Bambi en die boef. Anita du Preez
hy fronsend, en hou die papiersak omhoog. Hy bly effe verbouereerd stil toe hy die uitdrukking op haar gesig sien.
“Die berg het nou maar na Mohammed gekom,” sê hy toe sy steeds nie reageer nie. Hy hou die sak na haar toe uit.
Toe die heerlike reuk wat daaruit ontsnap Bambi se neus tref, dam die spoeg in haar kiewe op en sy besef dat sy rasend honger is. Sy weet voor haar siel dat die regte ding om te doen sou wees om nee dankie te sê en die deur toe te maak, maar haar siel, haar hart en veral haar maag weier. Skielik maak die storie van Esau en sy lus vir lensiesop vir haar sin.
“Ek ís nogal honger,” is wat haar mond sê. Haar brein het skynbaar alle verbinding met haar oordeelsvermoë verbreek en slegs met haar smaakkliere kontak behou.
“Beteken dit ek kan maar inkom?”
“Ek moet seker my kop laat lees.” Bambi maak tog die deur effens wyer oop voordat sy omdraai en kombuis toe loop.
“Maar jy hét baie om te verduidelik,” gooi sy oor haar skouer.
Hy kom agter haar aan en staan haar takserend en aankyk terwyl sy twee borde van die droograk langs die wasbak vat en dit kletterend op die kaal tafel neerplak.
“Wat?” vra sy ergerlik, skielik intens bewus van haar skoongeskropte gesig, haar verlepte ou sweetpakbroek – en veral van die feit dat sy nie ’n bra aanhet onder die stywe hempie nie.
Hy sit die kos op die tafel neer en hou sy hande skuldontkennend op.
“Absoluut niks, juffrou Le Roux, absoluut niks,” sê hy, “maar kan ons dalk net eet voor ons dinge uitbaklei? Ek is vrek honger en ek het baie moeite gedoen. Emperor’s doen gewoonlik nie wegneemetes nie. Ek moes omtrent mooipraat.”
Bambi gluur hom woordeloos aan terwyl hy die burgers, skyfies en piepklein bakkies met doopsouse versigtig op die borde uitpak.
“Ek hoop dit is nog warm.” Hy stoot haar bord oor die tafel na haar toe. “Ek het so gou gery as wat ek kon.”
Bambi sit versteen en staar na die perfekte ovale van sy vingernaels en die beduidenis van are op die rugkante van sy sterk, bruingebrande hande toe hy sy burger sonder seremonie weerskante vasvat en begin eet. Haar mond gaan onwillekeurig effens oop toe sy fyngebeitelde lippe oor die burger sluit.
Hy kyk op. “Eet nou maar,” sê hy met sy mond vol, “ons kan netnou alles opklaar wat jou pla.”
Hy het darem nie hieroor gelieg nie, dink Bambi toe sy haar tweede hap vat, die burgers ís fenomenaal. Sy byt een van die skyfies. Dit smaak heerlik, maar is beslis van iets anders as aartappel gemaak. Bambi vat nog ’n happie.
“Patat,” sê hy kouend, “lekker, huh?”
“Ek ken patatskyfies, meneer Van Breda, ek is darem nie heeltemal agter die klip nie.”
Hy kyk haar met een geligte mondhoek aan. Toe leun hy oor die tafel, doop een skyfie versigtig in die bakkie suurroom op haar bord, dan in die soetrissiesousie langsaan, en hou dit voor haar mond.
“Proe,” sê hy en kyk haar waterpas in die oë.
Bambi wil nog teëstribbel en die skyfie uit sy hand neem om self te proe, maar hy ruk sy hand effens weg en bring dit dan so na aan haar mond dat sy vingerpunte skrams aan haar lippe raak. Sy byt noodgedwonge die skyfie se punt versigtig. Die ryk romerigheid gemeng met die pikante bytsmakie gly heerlik in haar keel af terwyl haar binnekant onwillekeurig saamtrek weens die sensasie van sy vingers teen haar lippe. Sy sit verskrik agteroor. Hierdie verdomde mansmens het ’n uitwerking op haar wat niks goeds voorspel nie. Hy bring sy hand weer nader om ’n bietjie room van haar ken af te vee, maar sy draai haar kop vinnig weg.
“Baie lekker, ja, maar ek kán self eet, hoor?” sê sy so bitsig as moontlik, want sy donker oë wys dat hy goed weet watter effek hy op haar het.
