Satyn Omnibus 3. Helena Hugo
Sy klim in die skuim, wat tot by haar knieë borrel – ’n ongekende luuksheid ná die afgelope paar weke. “Sedert wanneer het jy so ’n vuurvreter en ’n mannehater geword?”
Vera kom staan bakarm voor haar. “Sedert elke tweede man daarop uit is om my beste pel te misbruik. Ek glo aan reg en geregtigheid. Hoekom moet ’n vroueverneuker skotvry loskom terwyl jy aan die kortste ent trek?”
“Dankie, vriendin, dat jy in my hoek van die kryt is. Jy is ’n tonikum en ’n onverdiende bonus in my lewe. Maar los dit. Asseblief? Ek het nie nou die krag daarvoor nie. Dit was ’n lang dag, ’n lang pad, en ek is gedaan.”
Vera bring wyn: vir haar rooi en vir Cecilia Grand Cru met ys in, soos sy daarvan hou. Sy kom sit op die toiletdeksel. “Wat beteken ‘taamlik aantreklik’?”
Cecilia smoor die sensuele herinnering aan sy arms en breë skouers en hartklop teen haar wang. Daar was ’n vonk tussen hulle . . . En sy weet hy was ook bewus daarvan. ’n Soort chemiese reaksie. Maar hy het waarskynlik ’n vrou en kinders, en sy het buitendien besluit mans is nie die pyn en lyding werd nie.
Sy lê agteroor en strek haar uit. “Vergeet dit. Ek soek nie ’n nuwe kêrel nie. Ek gaan ’n non in ’n klooster in Tibet word; heeldag na berg Everest kyk en mans uit my woordeboek sny.”
“ ’n Nuwe kêrel is die beste medisyne vir ’n seer hart. Dalk kan hy sommer vir Steve ook opfoeter, dan is dit twee vlieë met een klap. Het jy vir hierdie Meiring-ou geval, dié dat jy so in sy arms geswymel het?”
“Is jy laf?” Skuim spat oor die rand toe Cecilia regop sit. “Ek het net liggies aan hom vasgehou, net effentjies, vir ’n oomblik.”
“Die engeltjies gaan oor jou huil!” waarsku Vera met ’n onderdrukte lag.
“Ek jok nie. Ek het hom dadelik weer gelos en in die verste hoek gaan staan.”
Vera lyk skepties. Cecilia kan haar nie in die oë kyk nie. Sy hoop maar haar vriendin dink dis van die stoom wat haar wange so gloei.
“As jy die man kastig so blitsig gelos het, hoe weet jy van sy muskus-naskeermiddel?”
“Genade, Vera! Ons was hoe lank saam in ’n boksie van drie meter by drie meter vasgekeer. Ek kon tot ruik hy gebruik Colgate-tandepasta, en sy vrou gebruik Skip-waspoeier vir sy hemde.”
“Wie sê hy’t ’n vrou?”
“Ek weet nie, ek raai. Die meeste ouens van sy ouderdom is getroud.”
“Het hy ’n trouring aangehad?”
“Ek het nie opgelet nie, want dit het nie saak gemaak nie.”
Vera beskou haar vriendin onderlangs. Steve was Cecilia se droom-ou, haar trouman vir wie sy gewag het. Die ding in Rome met hom en die ander lugwaardin het haar hard geslaan. Sy was verpletter en het die volgende dag halsoorkop by Lugdiens bedank, omdat sy nooit weer saam met hom wou vlieg nie. Sy wou landuit vlug, Alaska of Ysland toe waar dit dertien maande van die jaar sneeu, haar van mense afsluit en ’n kluisenaar word.
Maar Vera se intuïsie sê vir haar dis nie kaptein Steve de Villiers wat nou daardie paar olyfgroen oë van Cielie so laat broei nie; haar met so ’n veraf kyk na die muur laat staar asof sy soek wat anderkant lê. Dit gaan oor meer as net die werk by die hotel wat sy verloor het. Iewers is ’n dieper storie, en as sy geduldig is, sal Cielie later met die res van die sak patats vorendag kom.
Vera proe-proe aan haar wyn en kyk deur die venster na waar ’n ry duiwe op die balkonmuurtjie sit en wag. Dis voertyd – tyd vir die mielies en broodkrummels waarmee Cecilia hulle bederf.
Cecilia wikkel haar tone onder die skuim in en soek met ’n nat hand na haar glas. Eers nadat sy ’n lang sluk geneem het, het sy die moed om te bieg.
“Ja, goed . . . Oukei, jy wen. Ek het hom nie weggestoot nie. Nie dadelik soos in onmiddellik nie.”
“Hoe bedoel jy? Ek dag die twee woorde is dieselfde.”
