Susanna M Lingua-keur 11. Susanna M. Lingua
hartseer en verward van skok toe sy eindelik by die villa aankom.
“Lizelia, piccina, kleintjie!” roep Tina besorg uit toe die jong vroutjie in die klein sitkamertjie se deur verskyn. Sy kom vinnig orent, sit haar arm om Lizelia se tenger skouertjies en vervolg met opregte medelye: “Ek is so jammer om te hoor van jou groot verlies, en dat jy so… so alleen was toe dit …”
“Laat Lizelia ons maar eers vertel waar sy heeltyd was en waarom sy nou eers hier aankom,” sny die baron se koue stem meteens soos ’n yswindjie deur die vertrek.
Tina kan aan Lizelia se bleek, verwese gelaat sien dat haar moeder se heengaan vir haar ’n groot skok moet gewees het, daarom tree sy dadelik vir haar skoonsuster in die bres deur te sê: “Dit is nie nou die tyd om Lizelia oor die kole te haal nie, Edoardo. Sy is doodsbleek en absoluut verward van skok, en sy het vandag seker ook nog niks geëet nie.”
Edoardo is rooi van ergernis oor Tina se vermetelheid om hom teë te gaan, daarom sê hy met ’n skerper stem as wat hy werklik bedoel het: “As Lizelia mediese hulp nodig het, sal ek natuurlik dadelik ’n dokter ontbied. Maar ek kan nie verstaan waarom haar moeder se dood vir haar ’n skok was nie. Sy het immers geweet dat dit ’n gewaagde operasie is en dat sy enigiets moet verwag!”
Die baron se ongevoeligheid tref Lizelia soos ’n golf wat verpletterend oor haar spoel. Sy voel hoe iets in haar breek – iets wat die hele aand al soos ’n styfgespanne snaar om haar bors geknel het. Alles word meteens swart voor haar en sy sak net daar in die middel van die vertrek inmekaar.
“Jy sal dadelik ’n dokter moet ontbied, Edoardo. Lizelia is bewusteloos. Ek het jou gesê dit is onnodig om nou hard en ongevoelig teenoor haar op te tree,” sê Tina verwytend, terwyl Marco die bewustelose vroutjie van die vloer af optel en na haar kamer toe dra.
Tina kyk haar broer stil, peinsend aan en vervolg dan met ’n stem wat nou meer simpatiek klink: “Ek verstaan jou glad nie, Edoardo. Jy het ’n vrou wat elke man jou sal beny, en tog behandel jy haar asof sy jou bediende is, asof jy geen gevoel van liefde vir haar het nie.”
“Ek dink jy moet liewer gaan kyk of jy iets vir Lizelia kan doen terwyl ons vir die dokter wag, Tina. Ek veronderstel die goeie Marco het alreeds iemand gevra om die dokter te ontbied,” antwoord die baron ontwykend.
Edoardo hoor hoe sy suster in die eetkamer met die huishoudster praat. Hy dink aan haar verwyt dat dit lyk of hy Lizelia nie liefhet nie. Hoe dink sy kan ’n mens iemand liefhê wat jy nog nooit gesien het nie? Tina behoort immers te weet dat Francesca hom vir goed genees het van die emosie wat ’n mens liefde noem, en dat hy nooit weer daardie emosie in hom sal toelaat nie. Lizelia moet slegs as ’n buffer dien tussen hom en die wêreld se talle fortuinsoekers. Hulle sal twee maal dink voordat hulle hul strikke span vir ’n getroude man – veral as hy blind is.
Terwyl Edoardo se gedagtes hom besig hou, herwin Lizelia haar bewussyn in haar bed en sy bars die eerste maal vandat die suster haar moeder se lewelose hand uit hare verwyder het, in trane uit.
Rou snikke skeur uit haar bors en haar skouers ruk. Dit voel vir haar of die hele wêreld om haar in duie gestort het en sy niks meer het om voor te lewe nie. Sy het alles gedoen, die grootste offer van haar lewe gebring, maar alles was tevergeefs. Al Edoardo se rykdom kon nie haar moeder se lewe red nie. En nou is sy getroud met ’n vreemde man wat haar meestal onvriendelik behandel.
Lizelia voel verskeurd en gebroke. Sy snik asof haar hart wil breek. Sy voel nie eens toe die dokter haar ’n inspuiting gee nie en is onbewus daarvan dat almal haar kamer verlaat.
“Jy moes jou vrou in haar uur van beproewing bygestaan het, Edoardo!” verwyt Tina weer eens haar broer terwyl hulle ’n ligte drankie in die klein sitkamertjie geniet. “Lizelia moes in die hospitaal al behandeling vir skok ontvang het.”
“Nou waarom het jý haar nie bygestaan nie?” kap hy onverskillig terug. “Jy is jare ouer as ek en sou seker beter geweet het hoe om teenoor ’n hartseer vrou op te tree. Onthou asseblief dat ek nie kan sien wanneer mense hartseer is of aan skok ly nie.”
