Satyn Omnibus 3. Helena Hugo
hoor pleks van toeters en sirenes. Net . . . ag, sommer net huis toe kom . . .”
Tot haar skande breek haar stem. Sy bly verleë stil, bang hy dink dis toneelspel om hom te beïndruk. Sy laat sak haar kop, grawe in haar handsak na ’n sakdoek en blaas haar neus. Daar was iets in die manier waarop hy sy kop gedraai het, iets aan sy profiel wat haar onverwags aan Steve herinner het. Wat gemaak het dat sy haar skanse ’n oomblik laat sak het.
Hoekom is mansmense op hierdie aarde nodig? dink sy wrewelrig. Hulle krap net ’n mens se kop deurmekaar. Sy vryf oor haar oë en kyk op na hom, ’n mengsel van verdediging en aggressie in haar blik. Laat hy nét weer lag . . . Laat daar net ’n sweem van spot êrens roer, en sy keer daardie waterkraffie op sy kop om. Sy kan dit doen, want sy sal nie die werk kry nie, dus het sy niks om te verloor nie.
“Ek verstaan.” Hy tel ’n pen op, maak ’n paar notas en trek ’n streep deur ’n reël onderaan die bladsy.
Taktvol, om haar kans te gee om te kalmeer? wonder Cecilia. Sy glo nie. Eerder daar geskryf: Sentimenteel. Neuroties. Bly weg! En haar naam as kandidaat doodgetrek.
Melt sit die pen neer, netjies parallel met die oop lêer. “Enige ander taalvaardighede behalwe Afrikaans en Engels?”
“Ek kan ’n gesprek in Duits en Spaans aan die gang hou – oor die weer, besienswaardighede, restaurante, openbare vervoer, ensovoorts. Die soort inligting wat toeriste verlang, maar niks ambisieus soos byvoorbeeld politiek of godsdiens nie.”
“Vanwaar hierdie taalvaardigheid?”
“My pa is in die diplomatieke diens. Ons het ’n tyd lank in Duitsland gewoon en twee jaar in Argentinië.”
“Jy dui jou huwelikstatus aan as ‘ongetroud’,” merk hy op. Hy huiwer en gaan dan voort: “Het jy dalk huweliksplanne in die nabye toekoms, juffrou Louw?”
Dié skielike verandering van onderwerp vang Cecilia onverhoeds. Sy skud haar kop.
Melt vryf ingedagte oor sy ken en kyk opsommend na haar.
“Jou . . . e . . . hysbakprobleem,” opper hy die netelige saak.
“Ja,” erken Cecilia en kyk af na haar hande wat op haar skoot saamgevleg is, gelukkig buite sig van die drie onderhoudvoerders. “Dit ís ’n probleem wat in my agterkop was, maar so ’n situasie het nog nooit voorheen gerealiseer het. Maar ek sal dit oorkom met wilskrag, positiewe denke en selfmotivering. Ek sal myself dwing om ’n paar keer op en af te ry in dieselfde hysbak waarin ek vanoggend vasgekeer was.”
Melt knik, plegtig en baie ernstig. “Sorg dat iemand saam met jou is, juffrou Louw. Verkieslik ’n manspersoon wat jou kan kalmeer en wat jy kan vertrou.”
Cecilia kyk onthuts na hom. Is dit terg of spot?
Sy een mondhoek wip boontoe. Dan die ander een, en dan skielik borrel die lag spontaan oor.
Duiweltjies dans in daardie goue oë van hom, en dis ’n warm soort lag. Niemand kan daaroor kwaad word nie. Miskien was sy te liggeraak. Dis ’n ou laai van haar om op loop te gaan oor niks.
Melt draai na die ouerige vrou regs van hom. “Jou beurt, Wessie.”
“Juffrou Louw, kan jy onder druk funksioneer?” vra mevrou Wessels. “Teen ’n tempo werk?”
“Ek is nooit sonder ’n horlosie nie,” reageer Cecilia, hopend dit beantwoord die vraag. “In my woonstel was daar ’n wekker langs my bed, ’n muurhorlosie in die kombuis en een op die televisiestel. Ek hou my dagboek op datum en het altyd ’n almanak – een wat nie agter die deur hang nie. Dit beteken ek het ’n goeie besef van tyd. ”
“Hou jy kop in ’n krisis, juffrou?”
Sy dink na. “Een keer, op ’n vlug tussen Perth en Mauritius, het ons in die eerste klas ’n kabinetsminister aan boord gehad. Toeristeklas was vol en kinders het op en af in die gange gehardloop. Een outjie het deur die klasse-afskorting geglip en op die oop sitplek langs die minister geklim. Op daardie presiese oomblik het die Airbus ’n lugleegte getref. Die kind se maag het gerebelleer en hy het sy brekfis oor die minister se deftige pak klere uitgespoeg. Ek wou buite op die vlerk gaan wegkruip, maar ek het opgevee, afgevee en skoongevee. Lugverfrisser gespuit, gepaai en vir die minister tee gemaak.”
