Rewolusie van die hart. Adriana Faling
stoot. Hy kyk nie op nie en sy kyk nie om na hom nie. Haar oë soek die pad van ’n paar nagte gelede, wat voel soos ’n ewigheid terug. Alles lyk anders in die daglig. Skeller. Vyandig.
Sy hoor die stemme van onder kom. Een stel trappe af en toe is daar ’n geroesemoes in die voorportaal. Geen tyd vir weifel nie; sy stap reguit af en sonder om iemand in die oë te kyk gaan staan sy in die middel van die groep jolige Amerikaners.
Dit voel of alle oë op haar gerig is en tog gaan almal om haar hulle gang. Sy hou haar oë op ’n pamflet wat sy uit die kajuit geneem het. Dit is vol advertensies van besienswaardighede in Aswan. Sy ken dit al van binne en buite, maar sy hou haar oë belangstellend daarop gerig. Haar hart klop met swaer slae in haar borskas. Wanneer gaan die deure oop?
Ná wat soos ’n ewigheid voel, tree een van die personeel uiteindelik nader en maak die deur oop. Die vars buitelug wat instroom, maak haar lighoofdig. Almal begin nader bondel om na buite te gaan. O genade, die personeellid groet elkeen by die deur persoonlik! Sy neem stelling in regs van iemand anders sodat hy tussen haar en die man by die deur sal wees. Miskien kan sy net verbyglip. Hulle beweeg stadig vorentoe, tree vir tree. Dit voel of sy gaan flou word toe die mense voor hulle groet en hulle die volgende gaste by die deur is. Sy sal nie ongesiens kan deurglip nie.
Toe hoor sy Farouk se stem. Die man by die deur kyk dadelik op na waar sy naam geroep is, sy aandag ’n oomblik afgelei. Sy glip deur. Hou aan stap oor die brug, stap agter al die mense wat in ’n tou beweeg na die toerbus en kyk nie om nie. Dankie, Farouk! roep haar hart terug.
Sy is by die bus en klim in. Sy sien gesigte wat na haar kyk, maar sien in werklikheid niks nie. Sy stap tot amper agter en glip by ’n leë sitplek in. Haal uiteindelik weer asem.
Die dag word ’n nagmerrie. Saleh is omring deur mense met sulke goeie bedoelings, maar dis asof hulle nie besef dat hulle met al die aandag wat hulle aan haar gee meer kwaad as goed doen nie.
Eers was dit die toerleier, wat toe almal uiteindelik in die bus sit, oor die mikrofoon aankondig dat hulle “geloofsheldin-gas” nou saam met hulle op die bus sit en dat hulle almal vir haar moet hande klap. “Kom ons almal heet Sally welkom!” Dit is die naaste wat die Amerikaner se uitspraak aan “Saleh” kan kom.
Sy het gewens dat sy onder die bus se banke kan inkruip.
“Sally, staan asseblief op sodat ons almal jou kan sien.”
Sy het haar kop geskud en met ’n verleë glimlag probeer wys dat dit nie is wat sy wil doen nie.
“O, sy is skaam,” het die toerleier gelag.
“Kom ons gee haar nog ’n rondte applous!” Hy het in breë trekke verduidelik hoe sy vir haar familie vlug en dat sy die volgende dag en nag saam met hulle sal deurbring.
Nog applous.
Saleh het behoedsaam in die rigting van die busbestuurder gekyk, maar hy het net stip voor hom uitgekyk. Sy kan maar net hoop dat hy nie die Amerikaners goed verstaan nie. Maar hy sal sekerlik, want hoe anders neem hy hulle rond?
Dadelik het die eerste persoon langs haar kom inskuif en haar begin uitvra. Skielik was sy omring deur ’n klomp belangstellendes. Sy word die verpersoonliking van al hulle verhoorde gebede. Hulle kan huis toe gaan en van hulle wonderlike reis na Egipte vertel en dat hulle hierdie arme swanger vrou ontmoet het wat moet vlug vir haar lewe en dat hulle haar weggesteek het en help vlug het. En wat dan? Sal hulle net weer vergeet? Gee hulle regtig om of wil hulle net helde in hulle eie verhaal wees? Sy wil nie ongeskik wees met haar weldoeners nie, maar die hele saak steek haar so dwars in die krop dat sy bot en teruggetrokke is.
Elke keer wat hulle uitklim om na ’n besienswaardigheid te gaan kyk, wens sy dat sy in die veiligheid van die bus kan bly, maar sy is versigtig vir die busbestuurder. Dus klim sy uit en probeer so ongesiens moontlik tussen die groep beweeg. Tevergeefs. Almal wil deel hê aan die suksesstorie van die Egiptiese Christenvrou wat vlug, dus gesels hulle juis met haar en haak by haar in, sleep haar van stalletjie na stalletjie. Op die ou end is sy seker sy trek baie meer aandag as wanneer sy net tussen hulle sou beweeg en met niemand praat nie. Die Amerikaners is opvallend en luidrugtig. Sy wil so graag ’n SIM-kaart en ’n sonbril koop, maar is versigtig om die begeerte te noem, want dit voel of hulle dan eers op loop sal gaan.
