Annelize Morgan Omnibus 4. Annelize Morgan
son glinster op sy blonde hare, sy gesig is oop en vriendelik. “Ek wil met jou praat.”
Sy loop onseker terug na hom. Elke nuwe mens wat sy hier ontmoet, wantrou sy. Elkeen hou vir haar ’n nuwe soort bedreiging in.
“Ontspan,” sê hy toe hy die agterdog in haar oë sien. “Ek wil jou nie kwaad aandoen nie.”
“Ja, monsieur.”
Etienne weet skielik nie wat om te sê nie. Hy wou haar maar net ’n bietjie beter leer ken, maar eintlik is daar niks waaroor hy met haar kan praat nie. Half lomp vra hy toe die stilte te lank rek: “Hou jy van monsieur De la Fontaine?”
Dit is asof daar skielik ’n sluier oor haar oë sak.
“Ja, monsieur.”
Hy glimlag. “Hy is ’n goeie man. Hy sal nie vergeet wat jy vir mademoiselle Beatrice gedoen het nie.”
Sy kyk vinnig na hom, en net vir ’n sekonde sien hy die kilheid in haar oë. Dit laat hom liggies ril.
“Ja, monsieur.”
“Sou jy graag jou vryheid wil hê?”
“Nee,” antwoord sy vinnig. “Ek wil dit nie hê nie … nie nou al nie.”
“Weet jy dan nie wat dit vir jou sal beteken nie?” vra hy ietwat verbaas.
“Ek weet, maar ek wil dit nogtans nie nou al hê nie. Eendag miskien, wanneer ek gedoen het wat ek nog wil doen.”
Hy lyk effens geamuseerd. “En wat is dit?”
Leia glimlag, maar antwoord nie. Sy hou van die jong man, maar sy kan hom nie vertrou nie. Niemand mag weet dat sy ten spyte van wat gebeur het, nogtans beplan om Beatrice dood te maak nie.
Etienne voel op ’n vreemde manier gesteur. Hy het hom nog altyd daarop geroem dat hy vroue verstaan, maar hierdie een bly ’n raaisel. Sy laat hom agterbly met die eienaardige gevoel dat sy sy meerdere is, en hy weet nie juis of dit hom aanstaan nie. Tog het haar geheimsinnigheid ’n onweerstaanbare bekoring.
“Ek hoop jy het sukses met wat jy wil doen.”
“Ek sal nie weer ’n fout maak nie,” sê sy kalm.
Hy lag. “Aanhouer wen, of hoe?” Hy weet self nie waaroor die gesprek gaan nie, en Leia glimlag heimlik.
“Dis reg, monsieur.” Die hele situasie is eintlik baie amusant, dink sy. Hy weet nie wat ek beplan nie en nogtans wens hy my alle sukses toe.
“Wel,” sê hy toe die stilte te lank raak, “ek moet jou seker nie uit jou werk hou nie.”
Sy maak ’n vinnige buiging en stap dan vinnig van hom af weg. Etienne kyk haar diep ingedagte agterna. Leia is ’n uitsonderlike meisie. Afgesien daarvan dat sy baie mooi is, is sy ook intelligent genoeg om te weet dat dit net tot haar voordeel kan strek as sy haar meester se taal kan verstaan. Anders as die willose gewone slaaf, is sy doelgerig en weet sy wat sy wil hê.
Hy glimlag. Hy begin nou so stadigaan verstaan waarom Leia heftige reaksies by almal uitlok wat haar leer ken. Sy het nie die persoonlikheid waarteenoor ’n mens onverskillig kan staan nie.
De la Fontaine slaak byna ’n sug van verligting toe Etienne sy opinie oor Leia lug. Hy het al begin dink dat hy alleen staan, maar daar is ander ook wat dink dat die wit slavin ongewoon is.
“As sy net nie ’n slavin was nie,” sê Etienne glimlaggend, “sou ek dit selfs oorweeg het om haar die hof te maak.”
Die graaf steek vas en kyk fronsend na De Ville. “Die hof maak?” herhaal hy asof hy dit nie mooi kan begryp nie. “Besef jy wat jy sê? Sy is nog ’n rou barbaar.”
Etienne lag opgewek. “Het jy dan blind geword, Jacques? Ek erken dat sy nie fyn opgevoed is nie, maar ’n rou barbaar is sy beslis nie meer nie.”
De la Fontaine se frons verdiep. “Ek hoop nie dat jy verkeerde gedagtes koester nie, Etienne. So vriendelik as wat sy kan wees, net so skrikwekkend kan sy wees. Moet jou nie deur haar laat flous nie.”
