Ena Murray Keur 3. Ena Murray
loop nie.
Sy hand tas na die groot, swaar sleutel wat onder sy klere versteek hang. Ek het een voorsprong bo jou, Hercule Cordier. Ek moet net vasstel waar ek dit moet gebruik.
Toe Hercule so skielik by die kapteinskajuit uitgestap het, het hy sommer blindelings ’n koers ingeslaan. Eers toe hy in die groot oë van sy vrou kyk, besef hy waarheen sy voete hom gedra het. Hy glimlag smalend toe hy eers die verbasing en dan die woede op Zonika se gesiggie sien terwyl sy die beddegoed tot hoog teen haar keel optrek.
Gemaklik, asof hy hom gereed maak om die res van die nag daar te staan, vou hy sy arms en leun teen die deur. Sy staar hom woedend aan.
In die paar weke wat verby is sedert sy met hierdie man getrou het, het hy hom hoegenaamd nie verwerdig om aandag aan haar te gee nie. O, hy was uiters beleef teenoor haar in die teenwoordigheid van ander en het haar tot satwordens toe as “madame” aangespreek, maar andersins kon sy net sowel nie bestaan het nie. Dit was vir haar ’n bitter pil om te sluk.
Sy het met hierdie man getrou om hom in haar mag te kry. Sy het gedink hy sou, veral nadat hy wettig haar man was, haar bekoring nie kon weerstaan nie. Sy het gedink dat sy hom binne ’n week soos ’n lammetjie sou kon rondlei. Sy het skielik, sedert daardie eerste nag, bewus geword van die vroulike lis in haar, die magnetiese bekoring wat sy vir die teenoorgestelde geslag uitstraal. Wat is Hercule Cordier anders as ander mans? het sy gedink. Veral as sy haar nog daarop toespits, sou dit nie lank neem om hom volslae aan haar skoonheid te onderwerp nie. En dan sou sy terugslaan, hom uitlag, sy gevoel in sy gesig terugwerp!
Maar iets het skeefgeloop met haar planne, sommer radikaal. Op haar eerste huweliksnag het sy gelê en wag op hom, uur na uur gewag dat hy moes opdaag, dat hy sy bruid moes kom opeis … maar hy het nooit gekom nie! Die môrelig het haar in ’n siedende woedebui aangetref. Sy het tot in die grond verneder gevoel. En so het baie nagte mekaar al opgevolg … en nog steeds het haar man nie na haar toe gekom nie. Eers was sy woedend, maar later het sy onrustig begin word. Vir Zonika Pierre, die vrou wat geen ander man nog durf aanraak het nie, was dit ’n onbeskryflike vernedering.
Haar haat teenoor hierdie man het met die weke aangegroei totdat sy haarself kwalik kon beheer wanneer sy noodgedwonge in sy teenwoordigheid verkeer het. Waarom het hy dan met haar getrou? Nog nooit in haar lewe het Zonika ’n gevoel van magteloosheid ervaar nie. Met ’n wapen kan sy veg, maar … hoe veg ’n vrou teen die onverskilligheid van haar eie man? Wat doen jy? Vir die trotse Zonika was dit ondenkbaar om eerste na hom te gaan, om hom uit te lok. Sê nou net hy lag haar uit? Sê nou net hy doen met haar soos wat sy van plan was om met hóm te doen?
En vanaand, onverwags, het haar kajuitdeur oopgegaan …
Wat het hom vanaand hierheen gebring? Sy is onbewus daarvan dat dieselfde vraag ook deur Hercule se gedagtes flits. Nie eens aan homself sal hy erken dat dit ’n eensaamheid so wyd soos die see is wat hom vanaand na hierdie kajuit gedryf het nie – ’n verlange om sy kop op ’n vrou se bors te lê en al sy vrese, al sy verlangens, al die eensaamheid van die afgelope jare by haar uit te stort. Te lank is dit al tweede natuur by hom om alles binne-in hom agter grendels te hou. Te lank bewaar hy al die donker vrae binne-in hom.
“Wat wil jy hê?” Haar stem is kliphard en weer is daar die sarkastiese, geamuseerde laggie om sy lippe.
“Wat ’n vraag om aan jou wettige man te stel, my vrou!”
“Jou vrou! Het jy dan so iets?” kap sy kil terug.
“Hoor ek ’n verwyt in jou stem, ma chérie? Ek is jammer. Noudat ek weer na jou kyk, besef ek ek moes seker mal gewees het om jou die afgelope weke skaars raak te gesien het, wat nog …”
Haar oë vlam.
“Dit het my uitstekend gepas, dankie. Moet jou nie bekommer nie. Dit was dankbaarheid wat jy in my stem gehoor het.”
“Omdat ek uiteindelik hier is?”
“Nee! Jy weet goed wat ek bedoel! O, jy is … Maak dat jy hier wegkom!”