Agter in die groep loop ’n ouer vrou. Hoewel sy vriendelik vir Saleh glimlag, kan sy sien dat sy haar amper eenkant hou. Saleh vermoed sy loop en bid soos hulle van plek tot plek beweeg. Sy kry dit oplaas reg om haar los te maak van die gebondel en langs die dame te stap. Dit is stil tussen hulle, wat ’n welkome verligting is.
“Sjoe, dis seker vir jou intimiderend?” sê die vrou later vriendelik.
“Nogal,” antwoord Saleh met ’n skewe glimlag.
Hulle stap weer in stilte verder. Uiteindelik kan Saleh haar omgewing ’n bietjie bekyk. Aswan het meer ’n Afrika-atmosfeer; die pas is veel meer ontspanne en stadiger as in Luxor. Hier is die Nyl op sy mooiste, gekus deur die koperbruin woestyn en granietrotse soos dit reeds eeue lank deur Egipte kronkel. Die lug is swaar van parfuum en speserye terwyl die wit seile van die feluccas rustig in die bries wapper en vissermanne met blink bolywe geduldig hulle vangs afwag.
Hulle stap in stilte langs die kaai af toe Saleh die moed bymekaarskraap. “Sal jy my dalk kan help om ’n sonbril en ’n SIM-kaart by een van die stalletjies te koop? Ek durf nie self met een van die verkopers praat nie, want hulle sal dadelik agterkom dat ek Arabies praat.”
“Natuurlik sal ek jou help.”
Saleh oorhandig geld aan haar en gou sien hulle ’n stalletjie. Die vrou onderhandel behendig met die verkopers en kom teruggestap met die sonbril.
“Dis nie jou eerste keer hier nie?” sê-vra Saleh.
“Nee,” glimlag sy goedig. “My hart is op ’n manier verbind aan hierdie land.”
“Dankie vir die bril; dit help my om my beter as toeris te kamoefleer.”
“Groot plesier. Ek is egter nie seker waar om die SIM-kaart te vind nie?”
“Ek sal uitkyk vir ’n winkel en jou wys, dankie,” antwoord Saleh.
Hulle vind dit gou en Saleh is so verlig, sy kan nie wag om op die bus te kom en te probeer bel nie.
Sy gaan sit hierdie keer by die vrou agter in die bus. “Wat is jou naam, as ek mag vra?”
“Ruth.”
“Dankie, Ruth, jy het my baie gehelp.”
“Plesier. Ek is bly ek kon.”
Saleh se hande bewe terwyl sy die SIM-kaart in die foon steek. Sy skakel die foon aan. Durf sy hom nou bel? Nee, netnou kan hulle agterkom waar sy is en dan het hulle ’n hele dag om haar hier op te spoor. Sy sal vanaand bel, net voor die trein vertrek. Dan weet sy hulle sal haar nie meer in Aswan kan opspoor nie. Sy wens die ure verby en is dankbaar vir die stil kameraderie tussen haar en Ruth.
Uiteindelik breek die tyd aan dat hulle na die treinstasie toe moet gaan. Saleh is verlig en vreeslik senuweeagtig, alles gelyktydig. Op stasies is baie oë en ore en sy is op haar hoede. Sy is oneindig dankbaar toe sy in die trein is en die portier haar en Ruth hulle slaapkajuit wys. Dit is baie klein en sy voel verleë dat sy Ruth se persoonlike ruimte deel.
Maar Ruth glimlag gerusstellend. “Dis ’n voorreg om met jou te deel.”
Saleh dring daarop aan om op die boonste bed te slaap, ten spyte van haar boepie wat dit moeilik maak om op te klouter. Sy kan nie die ouer vrou laat bo slaap nie.
Hulle eet in stilte ’n voorafverpakte aandete. Saleh is dankbaar vir elke bord kos en drinkgoed wat vandag ruimhartig na haar kant toe gestroom het. Sy kry nou skaam vir haar bot houding. Hierdie mense is baie goed vir haar.
Toe Ruth ’n oomblik uit die kajuit is, skraap sy die moed bymekaar om haar selfoon aan te skakel. Haar hart klop in haar keel by die vooruitsig om Ashraf se stem te hoor. Dalk het hy lankal gevlug, wag hy reeds vir haar in Kaïro en weet hy nie waar sy is nie. Sy skakel sy nommer versigtig. Die foon lui egter