Ware verhale van vergifnis. Helana Olivier
sonder om werklik te besef waaroor ons aardse bestaan regtig gaan. Ek weet nou ons lewe hier is ’n voorbereidingstyd vir die ewige heerlikheid wat op ons wag. Die kruis wat ek hier op aarde dra en dit wat ek daaruit geleer het, sal my help om ’n lig en inspirasie vir ander mense te wees wat dalk ’n swaarder kruis dra sodat hulle sal moed hou in hul hoop en geloof.
Soms het vreemde vroue my voorgekeer om my te vertel van hul omstandighede. Ek het begin besef dat ek ná alles steeds soveel genade van God ontvang het. Vergifnis was nie eens meer onderhandelbaar nie. Ek moes dit eenvoudig net ter wille van God se koninkryk en my doel hier op aarde doen. Ek en die kinders sou nie God se seën en salwing op ons lewens ervaar het daarsonder nie. As ons nie doelbewus gekies het om te vergewe nie, sou die lewe absoluut geen sin gehad het nie en kon ek maar netsowel doodgegaan het toe ek destyds so graag wou.
Ek het egter steeds met een groot probleem geworstel: My man het nog nooit die waarheid erken of ooit gesê hy is jammer nie. Soms het ek te midde van al die getuienis gewonder of ek die regte ding gedoen het om hom te vra om te gaan? Gedurende ons trek terug stad toe in September 2010 het my dogter ons boeke in die boekrak teruggepak toe sy vir my ’n boekie bring en sê: “Mamma, kyk ’n bietjie hierna.” Ek het die boekie herken. Ek en my eksman het in 2000 ’n huwelikseminaar bygewoon. Elkeen van ons het ’n boekie gehad wat ons moes invul, maar in daardie stadium was ek so ongelukkig met ons huwelik dat ek nie die kursus voltooi het nie. Ek het een aand net uitgestorm huis toe. Hy het egter die kursus voltooi en sy boekie ingevul. Op ’n wonderbaarlike manier het hy hierdie boekie nie destyds ingepak saam met sy baie ander boeke nie. Ek glo dit was God se wil dat hierdie stukkie getuienis op die regte oomblik te voorskyn gekom het om my en my kinders te help om klarigheid en vrede in ons lewens te kry.
In die boekie het hy duidelik geworstel met sy swak verhouding met sy oudste kind, asook met sy gevoelens vir en seksdade met mans. Ek het dele in pienk omkring en vir hom uit die diepte van my hart ’n brief geskryf. ’n Brief waarin ek my opgekropte gevoelens verwoord en hom vertel het dat ek hom vergewe en vir hom bid. Ek het my trou- en verloofring (wat die belofte van ons huwelik was wat nou verbreek is) in ’n pakkie gesit en dit vir hom gestuur.
God het sy engele in die vorm van bekende én vreemde mense gestuur om ons gesin te help om weer regop te kom. Geestelik, finansieel en emosioneel het ons stukkie vir stukkie weer normaal begin funksioneer. Ons kon begin lewe sonder die angs en spanning wat die ontwrigting meegebring het. In die plek daarvan het ons weer hoop, vrede en vreugde begin ondervind. Ons is nou dankbaar oor die pad wat God ons laat loop het, want dit het ons laat groei en ons in voeling gebring met onsself en ons doel op aarde. Ek het God gevra om my te skuur en te skaaf soos dit Hom behaag, want ek weet vir seker God sal altyd by ons wees en voorsien in wat ons nodig het volgens sy wil. Lees gerus Matteus 6:32–33.
Vandag, ses jaar later, is ek nie slegs ’n ouer persoon nie, ek is ook ’n ander persoon. Ek is doelgerig oor die dinge wat sin maak in die lewe. Ek leef slegs een keer en wil dit die moeite werd maak vir God. Want anders ... wat was die doel dat Hy my gemaak het? Sou ek daarmee kon saamleef dat God eendag sou spyt wees oor my? Sou ek wou hê Hy moes liewers iemand anders in my plek geskape en aangestel het as sy dienaar?
Ek waardeer die klein dingetjies in die lewe baie meer. Ek verstaan nou dat die een wat gee in ’n baie beter posisie is as die een wat moet ontvang. Ek kan nou praat oor my pa en my man sonder om daardie verskriklike seer en woede te beleef. Nogtans moet ek daagliks werk aan hierdie proses van vergifnis, want die negatiewe gebeure in ons lewe bly ongelukkig altyd deel daarvan. Deur die baie genade wat ons ontvang, help God ons om met sy liefde en verdraagsaamheid hierdie mens in ’n pakkie toe te draai en voor sy voete neer te sit. Dieselfde geld natuurlik ook vir die baie ander mense wat daagliks ons pad kruis en dit soms so ingewikkeld maak.
Fisiek is ek besig om gesond te word en kan ek getuig dat God my en my kinders op alle vlakke van ons lewe deur voortdurende herstelprosesse lei. Ek weet nou my lewe het ’n wonderlike doel en dat Hy my mag vorm en skuur nes dit Hom behaag. Ek sal stil word, wag en luister omdat my hemelse Vader vir my en my kinders omgee en ons só liefhet dat Hy vir ons gesterf het en ons elke dag deur sy Heilige Gees leer hoe om te wandel volgens sy wil.
