Annelize Morgan Omnibus 4. Annelize Morgan
weg, meester,” sê hy uitasem.
De la Fontaine frons. “Weg?”
“Ja, meester. Sy was gisteraand laat nog by die vuur en vanoggend is sy skoonveld. Sy het nie in haar bed geslaap nie.”
De la Fontaine byt op sy tande. Dan het dit nou uiteindelik gebeur, dink hy omgekrap. Leia het weggeloop. ’n Koue woede neem van hom besit. Hy het haar genoeg kanse gegee en hierdie keer gaan hy haar swaar straf. Dis meer as wat ’n geduldige mens kan verduur. Hierdie volgehoue uittarting moet eens en vir altyd end kry.
“Bako, jy en Silo moet te perd na die naaste bure ry en gaan uitvind of hulle Leia iewers gesien het. Dit maak nie saak hóé julle dit doen nie. Bring haar net terug hierheen.”
Bako knik en draf weg. Sy hart voel swaar in sy binneste. Hy weet dat Leia hierdie keer geen genade van die meester kan verwag nie.
De la Fontaine gaan omgekrap die huis binne. Sy moeder wag hom in die voorkamer in.
“Iets verkeerd, Jacques?”
Hy haal ’n keer diep asem om sy emosies onder beheer te kry.
“Dis weer Leia. Sy het laas nag weggeloop.”
Die gravin sug diep. “Jy moes haar maar liewer verkoop het.”
Hy byt op sy tande en sy aantreklike gesig is hard en ongenaakbaar.
“Hierdie keer gaan sy haar vasloop. Sy waardeer skynbaar nie goeie behandeling nie.”
“Gaan jy haar dan nog behou?” wil die gravin weet.
“Miskien.”
Nicole skud haar kop stadig. “Jy leer net so moeilik soos Leia. Lantini is nog in die baai, en as ek jou enige raad verskuldig is, dan verkoop jy haar vandag nog aan die man. Laat hy maar met die probleme sit.”
De la Fontaine kyk vinnig na sy moeder. “Lantini? Is hy dan nog hier?”
“Besig om sy slawe vet te voer, soos ek verstaan. Hy het ’n klomp langs die kus af aan ’n ander skip verkoop en teruggekeer met ’n paar wat hy hier van die hand wil sit voordat hy weer op een van sy strooptogte onder die inboorlinge gaan.”
De la Fontaine vloek hard en dit skok die gravin. Sulke taal besig hy nooit voor haar nie.
“Jacques!” roep sy uit.
Hy hoor haar skaars. “Ek vertrek onmiddellik, Moeder. Ek sal dalk nie voor môre terug wees nie.”
“Waar gaan jy heen?” roep sy hom agterna toe hy na sy suite stap.
“Na die nedersetting!”
Die gravin skud haar kop onbegrypend. Leia verdwyn soos ’n groot speld, en hier kry hy koers na die nedersetting. Sy kan nie begryp wat in sy kop aangaan nie. Is hy dan nou die kluts kwyt?
Teen etenstyd die middag keer Bako en Silo met leë hande na die landgoed terug. Hulle is skrikkerig om hul meester te vertel dat hulle niks kon vind nie, maar ’n konfrontasie is onvermydelik. Dis met openlike dankbaarheid dat hulle verneem dat hy onverwags na die nedersetting vertrek het. Nou kan hulle die middag verder soek en dalk nog met die meisie te voorskyn kom voordat die graaf terug is.
Nêrens in die omgewing het iemand Leia gesien nie. Sy kon ook nie so ver gedurende die nag te voet gevorder het nie. Iewers moes sy tog ook kos gekry het.
Silo en Bako is verslae. Leia het spoorloos verdwyn.
Intussen het Leia en haar ontvoerders reeds die nedersetting bereik. Sy is na ’n vuil kamertjie gebring en daar alleen gelaat. Die deur is swaar gegrendel van die buitekant af, en die venster het dik houtbalke voor. Van wegkom is daar geen sprake nie, en sy gaan met ’n ligte skouerophaling op die vloer sit.
Sy sal eenvoudig haar kans moet afwag. Iewers sal daar wel ’n geleentheid vir haar opduik om te kan ontsnap. As dit nie kom nie, sal sy aan wie weet wie verkoop word, en dan sal haar lewe dalk nie so maklik wees as wat dit op La Liberté was nie.
