Tryna du Toit-omnibus 2. Tryna du Toit
die glimlag om sy mond, die liefde in sy oë, stel haar gerus. Is dit ’n grap? Paul sien die ongeloof, ontsteltenis selfs, op haar gesig.
“Wil jy nie met my trou nie, Debbie?” vra hy sag.
“O, ek wil, ek wil,” fluister sy.
“Vandag? Sommer nou-nou?”
Die ongeloof is nog steeds daar. “Natuurlik nie. Nie vandag nie.”
“Vandag en nie ’n dag later nie. Luister nou mooi na my, Debbie, en ek is seker jy sal met my saamstem. Ek het baie gedink en ek is daarvan oortuig dat dit die beste is. Het jy klaar ingepak?”
“Ja, ek het nog net een klein koffertjie oor.”
“Dis goed. Ek gaan jou nou huis toe neem en jy gaan gou klaarmaak. Sê vir niemand iets nie. Dan gaan ek en jy Johannesburg toe. Ons kry ’n spesiale lisensie en trou sommer voor die landdros. Niemand behalwe ek en jy weet daarvan nie en as alles goed gaan, hoef niemand ooit daarvan te weet nie. Ons neem al jou bagasie saam, dan hoef ons nie eers weer terug te kom Pretoria toe nie. Vanaand neem ek jou sommer in Johannesburg na die trein toe en jy gaan huis toe asof niks gebeur het nie.”
Debbie kyk hom aan, stom en verslae. Sy dink aan haar ma en haar pa en toe begin sy bitterlik te huil.
“O Paul, maar ons kan mos nie,” snik sy toe hy haar ná ’n tydjie effens tot bedaring bring.
Hy streel die blinkswart hare en fluister naby haar oor: “Waarom nie, Debbie? Waarom nie? Het jy my dan nie meer lief nie?”
“Ek het jou lief. Ek het jou lief. Ek het jou so lief. Maar dis juis omdat ek jou liefhet . . .”
“Nee, dis darem nou nie ’n verskoning wat ek kan aanvaar nie,” glimlag Paul. “Jy het my seker maar nie meer lief nie.”
“Paul,” berispe sy hom verwytend.
“Nou waarom dan nie?”
Sy stoot hom weg en sit terug, weg van hom af.
“Paul,” sê sy met bewende lippe, maar sy kyk reguit in sy oë. “Is dit oor gisteraand?”
“Ja, Debbie,” sê hy eerlik. “Natuurlik is dit oor gisteraand – hoofsaaklik. Ek het jou lief en as dit nodig is, wil ek jou beskerm.”
“Nee,” sê sy. “Nee, nie so nie.”
“Ons kan nie nou anders nie.”
“Ons kan wag,” sê sy koppig. “Miskien . . . miskien . . . is dit nie nodig nie.”
Hy sien die rooi gloed wat in haar nek en wange opstoot en saggies trek hy haar weer na hom toe. “Ons kan nie wag nie. Moenie dat ons later spyt is nie. Ek gaan ’n groot belofte van jou vra, Debbie, en as jy my regtig liefhet, sal jy my help. Ek wil met jou trou, vandag nog. Maar dan gaan ek jou vra om ons troue ’n absolute geheim te hou. Jy mag niemand daarvan vertel nie. Nie vir Trudie nie en nie vir jou ma nie. Vir niemand nie. En al die jare, totdat ek jou eendag kan kom haal as my vrou, moet jy die geheim vir my bewaar. Dink jy jy sal dit regkry?”
“Natuurlik. Maar dit is nie nodig nie.”
“Dit is nodig. En dit sal nie so maklik wees om die geheim te bewaar nie. Selfs in ons briewe moet ons nooit eens melding daarvan maak nie. Jy is maar net die meisie wat vir my wag totdat ek klaar is en jou kan kom haal. Maar jy moet leer en ek moet leer en die jare sal gou verbygaan. Later kom ek vir jou kuier en kom jy vir my kuier, en as my ouers sien wat ’n oulike meisie ek het, sal hulle heeltemal tevrede wees dat ons verloof raak en so gou moontlik trou.”
Die bloed begin vinniger deur haar are jaag en opwinding bemeester haar. As Paul dit so stel, waarom nie? Solank sy net nie in die pad van sy toekomsdrome staan nie, sal sy alles doen wat hy wil hê. Maar om dit vir daardie een kans uit ’n honderd, ’n duisend, te doen . . . Sy kyk op in sy oë en hy verstaan.
“En as sake verkeerd loop, is jy nie alleen nie. En dan sal ons wel ’n plan maak. Maar dit sal nie. Ek weet. Ek is seker daarvan.”
“Maar waarom dan?”
