Annelize Morgan Omnibus 4. Annelize Morgan
sien haar by die huisie ingaan. “Leia!” roep hy na haar.
Sy druk die dolk onder haar matras in en kom staan in die deur. “Wat is dit?”
“Ek is lus vir musiek vanaand,” sê hy en glimlag breed. “Ndima het gesê dat sy my vrou sal word, en nou is ek lus vir musiek. Kom sing ’n bietjie vir ons.”
Leia glimlag. Ndima se baba het mooi en sterk gebly. Die jong vrou kan haarself gelukkig ag dat sy nie die res van die reis na wie weet waar meegemaak het nie.
Sy stap stadig na die vuur, nie baie lus vir sing nie. Ndima se swart gesig straal, en dis vir Leia amper asof sy geluk in die donker oë kan merk. Ek sal ’n wiegeliedjie sing, dink Leia, die een wat Tembisa altyd gesing het. Dis ’n mooi liedjie.
Silo lag oor haar keuse. “Vroue is almal dieselfde,” sê hy en tokkel ’n paar note op sy instrument. “As die kinders eers kom, is niks anders meer belangrik nie.”
Die mollige swart kind lê vas aan die slaap langs Ndima op ’n kombers. Leia buk by die baba en glimlag. Sy rustige, tevrede gesiggie roer iets in haar. Hy weet nie van beter nie. Nou is hy nog gelukkig, maar eendag sal hy weet waaroor alles gaan.
Sy sing Tembisa se liedjie sag terwyl sy liggies oor die kind se vet lyfie streel. Ndima se oë blink. Tussen al die hartseer is daar tog nog gelukkige oomblikke.
Toe Leia klaar gesing het, sit sy diep in gedagtes versonke.
’n Diep frons plooi skielik haar voorkop. Frases uit ’n vreemde taal kom skielik by haar op, en sy herhaal dit onseker. Dan is dit asof ’n vreemde melodie wil-wil na haar terugkeer, maar sy kan dit nie behoorlik snap nie.
Silo sit stil en kyk na Leia. Hy luister na die woorde en die onsekere frases van die melodie. Dan speel hy ’n paar akkoorde en Leia kyk vinnig na hom.
“Ken jy dit?” wil sy weet.
Hy skud sy kop. “Nee, maar om die regte akkoorde te kry, is nie moeilik nie. Probeer dit sing terwyl ek kyk of ek dit kan speel.”
“Ek ken nie die lied nie.”
“Dit sal terugkom,” sê hy en begin tokkel.
Bako sit nuuskierig en luister. Hy ken nie die taal nie, maar al wat hy weet, is dat dit die taal van die blanke mense is. Hy het dit nog nie tevore gehoor nie, en tog is dit nie moeilik om ten minste te weet dat dit van ’n ver land kom nie.
Doedoe, baba, doedoe,
Maak jou kleine ogies toe,
In die …
Leia frons en probeer die woorde onthou, maar dit ontglip haar. Silo tokkel voort en dan kom daar weer ’n paar woorde by haar op.
Slaap maar, kindjie klein …
Leia skud haar kop. “Dit help nie. Ek kan dit nie onthou nie.”
Bako kyk na haar. “Dis al ’n begin. Jy sal dit eendag onthou. Miskien as jy weer probeer …?”
Silo begin weer speel, en Leia konsentreer hard daarop om die vergete woorde in haar herinnering terug te roep.
In die herehuis luister die graaf en Mendoza fronsend. Hulle kyk half verbaas na mekaar, maar verbreek nie die swye voordat die onsekere frases van die lied eindelik wegsterf nie.
Die graaf draai na die ouer man. “En wat dink u daarvan?”
Mendoza haal sy skouers op. “Dit maak die raaisel net meer ingewikkeld.”
Etienne de Ville, wat ook stil geluister het, lyk opgewonde. “Jacques! Jy kan nie die meisie as slavin behou nie! Dis tog duidelik dat sy nie as een gebore is, óf by die ander hoort nie!”
De la Fontaine glimlag ietwat sinies. “Is jy nie ’n bietjie oorhaastig nie, my liewe Etienne? Ek dink jou verbeelding is besig om met jou weg te hardloop.”
Etienne lyk gebelg.