“Nee, daar’s ’n verskil. ‘Onmiddellik’ is korter. Of . . . gouer. ‘Dadelik’ is miskien so . . . e . . . twee tellings langer.”
Vera geniet dit. As Cielie begin hakkel, is daar ’n slang in die gras. Of, meer pertinent: ’n man in die prentjie. Dus was sy reg . . .
“Het jy vir die ou geval?” wil sy nuuskierig weet.
“Natuurlik nie! Moenie simpel wees nie.”
“Hoekom anders het jy hom dan so vurig vasgegryp?”
Cecilia raak vies. “Ek het nie! En dit was ook g’n vurig nie.” Sy klim uit die bad en draai die handdoek styf om haar, asof sy koud kry. “Dit was bloot platonies. Ek sê mos: Ek was deurmekaar en het gedink hy is my broer.”
“Hoe omhels mens ’n sexy ou platonies? Vertel dit vir die voëls daar buite. Jou broer?” Vera lag. “Jy hét nie eens ’n broer nie, Ciel! Heng, is jy só naïef? Jy was dan so te sê getroud. Steve kan wees wat hy wil, maar hy het beslis nie ysblokkies in sy are nie. Inteendeel. Almal weet daai ou is kookwater . . .
Jy weet mos van dié soort dinge: wanneer dit byvoorbeeld jou boetie is, en wanneer dit ’n volbloed-vleispaleis is met allerhande bybedoelings.”
“Vera!” keer Cecilia verleë. “Ek het kloustrofobie gehad, en dan dink mens nie nugter nie. Hopelik het hy niks agtergekom nie. Maar eintlik maak dit nie saak nie. Ek glo hy het klaar my naam vergeet en iemand anders aangestel. Waarskynlik daardie swartkopmodel wat in die wagkamer gesit het.”
“Wie sê? Ek weet jou selfvertroue is op ’n laagtepunt, maar moenie jouself onderskat nie. Jy lyk self soos ’n model, jy het goeie kwalifikasies en praat vier tale. In my boek die ideale skakelbeampte.”
“Ná die onderhoud het hy my stug gegroet en gesê ek moenie moeite doen om te bel nie.”
“Is dit wat hy gesê het?”
“Nie hy nie, sy lyftaal.”
Vera rol haar oë, tel die twee leë glase op en mik deur toe. “Hy het ’n top-jop. Wat het jy verwag? Dat hy jou weer moes omhels – ten aanskoue van sy sekretaresse, personeelbeampte en adjunk? Kom by, vriendin . . . Nie alle mans is so indiskreet soos jou eksverloofde nie.”
Eksverloofde . . . In haar gedagtes het Cecilia Steve allerhande name genoem: Leuenaar. Tweegesig. Valsaard. Maar nog nooit eksverloofde nie. Komend van iemand anders sny die woord haar hart in stukke; elke stuk vol skerp lemme wat die res van haar binneste opkerf.
Sy draf sitkamer toe, sleep haar tas onder die bank uit en grawe ’n ou sweetpak uit om aan te trek. Dit dien tans as haar pajamas, sodat sy darem respektabel is as iemand aan die voordeur klop of een van Vera se kêrels onverwags opdaag. Die frilletjies en kantjies, die sy-en-satynnagklere wat sy in Parys vir hulle wittebrood gekoop het, lê in ’n laai êrens in Steve se huis, saam met die res van haar goed wat sy halsoorkop agtergelaat het. Dalk het sy nuwe meisie dit intussen ontdek. Dalk al aangepas en benut, wetend uit ervaring watter soort ding sy rewolusies opjaag.
Cecilia pluk die sweetpaktop se rits met geweld tot bo teen haar ken op. “Wil jy pasta hê?” skree sy in die gang af.
“Hoekom?” kom Vera se stem terug, vanuit haar kamer.
“Omdat ek besig moet bly, anders sal ek daardie gewetenlose flerrie se oë gaan uitkrap en ’n mes tussen my eksverloofde se ribbes indruk. Omdat dit my beurt is om aandete te maak, en omdat pasta al is wat ek kán maak.”
Vera loer om haar deurkosyn. “Ek is bly jy’s op die oorlogspad. Dis goed vir jou moraal. Om hom te wil vermoor, is beter as om vir hom verskonings te soek. Pasta sal lekker smaak. Kan ek help?”
“Nee dankie. Ek het alleentyd nodig.”
Vera ken haar te goed, en Cecilia is bang sy sien hoe onoortuigend die oorlogvoering is. Soos om met ’n propgeweer te skiet. As Vera net een trooswoord sou sê, sal sy begin huil en nie weer kan ophou nie. En ontroue Steve en sy handperdjie