Annelize Morgan Omnibus 4. Annelize Morgan
een. Ek kan jou gelukkig maak, Leia.”
“Miskien … maar dit sal gevaarlik wees om te probeer. Dit sal vir jou gevaarlik wees.”
“Die graaf sal by ons staan.”
“Monsieur De la Fontaine het sy eie probleme,” sê sy en draai weg. “Jy kan niks van hom verwag nie.”
Nou maar goed, dink Etienne, ons sal sien. So maklik sal ek nie tou opgooi nie. Ek sal wel aan ’n uitkoms dink.
Toe Leia na haar werk terugstap, is daar ’n diep frons tussen haar oë. Hier is ’n uitkoms, dink sy, maar hoekom huiwer ek om dit met albei hande aan te gryp? Dis nie armoede wat my afskrik nie, want ek het nog nooit iets anders geken nie. Miskien sal ek selfs gelukkig kan wees, en tog … Sy skud haar kop en dwing haar gedagtes uit haar kop. Om net daaroor te wonder, gaan niks aan die saak verander nie. Sy het net nog ’n bietjie tyd nodig om aan die nuwe gedagte gewoond te raak.
Die vuurtjie is nog net ’n paar gloeiende kole, en steeds bly Leia sit. Die ander het lankal gaan slaap, en dis slegs Bako wat af en toe kom kyk of daar iets verkeerd is. Hy kan Leia se stilswye vanaand nie verstaan nie.
Leia sit diep en nadink oor Etienne de Ville. Hy is maar net ’n paar jaar ouer as sy en hy het nog nie baie van sy jeugdigheid verloor nie. Sy seunsagtige glimlag is vriendelik en sonder enige bedreiging. Hy sal ’n gawe maat kan wees.
Sy hoor weer voetstappe agter haar, maar kyk nie om nie. Die goeie Bako kan soms lastig wees. Sy wil liewer alleen wees met haar gedagtes, en nou kom steur hy haar elke paar minute.
’n Skok ruk deur haar toe ’n hand skielik oor haar mond sluit.
“Bly doodstil, liefie,” sê ’n stem wat sy nie ken nie.
Leia spartel om uit die man se greep los te kom, maar hy is te sterk vir haar. Sy kan ook nie sy vingers raak gebyt kry nie. Al haar geskop en geworstel help haar niks. Sonder om iets daaraan te kan doen, word sy na die donker bosse gesleep.
By die huisies is dit stil. Nêrens brand daar meer ’n kers nie. Almal het dus al gaan slaap. Bako loer by sy deur uit, en toe hy Leia nie by die vuurtjie sien sit nie, glimlag hy tevrede. Hy het begin vrees dat sy die hele nag daar gaan bly sit. Dan maak hy die deur toe en gaan kruip onder die komberse in.
Baie ver van die huisies af kom Leia en haar ontvoerder tot stilstand. Die oomblik toe hy sy hand van haar mond wegneem, gil sy hard en skerp, maar dan word ’n vuil lap in haar mond geprop, en hy bind dit agter haar kop vas.
’n Tweede man kom te voorskyn en hou die spartelende Leia vas sodat die ander een ook haar hande agter haar rug kan vasbind. Dan staan haar ontvoerder agteruit.
“So ja, nou kan ons ry.”
“Ons sal moet gou maak as ons nog die nedersetting wil haal, Henri,” sê die ander een. “Ons het reeds ’n dag te lank gewag.”
Gréville snork vies. “Daardie dikke sal maar net moet verstaan. ’n Man kan nie meer doen as wat moontlik is nie.”
Hulle help die meisie op ’n perd en klim dan op hul eie rydiere.
Leia gluur hulle met blitsende oë aan. Sy weet nie wat hulle beplan nie, maar sy het haar ontvoerder herken as een van die mans wat La Liberté voorheen besoek het. Hy was net een keer daar en het baie kwaad vertrek. Is dit nou sy wraak? En hoekom is sý daarby betrokke?
Sy laat haar blik sak. Daar is nie vir haar enige hoop nie. Niemand sal kom om haar van hierdie mans te red nie. Die graaf sal dalk maar te bly wees dat sy nou weg is en hy hom nie langer oor haar hoef te bekommer nie.
“Drieduisend dukate!” roep Gréville se helper opgewek uit. “Die dikketjie is mal om soveel vir dié vroumens te betaal!”
“Noudat ons haar het, kan ons die skroef ’n bietjie vaster draai, Philippe! Dink jy ek gaan hierdie voëltjie vir so min verkoop?” Hy snuif hard en hervat: “Sy is minstens veertigduisend op die oop mark werd, en dit is wat die duiwel vir haar gaan kry.”
