Christine le Roux Omnibus 7. Christine le Roux
sê omdat ek teen hierdie tyd kennis dra van jou versinsels.”
Sy gaap en druk haar hand teen haar mond. “Ek het net gesê ek bly op die oomblik by my oom wat ook my peetpa is en wat ek laas gesien het toe ek ses jaar oud was.”
“Ja?” vra hy. “Is dit die hele storie?”
“Nee,” gee sy toe. “Ek het vir hom gesê jy is ’n oujongkêrel en ’n kluisenaar en jy haat dit om jou ou huisie met iemand te deel. Dis hoekom ek dringend ander blyplek …”
“Ou huisie?” val hy haar in die rede. “Ou huisie?”
“Kluisenaars bly nie in sulke modernistiese glas-en-beton-konstruksies nie,” sê sy heftig. “Hulle bly in donker, afgetakelde ou gehuggies teen die berg. Onder hoë home.”
“Waar hulle stilletjies jong meisies vermoor of in kelders opsluit?” vra hy.
“Soort van, ja.”
Hy rol sy oë. “Geen wonder die jong man het so onseker geklink nie. Die hemel weet, Maja, jy skilder my darem in die vreeslikste rolle in. Ek hoop jy gee nie my regte naam nie.”
Sy gaap weer, dié keer erger. “Nee, natuurlik nie. Ek het gesê jou naam is Hieronimus Blok.”
Hy laat byna die borde val. “Hieronimus Blok! Waar kom jy dááraan?”
“Ek het dit net uitgedink,” sê sy trots. “Dit klink na ’n swaarmoedige ou kluisenaar, dink jy nie so nie?”
“Ek sal nie weet nie. En vir jou oom en tante – wat het jy vir hulle gesê?”
“Jy is Jan Jooste. Dit klink vir my solied. Die soort man wat ’n vrou en drie kinders het.”
Hy is vir ’n hele paar minute sprakeloos. “En gestel hulle bel en ek antwoord en gee my naam, wat gaan hulle dink?”
“Ek sal sê jy is ’n vriend van Jan wat net vir die aand hier kuier.”
“Slaap,” sê hy. “Ek dink dis onder die omstandighede die beste. Ek weet nie van jou nie, maar ek kan nie meer van hierdie dag vat nie. My kwota is vol.”
“Lekker slaap,” sê sy gemoedelik, rol om en skakel die bedlampie af. “En dankie vir alles.”
“Dis ’n plesier,” sê hy bitter.
Hy pak die vuil skottelgoed in die wasbak, tel Lappies op en sit hom in die spens waar sy mandjie en sandboks is en staan ’n ruk na die katjie en kyk. “Jy weet ten minste wat jou naam is,” sê hy. “En jy’s net ’n kat. Ek is Hieronimus en Jan, ek is ’n oom en ’n kluisenaar en die vader van drie kinders. As dit nie ’n waarskuwing teen onverskillige padgebruik is nie …”
Lappies het niks hieroor te sê nie en Pieter skakel die lig af, maak seker dat al die deure gesluit is en stap boontoe.
Vir die volgende dag of twee is Maja baie bedees. Sy hou haar stil, sy dra haar arm in sy stut, sy doen niks veeleisenders as om groente op te kap en in die tuin te loop nie. Dit is ook baie vervelig, maar sy kry in Pieter se studeerkamer boeke waarvan enkeles haar genoeg interesseer dat sy hulle lees, en vir die res van die tyd kyk sy televisie tot Anna se blydskap. Anna is ’n aanhanger van sepies en huiswerk kom tot ’n stilstand in daardie tydgleuf. Maja se smalende opmerkings oor slaappoppe en kunsmatige situasies, onrealistiese romanses en verregaande misverstande spoel oor Anna se dowe ore.
Pieter voel ná die derde dag meer gerus om Maja alleen by die huis te los. Dit wil vir hom lyk asof sy nou meer verantwoordelik optree, al het sy hom die aand vantevore gevra of hy nie sy vinger in die deur wil vasknyp nie.
“Hoekom?” het hy gevra. “Wat op aarde laat jou dink ek wil so iets doen?”
“Ongelukke gebeur altyd drievoudig. Slegte goed. Ons wag nog vir die derde een. Jy’t dit self gesê, of het jy vergeet?”
“Jy het net een arm gebreek. Wat is die tweede ongeluk?”
Sy het op die bank gelê en staar na die growwe beton. “Die slegte nuus van die kommune. Die feit dat daar nie vir my huisvesting is in hierdie stad nie.”