“Jy bedoel dit seker nie regtig nie.”
Nog wend hy geen poging aan om na die slaapbank se kant toe te beweeg nie. Nog is sy arms op sy bors gevou en sy groot liggaam lyk ontspanne en rustig waar hy aanleun teen die deur. Maar die spottende lig in sy oë is soos ’n vlam wat haar skroei, en sy weet dat haar wange haar ontsteltenis verraai.
“Ek dink jy het op my gewag, my vrou. Jy het elke aand op my gewag, van daardie eerste aand af. Voordat jy die lakens netnou so ewe preuts tot onder jou ken opgetrek het, het ek gesien …” Hy lag vir die ongelowige, en toe duidelik skuldige trek op haar gesig. “ ’n Vrou trek nie só aan as sy alleen slaap nie, ma chérie!”
Juis omdat hy heeltemal gelyk het, voel dit vir haar asof sy uit haar vel kan bars. Daardie haatlike arendsblik van hom!
Skielik ontvou hy sy arms en stap stadig nader.
“Bly weg van my af, Hercule Cordier!”
“Was die nagte baie eensaam, ma chérie?” vra hy sag onderwyl hy op die kant plaasneem. “Toemaar. Van vanaand af sal jy nie meer eensaam wees nie.”
Sy hand reik uit en hul oë ontmoet in ’n woordelose kragmeting. Dan, met een geweldige ruk, pluk hy die laken van haar af en terselfdertyd druk hy haar met die ander arm teen hom vas. Hy buig haar kop agteroor teen sy skouer, die weelderige swart hare in wanorde oor haar naakte skouers. Met een arm hou hy haar magteloos gevange terwyl sy ander hand stadig, strelend die krulle van haar vel wegvee. Zonika het vrou genoeg geraak sedert sy hierdie man ontmoet het om die gloed in sy oë reg te vertolk. Sy probeer hom wegdruk, maar dis so goed asof sy teen ’n soliede rotsblok beur.
“Waarom stry jy teen my? Het jy my dit nie belowe nie?”
“Ek … ek het dit nie regtig bedoel nie! Jy weet dit! Ek het nie …”
“Ek het so vermoed, maar dit maak geen verskil nie. Die beloftes wat aan my gedoen word, word altyd betaal, daarvoor sorg ek self.” Dan is dit asof die ysere selfbeheersing skielik binne-in hom knak en sy spottende stem raak skor. “Ek het van jou af probeer wegbly, maar – mon Dieu! – ek kan nie!”
In die drie maande wat volg op hierdie aand, neem Zonika sowel as Hercule se lewe ’n heel ander wending. Die nagte is nie meer eensaam nie. Zonika Pierre, die vrou wat twintig jaar lank byna ’n man was, raak volkome vrou. Onder haar man se liefkosings ontluik sy tot volle wasdom – en so opvallend is dit dat almal dit opmerk.
Toe, op ’n dag, verrys die Franse kuslyn bo die horison. Ná maande, jare van omswerwinge, is die vaderland weer in sig! Ook vir Emile Pierre is dit ’n groot gebeurtenis. As jong man het hy laas hierdie geliefde toneel gesien wegsak voor sy oë. Vandag is dit ’n ou man se oë wat dit weer sien – en hy is nie eens bewus daarvan dat daar ’n duidelike vogtigheid op sy wange is nie. Dis egter met ’n beklemmende gevoel in sy hart dat hy na die naderende kus staar. Die tuiskoms hou vir hom min vreugde in. Daar is te veel geheime, te veel vrae, te veel vrese in sy hart. Maar daar is nog iets, iets waarvan Hercule en selfs sy geliefde dogter nie die vaagste vermoede het nie: ’n kille vasbeslotenheid dat die D’Arcy-skat na die regmatige erfgenaam sal gaan – as dit gevind word – al kos dit hom ook sy lewe.
Langs Emile staan sy dogter, haar oë opgewonde op die naderende landlyn gerig. Die eerste keer sedert sy haar verstand gekry het, sien sy haar vaderland, want seerowerskepe hou liewer ver van die Franse kus af. Vir haar is dit ’n groot gebeurtenis, iets wat sy graag met haar man wil deel. Sy draai vinnig na hom.
“Hercule …”
Maar haar man hoor haar nie eens nie. Sy oë staar stip na die kuslyn voor hulle en die eerste keer in baie maande sien Zonika weer die ou Hercule. Dit raak skielik koud binne-in haar. Daar is skielik weer skaduwees in Zonika se oë toe sy haar blik laat terugdwaal na die toneel voor haar. Wat wag in hierdie nuwe, vir haar onbekende, vaderland? Dis of sy skielik ’n voorgevoel van onheil kry.
Die eerste keer ervaar Zonika ook ’n ander vrees. Sy besef nou dat sy niks van haar man se vroeëre lewe in Frankryk weet nie. Hercule self het nooit daaroor gepraat