Die groen maan. Christine le Roux

Die groen maan - Christine le Roux


Скачать книгу
oor die doel waarvoor sy bloed aangewend is en nou skree die vrou se man op hom. “Ek het jou pos vir jou gebring,” sê hy koud. “Soos jy my gevra het om te doen omdat jy haastig was vir jou katalogusse.”

      “Jy kon dit in die portaal gelos het,” snou Jakobus hom toe.

      “Glo my, dit was die idee en dis presies wat ek sou gedoen het as Bettie my nie heeltemal histeries aan die arm gegryp het nie.”

      “Sy’t geen reg gehad om dit te doen nie!”

      Johan word kwaad. “Jakobus,” sê hy, “weet jy wat jy daar sê? As ek nié op daardie tydstip daar aangekom het en jou vrou so vinnig by die hospitaal gekry het nie, was sy dood. Ons het nie onnodig op hol geraak nie. Teen die tyd dat ek by haar gekom het, het sy byna nie meer ’n polsslag gehad nie.”

      “Onsin,” snou Jakobus hom toe, “sy sou reggekom het. Ek het vanoggend vir haar gesê sy moet ’n bietjie lê. As sy geluister het, het dit nie gebeur nie.”

      Johan is te kwaad om verder te redeneer. “As ek jy was, het ek op my knieë gegaan en dankie gesê dat iemand, enigiemand, juis op daardie oomblik daar aangekom het.”

      “Ek het my erfgenaam verloor!” brul Jakobus.

      “Dis tog nie so belangrik nie,” sê Johan verstom. “Julle kan altyd weer probeer, maar as jou vrou se lewe . . .”

      “Sy’s sterk,” sê Jakobus minagtend. “Ek weet nie hoekom hulle almal, die dokter inkluis, so ’n ophef maak nie. Magdaleen is sterk, sy’t my self gesê. Nog nooit enige probleme gehad nie.”

      “Ek is moeg,” sê Johan. “Ek het begrip daarvoor dat jy ontsteld is en miskien teleurgesteld. Dit was ’n traumatiese dag, maar ons kan almal dankbaar wees dat dit so goed afgeloop het. Dit kon veel, veel erger gewees het en . . .” Al wat hy aan die ander kant van die lyn hoor, is ’n vloekwoord, dan word die gesprek afgesny en bly hy oor met die gehoorstuk wat in sy ore suis. Hy sit dit stadig neer en lê terug teen die kussing.

      Hy het nog nooit van sy buurman gehou nie, besef hy. Die man was nog altyd ’n buffel, ’n selfsugtige skobbejak. Goed, hy is ’n modelboer, niemand het so hard gewerk soos hy nie, maar Johan begin nou dink die man se siel het in die proses skade gely. Jakobus is ouer as hy en daarom het hy vanselfsprekend meer statuur gehad in Johan se oë. Iemand met meer ondervinding, iemand by wie ’n mens kon raad vra. Hy besef nou hy was verkeerd. Enigiemand wat só optree, is nie iemand om na op te sien nie.

      Hy het regtig simpatie met daardie bleek vrou wat in die hospitaal om haar lewe veg terwyl haar man op almal skel. Geen wonder Bettie het die hasepad gekies nie – sy is seker geblameer vir die feit dat sy hom, Johan, in die huis toegelaat het. Maar toe Johan by hierdie punt kom, steek sy mensliewendheid vas. Dis nie hoe ’n mens optree as jou vrou, jou bruid kan ’n mens amper sê, byna haar lewe verloor het nie. Hy ruk die koerant oop en dwing homself om te lees. Hy is moeg vir die Duvenages.

      Hoofstuk 3

      Die volgende oggend is Johan besig genoeg dat hy nie tyd het om aan sy bure en hul dramas te dink nie, en teen die middag is hy in die hooiskuur besig om bale te laai toe daar weer ontstelde stemme van buite kom. Hy wonder wat dit nou weer is en stap na buite. ’n Yskoue windjie sny om die hoek van die skuur en hy sien dis Flip van langsaan wat daar staan, baie benoud.

      “Middag, Flip,” sê hy. “Wat bring jou hiernatoe?”

      Flip se oë rol. “Meneer moet kom kyk. Ek dink daar het iets vreesliks gebeur.”

      Ag nee, dink Johan, nie al weer nie. “Wat het gebeur?” vra hy rustig.

      “Meneer Jakobus is al heeldag buite weste en nou-nou het ons gesien hoe storm hy na die huis en toe hy uitkom, dra hy sy geweer.” Hy probeer lag, maar slaag nie daarin nie. “Ons het maar laat spaander, want as hy in so ’n bui is, moet mens nie rondhang nie, hy vererg hom sommer, maar toe loop hy daar af na die laagte en ons dog miskien gaan hy tarentaal skiet, maar dis toe eers ’n hele ruk niks nie en toe net die een skoot. Ons het maar aangegaan met die werk, mens kan tog nie sommer op hol raak nie, maar toe loop kyk Mattewis en . . .” Sy oë rol. “Hy moet geval het oor ’n klip of iets en toe gaan die geweer af, want . . .” Hy ril.