“Jy is ondankbaar,” het hy gesê. “Ek sou my verstout om te sê jy het huisvesting van ’n besonder hoë gehalte. Kompleet met verkoeling in hierdie warm Februarie-dae.”
“Dit mag wees en ek is nie ondankbaar nie. Ek dink net as jy gou jou vinger vasknyp, kan ons ontspan. Ek sal vir jou ys bring.”
“Dankie,” het hy wrang gesê. “Dis bedagsaam van jou, maar ek kan nie sê ek is lus om my vinger doelbewus seer te maak nie. Hoekom is jy so bygelowig? Loop jy ook nie onder lere deur nie en gooi jy sout oor jou linkerskouer en is jy bang vir swart katte?”
“Glad nie. Ek hou van swart katte. My tante het een. Baie oud maar skadeloos.” Sy het ’n rukkie nagedink. “Ek sal nie sommer onder ’n leer loop nie, maar dis meer omdat ek bang is iets val op my kop.” Sy het haar kop gedraai en streng na hom gekyk. “En jy weet ek mors nie met kos nie.” Sy het gegaap. “Ek is net baie verveeld, Pieter. Ek weet die huis is verkoel, maar jy moet toegee dis vreeslik onregverdig dat ek hier moet sit met hierdie simpel gips aan my arm terwyl daar om my twee oseane spoel. Dink net, die warmste maand in die Kaap en hier sit ek, kan skaars bad.”
Hy het skuldig gevoel. “Ek sal jou Saterdag strand toe neem.”
“Sal jy?”
“Ja. Jy sal nie kan swem nie, nie met daardie arm nie, maar jy kan bietjie in die son lê en ten minste na die see kyk.”
Waar Pieter nou in sy kantoor sit en dink aan die gesprek voel hy van voor af skuldig. Hy het haar verbied om enigiets te doen en dit is ’n feit dat hy die oorsaak is van haar gekluisterde lewe; hy moes lankal daaraan gedink het dat sy verveeld moet wees. Sy was so opgewonde by die vooruitsig aan ’n uitstappie. Die arme kind het ook net van die trein geklim toe hy haar omgery het, sy het nog niks gesien behalwe die hospitaal en sy huis nie. Hy was baie stiksienig. Selfs die vorige naweek het hy gaan gholf speel en was hy uit vir ete terwyl sy stoksielalleen by die huis moes bly. Selfsugtig, spreek hy homself aan. Het net aan sy eie plesier gedink.
Die telefoon lui en sonder om sy oë van die rekenaarskerm voor hom te neem, tel hy die gehoorstuk op.
“Ja?” vra hy afgetrokke.
“Pieter,” sê Maja en sy klink benoud. “Hoor gou hier.”
“Wat het jy nou weer gedoen?” vra hy, al sy goeie voornemens op die plek na die maan.
“Sal jy maak asof ons getroud is?” vra sy in dieselfde angstige stem. “Weyers is veglustig.”
Hy hou die gehoorstuk ’n ent van hom weg en kyk daarna asof die oplossing daarin lê. “Weyers? Ek dag sy naam is Frans?”
“Nee, nee, Frans is glad nie veglustig nie. Hy het ’n baie sagter geaardheid eintlik. Ek het jou mos gesê. Dis waarom ek so jammer gevoel het dat ek nie vir hom kan lief wees nie. Weyers is iets heeltemal anders. Hy is verskriklik jaloers.”
“Maja,” maan hy. “Begin van die begin.”
“Dit sal net vir ’n paar dae wees,” soebat sy. “Net as hy bel of by die huis aankom. Hy is hier in die stad! Hy het my tante gebel en sy’t hom vertel waar ek is en hy glo glad nie die storie van jou vrou en drie kinders nie.”
“Maar dit ís ’n struikelblok,” sê hy. “Ek kan nie met jou getroud wees as ek klaar ’n vrou en drie kinders het nie. Dis poligamie en laas toe ek gekyk het, onwettig. Bowendien sal my vrou nie daarvan hou nie.”
“Man,” sê sy ergerlik. “Moenie laf wees nie. Anna het opgetel toe hy gebel het, want ek was agter in die tuin om te sien of die brame al ryp is en hy’t haar omtrent onder kruisverhoor gehad en vanselfsprekend het sy vir hom gesê jy het nie ’n vrou en drie kinders nie. Dis toe hy ontplof het, sien.”
“Nee, ek sien niks nie.”
“Ek het tant Miems gebel en sy sê hy