Kristel Loots-omnibus 1. Kristel Loots
Sy kyk woordeloos toe hoe Luca die moue van sy spierwit hemp oprol, sy gereedskap uit sy eie motor gaan haal en toe die noodwiel uit die kattebak lig. Sy sien die spel van die spiere op sy voorarm en haar mond word droog.
Sy staan ’n entjie opsy, maar raak gou aan die bewe. Sy ril. Daar’s ’n koue windjie wat van die see se kant af waai en haar enigste verweer daarteen is ’n baie kaal rok met twee lang splete langs die kante. Selfs haar voete is kaal, maar sy sien nie kans daarvoor om weer die silwer sandale aan te trek wat haar tone so verniel het nie.
“Jy kry koud,” merk Luca op. “Trek my baadjie aan.”
“Dis nie só koud nie,” probeer sy sê, maar sy klappertand so erg dat die wind haar woorde wegwaai.
“Of jy kan in die motor gaan sit,” stel hy voor. “Ek jack jou sommer saam met die motor op.”
Jenna oorweeg dit nie eens nie. Sy moet wag staan, waaksaam wees, keer dat die ellendige Adam nie verdere bogtery kwytraak nie, ingryp en red as daar dalk nog iets te redde is.
Daarom gehoorsaam sy Luca bibberend. Sy glip haar kaal arms by die moue van sy baadjie in en voel dadelik hoe die warmte om haar vou. Sy knip haar oë. Om die een of ander onverklaarbare rede wil sy aan die huil gaan.
Sy laat haar kop sak, streel met haar wang oor die growwigheid van die baadjie se lapelle. Dis kwaliteit, weet sy sommer. Dalk nog deur een van die land se voorste ontwerpers, of van oorsee af ingevoer.
Ek het waardering vir kwaliteit, besluit sy opnuut. In klere, in motors, in mans, in ’n verhouding. Ek begeer kwaliteit. Egtheid. Iets waarop ek kan staatmaak. Dis hoekom ek my nie aan Frederick kon verbind nie. Net jammer dat ek met my ondeurdagte optrede ’n kind se hart gebreek het.
Die pyn wat in haar borskas kom sit, is só fel dat sy haar asem skerp intrek. Kareltjie se beeld verskyn voor haar. Sy vraende ogies, die glimlaggie wat soms die onseker trek om sy mondjie vervang het, die klein krokodiltandjies, die sagtheid van sy mollige nekkie – daar waar sy hom graag gekielie-soen het totdat hy dit uitgeskater het.
Sy onthou die blinde vertroue waarmee hy sy hand in hare geplaas het toe sy uiteindelik daarin kon slaag om hom gerus te stel dat sy hom nie kwaad wil aandoen nie. Vertroue wat sy met een wrede hou vernietig het. Hoeveel skade het sy die kind tog nie aangedoen nie! In háár was daar geen kwaliteit te vind nie, geen egtheid, niks van waarde nie.
Nee, sy kan nie aan Kareltjie dink nie, sy mág nie. As sy enigsins daarin wil slaag om met ’n sinvolle lewe voort te gaan, moet sy haar gedagtes keer wanneer dit soos ’n span weghol-osse op ’n ramp afstuur. Sy ken haarself, sy weet waartoe sy in staat is en waartoe nie. As sy moet toegee aan haar melancholie oor Kareltjie, gaan sy vou. Sy sal in ’n inrigting beland, afhanklik van ander mense. Sy sal niks werd wees nie. Nie vir Koekemoer Internasionaal nie, en ook nie vir haar pa nie.
Sy voel hoe warm trane in haar oë vorm en ’n blos van skaamte in haar nek opstyg. Gelukkig is dit donker en kan niemand anders dit sien nie. Sy snuif hard en krap in haar aandsakkie na ’n snesie, maar kry niks.
“Daar’s ’n sakdoek in my binnesak,” sê Luca van waar hy op sy hurke langs die motor sit en werskaf.
Dít ook nog! dink sy moedeloos. Daar gaan ook niks by hierdie mansmens verby nie. Sal ek nou nog aan die grens en aan die snuif ook gaan terwyl ek my in dokter Luca de Wet se baadjie bevind?
Maar sy wil nie sy sakdoek gebruik nie. Dis darem net te Middeleeus na haar smaak. Sy kan raai dat dit ’n spierwitte sakdoek sal wees. Met presisie gestryk sodat selfs die hoekies nie omkrul nie. En sy reuk sal daaraan kleef, soos aan die baadjie wat haar teen die nagkoue beskerm.
Toe Luca die band omgeruil het, kom hy orent en skud sy hande af. Jenna vis die sakdoek uit die baadjie se binnesak. Spierwit, soos sy verwag het.
“Hier,” sê sy. “Vee jou hande daaraan af.” Sy aarsel. “Dis skoon. Ek het dit nie gebruik nie.”
“Dankie.”
Toe hy die sakdoek by haar vat, raak sy hand vir ’n oomblik aan hare. Jenna ruk haar hand terug. Ek’s laf! dink sy vies. Ek gedra my soos ’n simpele, verliefde bakvissie.
“Ek is baie jammer hieroor,” sê sy en skil sy baadjie van haar skouers af. “Dankie vir jou hulp.”
“Ek ry agter julle aan om te sien dat julle veilig by die huis kom.”
“Ag, jy’s ’n darling,” smeul Adam.
Jenna gee hom ’n kyk wat melk sou laat suur word. “Dis regtig nie nodig nie,” keer sy.
“Ek sal meer gerus voel as ek dit doen. Daardie band is nie besonder styf opgepomp nie,” sê Luca.
“Dis nou ’n nice ou daardie,” sê Adam toe hulle in die motor klim. “Jy moet iemand soos hý kry om sy skoene onder jou bed in te stoot.”
“Hou jou in, Adam!” roep sy uit. “Jy het genoeg skandes vir een aand gemaak.”
“Wie? Ek?” vra hy die ene onskuld en trek sierlik weg.
“As ek nou met jou praat, gaan ek nie verantwoordelik wees vir wat ek sê nie,” keer sy dikbek. “Kom ons los dit tot môre.”
Maar dit was ’n fout. As sy hom eerder sy fortuin net daar vertel het, sou hy besef het hoe die wind waai en nie verdere kanse gevat het nie. Want toe hulle voor haar woonstel stilhou en Luca uitklim om te groet, skok Adam haar weer eens met sy voorbarigheid.
“Wil jy nie inkom vir ’n koffietjie nie?” vra hy. “Jenna maak ’n mean cappuccino.”
“Normaalweg raai ek my pasiënte af om cappuccino te drink,” sê Luca terwyl hy dadelik sy ruit opdraai en sy motor sluit.
“Wel, gelukkig is ek nie meer een van jou pasiënte nie,” blits Jenna terug.
“Ek hoor dié ding,” het Adam ’n eiertjie te lê. “Jenna sê jy’t haar afgesê.”
“Het sy jou gesê hoekom?” wil Luca tergend weet.
“Kom ons sê maar net daar was ’n botsing van persoonlikhede,” gooi sy wal. “Daar is te veel dinge waaroor ons nie saamstem nie.”
Sy sal nie daarmee wegkom nie, sy weet sommer. Een of ander tyd gaan Adam haar in ’n hoek keer en sal sy moet please-explain, maar dit sal heelwat makliker wees as Luca nie teenwoordig is nie.
Sy verskoon haar om kombuis toe te gaan. Wat ek nodig het, besluit sy, is ’n sterk dosis kafeïen, sterk genoeg om my kop oop te kry en my hart skade aan te doen.
Maar toe sy met die stomende bekers cappuccino in die sitkamer terugkom, staan Adam by die deur.
“En nou?” vra sy benoud. “Waarheen gaan jy nou?”
“Ek los my motor hier by jou,” sê hy. “Ek sal môre iemand stuur om die ding te kom haal en te fix. Ek het ou Barry gebel om my hier te kom haal en hy’s al op pad.”
“Maar ... maar jou cappuccino?”
Wat, as dit vertaal word, beteken: Maar jy kan my nie alleen hier saam met Luca los nie! Vat hom saam met jou. Of bly! Tot die hane begin kraai, as dit dan nodig is.
Sy’t skaars gepraat of hulle hoor die sagte getoeter in die straat. “Daar’s ou Barry nou. Hy’s haastig. Hy werk môre en wil nog ’n bietjie shut-eye inkry.” Adam stap nader en soen haar op die voorkop. ’n Judaskus, dink Jenna, ’n verskoning vir sy verraad!
“Sorry, doll, some other time. Got to love you and leave you.” Hy gaan skud Luca se hand. “See you!”
Jenna is skoon stom toe hy die voordeur agter hom toeklap. Die luis! Wat sou in hom gevaar het? Hoe durf hy haar in hierdie situasie laat beland?
Sy sug innerlik. Dalk probeer die arme ding haar nog ’n guns bewys. Dink seker in sy onkunde hy hou sy lyf matchmaker en dat sy hom daarvoor sal bedank. Wel, hy kan nie verder verkeerd wees nie!
Luca