Philippe se oë blink. “Dis nes jy sê, Henri, ons kan die skroef ’n bietjie vaster draai.”
Leia byt op haar tande. Ek gaan weer verkoop word … hulle gaan my soos ’n dier aan die volgende eienaar verkoop en niemand kan daar iets aan doen nie! Sy sug. Die noodlot het haar ’n wrede streep getrek. Sy het net begin om haar lot op La Liberté te aanvaar, en nou begin die hele proses van voor af.
Terwyl hulle ry, dink sy aan Jacques de la Fontaine. Verskil hy werklik van hierdie soort mense? Hy sal haar ook maar aan die hoogste bieder verkoop as hy geld nodig het. Hoeveel keer sal ek nog van eienaar verwissel voordat ek te oud word om ’n goeie prys te haal?
Diep in die nanag ruil hulle perde en dan sit hulle hul reis na die nedersetting voort.
As ek hul bose planne wil fnuik, moet ek my voorkoms skend, dink Leia koelbloedig. Dis al manier waarop ek dalk kan loskom. Met kloppende hart beskou sy die omgewing. Sy kan van die perd afval en haarself seermaak. Sy kan haar gesig deur ’n skerp tak laat krap. Dan sien sy die klipperige terrein voor hulle in die flou maanlig en sy neem ’n besluit. Dis nou of nooit. Daar voor is die nedersetting, en dan sal dit te laat wees om nog iets te probeer doen.
Toe hulle tussen die klippe inry, staal Leia haarself teen die onvermydelike pyn wat gaan kom. Sy kies die oomblik versigtig en toe dit daar is, skop sy haar voete uit die stiebeuels en val sywaarts met haar kop eerste.
Gréville roep verskrik uit toe hy sien wat gebeur. Hy is te laat om die meisie te keer en sien met afgryse hoe sy met haar gesig teen ’n ruwe klip val. Dan hou hy sy perd in en wip uit die saal. Hy vloek soos hy lank laas gevloek het.
Leia lê doodstil tussen die klippe. Die skerp kant van die klip het ’n diep sny oor haar voorkop gelaat, en die donker bloed sypel stadig daaruit.
Philippe staar geskok na die meisie. Hulle moes haar ongedeerd aan die dik mannetjie afgegee het. Die duiwel gaan los wees oor daardie lelike sny.
“En wat de duiwel gaan ons nou maak?” brul Gréville. “Daardie wond gaan ’n letsel laat!”
“Ons kan haar hare half oor haar gesig laat hang,” doen Philippe ontsteld aan die hand.
“Dit sal te opvallend wees. Ons kan maar tot siens sê vir die drieduisend dukate, ou maat! Ons sal gelukkig wees as ons nie afgeslag gaan word hiervoor nie!”
Philippe lyk ongelukkig. “Ons kan nie omdraai nie. Miskien moet ons haar hier laat en spore maak.”
Gréville byt op sy tande. “Ons sal gejag word totdat iemand ons nekke vir ons breek.” Hy kyk af na die meisie aan sy voete wat nou weer tekens van lewe begin toon. “Al ons sorgvuldige planne is in die war gestuur deur een koppige vroumens. Ek wed jou dat sy dit moedswillig gedoen het.”
Philippe sidder. “Dis darem nie moontlik nie.”
Gréville gluur hom aan. “Met hierdie een is alles moontlik! Het jy dan vergeet dat sy soos ’n barbaar grootgeword het? So ’n letsel beteken vir haar niks!”
Leia sit regop en kyk om haar rond. Sy glimlag effens toe sy die taai bloed oor haar voorkop voel loop.
Gréville ruk die doek van haar mond af. “Toe, praat! Wat het gebeur?”
Sy staan stram op. “Niks. Ek het van die perd afgeval, dis al.”
Hy maak haar hande los en gluur haar woedend aan toe sy sonder meer weer op die perd klim. Hy help haar nie, al sien hy dat dié handeling haar skynbaar pyn besorg.
“Toe maar, jy sal jou verdiende loon kry!” sis hy en stap na sy perd.
In stilte ry hulle verder. Die twee ontvoerders se opgewektheid het soos mis voor die son verdwyn.
Bako is die eerste een wat besef dat Leia nie in haar huisie is nie. Hy soek oral rond na haar totdat die kommer hom naderhand na die graaf dryf.
Dis nog baie vroeg toe hy aan die agterdeur klop, maar De la Fontaine is geruime