Die groen maan. Christine le Roux
is, maar blykbaar het sy laat weet sy is gesond en hulle kan maar voortgaan. Jakobus se broer is opgespoor en in kennis gestel, en deur Corrie wat op die dorp alles te hore kry, hoor Johan selfs wat die bepalings van die testament is.
“Magdaleen kry alles tot die erfgenaam agtien is,” vertel Corrie hom. “Nou is daar geen erfgenaam nie. Ek het vir Piet gevra wat dan gaan gebeur en hy sê dis ’n baie eenvoudige testament – vreemd eintlik vir Jakobus, mens sou verwag hy stapel een klousule na die ander op – en die prokureurs sê dan kry Magdaleen alles.”
“Wil sy dit hê?” het hy skepties gevra. “Miskien wil sy so gou moontlik teruggaan stad toe.”
“Ek weet nie,” het Corrie gesê. “Ek het vir haar gaan kuier en ek moet sê, sy lyk baie beter. Het regop in die stoel gesit. Jakobus was seker reg, sy is sterk. Ek het vir haar gesê sy hoef haar oor niks te kwel nie, ons het alles gereël, die eetgoed en so. Sy kom glo môre uit en môremiddag is die begrafnis.”
“Hoe kom sy terug op die plaas?” vra hy.
“Derek sal haar neem. Jakobus se broer. Hy en sy vrou sal daar oorslaap. Het die speurder toe met jou kom praat?”
“Ja.” Johan sug. “As jy my vra, beskou hulle dit as selfmoord. Dis die indruk wat ek kry.”
“En Piet sê as dit die geval is, betaal sy polisse nie uit nie. ’n Mens sal nou nie weet hoe sy geldsake was nie, maar Magdaleen kan dalk sonder kontant sit.”
“Sy sal die plaas verkoop,” meen hy. “’n Stadsjapie soos sy gaan mos nie hier kom sukkel nie.”
“Dis waar. Of dalk wil Derek dit oorneem. Piet sê die rede vir die onmin tussen Jakobus en sy broer het niks met die plaas te doen nie, Derek het glo nog nooit belanggestel nie, maar ’n mens weet nooit nie. As dit ’n keuse is tussen die plaas aan ’n vreemdeling verkoop en dit in die familie hou, dink hy miskien anders.”
Johan het hieroor nagedink. Hy sou sy oogtande gee om Jakobus se plek te koop, maar dan sal hy homself baie diep in die skuld moet dompel. Goedbeplan is ’n spogplaas, hy kan nie sien dat Magdaleen of Derek dit sommer gaan weggee nie. Maar hy speel met die idee terwyl hy deur die dag se werk gaan.
Die volgende middag trek hy sy donker pak aan en sorg dat hy betyds op die buurplaas is ingeval sy hulp nodig is. Magdaleen maak self die deur vir hom oop en ’n oomblik lank is hy sprakeloos. Sy is nie meer ’n saamgetrekte, slap liggaam in ’n plas bloed nie, ook nie meer die siek vrou met die gesonke oë nie. Sy staan regop voor hom, geklee in ’n eenvoudige, maar baie elegante swart pakkie, deurskynende swart kouse en hoëhakskoene. Haar donker hare glim en is streng teruggekam in ’n rol agter in haar nek. Sy is steeds baie bleek en daar is nog kringe onder haar oë wat sy met grimering probeer wegsteek het, maar sy hou haar kop hoog. “Meneer Norval,” sê sy formeel en steek haar hand uit.
Hy skud haar hand. “Mevrou Duvenage. Middag. Of moet ek sê juffrou Marais?” Hy kyk haar ondersoekend aan, want hy wonder skielik of sy nie daardie middag deurmekaar was nie.
“Dis miskien makliker om net Magdaleen te sê.” Haar stem is koel en sonder emosie.
“My naam is Johan. Ek het vroeg gekom, ingeval daar iets is . . .”
“Alles is onder beheer,” sê sy. “Danksy jou suster se goeie organisasie. Die predikant is in die sitkamer, as jy wil deurstap.”
