Ena Murray Omnibus 35. Ena Murray
“Daar is een punt waarop ons mekaar baie duidelik moet verstaan, Ansie. Terwyl daardie filmspan op die Lodge is, sit jy nie jou voete daar nie. Ek wil geen kontak met hulle hê nie.”
“Hoekom nie?” daag sy hom uit, haar oë ondersoekend. “Wat het jy teen filmmense?”
“Ek het niks spesifiek teen filmmense nie. Maar vir die soort lewe waarvan hulle deel is, het ek nie tyd nie. Dit kan jou net kwaad doen om met hulle kontak te maak en vriendskappe te sluit. Hulle kan net ’n slegte invloed op enige jong mens uitoefen . . .”
“Wag ’n bietjie, neef!” Ansie gee ’n verbaasde laggie. “Ek is nie ’n tiener nie! Genugtig! Ek is jare lank al mondig! En wie het gepraat van vriendskappe sluit? Hardloop jy darem nie nou die ding vooruit nie? Ek ken die mense van geen kant af nie, het nog nooit my oë op hulle gelê nie, maar jy gaan te kere asof ek reeds ’n bose en verbode verhouding met een van hulle aan die gang het!”
Hy besef dat hy onredelik klink, maar hy hou voet by stuk, en op so ’n wyse dat sy besef dat hy doodernstig is: “Ek weet waarvan ek praat, Anna! En dis ’n bevel: bly weg van die Lodge af terwyl hulle daar is!”
Maar Ansie toon sy het ook ’n goeie streep familiekoppigheid weg. “Ek sal dit doen as jy my ’n billike rede kan gee.”
“Ek hoef geen redes te verskaf nie.”
Sy besef verbyster dat hulle in ’n volbloed rusie gewikkel is. “Ek is nie ’n kind nie, Lochner!”
“Nee, nie in jare nie, maar op die oomblik is jy nie in staat om te weet wat goed is vir jou en wat nie.”
“Twak! Ek het my geheue verloor, nie my verstand nie!” baklei sy verontwaardig terug. “Jy gaan my nie soos ’n verstandelose kind behandel nie, Lochner! Ek staan nie onder jou jurisdiksie om my te beveel waar ek mag gaan en waar nie!”
“Ek sien. Jy is nou oor die skok, begin nou jou ware kleure wys.”
“Wat bedoel jy?” vra sy totaal verward.
“Jy het skielik verander. Jy het skielik opstandig en weerbarstig begin word – ’n slim, wêreldwyse juffrou wat haar van niemand laat leer nie, want sy is ’n dame van ervaring. Sy ken die lewe van hoek tot kant. Die Ansie wat hier aangekom het, wat huil wanneer ’n vlakvark gevang word, het nie regtig bestaan nie, nè?”
Sy is nou bleek van ontsteltenis. “Dis nie waar nie! Jy wéét . . .”
“Ek weet wat ek weet, ja. En ek weet wat ek sien. Ek was ’n dwaas om te dink . . .” Hy breek stomp af en vervolg dan vinnig: “Soos jy uitgewys het: ek het geen jurisdiksie oor jou nie. Doen wat jy wil. Gaan as jy wil gaan.”
“Wie het van gaan gepraat?” Haar hart sit in haar keel. Is hy besig om haar weg te jaag? “Ek wil nie by die filmspan gaan aansluit nie! Maar ek weier om Hunters Lodge soos die pes te vermy net omdat daar ’n filmspan is en . . .”
“Ek het mos gesê doen wat jy wil. Nag, Anna.”
Toe sy ook haar kamerdeur ’n minuut later agter haar toedruk nadat sy na die harde toeklap van sýne geluister het, voel sy verstom oor wat pas gebeur het. Om heeltemal eerlik te wees, sy het nie ’n benul waaroor die bakleiery eintlik gegaan het nie. As sy Lochner se optrede onverklaarbaar kinderagtig vind, staan sy eintlik ewe skuldig. Sy was ook niks minder as ongelooflik kinderagtig nie. Want wat het sy met ’n filmspan uit Londen uit te waai? Sy het geen belangstelling in hul doen en late nie. Sy kyk nie eens na die flieks op die televisie nie! Tot netnou het dit ook nooit by haar opgekom om spesiaal oor te ry na die buurplaas om te gaan kyk wat hulle daar aanvang nie. Inteendeel. Solank daardie godin op Hunters Lodge gasvrou speel, het sy geen begeerte om die buurplaas te besoek nie. En daar staan sy en gaan te kere asof sy tot elke prys daarheen wil gaan. En dit net omdat Lochner haar verbied het om dit te doen!
