Christine le Roux Omnibus 7. Christine le Roux
aan. “Jy’s tog nie bang vir hom nie, is jy? Hulle is skadeloos.”
“Natuurlik is ek nie bang nie. ’n Kombuis is net nie die plek vir so ’n dier nie.”
Die trapsuutjies het nou van kleur verwissel en klou grys gespikkel aan haar hemp vas. Sy klik haar tong, sit haar tee neer en loop by die agterdeur uit. Toe sy terugkom, is dit sonder die diertjie.
“Hy’s nou in die prieel,” kondig sy aan.
“Dankie.” Hy trek sy das heeltemal los en hang dit aan die deurknop voor hy ook op een van die hoë stoeltjies gaan sit en kyk hoe sy haar dis voorberei. “Jy het dus nie veel uitgerig gekry nie.”
Sy kyk op, byt aan haar onderlip en sukkel om die pepermeule met een hand te draai.
“Gee dat ek help.” Hy leun oor en doen dit vir haar.
Sy sit die skottel in die oond en begin opruim. “Ek weet dis ’n verleentheid,” sê sy, haar oë neergeslaan. “Moenie dink ek is simpel nie. My tante het my vertel van iemand wat sy ken wie se kind hier in die stad êrens in ’n huis woon, ’n soort kommune. Klomp jongmense saam. Ek het soontoe gebel en hulle het oor twee weke plek vir my. Een van die meisies gaan die einde van die maand Londen toe en ek kan haar kamer kry. Dis alles gereël. Dis net nou … dis net die kort termyn wat ’n probleem is en ek …”
“Maja,” sê hy. “Jy is welkom om te bly so lank as wat jy onderdak nodig het. Jy weet dit. Dis my skuld dat jy in ’n penarie is en die minste wat ek kan doen, is om jou te versorg.”
“Hoe hinderlik dit ook al is,” sê sy wrang.
“Ek het dit nie gesê nie.”
Sy haal haar skouers op, vee al die skille bymekaar en gooi dit weg. “Daar is darem goeie nuus ook. My oom stuur oormôre my motor. Dit gaan baie help.”
“Hoe stuur hy dit?”
“Een van die boere daar moet sy nuwe bakkie kom haal. Hy sou gevlieg het, nou bring hy my motor. Daar was ’n ding wat reggemaak moes word, anders het ek self gery.”
“Sal jy kan bestuur met die arm in gips?” vra hy skepties. “In ’n wildvreemde stad?”
“Ja wat, ek het mos nou gesien hoe ry die mense.”
Hy kyk haar skerp aan, onseker of sy spot of nie. “Ek is nie so seker daarvan nie.”
“Wat is die alternatief? Ek moet kan beweeg, ek het nog steeds nie eers geld getrek nie.”
“Ek sal jou neem,” bied hy skuldig aan. “Ek hou aan vergeet. Het jy geld nodig? Ek kan solank vir jou leen.”
Sy skud haar kop en die dik hare skuif oor haar gesig. “Die kos sal nie lank vat nie,” sê sy. “Is jy al honger?”
“Nogal, ja. Hoekom het Anna nie gekook nie?”
“Omdat ek mos nou hier is. As ek al my motor gehad het, het ek vanaand gaan fliek.”
Hy glimlag skewerig. “Is dit ’n skimp? Ek kan jou ongelukkig nie vanaand neem nie, my sekretaresse bring werk hiernatoe. So aan die begin van die nuwe jaar is ek altyd oorlaai en …”
Sy begin borde en messegoed uithaal. “Wil jy in die eetkamer eet of hier?”
“Hier is goed. Dit ruik baie lekker.”
“Natuurlik,” sê sy. “Ek het jou gesê ek is ’n kok van formaat.”
Ná ete maak hy vir hulle koffie en dra dit na die sitkamer waar sy sit en uitkyk deur die glas tussen die betonsuile. Sy vat die koffie by hom en knik haar kop in die rigting van die glaspaneel.
“Is dit waar jou Krismisboom gestaan het?”
“Nee. Ek het nie ’n boom gehad nie.”
Sy kyk verbaas na hom. “Hoekom nie? Dis die ideale plek daarvoor.”