Mevrou Wessels wag vraend. “En jy reken dit was genoeg?”
Twee kuiltjies keep weerskante in Cecilia se wange. “Iewers moes ek iets reg gedoen het, want die volgende dag het ek van die minister ’n uitnodiging ontvang na die parlementsopening. Ongelukkig kon ek nie gaan nie, want ek het nie ’n hoed gehad nie.”
Almal lag. Mevrou Wessels vra nog die een en ander om haar algemene kennis te toets, en die adjunkbestuurder praat oor veeleisende hotelgaste, ongereelde werksure en wat presies die skakelwerk by Mlala Lodge behels. Dan is die onderhoud verby.
Melt staan op en hou die deur vir haar oop. “Dankie, juffrou. Ons sal u laat weet.”
Met die uitstap sien Cecilia die volgende kandidaat op een van die leerstoele in die ontvangsarea sit, besig om deur ’n modetydskrif te blaai. Dis ’n swartkop wat lyk asof sy self uit een van die glansbladsye gestap het.
Cecilia is lus om haar teen Melt Meiring te waarsku. Nie as ’n buffel nie, maar ’n casanova. ’n Man om van weg te bly as jy besluit het jy is klaar met mans.
By die hysbak aarsel sy, die klank van haar selfversekerde woorde in haar ore. Positiewe denke en wilskrag. ’n Paar keer op en af ry . . . Netnou het dit maklik geklink, maar dit was valse bravade. Nou is sy bang en alleen. En as jy alleen is, hoef jy niks aan niemand te bewys nie.
Sy klim met die trappe af en haat haar lafhartige self.
In die portaal van die derde verdieping steek sy vas. Sy sit haar voet dwars – letterlik én figuurlik en duskant die volgende stel trappe, terwyl sy besluit: Tot hiertoe en nie verder nie. Sy gaan haar nie laat onderkry deur ’n vierkantige blikboks wat soos ’n aap aan ’n kabel hang nie. Sy sal die ding wys wie’s baas. Nie môre nie. Nie anderweek nie. Nóú!
Dis soos die Matrix-fliek wat sy gesien het. Die bevele eggo een-een deur haar brein: Los die trapreling. Draai om. Loop oor die terracotta-teëls. Stop voor die skuifdeure. Druk die knoppie. Wag . . . Ses stappe. Hoe moeilik kan dit wees?
’n Pieng weerklink toe haar vyand arriveer, sy deure oopgooi en haar innooi. Soos Daniël in die leeukuil . . . Daar’s nie ander mense in die blikboks nie, wat dit erger maak. Niemand wat haar kan vashou en troos nie . . .
Haar aksies is metodies en afgemete, soos ’n robot: Loop. Vorentoe. Drie treë. Stop. Draai. Druk G vir grondvlak.
Sy slaag net met die eerste vyf. “Ek kan nie!”
Die protes breek uit haar keel. Haar kop draai regs, staar gehipnotiseer na die paneel vol knoppies. Haar vinger bewe. Sy mik blindweg na die onderste knoppie, druk hom en knyp haar oë toe. Dan bly sy stokstyf staan, soos ’n winkelpop op ’n uitkenningsparade. En wag op die ergste . . .
Na wat soos ’n ewigheid gevoel het, waag sy dit om haar oë stadig oop te maak. Hierdie keer kom haar uitroep makliker. Dis nie protes nie, maar verbasing; eers ongeloof en daarna vreugde. “Ek kán . . . Ek hét!”
In haar mond is ’n soutsmaak; sy het haar onderlip raakgebyt. Maar sy proe dit skaars. Sy’s onder. Op die grondvlak! Haar knieë is lam en haar bene voel soos slap sement, maar sy maak dit uit buitentoe – deur die foyer en af met die marmertrappe, totdat sy die warm teer van die parkeerterrein onder haar hoëhaksandale voel. Moeder Aarde! Eers toe kan sy haar asem in ’n lang hyg uitblaas.
’n Parkeerjoggie kyk snaaks na haar.
“Ek het die jop verloor,” sê Cecilia vir hom, “maar die hysbak gewen.” Dis dalk kinderagtig vir mense wat nie verstaan nie, maar dis ’n groot oorwinning vir haar.
Haar motor is ’n sauna. Sy draai die venster oop en ry na die uitgang. Die euforie wat sy pas gesmaak het, is vinnig besig om te verdamp.
Ons