Tryna du Toit-omnibus 3. Tryna du Toit
kosbare naweek.
Hugo was op pad na Isak Roux toe hy Karin in die gang kry. Eers nadat sy in haar spreekkamer verdwyn het, onthou hy dat dit haar vry naweek is en hy wonder of dit die rede vir haar opgewondenheid is. Maar hy is vandag self haastig om weg te kom en ’n bietjie broodnodige oefening te kry, en Karin is gou weer vergete.
Nadat hulle klaar oor pasiënte gepraat het, sê dokter Roux onverwags: “Hugo, ek weet ek het ingestem om die saak aan jou oor te laat, maar is daar enige grondige rede waarom Karin nie hier kan aanbly tot Herman terugkom nie?”
Hugo frons en kyk skerp na sy vennoot. “Hoe bedoel jy nou, Isak? Jy weet tog goed wat my gevoelens is.”
“Voel jy nog so – noudat jy sien hoe bekwaam en betroubaar sy is?”
“Ek voel nog net dieselfde. Dis nie dat ek teen haar as persoon beswaar maak nie, dis net dat ek nie glo daar is plek in die praktyk vir ’n jong, onervare vroudokter nie. Nie eens op ’n tydelike grondslag nie.”
“Jy is net bevooroordeeld, Hugo. Karin het haar plek die afgelope paar weke goed vol gestaan.”
“Ons het uit ons pad gegaan om dit vir haar so maklik moontlik te maak.”
“Ek stem nie met jou saam nie. Die feit dat sy haar plaasbesoeke gedurende die dag gedoen het, het nie een van ons vreeslik verontrief nie. Verder was sy altyd op haar pos en altyd bereid om te help.”
“Ons het ’n paar betreklike stil weke gehad. Die eintlike toets kom volgende maand as ek en sy alleen hier sal wees.”
Half vererg, half ongeduldig haal Isak Roux sy skouers op. Hy het nie raad met Hugo se koppigheid nie.
“As jy so sterk oor die saak voel, sal ek nie verder aandring nie. Maar Karin het vandag met my gepraat en ek het belowe om dit te noem. Wat my betref, kan sy gerus maar aanbly.”
“Ek sal later self met haar praat. Maar ek glo nie sy sal ná Meimaand meer so gretig wees om aan te bly nie.”
“Moontlik is jy reg. In elk geval, ek laat die saak nou in jou hande.”
“Ek sal ’n paar moontlike kandidate opspoor. Ons kan finaal besluit as jy terug is.”
“Besluit jy maar self, Hugo. As jy ’n goeie man raakloop wat toevallig los is, lê hom maar dadelik vas.”
Hugo glimlag effens.
“Jy reken dit sal moeilik gaan, nè? Nou ja, daar is gelukkig nog baie tyd; dis nie nodig om ons nou al daaroor te bekommer nie.”
Toe Karin se rooi motor ’n rukkie ná twee voor die plaashuis op Geluksvlei stilhou, is die ander gaste alreeds besig om tennis te speel. Boet Truter, wat in die skaduwee van ’n groot sonsambreel sit en toekyk, staan dadelik op toe hy die motor sien en stap haar tegemoet.
“Is ek laat?” vra sy toe sy hom groet.
“Ons begin vroeg – die middag is so kort. Maar welkom op Geluksvlei, Dokter. Ons is baie bly om jou te sien.” Sy oop, aantreklike gesig, bruingebrand deur die son en wind, en wakker blou oë tref haar weer en sy warm handdruk laat haar dadelik tuis voel.
“Ek is baie bly om hier te wees,” antwoord sy. Met onverbloemde nuuskierigheid kyk sy na die mooi groendakhuis, die gladde, goedversorgde grasperke, die groot vrugteboord en die tamaai ou bome wat soos wagte om die huis en werf staan.
Sy blik volg hare en hy sê: “Jy sien Geluksvlei nou op sy onaantreklikste. ’n Paar weke gelede was die bome nog vol herfsblare. Nou is alles kaal.”
“Dis ’n lieflike plaas,” sê sy saggies. “Maar ek kan dink dat die lente hier baie mooi is.”
“Jy sal self sien,” belowe hy glimlaggend terwyl hy haar tas en raket uit die motor haal.
“In die lente sal ek seker ver weg wees – tensy ’n wonderwerk gebeur,” antwoord sy en ondersoekend kyk hy na haar. “My pos is net vir drie maande,” verduidelik sy liggies.
“Ek het dit nie geweet nie.”
Truida het haar raket neergesit en kom nou ook aangehardloop om hulle gas te groet. Sy het ’n kort wit tennisrokkie aan en met haar blosende wange en blink oë lyk sy jonk en lewenslustig.
