Christine le Roux Omnibus 7. Christine le Roux
kners versigtig op haar gekroonde tande. “Ek hoor julle het huisgaste?” sê sy vriendelik.
“Huisgaste?”
“Kuiermense.”
“Ek weet nie daarvan nie,” sê Anna.
Annemie voel verlig. “O, ek het hom seker misverstaan. Ek was onder die indruk hy moet huis toe gaan omdat daar mense is.”
“Nie mense nie, net een en sy slaap.”
Annemie skop onder die lessenaar teen die dwarsbalk vas en trek ’n gesig toe die pyn haar reeds verdrukte tone tref. “’n Meisie? Slaap sy daar?”
“Natuurlik, waar anders?”
“’n Familielid?”
“Nie wat ek van weet nie,” sê Anna. “Is daar nog iets? Meneer het gemaan ek moet my oog op haar hou, ek kan nie heeldag op die foun lê nie.”
“Is sy siek?”
“Nie eintlik nie.”
“Dankie,” sê Annemie. Sy besef dis onbetaamlik om so uit te vis. “Jy sal dus onthou dat meneer Louw vanaand by die huis sal wees en sorg dat daar aandete is.”
“Ek sorg altyd vir die kos,” sê Anna. “Maar as sy betyds wakker word, sal sý seker sorg. Sy ken van kos. Meneer sê die omelet wat sy vanoggend gemaak het, was so lig jy kon hom wegblaas.”
“Dankie,” sê Annemie en sit die telefoon neer. Sy staar na die oorkantste muur.
Vier jaar gelede toe sy Pieter die eerste keer gesien het, het sy besluit hy is die man vir haar. Lank, aantreklik en ryk, maar veel beter: ongetroud. Sy het vantevore ’n stel afgetrap met ’n man wat getroud was, maar haar probeer oortuig het die huwelik is oor die muur. Van toe af loop sy lig en met Pieter was sy veilig. Hy het nóg vrou nóg verloofde en sover sy kon agterkom nie eers ’n vaste meisie nie. Hoekom dit is, kon sy nog nooit vasstel nie. Hy hou van meisies en die kere dat sy hom na een of ander sosiale geleentheid vergesel het, was hy baie hoflik en korrek. Sy het hom al ’n paar keer na haar woonstel genooi vir ete, maar altyd gesorg dat daar ander mense by is. Sy wil nie die werksverhouding in die gedrang bring of hom verskrik nie. Hy het elke keer ’n bottel wyn en blomme gebring, maar nooit lank gebly nie, al het sy baie moeite gedoen om die regte kos by die regte spysenier te bestel.
Na ’n jaar het sy agtergekom hy is ’n anderster man. Sover sy kan sien, het hy nie juis voor- of afkere wat meisies betref nie, hy sien hulle net nie raak nie. As hy saam met een is, geniet hy haar geselskap, maar dis al. Uit sy eie stel hy niks voor nie en het hy haar nog nooit saamgenooi nie. Dis altyd sy wat moet voorstel as hy byvoorbeeld na ’n ete genooi word waar ’n gesel vereis word en hy nie een het nie. Hy lyk bly genoeg dat sy saamgaan, sal haar komplimenteer met haar uitrusting, maar dis al. Die volgende dag is hy maar weer net haar baas.
Sy tel die potlood op en tik dit hard teen die lessenaarblad. En nou is daar ’n meisie wat in sy huis bly. Sy sal moet uitvind wat hier aangaan. Sy sal moet lig loop. Die onbekende meisie sal moet oppas, sy wat Annemie is, gaan nie toelaat dat haar planne omvergegooi word nie.
Hoofstuk 3
Toe Pieter die volgende dag in sy rylaan stilhou en die wind aan sy motordeur ruk, bly hy ’n ruk sit om sy gevoelens te ontleed. Wil hy weer in sy huis stap en volkome stilte daar kry – geen ander asem, niemand wat praat, ’n briefie om hom in kennis te stel dat Maja na die jeugherberg vertrek het en daar nie verdere eise aan hom gestel gaan word nie? ’n Aanloklike gedagte. Rustig soos hy dit gewoond was. ’n Lewe wat hy ken, waaraan hy verknog was, wat hy deur die jare opgebou het om hom te pas.
Hy tel sy tassie op, klim uit en sluit die motor voor hy na die agterdeur stap.
