Ware verhale van vergifnis. Helana Olivier
messteke en wrede geweld nie waar word nie.
Ek draai my kop eenkant toe en kies om in Jesus se gesig te kyk. Dan beleef ek iets baie onverwags. Liefde. Nie van hierdie man af nie, maar van God af. Sy liefde is oorweldigend en amper tasbaar daar waar ek lê. Ek is nie net bewus van sy liefde vir my nie, maar ook van sy liefde vir hierdie verkragter wat met soveel boosheid, vrees en leegheid lewe.
Ek wonder hoe hy grootgeword het en wat met hom gebeur het om hom tot sulke desperate keuses te bring. ’n Gedagte spoel deur my kop: “Ek wens jy’t die Liefde geken wat ek ken. Jy sou nie gedoen het wat jy doen as jy dit geken het nie.”
Ek wens ek kon sy taal behoorlik praat of hy myne sodat ek dit vir hom kon sê. Hy ken so min liefde dat hy moet inbreek, vasbind en kaal stroop om ’n uiters onbevredigende namaaksel te soek. Ek ken ouerliefde, kinderliefde, manliefde, vriendskapliefde en bowenal Jesus-liefde. Hierdie liefdes is my preserveermiddels. Dis al rede waarom ek beter daaraan toe is as hy.
Ek het beslis nog nooit so gekyk na enige ander misdadiger nie. Ek kan maar maklik met ’n veroordelende oog kyk. Dit kom baie natuurlik. Daarom glo ek vas die Here leen in hierdie nagtelike ure vir ’n paar oomblikke sy oë vir my. As ek nie kan sien wat Hy sien nie, sal ek nie kan vergewe nie. Dan sal ek hierdie jong man vrees as die een wat my kan vernietig, in plaas daarvan om hom te bejammer as die een wat self klaar vernietig is. Ek kan nie nou bekostig om twee lywe te sien nie. Ons onwettige fisieke eenwording is skreiend, maar dis nie die belangrike ding om hier raak te sien nie. Wat hier onwettig is, is dat my gees en sy gees een sou word. My gees en sy gees bots hier meer as wat taal, kultuur of liggame ooit kan bots. My gees is lewend; syne is dood. Myne is veilig en in Jesus opgesluit; syne is in gevaar.
Jesus het aan die kruis na die Romeinse soldate gekyk en na die skare wat sy dood en Barabbas se vrylating geëis het en uitgeroep: “Vader, vergeef hulle, want hulle weet nie wat hulle doen nie” (Luk 23:34).
Vergifnis kan net plaasvind as ons reg kyk en reg hoor. Met ons oog op die wapens, reageer ons met vrees. Met ons oog op die selfvoldane gesigte van ons aanvallers, haat ons. Met ons oor op dreigemente, krimp ons harte ineen. Maar met ons oog op die gebrokenheid wat deur vernietiging in ons aanvallers se binnekant agtergelaat is, kan ons met God se hulp vergewe. Met ons oor teen God se mond kan ons, selfs in hierdie onwaarskynlike oomblikke, sy liefde beleef.
Terwyl die man haastig my onderklere op my heup stukkend skeur, bid ek dat Louis onbewus is van wat gebeur. Ek weet dit sal verander as ek nou sou skreeu. Dit sal ook my kinders wakker maak. My jongste is tien treë van my af met geen deure tussen ons nie. Ek beleef nie dat ek iets anders kan doen as om te aanvaar wat gebeur nie.
My gedagtes is uiteraard nie net geestelik nie, want ek is heeltemal voelbaar teenwoordig in my liggaam. Ek is geheel en al bewus van alle aspekte van die werklikheid. Ek besef ek word nou deel van Suid-Afrika se verkragtingstatistiek. Omdat ek nie veg nie, druk hy my nie vas nie en gebruik hy geen geweld nie. Ek is dankbaar dat dit kalm gebeur sodat ek nie kop verloor nie. As ek bang word, word ek maklik aanvallend – presies wat nie nou moet gebeur nie. Ek dink met kommer aan seksueel oordraagbare siektes en omdat ek nie vasgedruk word nie, kan ek my liggaam posisioneer om so min moontlik fisieke skade op te doen.
In die halfdonker kan ek net sy broekspype en skoene sien, maar selfs sy manier van opstaan is verleë. Hy probeer om bewyse te verdoesel. Hy rol my weer terug op my maag en sit my netjies terug waar ek was en trek my nagrokkie so laag moontlik af. Hy los my daar en gaan met die trappe af om by die ander aan te sluit.
Nie lank nie, of twee bendelede storm in die kamer in. Een lig my nagrokkie op, sien dat my onderklere weg is en bevoel my om vas te stel of ek verkrag is. Hy trek my klere weer reg. Hulle storm uit en los my alleen. Daar ry ’n kar. Dit is stil. Ek voel alleen. Ek praat met Jesus: “Laat my asseblief weet wanneer dit veilig is sodat ek hier kan opstaan.”
Terwyl ek wag, kom ’n oorbekende vers by my op: “Want God het ons nie ’n gees van vreesagtigheid gegee nie, maar van krag en liefde en selfbeheersing” (2 Tim 1:7, 1933-vertaling).
