Hartklop Omnibus 1. Malene Breytenbach
flentergat hier aan te kom nie, anders het hulle nie respek vir jou nie. Of hulle dink jy is te arm om hulle motors te bekostig,” merk sy wrang op.
“Jou dokterstatus sal deure en rekeninge oopmaak. Jy sal verbaas wees hoe ontvanklik dit mense maak. Toe ek begin het om my eie brood te verdien, het dit my regtig opgeval. Dis nie grootpraat nie, net ’n feit. Hulle aanvaar jy kan betaal.”
Hulle stap by die vertoonlokaal met die blink vloere en nog blinker motors in. ’n Jong, funky geklede verkoopsman wat van oor tot oor grinnik, kom letterlik op Brenda afgestorm.
“Waarmee kan ek vandag help?” vra hy gul en kyk haar waarderend aan. “Ek veronderstel dis ’n tweede motor wat julle soek, vir mevrou?”
“Nee, dis vir dokter Wiechers. En sy is nie my vrou nie, net ’n kollega.”
Brenda se blik het op ’n swart Beetle geval wat lyk asof hy vir haar wink.
“Ek soek ’n betroubare motor. Daardie enetjie is nogal opvallend,” sê sy.
Die verkoopsman lyk asof hy sy hande teen mekaar wil vryf. Hy is skoon oorhoops, so vriendelik is hy.
“Ja, dokter, ons het net die regte soort ding vir iemand professioneel soos u,” vlei hy.
Sy kyk egter nie na hom nie, maar stap nader aan die motor.
“Dis ’n oulike klein Kewer dié,” sê hy en maak vir haar die bestuurder se deur oop.
Sy buk en ruik leer. Die binnekant is so mooi dat sy meegevoer is.
“Klim in en kry die gevoel van die motor se kwaliteit, dokter.”
Sy klim agter die stuurwiel in en plaas haar hande daarop. Hoe lekker voel dit nie. Sy kyk om na Charl wat glimlaggend daar staan, hande in die sakke.
Hy geniet haar oë wat skitter en die kwalik verskuilde opgewondenheid. Hoe mooi is sy nie. En hoe onbedorwe. Dis regtig vir haar ’n nuwe ervaring, en dit herinner hom aan die eerste motor wat hy self kon koop. Watter besitterstrots het dit hom nie gegee nie. Nou is ’n nuwe, kragtige, luukse motor ’n noodsaaklikheid, nie bloot meer ’n plesier nie.
Die verkoopsman is op sy stukke en Charl vermoed dis nie net omdat hy gretig is om te verkoop nie, maar omdat die mooi dokter hom omgeboul het.
“Hierdie is die hedendaagse weergawe van die ou Volkswagen-kewer,” vertel hy. “Dis retro, met amper die oorspronklike vorm, net moderner en groter. Dis natuurlik baie beter toegerus as die oue. Dit het ’n viersilinder-enjin, vyfspoed-handrat of vierspoed-outomaties, lugsakke voor, vierwiel-skyfremme, opsionele satellietradio, outomatiese transmissie, CD-speler. Daar is ook ’n sesspoed, die satellietradio is vir alle modelle beskikbaar en …”
So gaan hy aan en Brenda luister. Sy toets alles. Maak alles oop en toe. Loer daarin en voel daaraan.
“Wil u met die karretjie gaan ry? Ek belowe u sal dadelik verlief raak,” koer die verkoopsman.
“Ek is klaar verlief,” sê sy dromerig. “Ek wil haar hê.”
Die verkoopsman is verstom. Charl onderdruk ’n grinnik. Die man het nie gedink hy gaan ooit ’n motor so maklik verkoop kry nie.
“E … is u seker?” vra hy, sy gesig ’n prentjie van blye verbasing.
“Ja. Ek is nie juis besluiteloos nie,” verseker Brenda hom. “Ek het my huiswerk oor dié motors gedoen en hierdie is presies wat ek wil hê.”
Sy klim weer in, skuif die sitplek vorentoe en agtertoe, en klim weer uit.
“Dis hoe ek van my vroue hou,” terg Charl. “Vreesloos, op alles voorbereid en allesbehalwe besluiteloos.”
Brenda bloos, maar probeer haar ten spyte van haar verleentheid ongeërg voordoen. “Ek dink nie mense wat doen wat ons doen, kan bekostig om besluiteloos te wees nie.”
