Die engele staar. Marie Reyneke
help om te wonder of Gunther se verduideliking aan haar of aan die toeriste gerig was nie, maar sy kry nie veel tyd om daaroor te tob nie. Hy hou by ’n plaat ilalapalms stil en klim uit. Hy maak ’n paar van die blinkbruin vrugte wat van die palms afgeval het bymekaar. Terwyl hy verduidelik wat dit is, deel hy dit onder die gaste uit.
“Kyk of julle dit kan stukkend kry,” sê hy en tik op die harde dop van een van die vrugte. “Netnou wys ek vir julle hoe dit lyk as dit eers deur ’n olifant se pens gegaan het.”
Hy gee ook een vir Nina aan. Toe sy dit by hom aanvat, raak hul vingerpunte aan mekaar en ontmoet hul oë. En ja, sowaar, Herr Gunther Becker glimlag vir haar.
Hy haal sy knipmes uit en gee dit vir die omie met die boep aan. “Probeer solank die ding uitmekaarkry sodat julle kan sien hoe ’n harige massa rondom die eintlike pit saamgekoek is.”
Haar werkgewer is duidelik ’n totaal ander mens hier in die wildpark, dink Nina toe hulle verder ry. Dis duidelik dat hy die park goed ken. En met dié dat hy gereeld toeriste hierheen bring, is dit natuurlik baie maklik om ook vir ander doeleindes hierheen te kom.
Haar lyf ruk vorentoe toe Gunther skielik skerp remme aanslaan. Soos ’n prehistoriese kolos is ’n yslike witrenoster ’n ent voor hulle rustig aan die wei op ’n oop stuk vlakteveld.
“Gaan nader,” dring iemand aan, terwyl almal na hul kameras en verkykers gryp.
“Nee, jammer!” Gunther is vasberade. “Dis ou Gumboots. ’n Mens speel nie met hom nie. Sy ma is kleintyd langs hom deur ’n wildstroper doodgeskiet. Vandat hy volwasse is, haal hy sy aggressie uit op enigiets wat lyk of daar mense in kan wees.” Hy gee ’n laggie. “Hier ry heelwat voertuie rond wat die merke van sy gevaarlike horing dra.”
Deur ’n wildstroper doodgeskiet… En hy vertel dit sommer net so.
Die speurder in Nina neem oor. “Is dit ouens soos Douw wat ek netnou by die lodge ontmoet het se taak as ereveldwagter om stropery te probeer beheer?” vra sy sonder om te verklap wat regtig agter haar vraag sit.
Gunther haal sy skouers op. “Douw Jonck is een van daardie tipiese Afrika-karakters. Sy pa was ’n grootwildjagter, nou probeer hy sy lyf hier rondgooi.”
A, dink Nina, aggressie! ’n Tipiese reaksie. Herr Gunther, as jou land se natuurbewaringsmanne reg is in hul vermoede dat jy betrokke is by ’n grootskaalse stropersindikaat, gaan ek jou vastrek. Dit belowe ek jou!
“O! Ek dog net hy is darem nie so ’n snaakserige mannetjie soos daai Jack-ou nie.”
Sy probeer onbetrokke klink, maar sy is oortuig daarvan dat ’n geselsie met Jack dalk ’n paar interessanthede kan oplewer. En hy lyk soos iemand van wie ’n mens maklik kan hou.
“Ag, ou Jack!” sê Gunther. “Hy is maar soos hy is. Drink te veel, soos die meeste van die ouens hier rond, en probeer vreeslik hard rokjagter speel. Maar eintlik is hy so onskadelik soos ’n bul met ’n af horing.”
Nina onderdruk ’n glimlag oor sy woordspeling. “Nou wat werk hy?” vra sy.
“Probeer ’n kwekery aan die gang hou.”
Verbeel sy haar of irriteer haar nuuskierigheid Gunther? Of is hy maar geïrriteerd met almal rondom Nyati Lodge?
Sy vra liewers nie verder uit nie, en die res van die rit verloop gesellig. Gunther is weer die vriendelikheid self. Hy nooi hulle om uit te klim toe hy by ’n platgetrapte bol droë olifantmis in die pad stop.
“Kyk,” beduie hy en krap klein, ronde, neutagtige sade tussen die verteerde stoppels uit. “Dis die deel van die palmsaad wat weer moet ontkiem. In die olifant se pens word die harde dop en die veselrige omhulsel verteer sodat net die neutkern oorbly. As hy dit dan teruggee aan die natuur, is dit kompleet met bemesting en al, honderd persent gereed vir ontkieming.” Hy kyk op na Nina. “Indrukwekkend, nè?”