Verhaal 3: Verkrag, maar nie verbitterd nie
3
Verkrag, maar nie verbitterd nie
Hettie Brittz
Uittreksels uit Hettie Brittz se boek Vreesloos vry, saamgestel deur Helana Olivier
My man staan met sy hande agter sy rug vasgebind. Hy staan by die voetenent van ons bed, met drie donker rowers agter hom. Die vierde een staan links van my, met ’n rewolwer langs my kop. Hy beveel my om op my maag om te rol. Hulle bind my hande ook met veters agter my rug vas. Ek verwag die ergste toe ek die een rower oor my rug hoor buk en sy asem teen my arms voel stoot. Hy lig my hande op en skraap my trouring met sy tande van my vinger af. Toe hy die ander ring nie afgebyt kry nie, bied ek aan om dit vir hom af te haal.
Ek is van plan om alles te gee wat hulle vra. Hulle moet net my man en kinders uitlos. As ons net almal kan bly lewe, gee ek nie om wat gebeur nie. Meer as ’n uur lank is dit op en af met die trappe, heen en weer in die kamer en kantore, op soek na wapens, juwele, rekenaars en skootrekenaars. Uiteindelik staan ek op my knieë gedruk voor die kluis met ’n rewolwer teen my kop terwyl Louis hardop bid. Die deurtjie swaai gewillig oop. Hulle bind eers weer my hande vas en laat ons daar en dan op die mat lê terwyl hulle die kontant soos speelkaarte tussen die vier van hulle uitdeel. Hulle is baie tevrede met die geld.
Toe weer op met die trappe. Ek en Louis lê op die vloer, langs die bed in ons slaapkamer. Louis se voete wys oos en myne wes. Ons koppe is bymekaar. “Honey, as dit die einde is, sien ek jou aan die ander kant.”
Louis gaan saam met drie rowers na sy ateljee, waar hulle “iets” hoor biep. Die weerligbeskermers is al so lank uitgeprop nadat hulle die rekenaars gesteel het, dat dit ’n laebatterysein begin uitstuur. Hulle is bang dis ’n alarmstelsel.
Een van hulle bly saam met my in die slaapkamer agter. Hy sit op die bed en rits die tasse wat Louis vir sy musiektoer Doebai toe ingepak het, oop en toe. Ek lê halflyf onder die bed om so skadeloos moontlik te lyk – en ek bid. Ek is baie verlig dat die rower op die bed my klaarblyklik ignoreer en baie meer geïnteresseerd is in die bagasie as in my kaal bene wat onder my kort nagrokkie uitsteek. Maar die jong man sien my wel. Die tasse se ritssluiters word stil. Hy dink, of kyk, of iets. Dis toe dat ek helder in my gedagtes Jesus hoor sê: “Hettie, onthou jy is my bruid.” As ek al ooit nodig gehad het om aan sy liefde herinner te word, is dit nou. Dit is ’n vreemde botsing van beelde. Sy ’n bruid in wit satyn – ek nou al vol stof en als behalwe uitgedos. Sy ’n bruid geëerd en bewonder op haar spesiale dag – ek ’n stuk vleis wat nou verkeerd bekyk word. ’n Bruid dansend op ’n dansbaan – ek vasgebind op die koue vloer. Terwyl die inbreker om die bed na my kant toe stap, beleef ek dat die Here my belowe dat Hy my gees en siel sal vashou. Jesus kan by ons wees in siel en gees, al is ons liggame op hierdie aarde met al sy naarhede vasgevang.
Hy kniel langs my, rol my om op my rug en sit sy hand om my lyf.
“I want.”
Die ware ek en jy is versteek in God, buite bereik van die een wat ons siele haat omdat hy Jesus haat. Die ware ek en jy is versteek in ’n stuk vleis – vet, maer, aantreklik, gewoon, met of sonder selluliet en spatare. Die ware ek en jy is nie sommerso op die oppervlak sigbaar en maklik om by te kom nie. Die aanvaller sal my liggaam kan bykom, maar dis al. Wat my liggaam dan daarvan sal oorkom, moet ek vanuit my vervulde gees en geredde siel kan oorwin.
Anders as baie verkragters wat vroue uit haat en weerwraak verniel, is my aanvaller fluisterend, verskonend, baie haastig en bang om betrap te word. Hy is vol wellus, nie vol haat nie. Hy het geen respek nie, maar ook geen woede nie. Ek is steeds met my kop en bors onder die bed. Ek kan nie en wil nie sien of hy gewapen is nie. Soos hy, sal ek bly wees as niemand weet of sien nie. Kalmte, beleef ek, gaan die sleutel wees om nie seer te kry nie. Wie weet of hy dalk sy makkers sal roep om te kom help as ek nou terugveg?
Hy druk sy kop onder die bed in, maar my oë is steeds toe en ek sien nie sy gesig nie. Hy soen my ’n paar keer op my mond. Hy ruik na bier en sweet. Dit maak hom steeds