“Ek neem aan jy kan van hier af self regkom?” vra hy. “My geboelie is nie nodig nie?”
“Nee, dis nie nodig nie. Dankie tot dusver, maar ek sal die verdere boeliewerk self doen.”
Hy lag, en vererger haar verleentheid toe hy haar ’n vinnige drukkie gee voor hy uitstap.
“Ek sien daarna uit om die nuwe Saartjie by die hospitaal te sien,” laat hy oor sy skouer hoor.
“Die nuwe Saartjie?” vra die verkoopsman nuuskierig.
“My vorige motor was die ou Saartjie. My studentemotor. Maar sy het finaal die handdoek ingegooi. Kan ons die papierwerk gaan afhandel, asseblief?”
“Onmiddellik. Met plesier. Ek wens ek het meer kliënte soos u gehad. Dit sal my werk aansienlik makliker maak, dokter.”
As hy breër glimlag, gaan sy mond heeltemal om sy kop, dink sy geamuseerd.
Brenda ry die eerste dag met haar nuwe motor hospitaal toe en geniet dit intens. Haar plesierigheid hou egter nie lank nie, want sy loop haar in ’n noodgeval vas.
“Hierdie enetjie is skaars tienderjarig en sy gaan kraam,” sê suster Steenkamp toe hulle die jong meisie op ’n trollie instoot en Brenda geroep word om haar dadelik te ondersoek.
Die meisie se oë is wyd gesper so verskrik is sy.
“Hallo, wat is jou naam?” vra Brenda met ’n sagte, gerusstellende stem.
“Beryl Arendse,” fluister die meisie. “Gaan ek die baba verloor? Ek het geval.”
“Nee wat, heel waarskynlik nie. Ek gaan jou ondersoek en dan gaan ek my beste vir jou doen.”
Sy kry die kind bitter jammer, want sy is nog so jonk en, buiten vir die groot buik, tenger. Kneusmerke aan haar arms en gesig maak Brenda agterdogtig. Sou iemand hierdie kind opsetlik seergemaak het? Mishandel het? Wag, sy moenie nou woedend word nie, die kind moet gerusgestel word.
“Waar het jy geval, Beryl?” vra sy.
“Ek … op die trappe,” fluister die meisie, maar sy maak nie oogkontak nie.
Brenda ondersoek haar. “Jy begin sametrekkings kry, en dit lyk my jou baba lê dwars. Ons gaan ’n keisersnit doen.”
“Moet julle my maag oopsny?” roep die meisie verskrik.
Brenda vat haar hand en druk dit. “Nee, ek gaan nie jou maag oopsny nie. Ek sny onderkant jou maag en dit sal ’n klein en netjiese snit wees. Moenie bang wees nie, baie vroue kry keisersnitte. En weet jy wat? Hulle sê daardie babas kom mooier uit, want hulle word nie gedruk nie.”
Die oë wat na haar opkyk, is blink van die trane. Hoe gryp die kind tog haar hart aan, dink Brenda. Sy lyk ondervoed en daardie kneusplekke is ontstellend verdag.
“Gaan jy my selwers sny, dokter?”
“Ja, en ek sal baie versigtig wees. Voor jy weet waar jy is, is alles verby.”
Brenda druk weer die maer handjie en begin bevele gee dat daar vir die operasie voorberei moet word.
“Die kind is stokalleen,” merk die suster op toe Brenda later by die kraamkamer instap. “Haar ma het haar gebring en daar was geen pa van die kleintjie in sig nie. Hulle lyk maar brandarm.”
“Gelukkig was daar nie komplikasies nie en is die baba gesond,” antwoord Brenda. Sy moet vir die baba goedjies gaan aanskaf, besluit sy. Dis ’n piepklein ou dogtertjie wat haar hart heeltemal week maak. Kleertjies, sagte speelgoed, ’n kombersie. Dis die eerste keer dat sy werklik daaraan dink dat van die mense wat deur haar hande gaan behoeftig is. Voorheen het sy so gekonsentreer op die professionele sy – om ’n goeie dokter te wees en te probeer sorg dat ma en kind oorleef – dat die menslike sy van hulle lewens haar nie opgeval het nie.
Sy kry eintlik skaam vir haar ongevoeligheid. Iets is besig om die koue laag van ambisie en professionaliteit wat sy om haar laat vorm het, te smelt.
Sodra sy ’n dag vry het, besluit sy, gaan sy na ’n babawinkel en koop ’n voorraad goed aan