“Dis nie haar skuld nie. Dis die wêreld waarin sy grootgeword het wat dit aan haar gedoen het. Gee haar nog ’n rukkie kans en dan sal jy haar selfs aan die jong mans van die kontrei kan bekendstel as jou niggie.”
De la Fontaine lag ten spyte van homself. “Dit sal die grootste opskudding veroorsaak wat die Kaap nog getref het.” Hy kyk na die jonger man. “Jy moet liewer rondkyk na ander hubare meisies, Etienne. Hierdie een sal jou na ’n vroeë graf dryf.”
Etienne lag ietwat senuweeagtig. “Jy laat haar na die een of ander heks klink.”
Jacques lag. “Dis nie wat ek bedoel nie. Sy sal jou soveel probleme besorg dat jy selfmoord ernstig sal oorweeg.”
Etienne kyk ondersoekend na sy vriend. “Ek kry die gevoel dat jy haar graag hier wil hou. Hoekom?”
De la Fontaine haal sy skouers op. “Ek kan haar hanteer. Solank as wat sy hier op La Liberté is, weet ek ten minste dat sy niks sal oorkom nie. Wie weet wat ’n ander eienaar met haar sal aanvang.”
Etienne glimlag net, maar antwoord nie. Hy mag verkeerd wees, maar hy dink dat die graaf nie so onverskillig teenoor Leia staan as wat hy wil voorgee nie. Dalk steek daar iets meer in as net hierdie oormatige drang om die meisie te beskerm. Selfs dit is ’n emosie wat hy goed kan begryp. Leia doen net iets aan ’n mens, waarskynlik sonder dat sy wil. Eendag, wanneer sy weer ’n vry mens is, sal hy na haar terugkom. Hy weet dat hy haar nie sommer sal vergeet nie.
Buite word dit vinnig donker. Die slawe het reeds na hul huisies gegaan, en af en toe kan hulle een hoor lag.
Etienne sien hoe die graaf ’n oomblik lank aandagtig by die venster staan en luister en dan eindelik met ’n ligte skouerophaling omdraai.
“Ek het gedink dat sy jou dalk vanaand met haar vreemde liedjies sal vermaak, maar sy het skynbaar nie daarvoor lus nie.”
Leia voel rusteloos. Silo tokkel uitnodigend op sy instrument, maar sy is nie vanaand lus vir sing nie. Sy dink aan die ou man, Mendoza, en wonder waarom die hartseer so diep in sy oë lê. Hy het haar vertel dat hy sy seun verloor het, maar is daar nie dalk nog iets nie?
Later dwaal sy weg van die vuur om oudergewoonte in die tuin te gaan staan en na die helder verligte huis te kyk. Dit bly vir haar mooi en dit hou aan om iewers in haar iets te roer … iets half bekend en tog ook nie. Die lig trek haar soos ’n magneet. Sy luister graag na die musiek wat soms uit die huis se rigting kom. Dan wens sy dat sy ook daar binne was om hierdie vreemde verlange te kan stil.
Dalk is daar iets wat haar aan ’n tyd baie lank gelede sal herinner. Miskien praat hulle van iets waarvan sy weet … wat sy vergeet het.
Versigtig gaan sy ’n bietjie nader aan die huis. Daar is niemand van hulle vanaand buite nie, en hulle sal nie weet dat sy hier in die donker staan met haar verlangens en vrese nie.
Haar oog vang ’n glinstering tussen die gras ’n paar treë voor haar. Fronsend gaan sy nader en kyk verwonderd na die dolk wat voor haar voete lê en blink. Sy kyk eers vlugtig om haar rond voordat sy buk en dit optel.
Twee robyne glim in die maanlig. Daar is geen ander edelgesteentes in die hef nie, net ’n dowwe embleem wat skaars herkenbaar in die halfduisternis is.
’n Skok ruk deur Leia. Sy ken hierdie embleem so goed dat sy dit enige plek sal herken. Sy dra dit al lank met haar saam … dit kom van daardie tyd uit haar lewe waarvan sy niks meer kan onthou nie. Dis dieselfde as dié op haar hangertjie.
Bewend druk sy die dolk teen haar bors. Hier is iemand op die landgoed wat weet wie sy is. Hier is iemand wat weet waar sy vandaan kom … Sy is nie meer alleen in haar soektog nie.
7
Leia glip weg tussen die donker skaduwees na haar huisie. Sy wil hierdie ontdekking met niemand deel nie. In die stilte van haar kamertjie