Susanna M Lingua-keur 11. Susanna M. Lingua
teken is vir haar om op te staan en sy stoot haar bene traag van die bed af. Sy voel soos ’n marionet wat geen sin of wil van haar eie het nie, want binne-in haar, waar haar hart moet wees, voel dit koud en dood. Sy het haar in die vroeë môre-ure finaal aan alles en almal onttrek. Nou lewe sy net vir die dag wat die baron hulle skynhuwelik sal ontbind en sy weer vry sal wees om terug te gaan na haar eie land toe.
Terwyl Lizelia en Tina in die stad is, stuur sy ook ’n kabelgram aan haar ouma om haar van haar ma se afsterwe te verwittig. Sy verseker haar ook dat ’n brief die kabelgram spoedig sal volg.
Van die begrafnis weet Lizelia nie veel nie, want toe hulle die klein Engelse kerkie binnestap, het sy vir laas na haar ontslape moeder in die oop kis gekyk, en net daar langs die kis in ’n floute neergesak.
Toe Lizelia so onverwags in die kerk flou word, stel die baron voor dat hy en Mario haar na die villa terugneem sodat die dokter haar deeglik kan ondersoek en kan behandel vir hierdie periodieke floutes.
Dit is alreeds agt dae na die begrafnis. Tina en Marco het gister vertrek, en Lizelia is heeltemal alleen saam met die baron en sy werkers.
“Voel jy sterk genoeg om met die Italiaanse lesse te begin, Lizelia?” vra die baron terwyl hulle in sy studeerkamer aan weerskante van die lessenaar sit. Hy het haar spesiaal ontbied om ’n paar sake met haar te bespreek, want hy voel dat dit tyd geword het vir haar om weer aan die lewe deel te neem.
“ ’n Mens is nie noodwendig siek as jy flou word nie, Edoardo,” sê Lizelia met ’n stem waarin pyn en hartseer nog deurskemer. “Jy, wat blykbaar nog nooit enige menslike swakheid ondervind het nie, sal seker nie verstaan as ek sê dat ek ontwortel, verlate en ankerloos voel in hierdie vreemde land, alleen tussen vreemde mense wie se taal en gewoontes ek glad nie verstaan nie. Maar dit maak nie meer saak nie; ek het die afgelope agt dae geleer om daarmee saam te lewe. Wat jou vraag betref … Ek is gereed om die Italiaanse taal aan te leer, as dit nie inbreuk sal maak op my werk as jou verpleegster nie.”
“Toe maar, moet jou nie daaroor bekommer nie. Dit sal geensins inbreuk maak op jou werk nie. Ek het aandklasse vir jou gereël,” sê hy effens kortaf en met ’n onpersoonlike stem – so asof hy besig is om ’n onaangename taak agter die rug te kry.
“Noudat ons van my werk praat, wil ek graag weet wat my pligte alles behels. Dan wil ek ook dankie sê omdat jy geen koste ontsien het met my moeder se siekte en met haar begrafnis …”
“Ons gaan nie nou weer daaroor gesels nie,” val hy haar kortaf in die rede. “Ek het my deel van die ooreenkoms nagekom. Jou deel sal wees, soos ek reeds gesê het, om die fortuinsoekers se aspirasies te demp.” Hy wou eers byvoeg totdat hy weer kan sien, maar besluit om liewer te swyg oor die oogoperasie wat hy later moet ondergaan, en vervolg: “Ek het natuurlik nie ’n verpleegster nodig nie, maar jy kan my soms op my wandelings vergesel. Intussen moet jy jouself maar besig hou. Ek sal jou wel sê as daar iets is waarmee jy my kan help … Ja, daar is nog iets wat ek wou sê. Wanneer ek gaste ontvang, moet jy natuurlik jou plek langs my inneem soos dit die barones De Mashatini betaam. Ek vereis ook dat jy altyd baie deftig geklee moet wees, en daarby bedoel ek dat jy altyd die deftigste dame in Rome moet wees – nie net wanneer hier besoekers is nie, maar elke dag. Ek het met die modehuis gereël om gereeld vir jou tabberds op sig te stuur.”
“Ek wens jy was nie so … so vreeslik ryk nie, Edoardo,” sê Lizelia effens mistroostig. “Ek wens jy was sommer net ’n gewone man sonder ’n titel. Dit sou die lewe minder gekompliseerd maak.”
“Toe maar, sodra jy Italiaans kan praat en verstaan, sal die lewe vir jou meteens ook baie minder gekompliseerd wees,” troos die baron. “Jou lesse begin vanaand. Gino sal jou ná ete na die professor se huis toe neem en jou later weer gaan haal. As jy weet hoe om blomme te rangskik, kan jy gerus die huishoudster daarmee gaan help.”
Hierdie laaste voorstel is vir Lizelia ’n duidelike teken dat die gesprek afgehandel is en dat sy moet gaan. Dus stap sy dadelik na die eetkamer waar sy die huishoudster vroeër gesien het.
