Rewolusie van die hart. Adriana Faling
luidkeels dat hy honger is.
’n Paar vriendelike gesigte kom skud hand en skryf hulle name op die gebedsbrief. Een of twee vra belangstellend verder uit na die werk.
“Julle doen bewonderenswaardige werk, hou so aan,” koer ’n ander een.
En nog een: “Bless julle, hoor, dis awesome!”
Vriendelike, goed bedoelde woorde wat nie die diepte van die werk omvat nie.
Of: “Ag, ek wens ek kon ’n keer saamgaan, maar my werk, kinders en finansies laat dit net nie toe nie.”
Vroeër sou Petrus redeneer oor al die flou verskonings, maar hy het al geleer dat dit in elk geval nie ’n verskil maak nie en reageer dus nie meer daarop nie.
Een man kom staan voor hulle. “Vir wat gaan foeter julle na ander lande terwyl hier in Suid-Afrika soveel nood is? En dan kos dit die kerk so ’n hoop geld. Reg op ons voorstoep gaan mense dood van die honger en dit sonder die evangelie.”
“Jy’s reg, Meneer. Ek stem saam met jou dat ons beslis daaraan moet aandag gee. As dit op jou hart is, gaan vertel dit. Die Here gee vir ons elkeen ’n roeping,” kom Petrus se antwoord sonder ompaaie.
“Nee, ek is nie ’n sendeling nie. Julle vir wie die Here geroep het om sendelinge te wees moet dit doen. Boonop sê die Woord eers Judea, dan Samaria en dan die res van die wêreld,” haal hy die Skrif vry aan.
“Nie die een of die ander nie, maar albei,” antwoord Petrus bondig. “Dit was ook die model van die eerste apostels en daarom mag ons mekaar nie kwalik neem as ons in verskillende areas werksaam is nie.”
Die man stap sonder ’n verdere woord weg.
Die volgende man wat op hulle afstap, betrap hulle onverhoeds. “Ek stem glad nie saam daarmee dat julle tyd en geld mors om na die Midde-Ooste te gaan nie. Ek lees tans ’n boek oor die miljoene mense wat oor die eeue heen deur Moslems vermoor is. Hulle is ’n klomp vloekstene en swerkaters.”
Petrus het ’n oomblik nodig om sy selfbeheersing terug te kry. Salomé ken al die trek van sy mond. Die man moes al gedink het dat hy hom nie gaan antwoord nie, toe Petrus gevaarlik stil sê: “Islam is ’n godsdiens waaruit onnoembare pyn voortgevloei het, ja, Meneer. Maar Jesus het die Moslems ook lief en het vir hulle sondes gesterf net soos vir joune.”
“Gmf,” snork die man en stap weg.
’n Stil, maer ou vroutjie stap ook nader. “Julle stories laat my dink aan die plaasmoorde hier. Dit gebeur elke week, maar niemand doen iets daaraan nie.” Sy skud haar kop hartseer. “Die Here moet ons almal genadig wees. Hoe durf ons ons oë wegdraai van soveel onreg. Ek sal vir julle bid.” Sy gee Salomé se arm ’n drukkie en stap moeisaam weg.
Hulle is stil toe hulle uiteindelik huiswaarts keer. Lamppale skree die nuus uit dat nog iemand vermoor en verkrag is en nog ’n bekende sanger sy vrou verneuk het. Die Wêreldbeker-sokkertoernooi het toe nie soveel geld ingebring soos wat daar gehoop is nie.
Ons is ’n volk wat lamgeslaan word deur slegte nuus, dink Salomé.
Voos maak sy koffie. Sak op die rusbank neer.
“Maak dit alles enige verskil, Sally?”
Sy sê niks nie.
“Maak nie saak wat ek sê nie, dit voel vir my die kerke bly horende doof.” Toe, as ’n nagedagte: “Jesus het dit twee duisend jaar gelede ook gesê.”
“Dis darem nie almal nie, Petrus,” troos sy.
“Jy’s reg, dis nie almal nie. Ek besef ook dat almal nie betrokke kan raak nie; elkeen het sy roeping. Maar daar is nog veels te veel wat nie betrokke is nie. Dit is aaklig om te voel dat jy die draer is van sulke ongemaklike nuus en dat niemand jou boodskap wil hoor nie.”
