Kristel Loots-omnibus 1. Kristel Loots
n>
Kristel Loots
OMNIBUS 1
Dokter van harte
Engel van my hart
Voorskrif vir die hart
Hartklop
Dokter van harte
1
Dokter Luca de Wet, lees Jenna op die muurbord by die ingang na die mediese sentrum. Kardioloog. Kamer 320.
Nogal ’n fênsie naam, dink sy. Italiaans, as sy dit nie mis het nie. Lekker pretensieus ook, pas nie by sy Boeregeneraal-van nie.
“Luca,” prewel sy. Daar’s ’n sagte klank aan, ’n strelende vioolnoot gevolg deur ’n besliste staccato akkoord. Sy wonder hoe lyk dié nommer – seker ’n bleeksiel met ’n bril, wat leef van spinasie, knoffel en uie sodat daar nie ’n krieseltjie cholesterol in sy are kan aanpak nie.
Sy wíl nie na dokter Luca de Wet, befaamde kardioloog in kamer 320, gaan nie; sy wil nie hê hy moet in haar hart probeer kyk wat daar aangaan nie. Sy kan hom die moeite spaar.
“My hart,” sou sy vir hom kon sê as hy haar sou vra, “is gebreek. Flenters! In skerwe! My hart is ’n bouval en die stukke wat nog daar rondlê, het vlymskerp kante. Hou jou daaruit as jy weet wat goed is vir jou.”
Maar natuurlik het sy nie ’n keuse nie. As jy vir Koekemoer Internasionaal werk, hou jy jou mond en dans na hul pype.
“Koekemoer Internasionaal?” het sy laggend gevra toe Adam haar die eerste keer aangemoedig het om vir ’n pos daar aansoek te doen. “Is jy seker? Hoe op aarde bied ’n mens jou dienste wêreldwyd aan as jy jou firma Koekemoer Internasionaal noem? Niemand sal jou ernstig opneem nie!”
“Bite your tongue, doll,” het hy gewaarsku. “Moenie dat onse Koos Koekemoer jou so hoor praat oor die naam van roem en faam nie. Die ou het ’n chip op sy skouer daaroor. His name is his claim to fame, my dear, en hy stel dit graag oor die aardbol bekend.”
Sedertdien het sy al meer as een keer in haar mou gelag wanneer sy hoor hoe oorsese tonge oor dié Afrikaanse naam struikel. Maar sy spot nie meer daarmee nie, daarvoor betaal Koekemoer Internasionaal haar hopeloos te goed. Dan maar maak soos hulle sê, al is dit ook om ’n draai by ’n kardioloog te maak voordat die septer in haar guns geswaai kan word.
Sy was glo vreeslik gelukkig om ’n afspraak by dokter De Wet te kry. As sy reg verstaan het, is dié vermaarde dokter in die eerste plek ’n pediatriese hartchirurg wat kan spog met ’n hele spul suksesse op daardie gebied. Sy volwasse pasiënte pas hy net op sekere dae van die week in. Dokter Luca de Wet het duidelik voor in die ry gestaan toe talente uitgedeel is, besluit Jenna. Gebore met ’n silwer lepel in die mond.
Sy sug toe sy op die derde vloer uit die hysbak stap.
“Dokter De Wet is ’n dierbare man,” het haar pa se buurvrou, tannie Ralie Rademan, haar verseker toe sy hom aanbeveel het. “Hy behandel jou met waardigheid en hy vra nie uit oor jou gewig nie. Ander dokters laat jou op die skaal klim en kla dan vreeslik oor jy te vet is. Laat jou skoon simpel voel. Wat verwag hulle miskien? Ek is al ’n vrou in my jare. Ek kan nie meer ’n jongmeisielyf hê nie.”
Haar stem het versuiker. “Maar nie dokter De Wet nie. Nee, hy vat nie nonsens nie, hy ondersoek jou en hy boek jou in vir jou operasie en dis al.”
Jenna raak sommer weer kriewelrig toe sy aan die gesprek dink. Behalwe vir die arme ongelukkige babas en die kinders met hartprobleme wat deur dokter De Wet behandel word, is dit ou vroue soos tannie Rademan wat by hom, of enige ander kardioloog, behoort aan te klop. Tannies met vals tande, pers hare en blou spatare, nie meisies soos sy wat nog in haar prille jeug is nie. Wel, so half en half in elk geval ...
Die spreekkamer lyk soos iets uit House & Home, sien sy die oomblik toe sy instap. Persiese matte, skilderye van serene tonele teen die mure, meubels met krulle en draaie, en glanstydskrifte wat normale mense nooit koop nie omdat dit te duur is. Selfs die Gideons-Bybeltjie wat op die houttafeltjie in die hoek lê, het ’n leeroortreksel, sien sy.
