Ettie Bierman Keur 8. Ettie Bierman
Albie is onskuldig en weerloos. En hy is tog Ernst se kind ook. Hoe kan Ilse ...”
Carl leun vooroor en sit albei sy hande om Rothea s’n. “In Duits het ons ’n spreekwoord: ‘Moenie moeilikheid duskant halfpad ontmoet nie.’ Jy is Barbara se suster en kyk hoe vriendelik was Ilse teenoor jou. Hoekom sou sy Albie uitsonder?”
Ilse is Carl se toekomstige skoonsuster en die Bauers is jarelange vriende van die Richters. Daarom sê Rothea nie hardop wat in haar gemoed omgaan nie. Vriendelik? wonder sy. Dit was nie opreg nie. Toe sy en Ilse alleen was, het Ilse duidelik laat blyk dat sy steeds verbitterd is. Eers toe Carl en Dieter bygekom het, het Ilse voorgegee dat sy gaaf en vriendelik is. Dit was vals, waarskynlik net om Dieter te beïndruk en te wys hoe grootmoedig en dapper sy is.
“Die wind het die bal in die water gewaai,” sê Carl ferm. “Dis wat gebeur het en moenie verder daaroor tob nie. Ilse sal Albie geleidelik aanvaar. Hy is so ’n dierbare kleinding dat sy nie anders sal kan as om hom lief te kry nie.”
“Maar ...”
Carl druk ’n soentjie op haar palm, dan op haar gewrig. “Geen gemaar nie. Laat Albie môre van die swembad wegbly en met sy driewiel speel. Keer hom net by die trappe. Die klippe is skerp en kan ’n kleintjie lelik sny as hy daarop val.”
“Ek weet en ek sal op my hoede wees.” Rothea trek nie haar hand uit Carl s’n nie. In ’n stormsee is hy op die oomblik haar enigste hawe. Ook haar troos en ’n bron van raad. “Carl, ek het nog ’n probleem ...” begin sy.
“Vra maar ... My skouers is breed en dis nie lam-seisoen nie. Die pseudo-boer het baie tyd om prins Valiant te speel teenoor dames in nood. Wat pla jou?”
“Jou ma. Nee, dis nie sy wat my pla nie,” is Rothea haastig om hom te verseker. “Dis my salaris wat ek tot dusver nie ten volle verdien nie. Dieter het gevra ek moet saans vir haar lees. Maar hoe kan ek? Jou ma vermy my en sy kan my nie voor haar oë verdra nie.”
Carl ontken dit nie. Hy kou ingedagte aan ’n grasstingel. “Ek is self ook voel-voel in die donker. As ek egter moet raai hoe jy die kloof kan oorbrug, sou ek sê jy moet begin by Ernst. Praat met my moeder oor hom. Al verseg sy om dit te erken, verlang sy na Ernst en sy moenie haar hartseer opkrop nie. Gesels met haar oor die troue, oor Barbara en Albie, sodat dit vir haar as ’n uitlaatklep kan dien.”
Rothea stem nie met die terapie saam nie. “Moet ek nie ’n ander aanknopingspunt soek nie?”
“Nee. Wanneer ’n mens in ’n motorongeluk was, is die beste raad om oor die skok te kom om so gou moontlik weer in ’n motor te ry. Met my ma is dit dieselfde. Praat veral met haar oor die geld ook, sê vir haar Ernst het die geld nodiger as sy gehad en sy het dit nog nie veel gemis nie.”
“Geld?”
“Geld,” herhaal Carl. Hy lyk skepties. “Hoe klink jy so verbaas? Jy weet mos daarvan.”
“Ek weet niks van enige geld nie. Watse geld?”
“Ek wil dit nie bespreek nie. Ernst was immers my broer. My tweede ouboet, vir wie ek tot daardie dag groot agting gehad het.”
Rothea verstaan nie. “Tot watter dag? Tot wat gebeur het?”
“Tot die geld uit die brandkluis verdwyn het en my moeder as gevolg van die skok haar eerste beroerte-aanval gehad het,” antwoord Carl kortaf. “Nou weet jy. Sal ons gaan swem?”
Carl staan op en begin aanstap, maar Rothea keer. “Ek weet nog niks nie. Watter brandkluis?”
“Die een in Dieter se studeerkamer, waartoe net ek, hy, Ernst en my ma toegang gehad het.”
“Asseblief, Carl, dis vir my pynlik om alles druppelgewys uit jou te trek. Wat presies het gebeur?”
Die eerste keer toon Carl ook emosie. Hy duik in die swembad, swem oor na die ander kant en skud sy hare uit sy oë. “Het Barbara haar suster nie ingelig nie? Nie met haar diamantring gespot, haar duur uitset en weelderige wittebrood nie?”
