywą we wtorek 15 marca 1988 roku, gdy jadła lunch z siostrą w barze grillowym Runcone’a przy Lyell Avenue.
Leżące na brzuchu zwłoki Dotsie znaleziono rankiem we wtorek 24 marca w tak zwanym Łososiowym Potoku, strumieniu płynącym przez pola i lasy na wschodnich przedmieściach Rochester. Robotnicy usuwający gruz i śmieci z zapchanego przepustu myśleli, że znaleźli manekin krawiecki pokryty szlamem. Wkrótce jednak zdali sobie sprawę, że patrzą na zamarznięte zwłoki kobiety.
Dotsie, o charakterystycznych gęstych brwiach, pełnych wargach, długich ciemnych włosach i nieco nieregularnych zębach, miała zamknięte lewe oko. Na ciele były dżinsy, bluza od dresu z kapturem i jeden but sportowy marki Soda Pops. Granatowy top podciągnięto, tak że widać było nagi brzuch. W czasie sekcji zwłok lekarz sądowy ustalił, że denatka zmarła w wyniku uduszenia rękami; zauważono kilka ugryzień wokół łechtaczki i waginy.
W trakcie przeprowadzonego przeze mnie wywiadu Shawcross oświadczył, że jechał wtedy dodge’em omni Clary Neal, a Dotsie zamordował w parku Northampton, ponieważ ugryzła go w penisa w trakcie seksu oralnego.
„Śmiała się ze mnie – powiedział – bo nie chciał mi stanąć […] Walnąłem ją w głowę, a ona mnie ugryzła. Kompletnie się wściekłem. Właśnie dlatego ją zabiłem. Później wrzuciłem jej ubranie do śmietnika, wytarłem krew z siedzenia i pojechałem do domu”.
* * *
Dwudziestosiedmioletnia Anna Maria Steffen była wyniszczoną prostytutką, która po śmierci swojej sparaliżowanej siostry zaczęła pracować na ulicy, by zdobyć pieniądze na zakup narkotyków. Po raz ostatni widziano ją żywą w sobotę 9 lipca, gdy szła Lyell Avenue. Shawcross poznał ją w restauracji Princess przy Lake Avenue, a następnie poszedł z nią na tyły budynku YMCA. Później zawiózł ją na Driving Park Avenue. W czasie seksu oralnego chwycił ją za gardło i udusił, po czym zrzucił ciało z krawędzi wąwozu rzeki Genesee.
Zwłoki znalazł w niedzielę 11 września Hector Maldonado, który poszukiwał butelek zwrotnych, by kupić papierosy. Ofiara leżała na lewym boku w pozycji płodowej. Markowe dżinsy Calvina Kleina ściągnięto do kostek i wywrócono na lewą stronę. Na lewym nadgarstku wisiał biały top z czerwonymi ramiączkami. Policja znalazła w pobliżu parę niebieskich japonek. Z czaszki wyrwano pukiel włosów i pozbawiono ofiarę gałek ocznych.
* * *
Dorothy Keeler nie mogła nigdzie zagrzać miejsca i miała problemy alkoholowe. Chociaż nie ufała obcym i nie przepadała za mężczyznami, zaprzyjaźniła się z Shawcrossem. Odwiedzała jego mieszkanie jako sprzątaczka; w piątek 29 lipca 1989 roku pod pozorem wyprawy na ryby zwabił ją na porośniętą krzakami wyspę Seth Green o powierzchni dwóch hektarów. Rozebrali się, by uprawiać seks, po czym Shawcross oskarżył ją o kradzież dokonaną w jego domu. Kiedy zaprotestowała i zaczęła grozić, że opowie Rose Walley o romansie, zatłukł ją kijem na śmierć.
Zwłoki odkryli w sobotę 21 października trzej mężczyźni łowiący łososie. To, co zobaczyli, opisali jako „stos kości w ubraniu”. Ciało leżało w pozycji płodowej. Dżinsy rozpięto i zsunięto do kostek. Tułów przykrywały trzy pulowery; jedno z żeber było złamane. Brakowało głowy, ponieważ Shawcross wrócił na miejsce zbrodni, by masturbować się nad trupem. Odciął głowę i wrzucił ją do rzeki Genesee. Opisał to następująco: „Przez jakiś czas płynęła, wirowała w wodzie, potem zatonęła. Kiedy odchodziłem, znowu się pojawiła. Popatrzyła na mnie i uśmiechnęła się. Wreszcie zniknęła”.
* * *
Patricia Ives, znana również jako „Zwariowana Patty”, rzuciła szkołę, uzależniła się od narkotyków i urodziła chłopca, którego umieszczono w rodzinie zastępczej. Niegdyś atrakcyjna, łudząco podobna do gwiazdy filmowej Julii Roberts, przypominała teraz chodzący szkielet. Była niechlujną, zaniedbaną prostytutką, miała długie, brudne włosy, szarą, porowatą cerę; na rękach od łokci do palców widać było wyraźne ślady wbijania igieł. Uważano, że ma AIDS, a może opryszczkę.