Sy dink terug aan die laaste paar maande op die stil, rustige landgoed, en nou lyk dit vir haar byna soos ’n tuiste. Sy verlang egter nie net na die klein vryhede daar nie, maar ook na die groot, ruwe graaf De la Fontaine. Hy het haar moed ingepraat en haar beskerm. Hy het sy hand oor haar gehou en haar belange tog op die hart gedra, al wou sy dit nie altyd so insien nie. Nou is dit te laat vir trane.
Ek is ’n klein, nietige, onbelangrike wese in hierdie groot wêreld, dink sy gelate. My lewe word deur ander bepaal, en daar is niks wat ek kan doen om dit te verander nie. As die graaf verlig is om van my ontslae te wees, dan is dit net my eie skuld. As ek net my dankbaarheid gewys het, sou hy nou na my gesoek het, maar ek het hom teëgegaan en hom laat weet dat ek hom wou vermoor.
Sy laat haar kop op haar knieë sak. Ek het my eie lot verseël.
Die deur word skielik oopgemaak en Gréville en sy trawant kom in. “Ons sal jou ’n bietjie moet opkikker,” sê Gréville en gooi ’n hoop klere op die vloer neer. “Iewers sal ons moet vergoed vir daardie sny aan jou kop.”
“Jy kan na die duiwel gaan!” snou Leia hom toe.
“Jy gaan die wêreld vir jouself baie moeilik maak as jy jou gaan teësit,” sê Philippe ergerlik. “Jy is nie meer so perfek as wat jy was nie, en dit kan sake dalk teen jou laat draai.”
Leia gluur hom aan. In haar helderblou oë smeul die haat.
“As jy iets probeer, sal die graaf De la Fontaine op jou nek wees.” Gréville lag opgewek. “Jy kan ons nie meer dreig nie, liefie. Ons weet alles van hoe goed jy en die graaf oor die weg gekom het. As ek moet raai, sou ek sê dat hy maar te bly is om van jou ontslae te wees. Toe, trek hierdie klere aan.”
Sy skud haar kop heftig. “Ek weier.”
Philippe staan nader. “Moet ék dit dalk vir jou doen?”
Sy byt op haar tande toe sy opstaan. “Julle kan my nie dreig nie,” sê sy stadig. “Ek het niks om te verloor nie … of het julle dit al vergeet?”
Gréville grynslag. “Wat jy kan verloor, is nie nou belangrik nie. Dis wat op jou wag. Jy het jou eie toekoms verongeluk toe jy van die perd afgeval het. Nou moet ons maar die beste van ’n slegte saak maak, of hoe?”
Leia swyg. Sy weet dat hy gelyk het, maar dit grief haar dat sy nie seggenskap oor haar eie lewe het nie. Sy het nie ’n keuse nie, sy moet doen wat van haar verwag word.
“Ek gaan soos ek is,” sê sy koppig. “Wat verder met my gebeur, kan my nie meer skeel nie.”
“Jy sal nog jammer wees,” sis Gréville. “Ek sal sorg dat jy jammer is.”
Leia kyk na hom. “Jy kan my nie meer bang maak nie. Die ergste is al agter die rug, en dit wat kom, kan net ’n herhaling wees.”
Gréville gluur haar ’n paar sekondes lank swyend aan. Dan byt hy op sy tande.
“Nou maar goed, dan vat ons jou net so, en jy sal die gevolge moet dra.”
Sy laat willoos toe dat hulle haar weer by die kamer uitlei.
Buite skyn die son mildelik oor die hawe. Dit skitter op die kalm water en die spierwit seile van die groot skip wat voor anker lê. Die angs kom lê vlak in Leia se hart. Netnou was sy baie braaf, maar net die aanskoue van die groot skip laat haar keel toetrek en die ou vrees na haar terugkeer. Sy onthou Teka en die haglike omstandighede in die stink ruim van die skip. Sal sy ’n herhaling daarvan kan verwerk?
Hulle neem haar na ’n lae geboutjie ’n hele ent van waar sy opgesluit was. Sy kan nie ontsnap nie omdat daar ’n tou om haar middel geknoop is. Philippe het die ander punt stewig om sy pols gedraai. Soos ’n dier word sy in die straat af gelei, verby nuuskieriges wat haar openlik aanstaar.
Tussen alles deur probeer sy nog haar kop trots omhoog hou, maar innerlik krimp sy ineen. Hierdie vernedering sal sy hulle nooit vergewe nie. Eendag sal sy wraak neem.
Gréville