“Omdat ek jou liefhet en omdat ek oortuig wil wees dat jy aan my behoort as ek ’n duisend myl ver van jou alleen daar in die Kaap sit. Maar miskien is jy nog nie seker dat jy my so liefhet nie.”
“Paul,” verwyt sy hom weer.
Hy glimlag, maar vervolg meer ernstig: “Ons het nie so baie tyd nie, Debbie. Ek het nog nooit vantevore getrou nie en ek weet nie eens hoe lank dit neem om ’n spesiale lisensie te kry nie. Bennie sal weet, maar ek durf hom nie vra nie. So, ons sal maar so gou moontlik moet gaan. Jy gaan nou nie verder teëstribbel nie, gaan jy? Dis al wat ons kan doen. En as jy eendag uitvind dat jy my nie meer liefhet nie, of as jy iemand anders liefkry, sal ek jou nooit hou as jy nie wil bly nie, Debbie.”
Haar oë is al weer vol trane. “O, Paul, ek sal jou altyd liefhê. Jy is die wonderlikste man in die hele wêreld.”
“Nee, my liefste. As ek ’n beter man was, sou ek jou nooit . . .”
Sy sit haar hand oor sy mond. “Nee, dit was ons al twee. En ek sal graag vandag met jou trou, en ek sal jou geheim hou, en ek sal vir jou wag, en ek dink nog jy is die wonderlikste man . . .”
Hy druk haar aan sy hart. “Sodra ek klaar is, kom ek jou haal.” Hy hou haar weg van hom af en bestudeer haar gesiggie. Met die tekens van trane op haar wange lyk sy nog jonger as haar agttien, byna negentien jaar.
Sy sien die frons op sy gesig en vra: “Wat is dit, Paul? Wat makeer?”
“Ek weet nie hoe ons die landdros sal kan oortuig dat jy al een-en-twintig jaar oud is nie. Kan jy nie ’n plan maak nie, Debbie?”
Sy glimlag effens. “Ek dink so. Trudie het ’n swart hoed wat my sommer baie ouer laat lyk. Ek sal dit leen. Trudie gaan eers môre, so jy kan dit weer aan haar terugbesorg. As ek net êrens ’n bril kan kry. Trudie s’n het gebreek, anders kon ek dit ook geleen het.”
“Ons kan maar die bril laat staan,” sê hy glimlaggend. “Anders is ek nie eens seker dat ek met die regte meisie trou nie. Nou kom, ons sal moet aanstoot.”
“Sal daar nie moeilikheid wees nie, Paul?” vra sy nou onrustig. “Sal hulle ons glo?”
“Ek hoop so.” Sy gesig is ernstig. “Jy moet my help soveel jy kan.”
Trudie was nie tuis toe Debbie daar kom nie. Aan die een kant was Debbie baie bly, want sy was vandag ’n bietjie bang vir Trudie se skerp oë. Maar sy was jammer om weg te gaan sonder om vir Trudie te groet en net die gedagte dat hulle aanstaande jaar weer saam in die kamer sou wees, het haar beter laat voel. Sy het darem eers gou vir Trudie ’n briefie geskryf en tot siens gesê. Gelukkig was mevrou Rabie tuis en kon sy haar groet en sê dat Paul haar sommer Johannesburg toe neem, want hulle wil nog eers die middag bioskoop toe gaan. Haar hart het in haar keel geklop, maar mevrou Rabie het haar vriendelik gegroet en glad nie agterdogtig gelyk nie. Debbie het ’n donker rok met lang moue aangehad en Trudie se swart hoedjie gedra en sy het gedink dat sy ten minste een-en-twintig jaar oud lyk.
Debbie was een keer met Intervarsity in Johannesburg, maar sy het die stad glad nie geken nie. Paul het egter alles geweet en wat hy nie geweet het nie, het hy gevra. Hulle het na ’n juwelierswinkel toe gegaan en Paul het vir haar ’n trouring gekoop. Haar keel het weer begin toetrek en sy het bang en senuweeagtig geword, maar Paul het gesê hy wil geen verdere trane op sy troudag sien nie; hulle moet dit ’n dag maak wat hulle altyd sal onthou. So wou ek nie my troudag gehad het nie, het sy gedink, en haar hart het bevrees in haar keel bly klop terwyl sy asof in ’n droom al agter Paul aanloop.
“Onthou nou, Debbie,” fluister Paul weer vir oulaas terwyl hulle die trap na die landdroshof toe opstap. “Jy is in negentienhonderd en elf gebore, nie in negentien veertien nie. Jy is een-en-twintig, nie agttien nie.”
“Ek sal onthou,” fluister sy. Sy is nou kalm, maar dis ’n kalmte wat uit desperaatheid gebore is. Dis om Paul se ontwil dat sy dit doen. Die gedagte aan wat voorlê, vul haar met angs en