“Mag wees, maar ek doen nie sulke goed nie.”
“Wat het jy dan gedoen?” vra sy streng.
“Niks nie. Ek was vir die dag na my broer. Ons het almal daar geëet.”
“Het jy darem presente gekry?”
Hy begin lag. “Een of twee. Waarheen mik jy, Maja?”
“Ek probeer vasstel hoe jy leef, Pieter. Mag ek jou maar so noem?”
“Natuurlik. Ek noem jou nog die hele tyd op jou naam. En ek leef baie stil. Wat sou ek nou op my eie met ’n versierde boom gedoen het?”
“Jy kon dit geniet het.”
Hy bekyk haar waar sy op die stoel sit, die kaal bruin bene onder haar ingetrek, die beseerde arm rustend op die leuning en die ander een in die lug met haar koffiekoppie. Sy lyk soos ’n dogtertjie. “Ek veronderstel jy het baie presente gekry wat almal onder ’n mooi versierde boom gelê het?”
“Die meeste, ja, behalwe natuurlik die motor. Hy kon nie in die sitkamer kom nie.”
“O, dit was ’n Kersgeskenk? Dan verbaas ek my dat jy dit agtergelaat het.”
“Ek wou nie,” erken sy. “Regtig nie, maar aan die ander kant was ek nog nie seker of ek werk en blyplek sou kry nie.”
“En nou weet jy daar is moontlikhede.”
“Nee, nou is ek aangewese op ander mense se genade.”
Hy maak sy mond oop om iets te sê toe die deurklokkie lui. Sy bly sit waar sy is, hoor stemme by die voordeur en kyk op toe hy terugkom, nou vergesel van ’n baie goed versorgde meisie.
“Dis Annemie Miller,” stel hy voor. “Maja Henning.”
Annemie steek haar hand uit. “Aangename kennis.” Sy dra ’n pak lêers onder een arm en gaan sit oorkant Maja, haar bene netjies by die enkels gekruis sodat haar duur skoene parallel met mekaar lê. Haar romp het net genoeg opgeskuif om ’n redelike stuk been te wys.
“Sal jy koffie drink?” vra Pieter vir haar.
“Dit sal lekker wees.”
Hy loop kombuis toe en sy bekyk vir Maja. “Jy is seker familie van meneer Louw,” merk sy vriendelik op. Haar wit tande blink tussen haar donkerrooi lippe. “Kuier jy bietjie hier?”
“Nee,” sê Maja. “Ek is nie familie nie.”
Annemie kreukel haar neus delikaat. “Iets ruik baie lekker.”
“Dit was ons aandete,” verduidelik Maja. “Bietjie sterk gegeur, ongelukkig. Kosreuke behoort nie na die sitkamer te waai nie.”
“Is dit iets wat jy gemaak het?”
“Ja,” sê Maja.
“Nou toe nou.” Annemie tik een lang rooi nael teen die lêer op haar skoot “Foei tog, en jou arm, wat het gebeur?” Haar brein klik soos ’n rekenaar, sy onthou hoe Pieter lang tye uit die kantoor was die afgelope paar dae.
“Dis nie ernstig nie.” Maja kyk op en vang Pieter se oog wat terugkom met die koffie. “’n Klein ongelukkie. Kon met enigeen gebeur het.”
Die glimlag om Annemie se lippe word dunner. “Maar wat presies het gebeur?”
Maja kyk weer na Pieter, kry geen hulp van hom nie en sit haar koppie neer. “Jy sal my nie glo nie. Pieter het mos een van hierdie groot wasmasjiene en een van sy sokkies het onder vasgedraai. Ek het my boeglam gesukkel om dit onder die skroef uit te kry en was omtrent halflyf in die masjien in toe twee dinge gelyk gebeur. Die deksel van die masjien klap toe, ek skrik en omdat die vloer papnat was, gly ek skeef en met dié dat my linkerhand vassit, hoor ek net klieks en daar breek dit.”
Pieter se mond hang oop. Hy bly in die middel van die vloer staan, Annemie se koffie vergete in sy hand.
“Goeiste,” sê Annemie.
Hy kry lewe en gee die koffie