Ek kan die woord “vreesagtig” links voor my in my gedagtes sien en regs die res: “krag, liefde en selfbeheersing”. Ek besef ek moet kies, ek mag kies. Ek kan my vrees onder hierdie bed los as ek wil. Ek hoef nie die res van my lewe daarmee te loop nie. In plaas daarvan kan ek krag, liefde en selfbeheersing kies, wat letterlik beteken konsekwente, helder gedagtes. Ek sê: Here, ek kies liefde.
Dit is nogal onverwags om tydens so ’n rooftog en verkragting die mees oorweldigende bewustheid ooit van die Here se liefde te beleef. Geen verwoesting kan ons egter skei van die liefde van Jesus nie. Ek ervaar juis nou hoe lief die Here my het.
Ek ervaar dat dit veilig is om nou onder die bed uit te kruip. Die veters kom baie maklik los. Voordat ek by die kamer uitgaan, versamel ek DNS op my nagrokkie, maar trek dit nie uit nie omdat ek vaagweg onthou ’n mens moenie. Ek trek net skoon onderklere aan en hoop dat dit sal help om die res van die DNS-bewyse te behou.
My eerste stop is die drie kinderkamers. Die kinders is ongedeerd. Dankie, Jesus! Die belangrike telefoonnommers is op my gesteelde selfoon, nie in my kop nie. Op pad na die bure oorkant die straat sien ek Louis in die pad aangedraf kom. Ek lewe, hy lewe, die kinders lewe! My arms is om my man se lyf. Die res is irrelevant. Waarom moet hy weet? As mens oor hierdie dinge praat, kruip daar net weer drake uit die vleuels ... hulle kruip dalk tussen ons in. Ek moet stilbly.
Hierdie stilblyleuen is die fluistering van een van die dodelikste slange in die tuin, maar dit klink soet aan my binnekant. Ek wil met die stilblyleuen saamstem – dis beter as niemand ooit weet nie. Maar hoe gaan ek verduidelik dat ek by die traumakliniek moet uitkom? Ek moet hom dus vertel. Die woorde kom krom en skeef uit: “Jy moet hier vir die polisie wag. Ek moet hospitaal toe gaan. Die ou wat by my moes bly, het my verkrag. Maar hy was bang en onervare en ek het nie seergekry nie. Moet asseblief nie kwaad wees nie.” Hy is kalm en sê: “Ek sal dalk later anders voel, maar nou gaan ek net kalm bly sodat ons die regte ding kan doen.” Ek prys die Here stilweg vir ’n man met selfbeheersing. In my afwesigheid word die huis gefynkam vir leidrade. Louis bel my ouers wakker om ons drie kindertjies Bosveld toe te neem sodat hulle die toeloop en ontsteltenis wat nou ongetwyfeld gaan losbreek nie hoef te beleef nie.
Alles het vandag verander. Vandag het ek lief met liefde wat nie uit my kom nie. Vandag se vrede is ook nie my eie nie. Die afwesigheid van woede, selfs al is baie van ons eiendom gesteel, is ook nie uit myself nie.
Ná die doktersondersoeke en gesprekke met beraders, kan ek huis toe gaan. Die dokter vra of ek nie eers wil stort nie. Ek gaan in die aangrensende badkamertjie in en kyk na myself in die spieël. Nie te onaardig nie, maar ek moet darem my hare was. Ek klim in die stort en begin hare was. Hare? Is dit vuil hare wat my pla? Ek behoort te voel asof ek die velle van my lyf af wil skrop.
Dan was Ek julle met skoon water, en julle sal skoon wees ... Ek het jou toe gebad en jou bloed afgewas ...
– Esegiël 36:25; 16:9 (NLV)
Dis dan waarom ek nie vuil voel nie, besef ek. So lyk God se vingerafdrukke dan. Dit los nie blou kolle op my skouers nie, maar ’n soort vrede en ligtheid wat nie menslik is nie. Dit trek my skoon aan.
Baie verkeerde verslaggewing steek kop uit. Vir weke lank braak mense gal in die koerante. Daar’s briewe van mense met goeie bedoelings, maar ook van diegene wat nie net weier om met geestelike oë te kyk nie, maar wat die geestelike werklikheid haat. Is dit nie snaaks dat as die mure om iemand reeds platgeslaan en iemand weerloos is, mense juis hul kans waarneem om te begin aanval nie? Ek het besef ek sal my toespits op die geskenk van die Here se stralende teenwoordigheid in my en dat dit nie wys gaan wees om in pengevegte betrokke te raak nie. In ’n stadium lees ek vir Louis ’n uittreksel uit die dagstukkies van Charles Spurgeon:
’n Christen moet ’n toonbeeld wees van Christus se vrymoedigheid. Moet nooit skaam wees vir jou geloof nie. Jou belydenis (van jou geloof in Christus) sal jou nooit tot skande maak nie; maak seker dat jy nie jou geloof beskaam nie. Wees soos Jesus, baie manmoedig vir jou God ... Die beste van alles sal wees as jy probeer om, soos Jesus, jou vyande te