Elza Rademeyer Omnibus 5. Elza Rademeyer
wat ek weet, is dat dit my minder sal kos as hy die motor regmaak as wanneer ek dit garage toe vat. Maar wat van jou tant Doortjie as jy Saterdagaand saam met Brian uitgaan?”
“O, gits, ek het skoon vergeet van tant Doortjie! Hoe dit ook al sy, ek gaan beslis nie my afspraak met Brian kanselleer ter wille van haar nie. Sy sal maar net alleen hier moet bly en klaar.”
Riana skud haar kop. “Jy’t voorwaar die skoot hoog deur.”
Pikkie lig haar skouers. “Hoekom nie? Is jy bang jy gaan alleen op die rak sit?”
Neville lyk vir Pikkie vreemd anders toe hy opdaag. Die dag by Bloubergstrand was hy in ’n verslete denimbroek en T-hemp geklee. Nou dra hy ’n netjiese donker broek met bypassende hemp wat sy aantreklikheid beklemtoon. Toe sy hom en Riana aan mekaar voorstel, kan sy sien dat hy selfs haar vriendin beïndruk. Ook Boetman is netjies uitgevat in ’n donker langbroekie.
“Sal ons gaan fliek nadat ons geëet het?” vra Neville toe hulle wegtrek.
“Ek gee nie om nie. Dit sal lekker wees as jy nie haastig is nie.”
“Dan maak ons so.”
Dit word ’n aangename aand. Dalk omdat sy weet sy moenie na sy verlede verwys nie en probeer om die gesel-skap lig te hou. Sy gee ook baie aandag aan Boetman, sodat dié later sy skugterheid heeltemal verloor en tydens die fliek op haar skoot klouter om daar aan die slaap te raak. Tog kry sy dit nie reg om Brian heeltemal uit haar gedagtes te ban nie.
Toe hulle laataand by die huis kom, neem Neville die sleutel by haar om die voordeur oop te sluit, maar talm met sy hand op die deurknop. “Baie dankie, Pikkie. Dis ’n aand wat ek nog lank sal onthou. Ek glo Boetman ook.”
“Dankie, Neville. Ek het dit ook baie geniet.”
Hy los die deurknop en sit sy hand op haar skouer. “Kan ons weer een aand so maak?”
“Ek . . . e . . . Ag, ons kyk maar.”
“Jy is so ’n mooi meisie. Ek krap nie dalk in iemand se slaai nie?”
“Daar is iemand van wie ek baie hou, maar ons ken mekaar nog nie lank genoeg om dit ’n verhouding te noem nie,” sê sy eerlik.
Hy knik sy kop en glimlag effens. “Ek sien.” Toe steek hy sy hand in sy sak en haal iets uit. “As jou hart dalk breek of dinge skeefloop, hier is ’n papiertjie met my telefoonnommer. Ek het ’n baie gewillige skouer.” Hy druk dit in haar hand en draai die deur oop sodat sy kan binnegaan.
Riana roep na haar toe sy verby haar oop kamerdeur loop. “Wag eers, kom vertel my hoe jou aand toe verloop het.”
“Ek dag jy slaap al. Dit was ’n baie lekker aand. Ons het eers gaan eet en toe gaan fliek. Was daardie Goedhardt-skepsel toe hier?”
“Ja. Ek moet sê, Brian is besonder aantreklik, maar Neville is self nie onaansienlik nie.”
“Sy seuntjie is ook baie oulik. Is jou motor nou reg?”
“Ja, sommer tjoef-tjaf. Dit was glo net ’n vonkprop wat nie ordentlik vas was nie, of so iets. Ek het toe maar kos gemaak en vir Frans gevra om saam met my te eet. Onthou net jy sal môreaand vir jou tante moet kos maak. As sy so vol fiemies is soos jy sê, gaan ek nie vir haar kos maak nie.”
“Ek sal môre deur die dag iets maak. Sommer vir jou ook, dan kan jy saam met haar eet as jy nie uitgaan nie.”
“Frans het gesê hy gaan my miskien kom oplaai om ’n verjaardagpartytjie van een van sy vriende by te woon. Maar hy was nog nie seker of hy lus is daarvoor nie, so hy sal my môre eers laat weet.”
“Ek hoop van harte jy gaan nie sin kry in hom nie,” sê Pikkie agterdogtig. “Ek kan sulke hardekwas mans nie verdra nie.”
“Moenie bekommerd wees nie. Ek dink nie hy stel in my belang nie.”
