Ware verhale van vergifnis. Helana Olivier
al hierdie ongelooflike oomblikke. Ek verstaan egter nie dat dit deel van ’n proses is nie. Ek weet die Here laat maal aanmekaar die woorde dat ons gelouter sal word soos deur vuur heen, soos wat goud en silwer gelouter word, deur my kop.
In Maart 2007 staan ek weer voor die venster. Ek hou die diefwering krampagtig vas. Soos gewoonlik is ek besig om te pleit dat God hierdie nagmerrie tot ’n einde sal bring – dat Hy Johann se lewe sal spaar en hom na ons sal terugbring. Uit skone benoudheid begin ek bid: “Ek slaan my oë op na die berge, waar sal my hulp vandaan kom? My hulp ...” en net daar, by daardie spesifieke gedeelte van my pleitgebed, spreek die Here my vir die eerste keer in my hele lewe direk aan. Die Here sê: “Marie, my genade is vir jou genoeg.” Op daardie oomblik, nodeloos om te sê, het ek só geskrik dat ek my hele tirade laat vaar, in my bed spring en die duvet tot styf onder my neus trek. Ek het net geweet: Geen woord verder nie. Nou moet ek stilbly en net rustig wees. Daar is geweldige krag in God se stem.
In April 2007, vier maande nadat Johann-hulle as vermis aangegee is, besluit ek om te vas. Ek doen dit uit pure desperaatheid. Ek het gaan kyk na voorbeelde in die Skrif waar die Here vir sy volk antwoorde gegee het toe hulle hul voor Hom verootmoedig en gevas het. In 1 Konings 21:29 staan: “Het jy gesien Agab het hom voor My verootmoedig? Omdat hy hom voor My verootmoedig het, sal Ek die ramp nie tydens sý lewe laat plaasvind nie. Tydens die bewind van sy seun sal Ek die ramp oor sy familie bring.” In die tyd van Esra het God ook die volk se gebede verhoor nadat hulle hul verootmoedig het en gevas het: “Ek het daar by die Ahawarivier ’n vasdag uitgeroep om ons voor ons God te verootmoedig en Hom te bid om ’n voorspoedige reis vir onsself, ons afhanklikes en al wat ons besit het ... Ons het dus gevas en die hulp van ons God gevra vir die onderneming, en Hy het ons gebede verhoor” (Esra 8:21, 23).
Dit is vir my ’n splinternuwe ervaring. Ek is egter gehoorsaam. Ek drink net water. Ek eet geen kos nie en bid voortdurend tot God die Vader.
Op die aand van die derde dag van my vas wys die Here my die ongelooflikste ding. Hy wys my die kant van sy mond. Letterlik soos ’n profiel waar jy net die lippe sien. Uit hierdie lippe kom die verskriklikste vuur, ’n vuur met ’n krag so sterk soos die wind in die Kaap. In die middel van hierdie bol vuur wat soos ’n wind uit God se mond uitgaan, is ’n bal. Hierdie bal lyk min of meer soos ’n bol wol, losserig opgedraai sonder ’n spesifieke, netjiese patroon. In die middel van hierdie bal sien ek vier mans regop staan. Die bal spin boontoe, ondertoe, regs en links soos die vuur se krag hom draai, maar die vuur gaan nooit die bal binne nie en die vier mans bly staan. Die vuur bly te alle tye aan die bal se buitekant. Ek besef dit is Johann, Kallie, Hardus en André. Dit is hulle wat in hierdie bal staan. Skielik besef ek dat die woorde van Sagaria 13:8–9, die reuk van die vuur en die olie, verband hou met die visioen van die vier manne in die bal. Die soet reuk wat ek tot in daardie stadium geruik het, weet ek skielik, is die reuk van die Heilige Gees.
Ek besef vir die eerste keer dat die Here besig is met ’n proses: ’n proses van suiwering. Wanneer goud gesmelt word, kom daar ’n stof na die oppervlak waarna mynwerkers verwys as “dros”. Hierdie stof moet van die goudstof afgeskep word om die goud volkome suiwer te kry. Ek besef dat God besig is om my, Marie, te suiwer en om soveel goed wat in die verlede vir my belangrik was, van my af weg te neem. Hy wil hê dat daar by my net een begeerte moet oorbly en dit is om by sy voete te sit en deur Hom vertroos te word.
Ons as ’n gesin gaan deur hel. Maande lank word ons deur verskeie mense belieg en bedrieg. Daar is soveel beloftes, soveel vals inligting wat aan ons deurgegee word, maar steeds is geen einde in sig nie. Die verdwyningsnagmerrie duur voort. Ons weet glad nie of die mans nog lewe nie. Ons het in geen stadium kontak met hulle of met die mense wat hulle gevange hou nie. Hierdie hele gebeurtenis van Johann se verdwyning is soos ’n swart kleed om my. Dit hang om my soos die dood self.
