Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux
wil nie koffie hê nie, dankie.”
“Ja, jy wil. Jy het twee – of is dit drie? – glase wyn gedrink, dus kan jy nie nou ry nie.”
“Die wyn het niks aan my gedoen nie!”
“Jy mag nou so dink,” verduidelik sy. “Maar as jy buite in die koue kom en die vars lug inasem, gaan dit jou tref en as jy om die eerste hoek ry en ’n motor kom aan dieselfde kant van die pad as jy aan, gaan jy gedisoriënteer wees en nie weet hoe om te reageer nie en ek sal van hier bo die geluid hoor van brekende glas en metaal wat skuur en dit sal alles my skuld wees omdat ek jou toegelaat het om te ry in jou toestand.”
“Ek is nie in ’n toestand nie!” kreun hy en rus sy kop op sy gevoude arms.
“Nee, want my koffie is sterk.”
Hy bly so sit, klaar heeltemal gedisoriënteer, al het hy nog nie eers die motor aan dieselfde kant van die pad as hy sien aankom nie.
“Hier,” sê sy toe sy uitkom met die skinkbord. “Ons kan op die bank gaan sit. Waar dit warm is.”
Hy loop agter haar aan, vat sy koffie en gaan sit, sy oë op die verwarmer – onder die omstandighede ’n veilige plek. Met een hand beduie hy na die venster wat uitkyk oor die straat. “Ek kan net aflei jy het dit al dikwels meegemaak. Die brekende glas van jou gaste se motors.”
“O ja.”
“En almal mans wat jy toegelaat het om te loop sonder koffie?”
“Ek sou nie sê almal was mans nie,” sê sy.
Hy kyk haar ondersoekend aan. “Het jy baie mansvriende? Is daar regtig mans wat sterk genoeg is . . . wat kans sien vir jou?”
Sy sit effens vorentoe, steek haar hand uit asof sy hom op die skouer gaan klop. “Jy hoef nie uit te vra nie, hoor. Dis nie nodig nie.”
“Nodig? Wat het nood daarmee te doen?”
“Jy weet,” glimlag sy. “Mans en meisies wat begin met ’n verhouding moet deur die ritueel gaan. Hoeveel broers en susters het jy, hoeveel mans of meisies was daar voor my, was jy vir hulle so lief soos vir my, van watter musiek hou jy en hoekom? Dan praat ek nog nie eers van die films waarvan hulle hou of nie hou nie, die boeke wat hulle gelees het of nie kan uitstaan nie – een vraag na die ander en as hulle oor een aspek dieselfde voel, is die verhouding min of meer ’n uitgemaakte saak. Dis verspot. Ek gaan nie my opinie van jou verander omdat jy van rofstoei hou nie.”
“Ek hou nie van rofstoei nie,” antwoord hy meganies.
“En dit maak ook nie saak nie. Wat het jy en Jenny byvoorbeeld gemeen? Niks nie. Jy vind haar kuiltjies verleidelik, dis al.”
“Ek het dit nooit gesê nie! Dis jy wat so behep was met haar kuiltjies en die moontlikhede daarvan.”
“Hoe ook al,” gaan sy ongeërg voort. “Ek kan ook nie sien wat jy en Sandra gehad het om oor te gesels nie. Sy is so behep met haar lyf en voorkoms.” Sy bestudeer hom met ’n meer kritiese oog. “Ek mag verkeerd wees. Het jy al jou neus laat verbeter of jou ore laat plattrek?”
“Nee.”
“Nee,” beaam sy. “Ek moet sê, dis nie soos ek jou lees nie. Jy mag arrogant wees met meisies, maar ek dink nie jy is ydel nie. Daarvoor is jy te intelligent.”
“Dankie,” sê hy en staan op. “Dis die eerste naastenby positiewe ding wat jy van my sê.”
“Omdat dit nie ’n kompliment is nie, dis bloot ’n feit.”
“Dankie nietemin. Ook vir die lekker sop en koffie.”
“En vir die kraan,” voeg sy by. “Hy swyg. Ek hoor hom swyg.”
