Hartklop Omnibus 1. Malene Breytenbach
gaan gou kyk hoe dit met haar nuutste pasiënt gaan. Sy lê in ’n hospitaaljurk en die baba slaap langsaan in ’n bababedjie.
“Hallo, jy,” groet sy. “Ek is bly jy en die baba lyk so goed.”
Maar sy jok en doen haar net vrolik voor, want dis twee patetiese mensies wat haar laat lus voel om te huil. Sy moet egter sterk wees. Hoe sal dit nou lyk as die dokter hier staan en grens?
“Ek is so bly dis ’n dogter, dokter,” sê Beryl skamerig. “Ek wou iets vra.”
“Vra gerus.” Sy neem Beryl se hand.
“Kan ek haar maar Brenda noem? Dokter se naam? Dis baie mooi, en dokter het haar in die wêreld help bring. Ek dag sy gaan dood.”
Nou kan Brenda die trane nie keer nie, al probeer sy hoe hard.
“Haai, dokter huil dan,” sê Beryl besorg.
“Ag, verskoon my, ek is sommer aangedaan.” Sy snuif kliphard en vee haar oë af. “Ek sal geëerd wees, Beryl. Sy sal vir my soos ’n peetkind voel.”
“’n Peetkind,” fluister Beryl verwonderd. “Dis mooi.”
Sy vee ook ’n traan af. “Het dokter iemand nodig om dokter se huis skoon te maak?”
“Ek doen dit sommer self.”
“Nee! Dokter is te besig. Ek sien mos hoe hard werk julle. Moet ek nie vir dokter kom help nie? My ma kan help om na Brenda …” sy giggel, “om na Brenda te kyk.”
Brenda huiwer, maar besef dan sy kan só ’n ogie oor ma en kind hou. Sy betaal haar, dan is daar ’n inkomste. Buitendien is sy dikwels te moeg om huis skoon te maak, en sy verwaarloos die tuintjie.
“As jy mooi gesond is, sal ek dit verwelkom,” stem sy in. “Die plek is nie groot nie, maar ek is nie die wêreld se beste huisvrou nie. Jy kan die tuintjie ook vir my versorg. Ons kan later oor al die detail praat. Die geld, die vervoer en so aan.”
Beryl is duidelik in haar noppies. “Ek sal goed wees vir dokter.”
En ek vir jou, en vir my klein naamgenoot, dink Brenda.
Sy druk die tenger handjie. “Ek moet al weer hardloop. Dis baie besig vandag en hulle gaan my soek. O, daar gaan my bleeper al klaar. Ons praat later weer.”
8
Brenda loop deur die winkelsentrum, reguit na die babawinkel. Sy hoop dis nog waar sy dit onthou, want sy kom maar selde hier. Dit was laas naby die supermark.
Ja, daar is die winkel nog. Voordat sy dit bereik, sien sy dat daar nou ’n klereboetiek langsaan is. Sy het in Londen kwaliteitklere en -skoene gekoop en het geen behoefte daaraan nie.
You-nique, vir die smaakvolle vrou, lees sy bo die ingang. Watter vreemde naam. Seker veronderstel om oulik en funky te wees. ’n Baie mooi jas aan ’n winkelpop in die venster trek haar aandag. Sy kyk ’n oomblik daarna. Sy behoort nou al gewoond te raak aan genoeg geld hê – aan die besef dat sy dinge kan bekostig. Dat sy nie meer elke sent hoef om te draai nie.
Maar ou gewoontes sterf stadig. Elke keer as sy in haar splinternuwe motor klim, kry sy weer die vrees dat sy dit nie kan bekostig nie. Elke keer kan sy haarself egter gerusstel en dit van voor af geniet. Skigtige Saartjie is nou net ’n versiering voor haar deur.
Wag, sy koop eers die babagoed, dan kan sy besluit of sy die jas wil hê.
“Môre,” groet sy die winkelassistent, ’n moederlike, oorgewig vrou. “Ek wil ’n klomp goed koop.”
“O, verwag u ’n baba?” vra die vrou vriendelik. Brenda sien hoe haar oë na haar kaal ringvinger gaan.
“Nee, dis vir ander mense. Kom ons begin by weggooidoeke, en daarna kyk ons na kleertjies en beddegoed.”
