Die blou uur. Christine le Roux
jouself vertel. Ek is nie soos jy wat alles weet nie. Colin het my vertel hoe dit gebeur het dat jy ’n Afrikaanse ouma het, maar waar bly sy? Waarheen moet ons gaan vir die naweek?”
“Haar dogter, my tante – my ma se enigste suster – pas haar op. Hulle bly op ’n plaas in die Villiersdorp-distrik.”
Hy spreek die dorp se naam so vreemd uit dat sy nie dadelik verstaan nie, maar dan knik sy en wys hy moet aanhou vertel.
“My ouma behoort eintlik lankal in ’n versorgingsoord te gewees het, behalwe dat sy net so koppig is soos ek. As ons iets wil doen, doen ons dit. Ons laat ons nie afsit nie. Sy wil op die plaas bly tot sy doodgaan en daar wil sy begrawe word. My tante versorg haar dus en ek gaan kuier so dikwels as wat ek kan.”
“Is jou oom die boer?”
“Nee, tant Myra is nooit getroud nie. ’n Bestuurder kyk na die plek.”
“Jy raak al hoe normaler,” sê sy bly. “Iemand met ’n tant Myra kan onmoontlik bonatuurlik wees. Sy was dus jou ma se suster. Leef jou ma nog?”
“Nee. Sy’s dood toe ek klein was.”
Sy ruk haar kop op om na hom te kyk. Een kort sinnetjie en sowel sy oë as sy stem het doodgegaan. Sy probeer sy oë terugvind, maar hulle stoot haar uit.
“Ek sien,” sê sy kalm. “En het jy as volwassene eers na Suid-Afrika gekom? Is dit nou eers dat jy jou ouma leer ken het?”
“Ja. Ek is al vier jaar hier. As kind en jongman het my pa my gedwing om vir haar te skryf, ek en Maureen albei. Ons is die enigste kleinkinders.”
“Wie’s Maureen? Jou suster?”
“Ja. Sy woon in Inverness, is getroud en het drie kinders. Sy het ons ouma net een keer gesien toe sy as jongmeisie hiernatoe gekom het.” Sy stem is nou weer normaal. “Is die wyn lekker?”
Sy kyk af na haar leë glas. “Ek weet nie. Het ek wyn gehad?”
Hy tel die bottel op en kom skink haar glas weer vol. “Moenie so vinnig drink nie,” waarsku hy en buk oor haar om haar te soen. “Jy smaak na wyn,” sê hy toe hy sy kop oplig. “Dit het nie verdamp nie.”
Sy sit haar glas neer omdat sy bang is sy laat dit val en vee oor haar hare. “En . . . e . . . die plaas. Hou jy daarvan?”
“Dis lieflik,” sê hy. “Op ’n winteroggend as die mis so dik lê in die valleie en jy sien net hier en daar die kant van ’n heuwel kan ek my verbeel ek is by die huis. Dit voel en ruik na Skotland. Net ’n beter klimaat.”
Sy staan op, skop haar skoene uit en stap deur die woonstel. By elke skildery staan sy eers stil, veral een grote in die slaapkamer. “Is dit die Hooglande?” vra sy. “Is dit jou wêreld?”
Hy sit sy arms van agter om haar. “Dit was – tot ek jou gesien het, Cassandra.”
Sy draai om binne die sirkel van sy arms en kyk op in sy oë. “Dit gebeur al weer. As ek in jou oë val, word dit . . .”
Hy vat haar kop tussen sy twee hande vas en soen haar weer.
Sowat ’n uur later lê hy terug teen die kussings en kyk na haar. “Liefste Klarissa,” sug hy. “Skone Cassandra.”
Sy antwoord nie, wikkel haar net los uit die omgewoelde beddegoed, swaai haar bene van die bed af en buk om haar rondgestrooide klere op te tel. Hy kyk na die lyn van haar kaal rug en maak liewer sy oë toe. Die badkamerdeur klik saggies toe, en toe dit weer oopgaan, is sy aangetrek en besig om haar hare in ’n poniestert te borsel.
“Cassandra,” sê hy en sit regop. “Wat nou?”
Sy ontwyk sy vraende oë. “Dis regtig al laat. Brenda wonder seker al waar ek is.”
“Nee, man,” sê hy en hou sy hand uit. “Ons kan haar mos bel. Bel haar en sê vir haar ons gaan nou eers iets eet. Jy kan nie nou weggaan nie.”