“Hy beter nie. Laat hy maar liewer sy renons in meisies behou. Sy soort sal geen vrou gelukkig kan maak nie. Maar wag, laat ek eerder gaan slaap. Met tant Doortjie in ons midde gaan ek nie gou weer kans kry om rustig te slaap nie. Sy dwaal mos snags deur die huis rond. Slaap glo sleg en dan word haar lyf te seer as sy in die bed lê.”
Die kosmakery hou Pikkie amper die hele Saterdag besig. Sy wil nie hê tant Doortjie moet vir haar ma-hulle gaan vertel sy en Riana leef net van blikkies- en gemorskos nie, dus moet sy al haar vernuf inspan om iets ordentliks voor te berei. Maar hoe later dit word, hoe meer senuweeagtig raak sy. Brian gaan daagliks met modelle om. Sy gaan nie tyd hê om haar hare by ’n salon te laat doen nie. Wat moet sy daarmee aanvang? Gaan hy nog so aantreklik lyk soos Saterdagaand? Hoe gaan sy dit regkry om haar emosies in toom te hou as hy haar weer soen? Moet sy verwys na sy egskeiding of nie?
Toe sy stasie toe ry om tant Doortjie te gaan haal, is die trein boonop amper ’n halfuur laat. En tant Doortjie het geen haas in haar nie. “Wag nou, kind, ek kan nie so vinnig loop nie. Het jy my soetkyse getel? Daar moet drie wees. Plus die koekblik met my padkos en die hoededoos waarin ek die beskuit en biltong van jou ma-hulle gepak het.”
“Dis alles hier, tante. Die kruier gaan dit vir ons tot by die motor vat.”
“Mensig, kyk net die gejaag. Waarheen gaan al die mense?”
“Dit lyk maar so hier in die stad.”
Toe hulle eindelik die huis bereik, staan Frans se motor ook in die straat. Sy kyk op haar horlosie toe hulle uitklim. Amper sesuur. Sy moet nog stort, aantrek, iets met haar hare aanvang en die kos opwarm. Gaan sy betyds klaar wees? En gaan sy in die klere lyk soos Brian verwag sy moet lyk?
“So, dan is dit die huis wat jy en Riana gekoop het,” onderbreek tant Doortjie haar oorstuurde gedagtes nadat sy met ’n gesteun en gekreun uit die motor geklim het. “Glad nie sleg nie. Maar hoekom is die gras so lank?”
“Tuindienste sal dit Maandag kom sny.”
“Tuindienste! Wafferse ding is dit?”
“Dis mense wat ander mense se tuine in stand hou.”
“Dan moet julle seker betaal daarvoor! Is julle dan te lui om dit self te sny?”
“Ons het nie ’n grassnyer nie en ook nie die tyd nie.”
“Ai, dís nou ’n verskoning!”
Toe hulle die sitkamer binnegaan, betrag tant Doortjie die twee mense wat daar sit nuuskierig. “Jy’s seker Riana,” beduie sy met haar kierie in Riana se rigting voordat sy omswaai en dit onder Frans se neus druk. “En wie’s jy?”
“Reg geraai,” sê Riana glimlaggend. “Ek is Riana, en hy’s Frans Goedhardt.”
Tant Doortjie betrag Frans onbeskaamd van kop tot tone. “En wie se kêrel is jy nou? Riana s’n of Pikkie s’n?”
“Niemand se kêrel nie, net ’n vriend van Riana,” antwoord Frans glimlaggend op haar vraag.
“Ek hoop tante gaan lekker kuier by ons,” sê Riana.
“Dis g’n om te kom kuier dat ek hier is nie. Ek moet mos Maandag die spesjis gaan sien.”
“Ja, ek hoor tante moet die spesialis gaan sien. Wat is dan verkeerd?”
“Nee, dis mos nou wat hy vir my moet sê. Hoe sal ék weet wat’s verkeerd?”
“Het tante pyn of iets?”
“Natuurlik het ek pyn. Waar het jy al ’n vrou van my ouderdom gesien wat nie pyn het nie! Ek word eersdaags vier en tagtig, onthou.”
“Kom, dan neem ons tante se goed deur kamer toe,” tree Pikkie tussenbeide. Haastig om weg te kom uit Frans se teenwoordigheid, en om te gaan klaarmaak sodat sy gereed kan wees wanneer die man van haar drome opdaag.
Maar tant Doortjie het baie dinge om te bekyk in die huis, baie vrae om te vra, en ’n vreeslike koffielus. Toe Pikkie haar weer kom kry, is dit halfsewe. Daar kom niks van haar voornemens om rustig en op haar tyd aan te trek nie. Daar is ook