Kort hierna arriveer al die ander bekendes en tot die kis later in die graf sak, kan Johan nie van die gevoel ontslae raak dat dit bloot ’n byeenkoms van ou kennisse is nie. Dis nie asof almal uitbundig is nie, hoegenaamd nie, dis net dat niemand huil nie, veral nie die jong weduwee nie. Deur die begrafnisrede sit sy doodstil met ’n donkerbril op, haar hande roerloos op haar skoot, en selfs langs die graf hou sy die bril op en soek sy nooit na ’n sakdoek nie. Toe die kis begin sak, staan sy op, gooi ’n hand vol blomblare daarop en bly ’n lang oomblik so staan, maar weer eens sonder dat haar gesig vertrek. Johan hou haar gefassineerd dop. Sy lyk meer na ’n mannekyn as ’n verpletterde weduwee.
Ná die plegtigheid by die graf stap almal terug huis toe, waar Corrie en haar helpers regstaan met eet- en drinkgoed. Johan gaan praat met Derek, wat ook een van die draers was. “Hoe lank bly julle nog?” vra hy.
“Ons ry môreoggend terug.”
“O,” sê Johan verbaas. “Het julle al besluit wat met die plaas gaan gebeur?”
“Dis nie vir my om te besluit nie,” sê Derek. Hy is ook ’n groot man soos sy broer was, maar waar Jakobus valerige blonde hare gehad het, is Derek s’n eerder rooierig en sy gesig vol sproete. “Goedbeplan behoort nou aan Magdaleen.”
“Maar sy gaan tog nie boer nie?” vra Johan verbaas. “Ek het gedink julle gaan dit miskien verkoop.”
Derek se gesig vertrek. “Ek wil dit seer sekerlik nie hê nie,” sê hy, sy stem vol afkeer. “Sy kan dit weggee vir al wat ek omgee. Hoe gouer ek die stof van die plek van my voete kan afskud, hoe beter. Dis soos ek twintig jaar gelede gevoel het en dis hoe ek vandag nog voel.” Hy knik in Johan se rigting. “As jy my sal verskoon, ek dink my vrou soek my.”
Johan bly bedroë agter en kan nie help om te dink dat Jakobus en sy broer nie veel verskil nie. Tegemoetkomende, hartlike mense is hulle nie. Hy draai weg om liewer boerderysake met sy vriende te bespreek en word bewus van ’n rooikopmeisie wat eenkant onder ’n boom staan, haar gesig vol wroeging. Vir ’n oomblik wonder hy of dit ’n familielid is, maar hy is seker dan sou sy by Derek gewees het. Hoewel al die mense op die stoep of in die sitkamer rondstaan met koppies en bordjies in hul hande, staan sy alleen en rem aan ’n sakdoek tussen haar vingers. Hy stap stadig met die stoeptrap af na haar toe.
“Middag,” sê hy. “Ons het nog nie ontmoet nie. Ek is Johan Norval. Ek boer langsaan.”
“Dis alles my skuld,” sê sy en kyk met betraande blou oë op na hom.
Sy belangstelling verskerp. Sy is klein en fyn gebou en ook in swart geklee, maar waar dit aan Magdaleen elegansie gee, laat dit hierdie meisie beteuterd lyk. “Wat bedoel u?”
Sy gee ’n snik en druk die sakdoek teen haar mond. “Ek is Jasmyn,” sê sy en ’n oomblik lank vergeet sy van haar wroeging. “Ja, ek weet dis ’n snaakse naam. Ek’s hulle niggie. Jakobus en Derek s’n.”
“Aangename kennis,” sê hy. “Ek is baie jammer oor u neef se dood.”
“Dis my skuld,” sê sy weer.
Hy glimlag troostend. “Nee, dit kan nie wees nie. Jakobus het . . .”
“Nie sy dood nie,” sê sy en knip haar oë. Haar wimpers klou nat aan mekaar vas, sy lyk soos ’n bedroefde tiener. “Die hele gemors. Veral die baba.”
Hy staar haar verbaas aan. “Hoe kan dit jou skuld wees?”
“Ek is Magdaleen se beste vriendin,” sê sy. “Donkiejare al. Van ons op skool was.” Sy snuit haar neus so hard dat hy skrik, maar daarna lyk sy meer vasberade en in beheer van haarself. “Ek sal jou vertel.”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными