Kristel Loots-omnibus 1. Kristel Loots
nie,” antwoord sy en staan opsy om hom in sy spierwit pak klere behoorlik te bekyk.
By die hotel aangekom, trek hulle nogal heelwat aandag toe hulle na die hysbak stap om na die boonste vloer te gaan. Dis ’n spoggerige plek met koninklike rooi matte en ’n aura van geld en ouwêreldse glans. Daar roer iets in Jenna se binneste, iets soos ’n vrolikheid, ’n dankbaarheid om hier te wees. Sy is nou wel nie aan die sy van die man met wie sy gedink het sy ’n nuwe lewe gaan begin nie, maar ten minste saam met ’n vriend wat haar nie in die rug sal steek nie.
Sy haak by Adam in en leun met haar kop vertroulik teen sy skouer. “Dankie dat jy saamgekom het,” fluister sy.
“Ag, jy kén my mos. Born to be of service.”
Hulle hoor die musiek van ver af, maar dis ’n gedempte klank. Sag, absorberend. Soos die weelderige wegsak-matte waarop hulle stap. Haar maag trek op ’n opgewonde knop – asof daar iets opwindends anderkant die deur na die danssaal vir haar wag.
Ek leef nog, dink sy verwonderd. Ek voel nog. En my voete jeuk nog om op die maat van die musiek aan die dans te gaan.
Gelukkig is Adam besonder vlugvoetig – so het sy hom op skool en later op universiteit geken. ’n Voordanser en ’n voorsanger, veral wanneer die voggies sy stembande geolie het.
“Ons gaan vanaand pret hê – ek en jy,” belowe sy toe sy styf ingehaak by hom oor die drumpel tree. Die klank van ’n baskitaar weergalm in haar kop en die huilende tone van die viool tower ’n bittersoet verlange by haar op. Na wie of wat weet sy nie werklik nie.
Sy’t skaars haar aandsakkie aan die leuning van ’n stoel gehaak of Adam wink haar nader. “Kom, ons gaan dans nou dadelik voordat dit ’n issue raak om op te staan.”
Sy stap in sy arms en kyk vrolik op na hom. “Laat waai,” moedig sy aan.
Sy voel die musiek deur haar lyf gaan, sy vind die ritme van die stadige wals en laat toe dat Adam haar oor die vloer lei.
Toe die laaste note van die wals wegsterf, mik sy na haar stoel, maar iemand tik haar op die skouer. Sy kyk nuuskierig op – en haar kop ruk orent.
“Luca!” roep sy verbaas uit. “E ... dokter De Wet, ek het nie verwag om jou ... om u hier te sien nie.”
Sy bloos. Die mansmens kry dit reg om haar soos ’n idioot te laat optree, hoekom weet sy nie. Sosiaal is sy tog goed aangepas – almal by Koekemoer Internasionaal is. ’n Mens wheel en deal nie met die grootbase van firmas vanoor die hele wêreld sonder ’n goeie kwota sosiale vaardighede nie. Dis net ... dêmmit, sy het hóm nie hier verwag nie. Sy kan nie dink dat dit eties korrek is vir ’n kardioloog om saam met sy pasiënte op dieselfde dansvloer te wees nie. Iets daaraan voel net nie reg nie.
Daar’s ’n meisie by hom – ’n blondine. Wat anders het sy dan ook verwag? Luca de Wet kan natuurlik kies en keur tussen die mooiste vroue in die Kaap, en dié een tel beslis onder hulle. ’n Perdebylyf gegiet in ’n goue rok wat aan haar kleef asof sy daarin gebore is. Slaappopblou oë en hare wat tot aan haar skouerblaaie strek.
“Ek kom gereeld hier dans,” antwoord hy onverstoord. “Ek hou van die atmosfeer en die verskeidenheid musiek wat hulle speel.” Hy draai na die blondine. “Amanda, laat ek jou voorstel aan ... e ... aan Jeanette. Jeanette, ontmoet Amanda van der Merwe, ons puik biokinetikus van wie ek jou vertel het.”
“Moenie alles glo wat hy jou vertel nie,” laat hoor die blondine laggend. “Luca oordryf graag as dit by enigiets kom wat met sy werk te doen het.”
Haar stem is suikersoet, die glimlag waarmee sy na Jenna kyk ook.
“My naam is eintlik Jenna,” korrigeer sy toe sy haar hand na Amanda uitsteek.
Nie dat dit werklik saak maak nie, dink sy. Nie wanneer ek teenoor iemand soos Amanda van der Merwe te staan kom nie. Dan tel dit nie, dan tel ék nie.
“Jenna! Dis reg!” Luca lag. “Ekskuus, ek het vir ’n oomblik vergeet.”
Adam kug en Jenna trek hom dadelik nader. “Dis Adam,” sê sy. “My ...”
“Haar boesemvriend,” vul Adam aan. “The one and only.”
Daarna is daar niks meer te sê nie, en Jenna begin trap ongemaklik rond.
“Nou maar geniet die aand,” maak Amanda ’n einde aan die ongemaklikheid voordat sy en Luca wegstap na die teenoorgestelde hoek van die saal.
Dis duidelik dat Adam skaars kan wag om buite hoorafstand te kom. “Wiedehel is dit? Moenie vir my sê dis dear doc nie! Hy’s ’n dish as daar ooit een was!”
“En het jy sy meisie gesien?”
“Sy’s ’n beauty, orraait, but you can take her on, Jenna, old girl. Met ’n paar boobs soos joune you can do anything.”
“Ek het geen begeerte om met haar mee te ding nie. Hoekom sal ek dit wil doen?”
“Because of die dokter, wat anders? Toe hy gemaak is, is die mold beslis weggegooi. Hy’s ’n once-off, take my word for it! Tall, dark and very, very handsome.”
Jenna oorweeg dit om dadelik te loop, maar sy weet dit sal nie ongemerk by Luca verbygaan nie. En sy sal hom nie die genoegdoening gun om te weet dat hy so ’n radikale invloed op haar het nie. Dis vreemd, dink sy, sy’s tog nie man-verskrik nie.
Dit net omdat hy my ’n paar dae gelede in ’n oopgaap-japon gesien het, besluit sy. ’n Mens behoort nooit sosiaal saam met jou dokter of kardioloog of – die hemele behoed – jou ginekoloog te verkeer nie. Dis net te weird vir woorde.
Dan vererg sy haar. Luca de Wet behoort nie hierdie plek by sy pasiënte aan te beveel as hy self hier gaan wees nie. Dis ’n blatante skending van die dokter-pasiënt-verhouding as sy haar nie misgis nie. Maar sy ís nou hier en sy is lus vir dans, besluit sy.
Daarom bly sy nie lank sit nie. Toe Adam haar weer nooi om te dans, val sy by hom in. Hulle dans totdat die dorstigheid hulle tafel toe dwing.
“Ek gaan gou my neus poeier,” sê sy hygend.
“Oukei. Dan maak ek ’n draai by die bar.”
Sy klad water oor haar warm gesig en knap haar grimering op. Sy verstom haar aan die blos op haar wange. “Nog nie dood nie,” prewel sy binnensmonds. “Allesbehalwe!”
Toe sy terugloop na die hoek waar sy en Adam sit, loop sy haar trompop teen Luca vas. “Aa!” roep hy uit. “Net die meisie na wie ek soek. Hoe lyk dit? Sal ons dans?”
Dans? Met hom? In sý arms? Die arrogansie daarvan! Waar is Amanda van der Merwe dan? Hoekom dans hy nie met háár nie? Watter verskoning kon hy daarvoor kry om met een van die afvlerk-voëltjies wat met ’n hulpbehoewende hart by hom kom aanklop het te dans?
Nee, wil sy sê, ek wil nie met jou dans nie, Luca de Wet. Ek soek nie onnodig moeilikheid nie.
“E ... my handsak.” Sy lig die aandsakkie sodat hy kan sien sy is beslis nie paraat daarvoor om met hom te dans nie.
“Ek sit daardie knapsakkie van jou sommer in my baadjiesak,” maak hy ’n plan, en voeg sommer die daad by die woord voordat sy kan keer.
“Nee!” keer sy en steek haar hand uit om die aandsakkie terug te neem. “Ek wil nie eintlik nou dans nie.” Sy voel die warmte in haar wange opstoot.
“Hoekom nie? Is jy bang?” Daar dans ’n tiental duiwels in die donker oë wat in hare kyk.
Ja. Sy ís bang. Sy’s vir Luca de Wet so bang soos vir die duiwel self – en sy weet nie waarom nie. Die man het tog geen houvas op haar nie. Hy’t na haar hart geluister, met sy masjiene gekyk wat in haar hart aangaan en besluit sy is fiks genoeg om haar volle gewig by Koekemoer Internasionaal in te gooi.
Sy’s klaar met hom, sy moet net sorg dat sy nie weer by plekke opdaag waar hy ook kan wees nie. Dan hoef sy hom nooit weer in die oë te kyk nie. Daarom lig sy haar kop ’n aks hoër en kyk hom vas aan.
“Jy’s