Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray
nie. Moenie verspot wees nie, Raul.”
“Dis jý wat verspot is, kleintjie. Jou ma klink my na ’n verstandige vrou. Daar is dinge wat hoort en nie hoort nie. ’n Man behoort, wanneer hy ’n meisie die aand uitgeneem het, haar weer veilig by haar voordeur terug te besorg.”
“Maar ek het jou reeds gesê hoekom dit soveel beter is as ek hiervandaan met ’n huurmotor huis toe gaan. Jy bly heeltemal aan die ander kant van die stad en dis totaal onnodig om hierdie vreeslike draai te ry …”
“Ek weet. Ons het nog elke keer daaroor geredeneer en ek is steeds nie daarmee tevrede nie. Ek het nog nooit ’n vroumens in die straat afgelaai nadat ek haar onthaal het nie. Gee my jou adres, Amanda.” Toe daar net ’n stilte op sy woorde volg, sug hy. “Dan het jy jou ma nóú nog nie vertel nie. Dis wat dit is, nè?” Sy knik haar kop swyend en sy stem klink nou streng. “Is jy skaam om my aan jou ma voor te stel?”
“Raul! Dis … dis ’n gemene vraag! Jy weet dit is nie dít nie …”
“Wat is dit dan?”
Sy beduie magteloos met haar hand en die trane sit vlak. “Jy … sal nie verstaan nie …”
Hy speel met die gedagte om maar weer toe te gee soos die vorige kere, maar dan verstreng sy mond. “Amanda, ek wil jou ma ontmoet. Ek dink ek verstaan. Ék sal met haar praat … verduidelik. Vra jou ma om my môremiddag vir ete te ontmoet. Ek sal ’n motor stuur om haar te kom oplaai.”
“Nee, dit … sal nie nodig wees nie.”
“Nou goed dan. Ek sal haar presies om halfeen onder in die restaurant van ons gebou ontmoet.”
“Maar …”
“En as jy haar nie die boodskap gee nie, dan sal ek jammer wees, kleintjie. Weet sy darem al dat jy deeltyds mannekynwerk doen?”
“Nee.” Die woord kom gesmoord uit en Raul Günther se oë vernou. Hier is êrens ’n slang in die gras.
“Nou maar goed. Ek sal jou toelaat om met ’n huurmotor huis toe te gaan. Net vanaand. Dit moet jy goed verstaan. En ek sien jou ma môre om halfeen en as sy nie kan kom nie, moet sy my laat weet wanneer ek haar kan ontmoet.”
“Mag … mag ek by wees?”
“Môremiddag?” Hy aarsel, gee dan toe. “Ja, natuurlik. Daar is mos niks om te bespreek waarvan jy nie weet nie, is daar? Kom gerus saam.”
Dis nie Amanda se gelukkige aand nie. Toe sy suutjies by die voordeur inkom, gaan haar ma se slaapkamerlig aan en sy verskyn in die deur.
“Is dit jy, Amanda?”
“Ja, Mams.”
Haar ma kom nader en Amanda probeer haar effens meer terugtrek in die gang se skaduwee. “My kind, dis al halfeen.”
Die antwoord kom ongeduldig, dadelik op die verdediging: “Ja, ek weet. Ek is jammer. Nag, Mams.”
“Amanda …” Haar ma frons bekommerd. Daar is iets in haar dogter se houding wat haar agterdogtig maak. “Amanda, kom hier.”
“Asseblief, Ma. Ek wil gaan slaap.”
Die ouer vrou voel onrustig. As Amanda haar so kortaf Ma noem, weet sy dat haar dogter iets wegsteek, of skuldig voel oor iets. Sy aarsel. Miskien moet sy die saak maar daar laat. Sy kan maar later weer hieroor praat. Maar dan besluit sy daarteen. Miskien het sy al klaar te veel kere dinge oor die hoof gesien en sake daar gelaat wat teen die end op die lange baan geskuif is.
“Amanda, kom na my kamer toe. Ek wil met jou praat.”
“Maar, Ma …”
“Kom.”
Amanda pers haar lippe op mekaar. Sy het ’n liewe, goeie, sagmoedige ma, maar sy weet ook as haar ma die slag dáárdie stemtoon gebruik, duld sy geen teëpraat nie. Sy volg onwillig en druk die kamerdeur agter haar toe.
“Waar was jy gewees tot hierdie tyd van die nag?”