Lizelia neem drie maal per week les by die afgetrede professor Lancetti wat ongeveer ’n kilometer van die villa af woon. Sy doen dit nie omdat sy daarvan hou nie, maar omdat Edoardo dit van haar verwag. Sy het al agtergekom dat hy baie kwaad word wanneer sy wense verontagsaam word. Hy is pynlik gesteld op etiket, en het Lizelia al ’n paar maal berispe omdat sy ’n paar minute laat tuis gekom het van haar aandklas af.
Lizelia weet nie wat Edoardo vanaand gaan sê nie, want die taalles het byna ’n halfuur langer as gewoonlik geduur. Hulle is alreeds vier maande getroud. Gedurende dié tyd was die baron maar selde in ’n goeie bui. Hy was juis vanaand voor haar vertrek glad nie in ’n verdraagsame bui nie, dus kan sy haar maar klaarmaak vir ’n kil ontvangs.
Edoardo verhef nooit sy stem nie, maar hy kan so kil en ongenaakbaar optree dat dit behoorlik voel of hy jou met sy tong gesel.
Gino hou voor die deur stil en Lizelia klim haastig uit. Sy bedank hom omdat hy vanaand so geduldig vir haar gewag het, en hardloop die treetjies wat na die voordeur lei op.
Lizelia het nog nie eens die voordeur bereik nie, toe maak die hoofkneg dit vir haar oop. Hy verwelkom haar met ’n beleefde buiging en kondig aan dat die baron in sy studeerkamer wag om haar te spreek.
Lizelia bedank hom vriendelik en stap dadelik na die studeerkamer sonder om eers haar boeke te gaan bêre.
Daar is ’n harde, ongenaakbare trek om Edoardo se mond toe Lizelia in die studeerkamer binnekom, stilweg groet en die deur saggies agter haar toemaak. Sy klem die boeke styf, senuweeagtig in haar arm vas toe sy behoedsaam sê: “Die major domo sê jy wil my spreek, Edoardo.”
“Vind jy dit vreemd as ek jou na my studeerkamer ontbied om te hoor waarom jy ’n halfuur laat is?” sny sy stem deur die vertrek. Sy kyk hom verslae aan en weet ’n oomblik lank nie wat om te sê nie. Dan dreun sy stem onverbiddelik voort: “Ek veronderstel jy het ’n minnaar, daarom kom jy so dikwels laat van jou aandklas af. Maar ek wil jou net een ding vertel: Ek gaan in geen omstandighede toelaat dat jy my vir ’n gek hou en boonop skande oor my huis bring met jou skaamtelose flankeerdery …”
“Ek het my nog nooit in my lewe skaamteloos gedra nie, baron,” val Lizelia hom sag en diep seergemaak in die rede. “Ek het ook nog nooit skande oor my ouerhuis gebring nie. Wees dus verseker dat daar geen minnaar in my lewe is nie. Jy het my al dikwels in die verlede seergemaak met jou sarkasme. Ek kan jou jou humeurigheid nog vergewe, maar vir hierdie gemene beskuldiging sal ek jou nie maklik vergewe nie. Mag ek nou maar gaan?”
“Nee, nie voordat jy eers vir my vertel het waarom jy vanaand so laat is nie, Lizelia,” dring Edoardo aan, maar sy stem klink moeg.
“Ek vrees daar is geen bepaalde rede nie. Die les het maar net langer geduur,” antwoord sy saaklik en wag ongeduldig dat hy haar toestemming gee om te gaan.
“O, nou goed, ek sal professor Lancetti môreoggend bel en hom goed laat verstaan dat jou lesse slegs twee uur moet duur, en nie ’n minuut langer nie,” hoor sy Edoardo nou weer bedaard sê. “Jy mag maar gaan, Lizelia.”
Sy gaan dadelik na haar kamer nadat sy hom ewe onpersoonlik ’n goeie nagrus toegewens het.
Lizelia lê daardie aand tot laat en dink aan die edelman se onregverdigheid. Sy begryp dat hy ongeduldig en humeurig is omdat hy blind is en omtrent niks vir homself kan doen nie, maar ’n mens maak tog eers seker van jou feite voordat jy iemand beskuldig!
Soos gewoonlik moet Lizelia die volgende oggend ná ontbyt vir Edoardo al die belangrike nuus uit die plaaslike dagblad voorlees sodat hy kan hoor hoe sy met die Italiaanse taal vorder. Hier waar hulle agter die huis in die koel somerhuisie sit, is hulle onbewus van die motor wat voor die deur stilhou.
Edoardo is so meegevoer deur Lizelia se mooi, musikale stem dat hy onwillekeurig vererg frons toe ’n bekende vrouestem skielik tussenin opklink.
“Goeiemôre, my liewe Edoardo!” roep die effens heserige vrouestem vrolik op Italiaans uit. Sy tree vlugtig nader, buk grasieus oor die baron en soen hom hartlik op sy mond. “Ek het my byna doodverlang na jou, my skat,” babbel