“Ek wil huis toe gaan,” sê sy.
Hy kyk bekommerd na haar. “Praat met my, Klarissa. Moenie weggaan nie. Ons het nog nie gepraat oor die naweek nie.”
Sy byt die rekkie tussen haar tande vas, vat haar hare in haar hand saam en bind dit behendig vas. “Ek het mos gesê dis in orde. Hoe ver is die plaas, hoe lank vat dit om daar te kom?”
“Afhangende van die verkeer uit die stad en oor die berg, so twee uur se ry. Maar as dit jou pas, wil ek vroeër ry. Drie-uur of so. Is dit reg? Ek sal jou kom oplaai.”
“Ja,” sê sy.
“Klarissa,” sê hy. “Kyk na my. Hoekom wil jy nie na my kyk nie?”
“Omdat ek besig is om my sokkies aan te trek,” sê sy waar sy op die stoel sit. “Hoekom noem jy my nou weer Klarissa?”
“Omdat dit vir my lyk asof jy my nie hoor nie. Wat makeer?”
“Niks nie.” Sy trek haar een skoen aan en buk selfs laer om die veters vas te bind. “Ek wil net huis toe gaan.”
“Hoekom?”
“Watse soort klere moet ek saamneem?” ontwyk sy die vraag.
Hy sug en val terug teen die kussings. “Warm klere. Dis ’n groot ou huis en bitterlik koud behalwe in die kombuis.”
“Ja, maar watse soort warm klere? My ouma het niks van langbroeke gehou nie, party oumense is nog so.”
“My ouma se oë is swak en sy is nie verkramp nie. Jy kan dra net wat jy wil, jy lyk buitendien altyd lieflik.”
Sy glimlag, kyk vlugtig op en buk dan weer vinnig af om die tweede skoen vas te maak. “Jy eintlik ook.”
“Baie dankie,” sê hy ernstig. “Sal jy nou asseblief by my kom sit en my vertel wat jou pla.”
Sy staan op, tel haar baadjie op en trek dit aan. “Niks pla my nie, ek wil net nou huis toe gaan.”
Hy leun weer vorentoe. “Iets is verkeerd, Cassandra, moenie vir my jok nie. Was dit nie goed nie?”
Sy kyk hom verbaas aan, albei hande in haar nek waar sy besig is om haar hare uit die rolkraag van haar trui en die nek van haar baadjie te woel. “Hoe moet ek weet?” vra sy redelik.
Dis ’n lang ruk stil. Al wat hoorbaar is, is die wind wat sterker begin waai en een of ander struik of tak wat teen die buitemuur krap.
“Hoe moet jy weet,” herhaal hy stadig. “Wat beteken dit? Was dit vir jou beter, slegter – wat?”
“Hoe kan ek oordeel?” vra sy. “Ek het dit nog nooit vantevore gedoen nie.”
“Jy’t dit nog nooit . . . Cassandra?”
Sy kyk om haar rond. “Het ek my handsak in die sitkamer gelos? Ek moes, dis nie hier nie.”
“Wag,” sê hy dringend en probeer die laken losruk sodat hy dit om hom kan draai, maar dis ’n paslaken en weier om los te trek. “Hoekom het jy nie . . . nee, asseblief, wag. Kom hierso.”
“Nee, ek gaan nou huis toe,” sê sy vir die hoeveelste keer. “Ek het pyn, ek wil in die bad klim en dan in die bed. Ek gaan ’n aspirien drink.”
“Hoekom het jy nie vir my gesê nie?” vra hy ontsenu. “As ek geweet het . . .”
Sy bly staan by die deur en kyk terug, ’n effense glimlag om haar mond. “Nog ’n mite aan skerwe,” sê sy.
“Ek wou jou nie seermaak nie,” sê hy. “Dis die laaste ding op aarde wat ek wou doen. Glo jy my?”
“Ja,” sê sy. “Natuurlik glo ek jou. Ek is nie kwaad vir jou nie, ek wil net huis toe gaan. Daar het regtig in die afgelope paar uur te veel gebeur – veral vir iemand soos ek. Ek moet nou alleen wees sodat ek dit kan oordink. Wel,” sê sy, “dis een rede. Die ander een is dat ek in die bed wil klim.”
Hy