Rothea het alle lus om te swem verloor. Sy loop oor die plaveisel na waar Carl teen die wal hang. “Barbara het nie ’n diamant-verloofring gehad nie. Net ’n eenvoudige trouring wat nie duur gekos het nie. Die paar lakens, teegoedlappe en tafeldoeke wat sy gehad het, het sy self gekoop. En daar was geen wittebrood nie.”
“Wat het Ernst dan met die geld gedoen? ’n Huis gekoop? ’n Nuwe motor?”
“Nee. Hulle het aanvanklik in ’n woonstel gewoon om geld bymekaar te maak vir ’n huis wat baie basies sou wees: drie slaapkamers, een badkamer, geen gesinskamer nie. Met ’n groot verband. En die motor waarin ... waarin hulle verongeluk het, was dieselfde een wat Ernst van die begin af gehad het. Die rooi Audi. Hul meubels was goedkoop, op huurkoop gekoop. Ek het die paaiemente help betaal wanneer Ernst platsak was. Ek kla nie, ek noem dit net as ’n bewys dat Ernst brandarm was. Hul boedel was bankrot. Ek het ook ’n motor gehad wat ek en Barbara saam afbetaal het, maar ek moes dit verkoop om hul skuld te betaal. Wat praat jy dus van ’n diefstal?” Rothea is omgekrap en moet eers haar trane wegvee voor sy kan voortgaan. “En van ... van geld wat Ernst geneem het? Hy het nie. Hy sou nie. En wat het daarvan geword?”
“Dis mos wat ek ook vra. Weet jy hoeveel geld was betrokke, skoonsus? Nie vyftig of honderd rand nie. Duisende. Dit was in die brandkluis toegesluit en die nag toe Ernst weg is, het die geld verdwyn. As dit nie Ernst was nie, wie dan?”
“Ek weet nie.” Rothea laat haar gesig in haar hande sak en vryf oor haar oë. “Ek weet nie ...”
“Het Ernst nie ’n ander nooi gehad vir wie hy duur geskenke gekoop het nie? Gedobbel? Die perde of die aandelemark?”
“Nie waarvan ek weet nie ...”
Carl is boetvaardig en vol berou. “Ek het gedink Dieter sou jou daarvan vertel het. Ek is jammer dat ek die een moes wees. Ons moes nie oor dié dinge gepraat het nie, nooientjie. Wat help retrospeksie? Dit maak net ou wonde oop waaroor die rowe al gegroei het. Dis halftwee. Aangesien die vreeslik Deutsche Mädchen hier is, sal daar waarskynlik geposjeerde gefileerde haring, ganslewer en aspersiepunte met aartappels vir middagete wees. Dis ’n mond- en ’n spyskaartvol. ’n Maagvol ook. Wil jy en Albie nie kom swem en ’n eetlus opbou nie?”
Al wat Rothea wil doen, is om alleen by Albie te wees.
“Ek het ’n groot ontbyt gehad, dankie. Ek wil nie middagete hê nie en Albie kan later eet.” Sy roep Albie, wikkel hom weer in die handdoek toe en stap met hom in haar arms weg.
Die tuin is ’n lushof. Uitgestrekte grasperke omring deur kleurvolle blombeddings, palms, struike en jakarandabome, waarin massas bougainvillea en gouereën deurmekaar rank. ’n Swerm vinke kwetter in ’n wilgerboom en in die lug hang die geur van magnolias. ’n Tropiese paradys waarin ’n visdam en spuitfontein soos ’n turkoois amasonietsteen glinster.
En in hierdie prag en weelde gaan Albie van nou af grootword, dink sy vol weemoed en met ’n tikkie afguns. Sy gaan hom meer mis as hy vir haar.
Hoe kon Ernst Schloss Hoffnung verruil vir die onaantreklike, armoedige huisie waarin hy en Barbara gewoon het? Sy weet wat die antwoord is. Omdat hy Barbara liewer gehad het as aardse weelde. Daarom weet sy ook Ernst was onskuldig. Hy sou nie die geld uit die brandkluis geneem het nie. Iewers is daar ’n misverstand. Is daar iemand wat Ernst in ’n swak lig wou stel? peins sy. Ilse, uit wraak omdat Ernst ’n ander meisie bo haar verkies het? Maar Ilse het nie tot die kluis toegang gehad nie ...
“Visse kyk.” Albie wikkel hom los en hardloop saam met Piet om na die spuitfontein te kyk.
Rothea se senuwees is gedaan. “Stadig! Moenie inval nie, Albie!”
Sy gaan sit op ’n klip tussen die varings, katstert en papirusbiesies.
“Liefie, toe Mamma jou en tannie Ilse alleen gelos het, het sy met die bal gespeel?”
“Piet bal speel?”
“Nee, nie Piet nie. Tannie Ilse. Daar by die swembad. Het sy jou bal in die