“Ek is jammer oor my verwyte, Edoardo,” vra Tina dadelik om verskoning. “Ek het ’n oomblik lank vergeet dat jy nie kan sien nie. Jou … e … onverskillige houding jaag ’n mens die harnas in en dan sê mens dinge wat jy andersins nooit sou gesê het nie.”
“Nou goed, noudat ons mekaar verstaan, sal jy Lizelia en haar probleme hopelik in my hande laat en jou nie langer daarmee bemoei nie,” sê hy stroef en ongevoelig. “Solank jy haar pamperlang, sal sy aanhoudend in trane wees. Maar sodra jy haar behandel asof daar niks ernstig gebeur het nie, sal sy hierdie gevoelige slag te bowe kom. Ek wil hê Lizelia moet haar so gou moontlik by ons gewoontes aanpas en ons taal aanleer, maar sy sal dit baie beslis nie regkry as sy voortdurend in trane is nie.”
“Ek dink Edoardo het gelyk, Tina,” laat Marco nou ook van hom hoor. “Dit sal beter wees om Lizelia se gedagtes liewer af te lei van die ramp wat hulle so onverwags hier in die vreemde getref het. Sy sal haarself in elk geval net siek maak deur aanhoudend in trane te wees. Help haar liewer om weer vastigheid onder haar voete te kry, sodat sy weer haar plek in die lewe kan vol staan.”
Hulle gesels nog ’n rukkie oor Lizelia wat nou heeltemal wees is, en oor die begrafnis wat twee dae later sal plaasvind. Tina belowe Edoardo dat sy Lizelia die volgende dag na die modehuis sal neem om haar begrafnisuitrusting te koop. Dan kondig Edoardo aan dat dit tyd is om te gaan slaap.
Lizelia voel die volgende oggend asof haar lewe oornag leeggeloop het. Sy het in die vroeë môre-ure wakker geword en haar weer aan die slaap gehuil. Nou voel dit of sy nie meer ’n enkele traan het om te stort nie. Sy het nog nooit in haar lewe so eensaam en alleen gevoel soos nou nie.
Sy besef dat sy ’n eensame en onvriendelike toekoms tegemoetgaan, want Tina en Marco, die enigste twee wat haar vriendelik gesind is, vertrek oor ’n paar dae na hulle tuiste. Daarna sal sy heeltemal aan die baron se onvriendelikheid oorgelaat wees. En dit is beslis nie ’n aangename vooruitsig nie.
Lizelia is nog steeds besig om oor haar eensaamheid en troostelose toekoms te tob, toe daar meteens aan haar kamerdeur geklop word.
“Kom binne!” roep sag op Engels uit.
Dit is Tina. Sy dra ’n klein skinkbordjie met ’n koppie koffie vir Lizelia daarop.
“Edoardo het streng bevele aan die werkers gegee om jou nie wakker te maak nie, maar ek het vermoed jy is al wakker. Is jy lus vir ’n bietjie koffie?” glimlag Tina en plaas die skinkbord versigtig op die bedtafeltjie.
“Dankie, die koffie is baie welkom,” bedank Lizelia haar saggies, maar sy is nie in staat om die pyn en hartseer in haar te verbloem nie. Om haar mooi, sagte mond en in haar oë is ’n hartseer trekkie wat van groot leed getuig.
“Edoardo het gesê ek moet jou vandag na die modehuis toe neem sodat hulle jou volledig vir die begrafnis kan uitrus. Hy het hulle reeds gebel en verduidelik wat hy alles verlang. Jy moet dus net gaan aanpas,” verduidelik Tina.
“Hoe laat wil jy gaan?” vra Lizelia sonder enige belangstelling. Sy beskou hierdie besoek aan die modehuis as ’n bevel van haar werkgewer wat sy nie durf ignoreer nie.
“Ons kan gaan sodra jy gereed is, Lizelia,” hoor sy Tina sê, “maar dit sal beter wees as ons vanoggend gaan, ingeval jou tabberd verstel moet word. Die begrafnis is vir môreoggend gereël.”
“In daardie geval sal ek dan maar dadelik opstaan,” kom dit afgetrokke van Lizelia. Sy neem die koppie koffie en vervolg met ’n geslote gesig: “As jou broer kon sien, sou hy ongetwyfeld self vir my ’n rok gaan koop het …”
Tina stem met ’n sagte laggie saam dat dit nie onmoontlik is nie. Aangesien hy self altyd pynlik netjies en deftig aangetrek is, sal hy natuurlik verkies dat sy vrou ook deur ’n ring getrek kan word.
Lizelia wil eers vir Tina sê dat sy nie werklik die baron se vrou is nie; dat sy maar net een van sy talle werknemers is. Maar dan besluit sy om liewer te swyg, want dit lyk nie of hy sy familie ingelig het oor die voorwaardes waarop hulle getroud is nie. Tog, as hy die skyn voor