“Ek is nie meer ’n kind nie, Jacques, en Leia is ook nie ’n gewone slavin nie. Ek dink jy oordryf alles ’n bietjie.”
Mendoza lag.
“Dis die gevoel wat ek ook kry. Waarom laat jy haar nie vry nie? Dan sal sy gouer by die beskawing aanpas.”
Jacques draai na die ou man. “Sy wil nie haar vryheid hê nie, monsieur. Sy wil nie van La Liberté af weggaan nie.”
Mendoza vermy die graaf se blik. Hy onthou die ontdekking wat hy die dag by die rivier gemaak het. Hy weet waarom Leia nie hier wil weggaan nie, maar hy sal dit nooit aan die graaf kan sê nie.
“Jy moet aan ’n oplossing probeer dink, Jacques. Soos ek die saak sien, sal dit die beste vir haar wees as sy met iemand kan trou en as ’n gewone burger van die nedersetting haar lewe kan begin. Jy is ten minste dit aan haar verskuldig.”
De la Fontaine sug. Sy gesig weerspieël niks van wat in sy gedagtes omgaan nie.
“As ek die geskikte man vir haar kry, sal ek dit oorweeg.”
Mendoza lig sy een wenkbrou. “Ek sou sê senor De Ville is meer as geskik.”
De la Fontaine se gesig is uitdrukkingloos toe hy antwoord: “Ek sal daaroor nadink.”
Etienne grinnik. “Ek hoop dit bly nie net ’n belofte nie. Intussen sal ek probeer om die meisie beter te leer ken. Dit kan tog geen skade doen nie. As jy instem dat ek met haar mag trou, moet ek ten minste weet waarvoor ek my inlaat.”
Jacques kyk koel na die jonger man. “Sy sal natuurlik ook ’n sê in die saak hê, Etienne.”
Die jong man lyk ietwat uit die veld geslaan. “Dis tog nie die gebruik nie!”
“Nee, maar hierdie is ook buitengewone omstandighede.”
Etienne knik net terwyl Mendoza die graaf deur half versluierde oë betrag. Leia se teenwoordigheid was eers net ’n interessante situasie, maar die ou man kry die gevoel dat die atmosfeer ongemerk verander het. Die pragtige, blonde Leia het die lewe op La Liberté roekeloos deurmekaargekrap. Sy het die delikate balans op die landgoed onherroeplik versteur.
Etienne laat ook nie gras onder sy voete groei nie. Die volgende oggend kom soek hy Leia op waar sy in die wingerd werk.
Bako kyk onbegrypend na dié nuwe verwikkeling. So uit die hoek van sy oog hou hy die twee mense dop waar hulle aan die punt van die ry staan en praat, en skud sy kop.
Leia is op haar hoede. Sy weet nie wat die doel van hierdie onverwagte besoek is nie en sy is versigtig.
Etienne grinnik om sy eie ongemak te verberg. Hy is skielik oorbewus van Bako se gesteelde kykies, en die ander se nuuskierige blikke.
“Ek wou net met jou gepraat het,” sê hy dan vinnig, “maar hier staar almal ons aan. Ek sal maar op ’n ander geleentheid moet wag.”
’n Glimlag raak aan Leia se mondhoeke. Hierdie jong man, voel sy aan, is een van die min wat nie haar bestaan bedreig nie. Hy is jonk, met ’n seunsagtige gesig en ’n koddige, skewe glimlaggie. Sy kan nie dink dat hý enige kwade bedoelings het nie.
“Hulle luister nie … hulle kyk net,” antwoord sy kalm.
Etienne kyk vinnig om hom rond. “Nou maar goed. Ek … het met die graaf gesels en hy het gesê dat, as jy dit sal toelaat, ek jou hier mag wegneem.”
Die agterdog kruip terug in haar oë. “Wegneem? Gaan jy my dan koop?”
Etienne bloos liggies. “Nee, hy sal jou aan my gee as jy bereid is om met my te trou.” Hy maak ’n ongemaklike gebaar met sy hande. “Dit klink so koelbloedig! Ek wou jou net gevra het of jy bereid is om met my te trou, en nou klink dit na ’n saketransaksie.”
“Ek wil nie trou nie,” sê sy eenvoudig.
Hy knip sy oë. “En hoekom nie?”
Leia kyk weg. “Omdat die man met wie ek trou, ’n uitgeworpene