Dis met ’n baie vaste voorneme om die lug tussen hulle te suiwer dat Ansie vroeg die volgende oggend opstaan en gereed maak om weer saam met Lochner veld toe te gaan. Sodra sy hom alleen kry waar Salmon nie by is nie, sal sy hom om verskoning vra. Hy behoort haar natuurlik ook om verskoning te vra, maar sy het nie veel hoop dat dit sal gebeur nie. Nietemin is sy bereid om vir háár aandeel aan gister se sinnelose rusie ekskuus te sê en hom te belowe dat sy nie haar voete op die Lodge sal sit nie omdat dit haar nie skeel wat daar aangaan nie. Sy het geen belang daarby nie. Dit behoort hom tevrede te stel.
Maar goeie voornemens het soms ’n manier om by die eerste breek van daglig saam met die nag te verdwyn. Ook hierdie een, so opreg voorgeneem, verdwyn soos mis voor die opkomende rooi Bosveldson toe Ansie uit die stort uitkom en deur haar kamervenster Don se bakkie die werf sien inry. En natuurlik is dit nie Don wat uitklim nie.
Selfs in kakieklere lyk sy soos ’n model. Die lang, donker hare is in ’n vleiende warboel op haar kop saamgevat en ’n swaarkalibergeweer hang aan ’n band oor haar skouer. Wat die dame se bedoeling ook al is, dit is beslis nie om saam met Lochner se motgevrete niggie te kom tee drink nie.
’n Roering uit die stalle se rigting laat vir haar lig opgaan. Salmon is besig om twee opgesaalde perde nader te lei en die volgende oomblik kom die tweede ruiter in sig, ook met sy groot jaggeweer oor die skouer. Sy kan die blye weersiens nie miskyk nie. Bedremmeld staan sy deur haar kamervenster en kyk hoe hulle wegry, die vroueruiter soos ’n veteraan in die saal.
Bedees doen sy ’n rukkie later navraag by Salmon en dié vertel haar dat Lochner vandag grensdrade nagaan. Sy wend haar maar tot haar diere, maar dis of die liefdevolle vertroeteling nie genoeg is om die brandplek hier diep in haar te verlig nie. Hy kon haar ten minste net gesê het hy het ander planne vir die dag. En hy kon ten minste darem net vir Liesbet gesê het sy moet hom nie vir middagete terugverwag nie. Sy ken hom as ’n bedagsame mens, maar blykbaar vlieg maniere by die venster uit wanneer ’n sekere dame haar verskyning maak.
“Wil juffrou nie kom eet nie? Daar is lekker koue vleis en slaaie in die yskas.”
“Miskien moet ons nog so ’n rukkie wag, Liesbet. Miskien kom meneer nog,” sê sy teen alle hoop in.
“Ek dink juffrou moet maar eet. Hy sal nie kom nie. As daardie twee eers by mekaar is, het hulle nie tyd nie,” dien Liesbet die finale slag toe.
Sy kan haarself nie keer nie. “Kom juffrou Charlene dikwels hier wanneer sy op die Lodge kuier?” Sy voel sommer vies vir haarself. Wat traak dit haar of die vroumens hier lê of nie?
“O ja. Sy en meneer is groot vriende.”
Snaaks. Dis mos amper onmoontlik om nie met jou tong in ’n seer tand te karring nie. “Miskien word sy nog eendag die vrou van hierdie huis!” Sy hoop haar laggie klink vrolik en ongeërg.
Maar Liesbet skud haar kop. “Ek weet nie. Dan sou dit al lankal gebeur het. Hulle ken mekaar darem al jare.”
Maar dis geen troos vir Ansie nie. Seker daarom dat Lochner so knorrig is. Hy wag al jare vir Charlene om ja te sê, maar hierdie dame, hoewel baie tuis in Lochner se wêreld, sien nie kans om finaal van haar glanswêreld afstand te doen nie. Simpel vroumens!
Toe Don bel om te verneem waar sy suster dan is, want die filmspan het gearriveer, bied Ansie ewe roekeloos en gul aan: “Maar ek kan jou kom help as jy hulp nodig het, Don.”
Sy is spyt dat haar aanbod van die hand gewys word. “Dankie, Ansie, dis gaaf van jou, maar daar is geen dringendheid nie. My personeel is goed opgelei en alles is onder beheer. Ek wou Charlene maar net laat weet het hulle is hier. Sê haar maar net as sy daar kom. As Lochner nie so onredelik was nie, sou ek gesê het julle twee moet ook vanaand oorkom. Ek trakteer die spul vanaand op ’n egte boerebraai.”
Toe die twee ruiters eindelik tuis kom, is die beste deel van die middag al verby. Ansie is gou om Don se boodskap oor te dra en dik sommer skaamteloos ’n bietjie aan ook. “Jou broer het gebel, al vroeg vanmiddag. Die filmspan is daar en jy is glo veronderstel om as gasvrou op te tree.”
Of die frons tussen Lochner se oë daar is omdat die filmspan gearriveer het of omdat haar stemtoon betigtigend klink, Ansie gee nie om nie. Maar as sy gehoop het dat die verwysing na haar pligte die