Die engele staar. Marie Reyneke
“Geen probleem, mevrou,” lag hy wittand. Hy swaai net so effens uit die pad en stop langs die sypaadjie.
Waarvoor stop die man nou? “Wisselkantoor,” probeer sy verduidelik.
Dan sien sy uit die hoek van haar oog ’n hele paar mans op die taxi afpyl.
“Change, madam, change. Good rate!” praat almal deurmekaar en druk hul hande deur die motorruit.
“Nee! Ek wil nie geld op straat omruil nie. Vat my dadelik Nyati toe!” sê Nina, al die gesag van haar polisiedae terug in haar stem.
Genadiglik kry die taxibestuurder die boodskap. Hy wuif die omstanders met ’n handbeweging weg en ry byna die laaste bittereinder uit die pad. Van die agtersitplek af probeer Nina die bestuurder se gesig in die truspieëltjie peil. Maar sy gelaatstrekke is uitdrukkingloos, sy blik verbete op die pad gerig.
Toe hulle die dorp uitry en sy die miswolk van die Victoria-waterval ’n ent vorentoe gewaar, roer die opgewondenheid weer in haar. Sy het die regte ding gedoen. Haar taak hier kan haar tot ses maande besig hou. Genoeg tyd om Ron uit haar gestel te kry. En hopelik om haar naam in ere te herstel.
Ek is nou hier, besluit sy met ’n skouerophaling toe die taxi die teerpad met sy slaggate verruil vir ’n grondpad vol hobbels. Letterlik en figuurlik vasskop is seker maar die enigste antwoord.
Buitendien, haar pa het nie verniet kleintyd al gesê as sy eers haar kop op iets gesit het, kry niemand haar daarvan af nie. In die polisie het haar kollegas haar soms tergend die bulldog genoem. Omdat sy nie maklik laat los het wanneer sy met iets besig was nie.
Sy snork liggies deur haar neus. Dis nou toe dit nog die goeie ou dae was. Vóór die hofsaak wat alles verander het.
Uiteindelik hou die taxi in ’n stofwolk voor die hekke van die vakansieoord stil. Onder ’n yslike opgestopte buffelkop teen die hekpaal staan die naam op ’n stuk plat hout: Nyati. Nina glimlag. Buffel. Geen twyfel oor wat die naam beteken nie.
Die hekwag, met ’n gebreide blou wolmus op sy kop, kom orent van sy deurgesitte stoel. Hy salueer oordrewe en laat hulle deur. Toe hulle op die parkeerplek tot stilstand kom, herken sy die grasdakgeboue wat sy vanuit die lug gesien het. Dis egter te bosryk om die rivier te sien.
Die taxibestuurder laai haar bagasie uit. Vanuit die hoofgebou kom ’n portier aangedraf om die tasse by hom te neem.
“Ek is Nina Joubert,” verduidelik sy. “Ek kom hier werk. Kan julle dalk die taxi betaal totdat ek geld kon omruil?”
Die man met die kaalgeskeerde kop glimlag vriendelik. Hy vryf nadenkend oor sy ken, asof die antwoord daar moet lê.
“Ek sal die barman vra,” beduie hy en stap weg in die rigting vanwaar hy gekom het.
“Of wag,” roep sy agterna, “is meneer Becker hier?”
Die portier kom in sy spore tot stilstand. Die lig van begrip daal skielik in sy oë.
“Lughawe toe,” beduie hy met ’n wye glimlag. “Om madam te gaan haal.”
Langs Nina trap die taxibestuurder ongemaklik rond. Sy besef hy wag vir sy geld. Sy pluk ’n spul randnote uit haar handsak.
“Hoeveel?” vra sy. “As jy dit self by die straatwisselaars moet gaan omruil?”
“Thirty US Dollar,” beduie hy sonder om sy blik van die geld in haar hand weg te neem.
“Dertig dollar. Dis mos onmoontlik!”
Haar stem gaan verlore in die gedreun van ’n voertuig wat in ’n stofwolk langs hulle tot stilstand kom. Die yslike blonde man wat uitklim, lyk befoeterd.
“Juffrou Joubert? Het ons dan nie afgespreek dat ek u by die lughawe kry nie?” vra hy op perfekte Afrikaans.
Nina is só onkant gevang dat sy skoon vergeet om voor te gee dat sy nie geweet het hy praat Afrikaans nie. Maar sy pluk haar bymekaar.
“Dis reg,” antwoord sy gelykmatig. “U was nie by die lughawe nie. Ek het gewag, en later maar ’n taxi geneem.”
