Księga życia. Trylogia Wszystkich Dusz. Tom 3. Deborah Harkness

      Rozdział 7

      Stałam w destylarni Sarah i patrzyłam przez zakurzone, pofalowane szyby. Cały dom wymagał porządnego wietrzenia. Sztywna mosiężna zasuwa na skrzydle okiennym początkowo stawiała mi opór, ale napęczniała framuga w końcu ustąpiła i okno wystrzeliło w górę, drżąc z oburzenia na to brutalne traktowanie.

      – Pogódź się z tym – rzuciłam zirytowana, odwróciłam się i rozejrzałam po pokoju.

      Miejsce, w którym moje ciotki spędziły dużą część życia, a ja tak niewielką, było jednocześnie znajome i obce. Sarah zostawiała swoje bałaganiarstwo na progu. Tutaj wszystko zostało uporządkowane, powierzchnie były czyste, słoje do zapraw ustawione równo na półkach, drewniane szuflady posiadały opis zawartości.

      Jeżówka, złocień maruna, ostropest, tarczyca, sadziec, krwawnik, podejźrzon.

      Choć składniki używane przez Sarah nie były ustawione alfabetycznie, wiedziałam, że ich rozmieszczeniem rządzi jakaś czarodziejska zasada, ponieważ moja ciotka zawsze potrafiła od razu sięgnąć po właściwe zioło czy nasiono.

      Sarah zabrała ze sobą grymuar Bishopów do Sept-Tours, ale teraz księga wróciła na swoje miejsce, czyli na to, co zostało ze starego pulpitu, który Em kupiła w jednym ze sklepów z antykami w Bouckville. Ona i Sarah odpiłowały nóżkę i teraz pulpit stał na starym kuchennym stole, który pojawił się tutaj razem z pierwszymi Bishopami pod koniec osiemnastego wieku. Jedna z nóg stołu była wyraźnie krótsza od pozostałych – nikt nie wiedział dlaczego – ale dzięki nierównym deskom podłogowym blat wydawał się zaskakująco równy i solidny. Jako dziecko myślałam, że to magia. Jako dorosła wiedziałam, że zwykły traf.

      Blat roboczy Sarah otaczały stare sprzęty i sfatygowany rozgałęźnik. Był wśród nich wolnowar w kolorze awokado, wiekowy ekspres, dwa młynki do kawy i mikser. Tak wyglądały narzędzia współczesnej wiedźmy, choć ze względu na stare czasy Sarah trzymała przy kominku wielki kocioł. Moje ciotki używały wolnowaru do przygotowywania kadzideł i suszenia ziół, a ekspresu do warzenia naparów. W rogu stała lśniąca biała lodówka z czerwonym krzyżem na drzwiach, niepodłączona i nieużywana.

      – Może Matthew znajdzie coś bardziej nowoczesnego dla Sarah – powiedziałam.

      Palnik bunsenowski. Może kilka alembików. Nagle zatęskniłam za dobrze wyposażonym szesnastowiecznym laboratorium Mary Sidney. Podniosłam wzrok, mając nadzieję, że zobaczę przedstawiające procesy alchemiczne piękne freski, które zdobiły ściany w zamku Baynard.

      Zamiast nich na sznurze rozciągniętym między wyeksponowanymi belkami wisiały suszone zioła i kwiaty: napęczniałe strąki czarnuszki, pełne małych nasionek; kłujący ostropest, dziewanna o długich łodygach i jasnożółtych kwiatach, od których wzięła się ich inna nazwa, czyli świece czarownicy; koper włoski. Sarah znała je wszystkie po wyglądzie, dotyku, smaku i zapachu. Za ich pomocą rzucała zaklęcia i wyrabiała talizmany. Suszone rośliny były szare od kurzu, ale wiedziałam, że nie wolno mi ich ruszać. Ciotka nigdy by mi nie wybaczyła, gdyby przyszła do swojej destylarni i znalazła same badyle.

      Destylarnia kiedyś była kuchnią. Jedną ścianę zajmował ogromny kominek z szerokim paleniskiem i dwoma piekarnikami. Nad nimi znajdował się stryszek, na który wchodziło się po rozchwianej drabinie. Spędziłam na nim wiele deszczowych popołudni, kiedy skulona nad książką słuchałam, jak krople bębnią o dach. Teraz siedziała tam Corra i z leniwym zainteresowaniem łypała na świat jednym okiem.