Sy moet vinnig wal gooi. Sy het hier te make met ’n mansmens wat baie ervaring het in die sagmaak van halsstarrige vroumense. Een wat presies weet hoe aantreklik hy is en gewoond is daaraan dat vroue soos vrot vye val vir sy kamstig toevallige sensuele taktieke. Sy stoot haar bord agteruit.
“Dankie vir die kos,” sê sy, “maar voor jy gaan, wil ek ’n paar dinge weet.”
“Ek eet nog,” protesteer hy.
“Meneer Van Breda, jy kan bly wees jy sít nog. Ek sal met plesier vir jou ’n wegneembakkie gee vir die res.”
Hy sit agteroor en vou sy arms. “Ek luister.”
“Eerstens, hoe het daardie joernalis uitgevind wat my naam is? Tweedens, waar het jy my selnommer gekry, en derdens, hoe het jy uitgevind waar ek woon?”
“Ek kan dieselfde vir jou vra, juffrou Le Roux. Hoe weet jy wat my naam is?”
“Dit staan lewensgroot in die koerant, as jy nie agtergekom het nie. En antwoord nou asseblief my vrae.”
“Al drie?”
“Ja, al drie.”
“Een en dieselfde antwoord,” verklaar hy met sigbare genot. “Mevrou Zelda Barkhuizen. Sy was maar te bly om my in te lig nadat jy verdwyn het. Baie gawe dame.”
“Dit moes ek geweet het,” sug Bambi.
“En waarmee kan ek nog help?” wil hy met geligte wenkbroue weet.
“Jy kan belowe om my nooit weer te kom pla nie.”
“En die Mauritius-vakansie?”
“Kan jy met die grootste plesier gebruik om een van jou kommin sleepsels mee te beïndruk.”
“Ék, juffrou Le Roux, het my nog nooit opgehou met ‘sleepsels’ nie.” Hy stoot sy stoel hard oor die teëls agteruit sodat Napoleon krassend in sy hok rondfladder. “En ek weet nie wat ek jou aangedoen het wat so erg is nie, maar ek weet beslis wanneer ek genoeg gehad het.”
By die voordeur draai hy om. Sy oë is pikswart en sy hande bal.
“Net een ding,” sê hy deur geklemde kake, “dalk moet jy ’n slag van jou hoë perdjie afklim voor jy van hom afval.”
Bambi soek nog na asem om hom iets vreesliks toe te voeg, maar die deur gaan sag agter hom toe en sy bly verdwaas sit tussen die oorskietkos. Sy ruk soos sy skrik toe die voordeur weer oopgaan. Hy steek sy kop om die kosyn.
“Net nog iets, jy moenie jouself weer so vol grimering beplak nie. Dis ietwat passé. Buitendien is jy baie mooier daarsonder.”
Bambi onderdruk ’n intense begeerte om hom met die naaste ding te gooi, want niks op die tafel lyk swaar genoeg nie. Buitendien het hy al weer haar voordeur agter hom toegetrek.
Sy sit vir ’n hele ruk versteen terwyl haar kop allerlei kwetsende woorde bedink wat sy móés gesê het. Ingedagte druk sy een van die patatskyfies wat op haar bord oorgebly het in die room en die rissiesous en proe daaraan, maar dit smaak skielik hopeloos te ryk.
Haar deurklokkie ruk haar getob tot stilstand. Haar hele lyf span stokstyf en sy kry dit nie reg om op te staan nie. Die deur gaan stadig oop en Bambi probeer naarstiglik die sin onthou wat sy geformuleer het om die vent mee te verpletter.
“Koe-ieeee!” roep Margaret en stap in, met Harold kort op haar hakke.
“En dié?” vra sy en wys na die twee borde halfgeëte kos.
Harold smyt ’n kartondoos kitshoender vieserig op ’n werksoppervlak neer. Lekker vinnig herstel van hul kamstige siekte, dink Bambi vlugtig.
“Carrying coals to Newcastle,” sê hy onvergenoegd, “en ons dink jy sit hier en vrek van die honger!”
Margaret lig die papiersak op. “Emperor’s?” lees sy op die strokie binne-in, “doen hulle dan takeaways?”
“Nee, net vir spesiale skurke,” antwoord Bambi.
“You don’t say!” sê Harold.
Margaret