Op 21 Oktober 2007 kuier ek en my dogter, Carien, by vriende in Johannesburg. Ons gaan saam met hulle kerk toe en die dominee vra die gemeente om na ons as ’n gesin toe te draai, hul hande na ons toe uit te steek en vir ons te bid omdat ons deur hierdie moeilike tyd gaan. Terwyl die mense so omdraai en hul hande na ons uitsteek en bid, sê die Heilige Gees kliphard vir my: “Jesaja 62.” In gehoorsaamheid slaan ek dadelik my Bybel oop en lees: “Die Here het ’n eed afgelê, en deur sy groot mag sal Hy dit gestand doen: Ek sal jou koring nie weer aan jou vyande gee om te eet nie, uitlanders sal nie weer die wyn drink waarvoor jy hard gewerk het nie. Dié wat die koring oes, sal dit eet en hulle sal My loof; dié wat die druiwe oes, sal die wyn drink in die voorhof van my heiligdom” (vers 8–9).
Terwyl trane oor my gesig loop, voel ek oorstelp deur die diepe besef van God se genade. Ek vra die Heilige Gees wat hierdie “wyn” en hierdie “koring” is. Die Heilige Gees sê die wyn is vreugde en koring is versorging. Nooit weer sal vreemde soldate kom en my versorging en my vreugde van my af wegneem nie: “Maar hulle wat dit insamel, sal dit eet en die HERE prys; en hulle wat dit oes, sal dit drink in my heilige voorhowe” (vers 9, 1933-vertaling).
En weet julle, daar breek iets in my los en vir die eerste keer kan ek die Here opreg bedank vir dit wat besig is om met ons te gebeur. Vir die eerste keer in al daardie maande, kan ek vir die Here dankie sê dat Hy my lewe verander het. Al is dit hoe moeilik, al is ons hartseer hoe groot en al mis ons Johann verskriklik baie. Ek kan dankie sê dat Hy my kinders se lewens verander het; dat Hy besig is om ons elkeen se lewe op ’n baie besondere manier te verander en ons verhouding met Hom te verdiep. Dit beteken nie dat daar nie pyn, hartseer en verwarring in my gemoed is nie! Daar is egter ’n diepe besef dat dit nie oor ons gaan nie, maar oor ons ongelooflike ontmoeting met die God van die hemel en die aarde – op ’n baie spesiale manier.
Die Here het my in verskillende stadiums en op verskillende maniere deur verskillende prosesse geneem. In 2008 was ek so desperaat dat ek saam met ’n Moslem-man op pad was Irak toe om te gaan kyk of ek Johann nie kon opspoor nie. Die naweek voordat ons sou vertrek, woon ek die Hadasa-vrouekamp by. By die kamp moet ons die Saterdagoggend ’n kaartjie uit ’n toegemaakte boks trek. Die kaartjie wat ek trek, het ’n kompas op en hierdie kompas wys noord. Op die noordelike rigtingwyser is ’n kruis. Ek sien dit as die bevestiging dat ek Irak toe moet gaan, dat ek veilig sal wees en dat daar niks slegs met my sal gebeur nie. Tydens een van die sessies staan ’n vroutjie wat nie geweet het van my oortuiging dat ek moet Irak toe gaan nie, op en sê die Here wys vir haar ’n geel muur en sy moet my waarsku dat ek nooit verby die geel muur moet gaan nie.
Toe ek in Johannesburg by Liresia se huis (waar ek sou oornag voor my vlug die volgende oggend) aankom, is die huis, tot my stomme verbasing, omring deur ’n geel muur. Ek sê in my hart: Here, U kan nie ernstig wees nie. U stuur my al die pad Johannesburg toe net om vir my te wys ek mag nie hierdie eiendom verlaat nie. Here, hoe is dit moontlik? U weet hoe baie ek opgeoffer het. U weet dat ek alles op die spel geplaas het. En nou sê U vir my ek moet binne hierdie geel mure bly?
Die volgende oggend kry ek ’n boodskap dat ’n onbekende persoon die Moslem-man omgery het wat my in Johannesburg sou ontmoet om saam met my Irak toe te vlieg. Sy beserings is van so ’n aard dat ons nie sal kan vertrek nie. Nou is ek opstandig. Nou is ek kwaad. Ek sit in Johannesburg en dit voel of die Here ’n gek van my maak. Ek sê vir die Here: “Here, kyk net na alles. By Hadasa het die kompas noord gewys. Here, kyk na my. Elke item wat ’n Moslem-vrou kan droom om te besit, is in my tas. Ek staan gereed om aan boord te stap, en nou dit?”
Ek lees Psalm 125. Die Heilige Gees praat met my in woorde wat ek nog nooit gehoor het nie en nie verstaan nie. Ek is verstom. Deur my trane sien ek die volgende geskryf staan in Psalm 125: “Dié wat op die Here vertrou, is soos Sionsberg wat nie wankel nie en altyd vas bly staan. Soos die berge Jerusalem aan alle kante beskerm, so beskerm die Here sy volk, nou en vir altyd” (vers 1–2).
Daardie oggend was ek in opstand, maar toe ek later terugkyk kon ek nie anders nie as besef dat ’n mens soms so graag ’n spesifieke uitkoms wil hê dat jy nie mooi hoor wat Gód vir jou wil hê nie. Jy luister na jou emosies en begeertes. In retrospeksie, weet ek die Here het eintlik vir my gesê: “Ek is reeds in Irak. Ek het nie jou hulp nodig nie. Ek is in beheer van die situasie.” Die kruis op die kompas was die teken dat God in die noorde, in Irak teenwoordig