“Maar Ma weet mos. Ek het mos gesê …”
“Nee, Amanda. Jy het niks gesê nie. Jy het gesê jy weet nie wat op die program is nie. Wel, wat wás op die program?”
Amanda se oë begin flits en haar ma weet dat daar onaangenaamheid voorlê. Maar haar kommer laat haar beslis optree. “Ek wag op ’n antwoord, Amanda.”
“Ma, luister, ek is nie meer ’n kind nie. Ek werk al meer as ’n jaar vir myself. Ek is ’n grootmens. Ek hoef nie verslag te doen elke keer wanneer ek uit was nie. Ek …”
“Sodra jy ophou om jou soos ’n kind te gedra, sal jy soos ’n grootmens behandel word, my kind.” Soos altyd is haar stem kalm. Nie een van haar kinders het haar al ooit hoor skel en skree nie. Gewoonlik word haar stem sagter, maar nie minder gesaghebbend nie. “Ek beskou dit nie as die optrede van ’n verantwoordelike, volwasse grootmens om op ’n weeksaand, wanneer sy die volgende oggend vroeg op kantoor moet wees, om halfeen die nag eers huis toe te kom en … dan nog na drank ook te ruik nie.”
“Ma! Wil Ma beweer ek is …”
“Nee, my kind, jy is nie dronk nie … en mag die Vader my dit spaar om jou ooit so te sien. Dit sal iets in my breek. Maar jy het wel alkohol in, nie waar nie?”
Die dogter se oë sak voor die reguit blik en sy weet sy kan maar erken. Haar ma se daaglikse kringetjie mag klein en beperk wees, maar sy is geen swaap nie. “Nou goed. Ek het … ietsie gedrink vanaand. Maar dit was net twee glasies, nie ’n bottel vol nie.”
“Wat was dit?”
“Liewe hemel, Ma, wat maak dit saak? Nou goed, as Ma moet weet … dit was sjampanje.”
Niks op die stil gesig verraai die skielike angs in die moederhart nie. “Ek het nie geweet Ted se salaris kan tot by sjampanje kom nie.”
“Dit was nie …” Sy swyg vinnig, maar te laat.
“Dit was nie Ted nie, wou jy sê. Met wie was jy vanaand uit?”
“Dis … sommer iemand by die werk. Ma ken hom tog nie.”
“Maar ek kan hom seker leer ken. Wat is sy naam?”
Amanda swyg. Sy weet sy moet haar ma liewer alles vertel. Dit sal nie help om verder te skerm nie. Wat meer is, Raul het dit ook voorgestel. Maar sy aarsel nog. Sy ken haar ma. Sy lyk maar so mak en sag, maar kan streng wees as sy dink dis nodig. En Amanda is seker dat wat sy nou gaan vertel, nie haar ma se goedkeuring sal wegdra nie. Beslis nie.
Haar ma beskou Amanda skerp en geen woorde kan die onrus in haar beskryf nie. Sy is so mooi, so jonk, so onaangeraak. So lyk sy altans, selfs met die nors uitdrukking wat sy nou op haar gesig het. Maar ís sy nog? “Amanda, jy is besig om iets vir my weg te steek. Lankal al. Ek het begin agterkom dat jy anders is.”
“Wat sal ek nou wegsteek? Ma soek sommer net …”
“Nee, my kind, ek het nog nooit sommer net na dinge gesoek nie. Ek het jou nog altyd vertrou … geglo ek kan jou volkome vertrou.” Sy stap nader, lig die kennetjie met haar vingers op en kyk af in die blou oë. “Kan ek nog, Mandatjie?”
Dis of die ligte gelaatskleur ietwat verbleek, en die parmantige stem klink nou minder verdedigend, minder selfversekerd. “Ek het niks verkeerd gedoen nie.”
“Ek sê nie jy het nie, my kind. Maar jy is êrens aan die verdwaal, nie waar nie?” Sy gaan sit op die bed en klap liggies met haar hand langs haar. “Kom sit hier by my, Mandatjie, en vertel my … asseblief.”
Amanda gehoorsaam eindelik en kyk dan reguit in haar ma se oë op, ietwat skuldig en selfbewus, maar die opstandigheid is weg.
“Daar is regtig niks verkeerd nie, Mams. Daar is niks waaroor ek my hoef te skaam nie. Ek … wou eintlik al vir Mams vertel, maar …”
“Ja, my kind?”
“Maar ek weet