Brenda koop en koop en die assistent loop oor van vriendelikheid. Toe sy met haar kredietkaart betaal, kyk die vrou na die naam.
“O, u is ’n dokter. Is u ’n mediese dokter?”
“Ja, ek is tans by Tygerberg-hospitaal. Ek spesialiseer in ginekologie en verloskunde.”
Die vrou kyk haar verbaas aan. “Werklik? Tik my om met ’n veer. U lyk meer soos ’n model – lank en skraal, en so mooi. En boonop lyk u nie ’n dag ouer as twintig nie.”
Brenda is half verleë, maar sy lag. “Nee wat, ek is al diep in die twintig.”
“Het u familie wat ’n baba gaan hê?” vra die assistent nuuskierig.
“Nee, dié goed is vir pasiënte.”
Die vrou lyk uit die veld geslaan. “Koop u tog nie hierdie klomp duur goed vir pasiënte nie?”
“Ja. Daar is baie behoeftiges wat inkom. Dit gee my plesier om iets vir hulle te doen behalwe opereer en babas vang.”
Die vrou se oë is groot. “Nou toe nou. Dis die eerste keer dat ek hoor ’n dokter koop vir haar pasiënte babagoed.” Glimlaggend skud sy haar kop. “Ek kan net tot die gevolgtrekking kom dat u ’n baie goeie hart het.”
“Ag nee, nie beter as die deursnee-dokter nie.”
Die vrou skryf die besonderhede af. “Sjoe, en dis byna tweeduisend rand se goed.”
Brenda glimlag. “Dis een van die beste uitgawes wat ek nog aangegaan het.”
Terwyl die vrou die pakkies toedraai, sê sy: “Ek gaan hierdie vir my vriendinne vertel. Hulle sal verstom wees. Dis so ’n mooi gebaar.”
Brenda knik maar net. Sy is besig om te besluit watter van die baby-grows vir Beryl se piepklein dogtertjie sal pas. Klein Brenda. Haar hart word sommer warm as sy aan haar naamgenootjie dink. Hierdie vrolike geletjie met die kolle, besluit sy. Dis so fraai.
Toe sy met die twee groot pakke uitloop, huiwer sy weer voor die boetiekvenster met die jas.
“Jy sal stunning lyk in daardie jas. Dis net die regte styl en kleur vir jou. Die grysblou sal jou oë se kleur mooi beklemtoon.”
Verbaas kyk sy op en herken vir Maureen Naudé, van alle mense.
“E … ja, dis mooi.”
“Kom in en pas aan. As jy nie daarvan hou nie, hoef jy dit mos nie te koop nie.”
Brenda kan nie weier nie en sy gaan in.
“Sit jou pakkasies hier langs die toonbank neer,” sê Maureen. Sy trek dadelik die jas van die winkelpop af en hou dit oop sodat Brenda haar arms in die moue kan steek.
“Kyk in daardie spieël. Is dit nie absoluut jý nie? Dis juis nou besig om vinnig koud te word.”
Brenda kyk in die spieël. Ja, dis werklik nogal vleiend. Sy kyk na die prys.
“Dis nie goedkoop nie.” En sy het dit nie nodig nie, sy hét ’n goeie jas, dis net mooi.
“Kwaliteit is nooit goedkoop nie,” verseker Maureen haar met ’n beterweterige snuifie.
Toe kry sy ’n eienaardige uitdrukking op haar gesig. “Ken ek jou nie van iewers af nie?”
Brenda glimlag en antwoord kalm: “Ja, ons het al ontmoet. U is mevrou Naudé. Ek is Brenda Wiechers. Toe ek ’n finalejaarstudent was, het ek saam met Thomas Naudé na ’n partytjie by sy ouerhuis in Welgemoed gegaan en u daar ontmoet. Ek het nie gedink u herken my nie, want dit was lank gelede.”
Dis asof die lug skielik ysig word. Maureen Naudé se glimlag verdwyn asof dit van haar gesig afgevee word.
“Ja, nou onthou ek. Jy was daardie student … die een wat glo so slim was. Wat die prys as die beste student sou kry, en toe het jy.”
Brenda knik net.
“Hmm.” Die vrou staan met haar vinger teen haar ken, een hand op haar heup en haar oë vernou.
Brenda