Christine le Roux Omnibus 7. Christine le Roux
aan.
“Jy is so begaan oor my reputasie. Wat van joune? Wat dink jou oom en tante daarvan dat jy by ’n vreemdeling ingetrek het?”
Sy kyk op, vang sy oog en kyk vinnig weer weg. “Ek het nie vir hulle … ek bedoel, hulle is outydse soort mense en …”
Hy sug. “Wat het jy vir hulle vertel, Maja? Dat ’n olifant jou getrap het en nou woon jy in die dieretuin?”
“Natuurlik nie,” sê sy verontwaardig. “Ek jok nie.”
Hy gooi sy kop agteroor en lag. “Nee, nee, ek weet nie hoekom ek dit gevra het nie.”
“Wel,” sê sy. “Ek het net bietjie borduur. Die situasie meer … hoe sal ek sê, aanvaarbaar gemaak.”
“Soos in?”
“Soos in dat jy ’n dierbare vrou het en drie kinders en dis jou vrou wat so geskok was toe sy hoor wat jy aangevang het en dis sy wat gesê het ek moet hier bly en nou …”
“Wag,” keer hy. “Laat ek raai. Jy help nou om die kinders op te pas. Of is hulle al groot?”
“Nee, die jongste is ’n baba, die middelste enetjie, ’n dogtertjie, is vier en die oudste, jou seun en naamgenoot, is agt.”
“Ek sien,” sê hy ernstig. “Pas jy die jongste twee op?”
“Ja. Jy sien, jou vrou is ’n besige argitek en sy het regtig al soveel sonde gehad met oppassers dat ek soos ’n geskenk uit die hemel is.”
“Mens sou daaroor kon stry,” sê hy. “Maar goed, ek is bly jy het my ten minste ’n intelligente, professionele vrou gegee. Op jou verbeelding kan ’n mens nie staatmaak nie. Jy kon gesê het sy is ’n dranksugtige, hopelose vrou en moeder en dis ek wat jou gevra het om tog asseblief na my drie bloedjies om te sien.”
“Ek sou nooit so iets doen nie,” sê sy geskok.
“Waarom drie?” vra hy belangstellend. “Waarom nie ses nie?”
“Jy’s te jonk vir so ’n spul kinders.”
“Ek is amper veertig. As ek jonk genoeg begin het …”
“Hoe amper?” vra sy.
“Agt-en-dertig. Amper oud genoeg om jou pa te wees. Jy kon net dit vir hulle gesê het.”
“As jy my pa was, was jy baie voor op die wa,” sê sy. “Jy sou maar vyftien gewees het. Dis skokkend jonk om al met ’n gesin te begin het.”
“Jy’s reg,” gee hy toe. “Solank ons logies dink, maar ek kry nie die indruk dis jou sterk punt nie.”
Sy lig haar ken en antwoord nie, want sy is besig om die vadoek heen en weer te sleep sodat Lappies dit kan probeer vang.
“En aangesien jy net drie-en-twintig is,” sê hy, “is daar nie ’n geliefde wat wonder waar jy is of wat ontsteld gaan wees as hy hoor waar jy bly nie?”
“O ja,” sê sy argeloos.
Hy sit regop en kyk haar skerper aan. “Is daar ’n geliefde wat vir jou wag?”
“Ja, soort van.”
“Hoe soort van?”
“Ag,” sê sy en raap die katjie op om hom op haar skoot te hou. “Frans dood oor my. Jy weet.”
“Ek weet niks van die aard nie. Wie is Frans?”
“Hy boer daar in die Laeveld. Vrugte. Jy weet hoe hulle is. Raak so verlief jy kan nie met hulle huishou nie. Toe ek weer sien, hou hy stil en druk ’n fluweeldosie voor my neus. Diamant so groot soos ’n ertjie. Ek is dan nou net wat hy gesoek het. Kan nie sonder my lewe nie. Ek is die ma van sy ongebore kinders, ek is die vrou wat die plaas nodig het.”
“Ja?” sê hy en wonder waarom Frans hom klaar irriteer. “En jy het nie saamgestem nie?”
“Nee, jissie, ek is so vinnig daar weg. Dis te warm daar. Ek sal doodgaan op daardie plaas. Kyk, daar is mense wat hou van hitte en dan is daar mense soos ek. Ons hou nie daarvan nie. En …”
“Ja?” vra hy weer toe sy stilbly.
