Ettie Bierman Keur 8. Ettie Bierman
het. Rothea het hom uitgehaal sonder dat skade gedoen is.”
“Rothea?” Dieter klink ontevrede. “Hoekom nie jy nie?”
“Sy was te vinnig. Toe ek wou induik, het Rothea hom al by die wal gehad.”
In die oomblik van stilte ná Carl se verduideliking klink Rothea se stem onnatuurlik hard. “Sy bal het ver weg op die gras gelê. Hoe het die bal in die diep kant gekom?”
“Moenie jou oor ’n onbelangrike ou bal ontstel nie,” paai Carl. “Die hond het seker daarmee gespeel.”
“Die hond? Hy is te klein om ’n groot bal rond te sleep.”
“Dan seker Albie self.”
Rothea voel steeds bewerig, maar haar verstand is helder en sy weet dit was nie die hond nie. Of Albie nie. Het iemand die bal in die swembad gegooi? Wetende Albie sal dit probeer uithaal en sy is nie byderhand om te keer nie?
’n Siddering laat Rothea ril. Die son skyn warm, maar sy bewe opeens asof sy koud kry. Sy kom stadig orent, loop na Ilse en tel Albie van haar skoot af op.
“Mamma,” huil hy en hou haar vas.
“Die bal het anderkant die swembad op die gras gelê toe ek weg is kombuis toe,” hou Rothea vol. “En Albie het hier duskant gespeel. Piet ook.”
“Rothea het geskrik,” sê Ilse. “Sy ly aan skok en weet nie wat sy sê nie. Kom, dan neem ek jou en Albie in huis toe, dat jy ’n bietjie kan gaan lê, Rothea.”
“Nee!” Instinktief gee Rothea van die ander meisie af pad en hou Albie stywer vas.
“Het jy hom alleen gelaat, by die swembad en sonder toesig?” vra Dieter.
Ilse wil blykbaar vir haar vroeëre onvriendelikheid teenoor Rothea vergoed. “Dit was nie Rothea se skuld nie,” tree sy vir haar in die bresse. “Albie was nie sonder toesig nie. Ek en Carl was hier, maar ons het gesels en nie gekyk wat Albie doen nie.”
Dit lyk of Dieter nog beskuldigings teenoor Rothea wil kwytraak, maar Ilse gee hom nie kans nie.
“Moenie ’n groot bohaai oor niks maak nie, Dieter. Jy is vroeg terug. Was die dorp besig? Het jou dipstof gekom en het jy vir my die pienk handdoeke gekoop wat ek gevra het?”
“Ek weet nie of hulle pienk of rooi is nie,” antwoord Dieter kortaf. “Jy moet self kom kyk.”
“Mansmense ...” Ilse knipoog vir Rothea. “Almal kleurblind. Maar vir wie sou ons hare ingedraai het en bikini’s gedra het as die Adams nie daar was nie?” Sy lag koketterig en steek haar arm besitlik deur Dieter s’n, terwyl hulle met die kliptrap opstap motor toe.
6
“Miskien moet jy in die toekoms sorg dat jy of Hanna altyd by Albie is, Rothea,” raai Carl haar aan. “’n Ongeluk gebeur so maklik.”
“Ek was die heeltyd by, net ’n paar minute gou kombuis toe.”
“Ilse het nie die reg gehad om jou te hiet en gebied nie. Jy is hier ter wille van Albie, nie om vir haar koffie aan te dra nie.”
Rothea is lank stil, terwyl sy onthou met watter bewondering Ilse in Dieter se gesig opgekyk het, hoe vertroulik sy haar arm deur Dieter s’n gesteek het en hoe besitlik sy teenoor hom was.
“Ilse het meer reg om hier te wees as ek. Ek neem aan sy is die volgende mevrou Richter van Schloss Hoffnung,” merk sy op.
“Hul verlowing is nog nie amptelik nie.” Carl hou ’n wysvinger oor sy mond en trek groot oë. “En moenie dat Dieter uitvind ek het hom en Ilse met jou bespreek nie. Hy slag my af, bietjie vir bietjie, stukkie vir stukkie. Jy is nie veronderstel om van enige trouplanne te weet nie. Selfs Moeder weet nog nie. Moet asseblief niks teenoor haar noem nie. Enige verwysing na ’n huwelik herinner haar aan Ernst, dan is sy opnuut verbitterd. Moenie met haar oor Dieter se troue praat nie.”
“Ek sal nie. Jou ma wil in alle geval niks met my te doene hê of met my praat nie. Is Ilse Duitssprekend? Haar Afrikaans is so goed ...”