Gunther Becker plant sy bene wyd. Dit laat sy massiewe gestalte nog groter lyk. As die trek om sy mondhoeke veronderstel is om ’n glimlag te wees, registreer dit nie in sy ysige blou oë nie.
“Juffrou! Om te wag is een van die dinge wat jy baie vinnig in Afrika moet leer. Ek kon doodeenvoudig nie vroeër by die lughawe wees nie.”
“Jammer,” sê sy en probeer lighartig klink. “Ek dink ek het alreeds ’n paar dinge geleer. As ek nou net by my chalet kan uitkom. U kan maar sê wanneer ons moet gesels.”
Die blonde kop beduie in die rigting van die taxibestuurder. “Die man wag vir sy geld!”
Sy kan nie glo wat sy hoor nie. Die onbeskofte arrogansie! En sy moet saam met hóm werk?
Sy haal diep asem en hou die geld waarmee sy nog steeds in haar hande staan na die taxibestuurder uit. Sy sien hoe hy huiwer. Dis die Duitser wat die geld uit haar hande neem, sestig rand aftel en dit vir die bestuurder aanbied.
Hy skud sy kop toe hy die res vir Nina teruggee. “Moenie dat hulle jou inloop nie. Dis hulle nasionale sport.”
Hy vat haar tasse sonder seremonie. “Kom, ek neem jou na jou woonkwartiere.” Hy kyk op sy horlosie. “Ek sal hier in die kantoor wees as jy klaar is.”
Sy stryk woordeloos agter hom aan deur die los sand en byt op haar tande. Sy het darem ’n bietjie meer vriendelikheid verwag. Die man is so… so…
Sy kry nie die regte woord nie, en loop swyend al agter hom aan met die rooigrond-voetpaadjie wat tussen die bome deur kronkel. Eers toe hy haar bagasie neersit, besef sy die langwerpige geboutjie met die klein venstertjies en die ietwat verslete grasdak is blykbaar hulle bestemming.
“Nou nie heeltemal dieselfde as dié van die gaste nie,” praat hy met sy rug na haar terwyl hy oopsluit, “maar hier behoort alles te wees wat jy nodig het.”
Hy staan weg sodat sy voor hom na binne kan stap. Haar oë moet eers gewoond raak aan die effense skemer in die vertrek voordat sy dinge kan onderskei.
Hy wag nie vir haar kommentaar nie. “Sien jou dan later.”
Toe stap hy uit en trek die deur agter hom toe.
Sy sak op die enkelbed met die bruin kombers wat blykbaar as deken dien neer. Stadig laat sy haar blik deur die vertrek gly.
Gaan hierdie haar blyplek wees? Hierdie beknopte vertrekkie wat na veld ruik! Met die grasdak wat uitrafel en die rooi gepoleerde sementvloer! Met die lae badkamertjie sonder binnedeur, wat blykbaar inderhaas aangebou is, en waar die klein wasbakkie, toilet en onpraktiese stort sommer net planloos ingedruk is!
Nina haal diep asem. Ontspan net, sê sy vir haarself. Al is dit nie wat jy verwag het nie. Miskien… miskien kan jy vra dat jy oorgeskuif word na een van die toeristechalets. Dalk as jy eers Gunther se vrou ontmoet het, kan jy haar probeer oorreed om verskuif te word.
Gunther se vrou! Hoe gaan sý deur alles geraak word?
Maar Nina skud die gedagte van haar af. Sy was darem lank genoeg in die speurdiens om te weet jy raak nie emosioneel betrokke by afhanklikes nie. ’n Klein suggie ontsnap nogtans uit haar keel toe sy opstaan en buk om haar tasse oop te knip.
Sy kyk in die vertrek rond. Daar is ’n stewige houthangkas en -laaikas met ’n outydse staanspieël daarop. Sy kyk na haarself in die spieël. Daar het ’n paar haarslierte losgekom uit die knip waarmee sy haar lang, rooibruin hare agter haar kop vasgemaak het, en daar is spore van min slaap onder haar groen oë.
Sy haal haar skouers op en gaan spoel haar gesig onder die koue kraan af. Toe maak sy haar hare uit die knip los, borsel dit ’n paar keer met lang hale deur, en maak dit dan in ’n poniestert hoog op haar kop vas. Hoekom sal sy vir die Duitser moeite doen met haar voorkoms? Sy was in elk geval nog nooit iemand wat veel van grimering gehou het nie. Miskien omdat sy met ’n vlekkelose