“Welkom, Dokter,” sê sy toe sy Karin se hand in albei hare neem. “Of mag ons maar sommer Karin sê en jy vir ons Boet en Truida?”
“Natuurlik.” Haar gasheer en gasvrou se spontaneïteit laat haar hart warm voel en Karin is bly sy het gekom. “Maar gaan maak gerus julle stel klaar – as Boet vir my sal wys waar my kamer is, trek ek ook gou aan.”
Tien minute later sluit sy by haar gasheer onder die sambreel aan en waai vir Arrie, wat met ’n sigbare gebrek aan konsentrasie speel vandat die rooi motor stilgehou het. Twee dubbelfoute laat sy maat verontwaardig uitroep en sy teenstanders spottend grinnik, en geamuseerd kyk Karin hoe hy en sy maat met die grootste gemak onder die stof geloop word.
“Nee, Arrie,” sê Truida tergend toe hulle afstap, “dit was maar ’n swak vertoning – veral die laaste paar potte. Ons sal hulle later weer speel as jy jou volle aandag by die spel kan bepaal.”
Arrie glimlag, glad nie onthuts deur haar tergery nie, en stap reguit na Karin toe.
“Ek is bly jy is hier,” sê hy toe hy haar groet. “Ons was bang hulle hou jou dalk daar in die dorp.”
Karin glimlag. Sy het Arrie twee keer gesien sedert sy Maandag op Oupossie was. Die een keer het sy hom toevallig by die hospitaal raakgeloop toe hy na Jakop kom verneem het, die ander keer het hy vir haar by die hotel kom kuier onder die voorwendsel dat hy kom hoor hoe dit met Jakop gaan. Sy kon albei kere net vinnig met hom gesels, maar sy het van hom gehou en daarna uitgesien om hom beter te leer ken.
Die middag het gesellig verloop. Behalwe Karin en Arrie was daar nog ’n jong getroude paar, Hans en Ella Vorster, wat op een van die aangrensende plase boer. Hulle was almal geesdriftige tennisspelers en Karin moes hard konsentreer om haar man tussen hulle te staan.
Toe die son agter die rantjies wegsak en die bome skraal en donker teen die rooi aandhemel staan, stap hulle almal saam huis toe. Die weer was nog lekker, al was dit byna Meimaand, en die braaivleisvuur het reeds buite langs die huis gebrand. Solank die mans iets drink, gaan bad die vrouens en Truida kyk dat die kinders – twee van haar eie en twee van die Vorsters – hulle aandete kry.
Dit was lekker om ná die middag se harde oefening in ’n gemaklike stoel so ’n entjie van die vuur te ontspan en te luister na die boere se praatjies terwyl die heerlike geur van vleis wat oor die kole braai die lug vul.
“Ek het Hugo ook genooi om vanaand saam met ons te kom eet,” sê Truida toe hulle elkeen met ’n bord kos op die skoot sit. “Hy het gesê hy sal miskien kom, maar daar het seker weer iets voorgeval.”
“Moet jy nou oor Hugo praat?” vra Arrie ontevrede. “Ek het net begin dink ek het daarin geslaag om Karin van die hospitaal en al die siek mense te laat vergeet.”
Karin glimlag. Sy het nie geweet Hugo is ook genooi nie, maar sy wonder of hy ooit regtig van plan was om te kom. Hy weet sy kuier die naweek op Geluksvlei en sou die plaas juis om daardie rede vermy. Sy is in elk geval bly hy het nie opgedaag nie. Maar noudat Truida sy naam genoem het, kan sy hom nie weer so maklik uit haar gedagtes verban nie.
Sy dink weer aan vanoggend se gesprek met Isak Roux en sy wonder of sy die moed sal hê om met Hugo Slabbert oor die saak te gesels. As sy haar eie gevoelens probeer ontleed, kan sy ook glad nie verstaan waarom sy so gretig is om hier op Doringlaagte aan te bly nie, veral nie terwyl sy weet dat Hugo haar teenwoordigheid slegs duld omdat daar destyds niemand anders beskikbaar was nie. Waarom die begeerte om hom te oortuig dat hy verkeerd is, dat sy vooroordele ongegrond is, dat ’n vrouedokter in elke opsig ’n man se gelyke is wat bekwaamheid, pligsbesef en uithouvermoë betref? Of sy dit sal regkry om hom te oortuig, is ’n ope vraag, maar sy voel ’n onverklaarbare koppigheid om nie die saak so maklik gewonne te gee nie.
Miskien is dit net gekrenke trots,