Sy luister stil.
“Ek wil nie ’n skuldlas op mense plaas nie, Sally. Dit sal so verkeerd wees om mense skuldig te laat voel en só ’n geldjie uit hulle te wurg. Bewaar my daarvan. Ek wil hulle net laat besef wat ’n geleentheid ons as kerk deur ons vingers laat glip as ons nie betrokke raak nie. Ek weet dat hulle nie weet wat ons mis nie.”
Sy knik simpatiek.
“Soms is ek lus en pak ons goed op en trek na die Midde-Ooste. Dan hoef ek niks te make te hê met die slapende kerke in Suid-Afrika nie.”
Sy skrik.
“Dan hoef ek nie vir soveel weke van julle af weg te wees nie. Dan is ons heeltyd bymekaar,” sê hy passievol.
Sy dink aan hulle huis, die kinders se skool en haar werk en weeg dit op teen die onbekende Midde-Ooste.
“Sally?”
“Ek deel nie jou roeping nie, Petrus,” sê sy sag.
Dit slaan hard. Hy sit terug op die leunstoel.
“Ek is jammer. Ek wens dit was anders,” probeer sy opmaak.
“Dis nie jou skuld nie,” sê hy moedeloos.
Die dag is bederf.
“Kom ’n keer saam met my, Sally?” vra hy die aand.
“Ek was mos al saam met jou.”
“Nee, ek bedoel op ’n gebedsreis, nie net ’n besigtigingstoer nie.”
’n Koue hand klem om haar keel. Sy het gedink hulle rolle is verdeel: Hy behartig die reise en die geestelike deel, sy pas die kinders op en hou die fort.
“Wat van my werk en die kinders?” Sy weet sy klink soos die mense by die kerk en sy haat dit.
“Ons kan dit in vakansietyd probeer reël en ons kan mos vir een keer iemand vra om ons uit te help met die kinders? Of nog beter, die kinders kan saamkom,” maak Petrus planne.
“Volstrek nie.” Haar juffroustem. “Ek sal nooit instem dat jy my kinders na so ’n gevaarlike plek neem nie.”
“Dis my kinders ook,” sê hy waarskuwend, hoewel redelik. “En Suid-Afrika is net so gevaarlik. Die mense in die Midde-Ooste kan nie glo dat ek jou en die kinders alleen in hierdie gevaarlike land agterlaat nie.”
Sy dink aan die koerantopskrifte. “My ouers kry ’n oorval!”
“Dis ons kinders, nie hulle s’n nie.”
“Nee, Petrus, vergeet daarvan.”
“Nou goed, ek onderhandel nou eers vir jou teenwoordigheid, U Majesteit,” sê hy ondeund.
Hy gaan hierdie rondte wen, sy kan dit op sy gesig sien. Sy wonder of hy weet dat sy enigiets vir hom sal doen. “Petrus, ek weet nie, ek …”
“Ek wil hê jy moet verstaan en sien, Sally.” Hy is skielik weer baie ernstig.
“Dis hoekom ek saam Doebai toe was en ek het steeds nie verstaan nie.”
“Dan probeer ons weer. Ek sal probeer tot jy verstaan.”
“Ag, Petrus.”
“Sally, ek het Jesus in die Midde-Ooste in die vervolgde kerk leer ken op ’n manier wat ek Hom nog nooit in ons kerke beleef het nie,” sê hy intens.
“Bedoel jy Hy is nie in ons kerke nie?” vra sy versigtig.
“Nee, glad nie. Natuurlik is Hy hier. Maar dis anders. Hoe kan ek dit verduidelik? Dis daardie aspek van Jesus wat Petrus op die water laat loop het wat ek daar leer ken, Sally. Dit is Hy wat vir mense blinde geloof gee, dapperheid. God se vaderhart beleef ek so intens daar. Ag, en nog ’n duisend ander eienskappe van Hom!” roep hy uit.
Sy is stil.
“Ek wil so graag hê jy moet Hom en sy kerk ook so ervaar, Sally. Ek wil hê jy moet verstaan. Dink daaroor. Bid daaroor. Ek sal nie nou ’n antwoord vra nie, maar belowe my jy sal bid daaroor?”
Sy kyk eers lank ernstig na hom. Hulle maak nie leë beloftes teenoor