Jenna skrik effens toe sy die ontvangsdame agter die toonbank sien sit. Goeie genade, die vrou is nie oorgewig nie, sy’s kolossaal! Vet, vreeslik vet! Haar ogies verdwyn feitlik bo haar bolwange en haar boude hang ver oor die kante van die stoel waarop sy sit.
“Goeiemôre. Kan ek help?” vra sy saaklik.
“Asseblief, ja. My naam is Jenna Joubert. Ek is hier om dokter De Wet te spreek.”
“Ek is Amore van der Walt,” sê die vrou vriendelik genoeg. “Aangename kennis.”
Jenna knik met die kop, te stomgeslaan om te antwoord. As daar ooit iemand was wie se naam nie by haar voorkoms pas nie, is dit hierdie vrou met die tentrok en die mosbolletjievoete wat by haar swart hoëhakskoene uitrys.
Behalwe miskien Adam, dink Jenna met ’n giggel wat sy gou onderdruk. Hy wat, sy oernaam ten spyt, beswaarlik beskryf kan word as ’n macho man wat ’n leeu met sy kaal hande kan aanpak as dit die dag nodig sou raak.
Die vrou skuif ’n ronderaambrilletjie oor haar neus en kyk in die afspraakboek. “Dis reg, ja. Jou afspraak is vir tienuur, maar dokter loop ’n bietjie laat. Hy moes ’n noodoperasie doen. Sies tog, een van sy pasiënte het ’n hartaanval gehad.”
Jenna wil nie hoor van hartaanvalle nie. Sy ken die verskrikking wat daarmee saamgaan. Die bleekwit gelaat, die pyntrek, die gehyg na asem, die inmekaarsak. Sy ken die vrees, die afwagting, die koue asem van die doodsengel ...
Sy ril. As een van dokter De Wet se pasiënte ’n hartaanval gehad het, wat sê dit van hom as dokter? En van sy behandeling?
Die ontvangsdame stoot ’n vorm in Jenna se rigting. “Sal jy dit vir ons invul en onderteken, asseblief?”
“Ek maak so.”
Sy neem die vorm gelate by Amore. Wegkomkans is daar nie meer nie.
Hierdie dokter De Wet is iemand wat slim sakeskuiwe maak, of haar naam is nie Jenna Joubert, ervare sake-analis, nie. Om iemand soos Amore van der Walt die poorte na sy spreekkamer te laat bewaak, is om die hart te wen van elke vrou wat haar voet oor die drumpel sit. Vroue met hartprobleme het gewoonlik ook gewigsprobleme, maar wanneer hulle verdwerg word deur die formidabele figuur van hierdie amasone, voel hulle natuurlik dadelik tuis en selfs beter oor hulleself.
En dan, volgens tannie Rademan, kla hy ook nie oor hul gewig nie. Slim man! Weet beslis iets van sielkunde af. Kry die vroue om uit sy hand te eet en lag al die pad bank toe.
Geen wonder hy kan sulke duur Persiese matte in sy spreekkamer bekostig nie. Sy pasiënte se mediese fonds betaal seker vir nog ’n paar ander luukshede ook. Gelukkig word Koekemoer Internasionaal se werknemers deur ’n uitstekende mediese fonds gedek, want as sy uit háár sak vir hierdie ondersoek moes betaal, sou die pil eens so bitter wees om te sluk.
Sy gaan sit op ’n stoel in die hoek met die vorm op haar skoot. Eers vul sy haar volle naam in: Jenna Gertruida Engelina Joubert. Is sy ’n mevrou, ’n mejuffrou, ’n dokter of ’n professor? wil die vorm weet. Jenna snork innerlik. Sy’s ’n mejuffrou! Enkellopend en alleen. Nie uit vrye keuse nie, maar omdat daar blykbaar iets in haar is wat van haar so ’n gerieflike vloermat maak dat mans nie anders kan as om hul vuil voete aan haar af te vee nie.
Die ergernis stoot opnuut in haar op. Nie goed vir die hart nie, sy weet. As dokter De Wet nóú haar bloeddruk moet neem, gaan hy skrik. Maar sy worstel nog elke dag met die woede in haar.
My trourok was al gemaak en aan die lyf. Kraletjies by die duisende, valletjies en kant, spesiaal in Suid-Afrika ontwerp, dêmmit! wil sy uitroep. My gastelys opgestel. My drome vir die toekoms omraam. Ek was ready, able and willing om ’n mevrou te word toe daar ’n Brutus-aanval op my gemaak is, toe ’n mes in my rug beland het.
Haar hand bewe, maar sy vul haar woonadres in, die adres van haar werkgewer, Koekemoer Internasionaal se telefoonnommer, haar eie landlynnommer, haar selfoonnommer, faksnommer, identiteitsnommer, mediesefondsnommer. Sommer ’n nommer, dink sy bitterbek. Ek is sommer ’n nommer.
Behalwe