      “Liewe vader,” sê Johan en begin hardloop bakkie toe. “Klim in,” sê hy vir Flip. “Gaan aan met die laai!” roep hy vir sy eie werkers, wat geskok rondstaan. Hy trek weg en ry eers huis toe, waar hy uitspring en die polisie bel.

      “Hoe ernstig dit is, weet ek nie,” sê hy vir die sersant. “Maar ek dink u moet dadelik kom. En ’n ambulans stuur. Ek ry nou dadelik soontoe.”

      Die polisie moet in die omgewing gewees het, want toe hy vir die tweede keer in vier en twintig uur op die netjiese werf stilhou, staan die geel bakkie al daar en kort daarna kom die ambulans ook aan. Johan bly maar daar, nie lus om weer gekonfronteer te word met iets skokkends nie en hy is bly toe hy Bettie sien.

      “Is jy terug?” vra hy.

      “Ek moes maar,” sê sy, “anders sal die huis loop staan.” Sy kyk om haar rond asof sy steeds bang is Jakobus kom skielik om die hoek en verskreeu haar. “Ek het net gewonder . . . meneer sal seker weer dorp toe gaan.” Sy skarrel deur toe en kom terug met ’n tassie. “Ek het vir mevrou goedjies ingepak. As meneer dit vir haar by die hospitaal kan gee. Ek onthou toe ek daar was vir my appendiks, hulle wil hê jy moet jou eie nagkabaai en goed bring. Waslappies en so. En Mevrou is so skielik hier weg en ek het geweet hý . . .” Haar stem is vol veragting, maar sy bring dit vinnig onder beheer, word meer gekweld. Sy kyk pleitend op na Johan. “Ek kon nie vra nie, maar hoe gaan dit met mevrou? Sal sy orraait wees?”

      “Ek dink so,” sê hy simpatiek. “Jy het reg gemaak om my in te roep, Bettie, sy sou doodgegaan het.”

      Bettie lyk verlig en Johan raai dat sy dit seker die vorige dag moes ontgeld. As Jakobus so wreedaardig op hóm geskree het, sou hy nie sy woorde getel het voor Bettie nie. Maar dis nie meer moontlik om te gesels nie, die polisie kom terug en agter hulle dra die ambulansmanne en Jakobus se werkers ’n draagbaar wat heeltemal bedek is met ’n laken. Johan se hart sak in sy skoene en hy stap nader.

      Die sersant skud sy kop toe hy hom sien. “Daar was iets fout, meneer Norval. U het hom tog geken, hy was nie ’n man wat onverskillig was met ’n geweer nie. Sy werkers sê hulle was onder die indruk hy’t tarentale gaan skiet, maar die skoot . . .” Hy skud sy kop. “Ons sal hoor wat die speurders sê.”

      Johan swyg. Hy was nie die afgelope dag baie positief ingestel teenoor sy buurman nie, maar die nuus skok hom tog. “Wat doen ons nou?”

      “Ons moet teruggaan dorp toe. Sal u omgee om saam te kom en ons te help met die besonderhede? Ek verneem sy vrou is in die hospitaal. Iemand sal haar moet gaan vertel.” Hy kyk weer hulpsoekend na Johan. “Is daar familie hier naby?”

      “Nee, nie wat ek van weet nie. Jakobus het ’n broer, maar hulle praat dekades al nie met mekaar nie. Die een of ander familietwis. Miskien kan julle vasstel waar hy is. Ek verbeel my amper hy werk in Johannesburg.”

      “En mevrou Duvenage? Het sy familie hier rond?”

      Johan skud sy kop. “Nee.”

      “Maar jy is tog hul naaste buurman. Sal jy omgee? Dit sal nie reg wees as ons in die hospitaal inloop nie, veral met inagneming van die arme vrou se toestand en alles.”

      Johan klim woordeloos terug in sy bakkie en ry maar weer dorp toe. By die polisiestasie besef hy hoe skraal sy kennis van Jakobus is, maar hy probeer so behulpsaam moontlik wees. Toe hy daar klaar is, ry hy reguit na Corrie toe om haar saam te neem na die hospitaal. ’n Vrou sal so iets beter hanteer, voel hy. Sy ken ten minste vir mevrou Duvenage. Maar sy is nie by die huis nie, haar huishulp sê sy is by die een of ander vergadering. Johan het geen ander keuse nie as om terug te klim in sy bakkie en hospitaal toe te ry. Hy betig homself omdat hy so langtand is, hy moet tog buitendien haar tas gaan afgee.

      By die ontvangstoonbank tref hy gelukkig dieselfde verpleegster van die vorige dag aan en sy glimlag verwelkomend toe


Скачать книгу