      Westchnęłam, wprawiając w ruch drobiny kurzu. Trzeba było wody – i dużo wysiłku – żeby to pomieszczenie znowu stało się przyjemne. A jeśli moja matka wiedziała coś, co pomogłoby nam zdobyć Księgę Życia, właśnie tutaj mogłam to znaleźć.

      Usłyszałam ciche dzwonienie. Potem następne.

      Pani Alsop nauczyła mnie, jak odróżniać nici wiążące świat i pociągać za nie, żeby tkać zaklęcia niezamieszczone w grymuarze. Nici otaczały mnie przez cały czas, a kiedy ocierały się o siebie, było słychać coś w rodzaju muzyki. Wyciągnęłam rękę i chwyciłam kilka pasm na palce. Niebieskich i bursztynowych, kolorów łączących przeszłość z teraźniejszością i przyszłością. Widziałam je już wcześniej, ale tylko w kątach, żeby niczego niepodejrzewające byty nie zostały wplecione w wątek i osnowę.

      Moje ciało było wilgotne od potu, choć jedyne, co zrobiłam, to przeniosłam trochę kurzu i brudu z jednego miejsca w inne. Zapomniałam, jak gorąco potrafi być w Madison o tej porze roku. Podniosłam wiadro pełne brudnej wody i pchnęłam drzwi destylarni. Nawet nie drgnęły.

      – Przesuń się, Tabitho – powiedziałam, pchając drzwi jeszcze raz. Miałam nadzieję, że kotka się przesunie.

      Tabitha miauknęła. Nie zamierzała wejść do destylarni. To było królestwo Sarah i Em, a ona uważała mnie za intruza.

      – Napuszczę na ciebie Corrę – zagroziłam.

      Kotka Sarah powoli uniosła jedną łapę, potem drugą. Nie miała ochoty walczyć z moją towarzyszką, ale godność nie pozwalała jej na pośpieszną ucieczkę.

      Otworzyłam tylne drzwi. Na zewnątrz powietrze wypełniało brzęczenie owadów i niesłabnący łomot. Wylałam wodę za taras, a Tabitha wyskoczyła z domu, żeby dołączyć do Fernanda, który stał ze stopą opartą o pniak używany przez nas do rąbania drewna i obserwował, jak Matthew wbija słupki płotu na polu.

      – Nadal to robi? – zapytałam, machając pustym wiadrem. Hałas rozbrzmiewał od paru dni: najpierw przy wymianie dachówek, potem przy stawianiu treliaży w ogrodzie, a teraz przy naprawianiu ogrodzeń.

      – Kiedy Matthew pracuje rękami, jego umysł jest spokojniejszy – powiedział Fernando. – Czy ciosa kamienie, walczy mieczem, kieruje łodzią, pisze wiersz, robi eksperymenty… to nie ma znaczenia.

      – Myśli o Benjaminie. – Jeśli tak, nic dziwnego, że szukał odmiany.

      Fernando skierował na mnie chłodne spojrzenie.

      – Im więcej Matthew rozmyśla o swoim synu, tym częściej wraca do czasów, kiedy nie lubił siebie albo wyborów, których dokonał.

      – Matthew nie rozmawia często o Jerozolimie. Pokazał mi swój znak pielgrzyma i opowiedział o Eleanor. – Niewiele, zważywszy na to, ile czasu musiał tam spędzić. I te najstarsze wspomnienia rzadko ujawniały się w czasie mojego pocałunku czarownicy.

      – A, piękna Eleanor. Jej śmierć była kolejnym błędem, któremu można było zapobiec. – W głosie Fernanda brzmiała gorycz. – Po pierwsze, Matthew nie powinien za pierwszym razem w ogóle jechać do Ziemi Świętej, nie mówiąc już o drugim. Polityka i rozlew krwi to za dużo dla młodego wampira, zwłaszcza takiego z szałem krwi. Tyle że Philippe potrzebował każdych rąk do walki, jeśli chciał wygrać w Outremar.

      Średniowieczna historia nie była moją specjalnością, ale wzmianka o koloniach krzyżowców przywołała mgliste skojarzenia z krwawymi konfliktami i oblężeniem Jerozolimy.

      – Philippe marzył o założeniu tam królestwa manjasang, ale tak się nie stało. Po raz pierwszy w życiu nie docenił chciwości ciepłokrwistych, nie wspominając o ich religijnym fanatyzmie. Powinien był zostawić Matthew w Kordobie w Hugh i ze mną, bo on nie mógł mu pomóc w Jerozolimie, w Akrze czy innych miejscach, do których go posyłał. – Fernando kopnął pniak, odrywając kępkę mchu, który porastał stare drewno. – Szał krwi może być atutem,