Ostatnią osobą, która widziała ją żywą, był świadek przejeżdżający o dziewiętnastej trzydzieści w piątek 29 września 1989 roku koło rogu Lake Avenue i Driving Park Avenue. Później powiedział policji, że ją poznał i że przebywała w towarzystwie białego mężczyzny jadącego na rowerze o grubych oponach. Z koszy na tylnym kole wystawały wędki. Świadek dodał, że widział ową parę przechodzącą przez dziurę w płocie za kortem tenisowym przy budynku YMCA.
Następnego dnia zaginięcie Patty zgłosił jej alfons, miejscowy włamywacz, dumny ze swojego przydomka „Szczurogęby Billy”. W piątek 27 października zwłoki Patty znalazły dzieci szukające zagubionej piłki bejsbolowej. Zauważyły stopę wystającą spod stosu rozpłaszczonych kartonowych pudeł pod dużym klonem w pobliżu krawędzi wąwozu. Zwłoki, ubrane w czarne spodnie i grubą bluzę od dresu, leżały twarzą do góry. Na palcu brakowało obrączki, nie było butów i skarpetek, większość ciała pożarły robaki.
Shawcross powiedział, że zabił Patricię, bo szperała mu w portfelu. „W pobliżu bawiły się dzieci. Zatkałem jej ręką usta i nos. Nie szarpała się, nie krzyczała, nie walczyła” – oświadczył.
* * *
Lekko upośledzona umysłowo June Stott, najmłodsza z ośmiorga dzieci, była nieśmiałą bezdomną kobietą, która słyszała w głowie tajemnicze głosy i spała pod gołym niebem na Lyell Avenue. Trzydziestoletnia June nie była prostytutką ani narkomanką; zagubiona i samotna, uważała, że stale prześladują ją złe duchy. Shawcross ją znał, bo kilka razy przyszła do jego domu na kolację. W poniedziałek 23 października 1989 roku zauważył ją siedzącą na ławce między Dewey Avenue a Saratoga Avenue. Zaproponował wspólną wyprawę na ryby na brzeg rzeki Genesee, a dziewczyna się zgodziła.
Nad wodą próbował uprawiać z nią seks, a kiedy odmówiła i oświadczyła, że doniesie na niego policji, udusił ją. Rozebrał June i wrzucił ubranie do rzeki, a następnie pojechał dodge’em omni do domu Clary, gdzie przesiadł się na rower, którym wrócił do własnego mieszkania. Po dwóch dniach odszukał zwłoki, zaciągnął je między rozkołysane trzciny, po czym, posługując się nożem znalezionym w jej kieszeni, przeciął ciało od szyi do odbytu. Wypatroszył June jak wielką rybę i wrzucił wnętrzności do spienionej wody.
W czwartek 23 listopada Mark Stetzel, wyprowadzając psa w Charlotte na północnym krańcu Rochester, między zardzewiałymi barkami rzecznymi osiadłymi na mieliźnie zauważył oblodzoną tkaninę. Był to stary dywan, pod którym znajdowały się zwłoki June Stott w stanie zaawansowanego rozkładu. Kilkadziesiąt centymetrów dalej leżała zakrwawiona chusteczka Handi-Wipe. Trup leżał na brzuchu, ale liczne zasinienia świadczyły, że przetaczano go po śmierci. Prawa noga była zgięta w kolanie, a pośladki – uniesione, co sugerowało możliwość stosunku pederastycznego, prawdopodobnie post mortem. Ciało przecięto od mostka do krocza, waginę pokrywała skrzepła krew i brakowało warg sromowych.
Shawcross powiedział: „Wyciąłem jej srom i zjadłem. Później przykryłem ją dywanem, zebrałem niepotrzebne rzeczy, wrzuciłem do rzeki i odszedłem”.
Kiedy spytałem, dlaczego nie wrzucił do rzeki również zwłok, odparł: „No cóż, trochę ją lubiłem”.
* * *
Dwudziestodwuletnia Maria Welch, matka pięciomiesięcznego syna o imieniu Brad, ważyła około czterdziestu pięciu kilogramów, miała sto pięćdziesiąt siedem centymetrów wzrostu, jasną cerę, piwne oczy i brązowe włosy, które zwykle farbowała na jasny kolor. O północy w niedzielę 5 listopada 1989 roku w pobliżu Lyell Avenue po raz ostatni widziała ją żywą inna prostytutka. Następnego dnia sześćdziesięcioletni przyjaciel Marii, Jim Miller, zgłosił jej zaginięcie. Powiedział policji, że była ubrana w białe sportowe buty, niebieską kurtkę sięgającą do połowy ud, dżinsy, fioletowy T-shirt; nosiła na szyi złoty