“Hy het nou net nie die leeu in my laat skreeu nie. Weet jy wat ek bedoel?”
“Nee,” sê hy koel.
“Hy’s ’n goeie man, moenie ’n fout maak nie. ’n Liewe man en glad nie lelik nie. Allesbehalwe. Baie aantreklik eintlik. Donker en so. Maar … As hy my gesoen het – ek kon net sowel die vadoek gesoen het. Niks. Geen sterre wat verskiet, niks nie. Dan moet ’n mens weet. Dit kan nooit deug nie.”
“Ek sien,” sê hy. “Ek het nog nooit ’n vadoek gesoen nie, maar ek weet wat jy bedoel. Toe gee jy hom die trekpas.”
“Nee, dit sou wreed wees. Ek is net weg.”
Hy staar na haar. “Jy’t hom nie gesê wat jou planne is nie?”
“Nee. Ek haat sulke konfrontasies.”
“Maar dis onregverdig,” protesteer hy en voel weer jammer vir die onbekende Frans. “Die arme man.”
“Ek het vir hom gesê ek is nie lief vir hom nie en ek wil nie die diamant hê nie. Wat meer kan hy verwag? Dis nie my skuld dat hy my nie wou glo nie. Dit gebeur altyd. Mans raak so verlief en as jy vir hulle sê jy voel nie dieselfde nie, raak hulle grootmoedig en vertel jou dis net ’n kwessie van tyd, een oggend sal jy net wakker word en weet jy is ook verlief. Ek het nie krag vir sulke onsin nie. En ek wou buitendien Kaap toe kom.” Sy kyk in die verte. “Dis net jammer van die apie. Ek het hom mak gemaak – wel, grootgemaak ná sy ma deur iemand doodgeskiet is, en hy het op Frans se plaas gebly. Ek mis hom. As ek hom kon saambring, het ek.”
“Wys jou net,” sê hy voor hy opstaan. “Hier het ek gedink daar is niks om voor dankbaar te wees nie. ’n Apie. Genugtig.”
Hoofstuk 5
Binne die volgende paar dae gebeur drie dinge wat – soos domino’s – mekaar beïnvloed en tot onvoorsiene resultate lei. In die eerste plek bring oom Boetie Maja se motor in die oggend toe Pieter by die werk is en Anna weg na die slaghuis. Die motor self is nie ’n probleem nie, al klik Maja haar tong spytig omdat sy dit nog nie kan bestuur nie. Pieter het gesê die tweede motorhuis is leeg, die motor kan solank daar in veiligheid bewaar word tot haar arm weer bruikbaar is op ’n rathefboom. Wat oom Boetie óók van Maja se tante bring, is ’n enorme koffer met die res van haar klere. Hy dra dit tot in die portaal, maar hy is haastig. Sy plaasvoorman wag buite op hom en hulle is klaar laat vir hulle afspraak by die motorhandelaar.
“Ek sal regkom,” verseker Maja hom. “Baie, baie dankie dat oom my kar gebring het. En sê baie liefde vir oom Daan-hulle as oom terug is.”
Ná hy weg is, kyk sy na die koffer en raak al hoe meer gefrustreerd. Sy wil dit bo in haar kamer hê sodat sy kan uitpak, want vir die hand vol klere in haar rugsak is sy nou al moeg. Sy kyk na die tas en korrel na die trappe en neem ’n besluit. As sy op die trappe sit en die koffer stukkie vir stukkie boontoe sleep, maak sy nie haar rug seer nie. Sy trek mos net.
Teen die tyd dat die koffer op haar mat staan, loop sweet in straaltjies teen haar nek af en hyg sy so na asem dat sy eers ’n rukkie moet sit en ’n hele paar glase koue water drink. Toe pak sy uit en dis pure plesier. Sy skud rokke en bloesies uit en hang hulle op en toe die tas leeg is, stort sy en trek een van die kort geblomde rokkies aan met ’n paar plat silwer sandale. Sy sou wonderlik gevoel het as dit nie was dat haar gebreekte arm pynlik klop nie. Hoekom dit is, verstaan sy nie, sy het haar linkerhand net gebruik om die tas te steun; die regterhand het die harde werk gedoen.
Toe Pieter so teen halfses in die kombuis instap, sit sy met haar kop op haar hand gestut en sy voel bewerig.
“Middag,” sê hy en kyk haar goedkeurend op en af. “Jy lyk anders.”
“Rok,” sê sy. “Jy’t