“Jy kan nie iets hoor swyg nie,” begin hy en stap dan haastig na die deur terwyl hy in sy sak voel of hy sy sleutels het. “Ek sien jou Donderdagmiddag. Pak warm klere in, dis koud daar.”
“Ek is altyd gereed vir alle weersomstandighede.”
Toe hy veel later in sy slaapkamer staan en sy klere afstroop, gluur hy die appel bitter aan. “Jy,” sê hy. “Jy is ’n gifappel en ek kan sien ek gaan nog duur vir jou betaal.”
Maar die appel swyg. Hy kan hóór hoe swyg die appel.
Hoofstuk 7
Kerneels en Theo sit saam in Figaro, die Italiaanse restaurant waar hulle gewoonlik eet en waar Theo laas die meisie raakgeloop het. Of sy vir hom. Vir die eerste tien minute kon hy nie ontspan nie, hy het kort-kort na die deur gekyk, bang dat sy weer sal inloop.
“So, jy gaan Bosveld toe vir die naweek,” sê Kerneels.
“Ja. En sy gaan saam.”
“Die naamlose een.”
“Ja.”
“Hoekom?”
Theo eet sy broodrolletjie. Soos die vorige keer is dít ten minste vertroud. Werklik. Dis brood wat na brood smaak en ruik. “Ek weet nie. Sy hou van die wildtuin, sy wou liewers na die wildtuin gaan as om saam met my te eet – en ek voel skuldig oor die appel.”
“Almal goeie redes,” sê Kerneels.
“Sy gaan met die diere speel of kommunikeer en ek sal saam met my ma kuier.”
“Nie die renosters nie,” spekuleer Kerneels. “Ek sou nie met hulle speel nie. Nee.”
“Jy is nie sy nie,” sê Theo. “Ek dink sy kan.”
Kerneels ignoreer sy brood omdat hy op ’n dieet is. Geen onnodige stysel nie, het sy vrou, Janie, gesê. “Wat het jy vir jou ma gesê?” vra hy om van die brood te vergeet.
“Net dat ek ’n vriendin saambring. Glo my, ek het dit in die sterkste moontlike terme genoem dat sy nie ’n geliefde van enige aard is nie.”
“Kan nie,” stem Kerneels saam. “Nie as jy nie eers haar naam ken nie.”
“Presies.”
“En jou ma het dit so aanvaar?”
“O ja.”
“Goeie vrou, jou ma.”
“Ja,” sug Theo en kyk bly op toe die kelner langs hom verskyn met hulle kos.
Jenny is nie heeltemal so aanvaardend soos Kerneels toe Theo haar vertel hy gaan weg vir die langnaweek nie.
“Bosveld toe?” vra sy en kreukel haar neus. “Wat op aarde wil jy daar gaan doen?”
“Dis waar ek vandaan kom. My ma bly nog daar.”
“Is dit nie baie stowwerig nie? Droog?”
“Ja, dit is. Maar lekker as jy van die Bosveld hou.”
“Ek ken dit nie,” sê sy. Sy is kwaad vir hom omdat sy wou hê hy moet die nag oorbly en hy het gesê hy kan nie, hy moet huis toe gaan om sy klere te was en in te pak. Dat hy haar aanbod bedank het, is iets wat hom verstom.
Hy sien nie kans vir ’n aand se koketterige geklets vóór die onvermydelike nie; nog minder sien hy kans om langs haar wakker te word. Hy sê vir homself dis omdat sy die jagwerk doen, nie hy nie, maar hy weet dis nie die rede nie. Iets omtrent haar, iets omtrent meisies verskrik hom op die oomblik.
Toe hy die Donderdagmiddag by sy huis kom, effens later as wat hy voorsien het, staan die nuwe wit motor reeds buite, maar van die meisie is daar geen teken nie. Hy is dadelik op sy hoede; die sleutel is nou altyd in sy sak en dis met ’n sekere fatalisme dat hy die voordeur oopsluit en instap.
Sy sit inderdaad rustig op die bank en lees en kyk vriendelik op toe hy inkom. “Besige dag?” vra sy.
“Hoe het jy ingekom?” vra hy kwaad.
Sy wys na die kombuis. “Venster was nie op knip nie.”
“Maar