“Ongelooflik!” Sy kry dit reg om hom vas in die oë te kyk.
“As mense tog net nie alewig wil ingryp waar hulle nie hoort nie,” praat hy asof met homself. “Dan kán die natuur vir homself sorg.”
“Jy bedoel?” lok sy hom uit.
“Dat alles in die natuur deel van ’n groter geheel is. Mense betoog dat die olifante in die park die plantegroei verniel, maar soos met die ilalapalms is hulle deel van ’n veel groter ekosisteem.”
Nina weet nie of sy reg gehoor het nie. Wat die man nou praat, strook nie met die vermoedens oor hom nie. Dat hy al oor die hele Afrika met sy stropery besig was, maar hom deesdae op kleiner, meer eksotiese spesies toespits. Seker omdat die internasionale verbod op ivoorhandel daardie bedryf al moeiliker maak. Sou die man se sensitiwiteit net ’n front wees wat hy voorhou om sy wandade te verbloem?
“Jammer dat mens die stropers nie sover kan kry om dié teorie te glo nie,” troef sy hom.
Hy kyk haar reguit in die oë toe hy sê: “Stropers praat ’n ander taal, juffrou Joubert. Die taal van geld!”
“My naam is Nina. Sulke formaliteit is seker nie nodig as ons voortaan gaan saamwerk nie,” verander sy slim die onderwerp.
“Nee, seker nie,” klap hy weer toe.
Sy besef dat met wat Gunther Becker so pas gesê het, hy niks erken of ontken het nie. Hierdie man, dink sy, gaan net soos die saad van die ilalapalm nie ’n maklike neut wees om te kraak nie!
Sy draai haar kop weg voordat Gunther dalk die trek op haar gesig optel. Dis nog iets wat haar kollegas altyd gesê het: dat as sy vasberade is, is dit asof haar groen oë deur ’n mens kyk. En haar tong sal baie effens oor die linkerkant van haar bolip vee.
Maar skielik weet sy net sy moet terugkyk. Sy betrap Gunther se blik op haar gesig. Soos ’n skuldige skoolseun kyk hy haastig weg.
Byna asof in dieselfde beweging beduie hy doodkalm na ’n alleenloper-buffelbul wat naby die rivierloop staan.
“Alleenloper-bulle kan nogal gevaarlik wees,” gesels hy met niemand in die besonder nie. “’n Mens moet hulle nie onderskat nie.”
Nina haal diep asem. Hoekom sê iets vir haar dit was nie ’n toevallige opmerking nie?
Dan sal ek sorg dat jy mý ook nie onderskat nie, Gunther Becker, besluit sy. Sy keer haar tong wat na haar bolip beweeg net betyds. Maar nie voordat sy gevoel het hoe droog haar lippe is nie.
Dis al laat toe hulle terugkom by Nyati. In die sitkamer is reeds ’n klomp gaste om ’n gesellige kaggelvuur bymekaar.
“Hulle het ons nie op die oomblik nodig nie,” sê Gunther gemoedelik. “Met ou Gogo in die omgewing is hulle meer as versorg. Kom, dan gaan wys ek vir jou die jetty.”
“Wie’s ou Gogo?” wil Nina weet. Sy ril van die aandluggie, wat eensklaps begin byt het. Die dag was so heerlik warm dat sy skaars onthou het dis Juliemaand.
“Gogo is die tradisionele benaming vir ’n ouma. Dis oorspronklik blykbaar uit Zulu afkomstig, gewoonlik ten opsigte van ’n kinderoppasser,” verduidelik hy.
Hy hou sy baadjie, waarmee hy oor sy arm gestaan het, doodluiters na haar uit. “Maar ek het haar hier kom kry in die rol van ’n soort gasvrou, en ek moet sê, sy spaar my baie ure van ledige praatjies maak met die gaste. Sy het nogal ’n unieke manier van gesels.”
Toe sê hy met ’n snorklaggie: “Hang om die baadjie. Jy is blou van die koue.”
Nina huiwer. Hoe sal dit lyk as sy vrou…?
Maar Douw het gesinspeel dat sy vrou weg is. Sy gooi die baadjie oor haar skouers en kry dit reg om kalm met die gesprek voort te gaan.
“Die oorsese mense hou seker daarvan om meer van die plaaslike bevolking te wete te kom. En iets sê vir my jy is nie iemand vir onnodige leë praatjies nie.”
“Jy’s nogal reg.” Toe, na ’n oomblik van stilte: “Miskien kan Gogo jou teenwoordigheid aanvanklik as ’n soort bedreiging sien. Dit