Carl lag meewarig. “Sy is Duits. Dink jy Schloss Hoffnung se baas sou enigsins in ’n meisie belangstel wat nie van suiwer Germaanse afkoms is nie?”
“Seker nie.”
“Gewis nie,” korrigeer Carl. “Jy kan vir jou ook ’n mooi bikini koop en jou hare bleik. Dit sal niks help nie. Jou van is nie Bauer nie.”
“Dieter het gesê hy gaan Albie wettiglik aanneem en sy erfgenaam maak. Sal Ilse daarmee tevrede wees? Wat as hulle self kinders het? Dalk ook ’n seun. Wat word dan van Albie?”
Carl deel nie Rothea se bekommernis nie. “Dan is daar twee Dieter Albrechts. En daar is genoeg geld vir albei om eendag ruim te leef. Vir tien seuns om die befaamde Richter-naam en -skatte te beërwe.”
“En jy?” Rothea kyk ondersoekend na die bruingebrande jong man langs haar, bang sy is dalk te persoonlik. Maar ter wille van Albie moet sy weet. “Vergewe my dat ek vra, Carl, maar wat van jou? Jy is immers die derde seun. Gee jy nie om as Ernst of Dieter se afstammelinge die familieplaas erf nie?”
Carl strek sy bene lank voor hom uit en kyk na die huis, die tuin en in die verte die uitgestrekte skaapkampe wat tot oor die horison strek.
“Sal ek jou by ’n geheim inlaat, Delila? Ek sal bly wees. Dankbaar. Verlig. Ek het genoeg geld van my pa geërf om ’n leeftyd te hou en ek is te lief vir diere om ’n karakoelboer te wees. Ek help graag wanneer die lammers aankom, of as ’n ooi limfklierverswering het, vrotpootjie, lintwurm of wat ook al. Maar om ’n onskuldige lammetjie van skaars vier-en-twintig uur keelaf te sny, net om die vel te kry? Vir ’n ryk ou tante wat by haar vriendinne met haar karakoelpels wil spog? Nee dankie, dan gaan vee ek eerder skoorstene.”
“Ernst het na jou geaard,” sê Rothea sag. “Hy was ook nie ’n boer nie. Mielies of koring, ja, miskien, maar nie karakoelpelse nie. Hy en Barbara het beter by mekaar gepas as wat hy en Ilse sou.”
“Ja. En Ilse sal gelukkiger by Dieter wees as wat sy en Ernst sou gewees het. Dalk het alles ten goede ontwikkel. Ek dink Ilse was van die begin af op Dieter verlief, sonder dat sy dit wou erken.”
“En Dieter?” huiwer Rothea. “Is hy dalk net jammer vir Ilse? Voel hy miskien verplig om Ernst se plek in te neem?”
“Wat probeer jy sê?” vra Carl reguit. “Dat Dieter Ilse nie liefhet nie? Nee, daar is jy baie verkeerd, meisie. Dieter het nog nooit na ’n ander nooi gekyk nie. Dit was altyd net Ilse, selfs toe sy aan Ernst verloof was. Hoekom vis jy so uit?” skerts hy. “Maak dit vir jou saak dat Dieter Ilse se uitset help koop?”
Rothea kan Carl nie in die oë kyk nie en stry teen die blos wat in haar gesig opstoot.
“Natuurlik nie. Ek en Dieter het van die begin af gebots. Ek hou nie van hom nie en hy kan trou met wie hy wil.”
“’n Mens hoef nie van ’n man te hou om op hom verlief te raak nie. Toe ek jou uit die swembad gehaal het en jy bang en deurmekaar was, hoekom het jy eerste na Dieter geroep?”
“Het ek? Is nie,” stry Rothea. “Jy het verkeerd gehoor.”
Carl kyk met vernoude oë na Rothea, na haar rooi wange en neergeslane wimpers. Hoekom lyk sy selfbewus en ontken sy dit so hewig? Is daar iets tussen haar en sy broer aan die gang?
“Ek wil nie nou oor Dieter praat nie,” sê Rothea.
“Oor wie dan? Ek en jy?” terg Carl. Die glimlag strek egter net om sy mond en sy oë bly behoedsaam.
“Nee. Oor ... Ilse. Dis belangrik. Ek moet weet. Ons kan nie swyg en dit as ... as ’n ongeluk afmaak nie. Soos jy weet, het sy my kombuis toe gestuur. Toe jy by die swembad kom, waar was sy? Wat het sy gedoen?”
“Sy het by die tafel gestaan.”
“Daar waar die bal gelê het?” vra Rothea gespanne.
Carl skud sy