Hy was verkeerd. Sy sit op een van die hoë stoeltjies, haar linkerhand se vingers dommerig geklem om die pers skil van ’n eiervrug, haar regterhand besig om dit in dik skywe te sny.
“Middag,” sê hy en sit sy tassie neer.
“Haai.” Sy druk die gips teen die koerant waarop sy werk en wat dreig om, skille en al, deur die wind uitgesuig te word. “Maak die deur toe.”
“Wat doen jy?” vra hy.
“Ek maak kos. Noudat ek die arm gewoond is, het ek gesien my linkerhand is nie heeltemal nutteloos nie. Ek kom reg. Hou jy van eiervrug?”
“Ja. Dis hoekom ek dit geplant het.” Hy maak die yskas oop en haal ’n glas uit en skink vir hom water. “Dis warm vandag.”
“Ek weet.” Sy lig die arm. “Ek wens ek kan koue water hier ingooi. Dis so ongemaklik.”
“Mm,” sê hy. “Maar moenie.”
Sy bestudeer sy gesig. “Jy het gehoop ek is al weg,” merk sy op. “Jy’t gehoop jy kom by die huis en daar’s niemand hier nie. Dis ’n probleem. Ek het rondgebel, maar alles is vol. Buitelanders. Vlug vir hulle winter. Hulle sê ek moet maar elke dag bel, dit verander van dag tot dag.”
“Wat het ek gesê wat jou laat dink ek wil jou hier wegjaag?” vra hy en maak sy das los.
“Woorde is onnodig.” Sy trek ’n bottergesmeerde bak nader en pak lae tamaties en uie daarin. Dan gly sy van die stoeltjie af en begin kassies oopmaak.
Hy wys na die regte kas en kyk hoe sy die eiervrug vol sout sprinkel.
“Nou kan ek gou vir ons tee maak,” sê sy. “Terwyl dit lê. Wil jy tee hê?”
“Nee dankie. Ek is lus vir wyn. Wil jy hê?”
Sy skud haar kop en skakel die ketel aan. “Liewer nie. Nie ná gister se skrik nie. Ek wil nie weer opswel en rooi word nie.”
“Maar ek lei af jy het die allergie afgeslaap. Ek het jou nooit gisteraand gesien nie.”
“Soos ’n dooie. Was natuurlik douvoordag vanoggend wakker, want toe was ek darem voos geslaap. Nou is ek reg.” Sy bengel ’n teesakkie aan sy toutjie oor haar beker kookwater. “Maar daar is nog slegte nuus. Ek het die restaurant gebel en hulle sê vanselfsprekend dat ’n eenarmige kok van min nut is, veral noudat hulle so besig is. Ek sal ’n ander plan moet maak. Het jy dalk ’n koerant huis toe gebring?”
“Ja,” sê hy, sy aandag by die bottel wyn wat hy uit die yskas gehaal het. “Maar ek sou reken dieselfde probleem sal geld. Met net een werkende arm …”
“Dis nie waar nie, ek kom goed reg. Jy sien mos.”
“Ja, maar ek is nie ’n werkgewer nie. Wel, restauranteienaar nie. Ek stel geen eise nie. Belangriker is, het jy jou familie gebel? Weet hulle waar jy is?”
Sy knik, gooi melk by haar tee en gaan sit weer om dit te drink. “Ek het en ek was baie taktvol. Nie ’n woord gesê oor jou wat my om- … ek bedoel … raak gery het nie. Net gesê ek het geval en my pols gebreek.”
“Ek waardeer dit, maar wat het hulle voorgestel?”
“Dat ek huis toe kom, natuurlik. Ek het nee gesê.”
Hy drink ’n sluk wyn en kyk na haar oor die glas terwyl hy dink wat om te sê. Voor hy egter die regte woorde kan kry, sien hy hoe ’n deel van die koerant voor haar oplig en ’n kirtsgeluid maak. “Maja!” roep hy. “Daar is iets onder die papier! Waar is die vlieëslaner?”
“Nee!” gil sy en hou haar hand oor die papier. Sy stoot die skille eenkant en lig die papier op. “Stoute ding,” sê sy. “Hy was heeltyd op my skouer.”
Hy kyk ontsenu hoe ’n skurwe grysgroen stertjie, gevolg deur ’n boggelrug en ’n kop met rollende oë te voorskyn kom. “Wat is dit?”
“Trapsuutjies,” sê sy, tel die diertjie op en sit hom op haar skouer neer. “Kry hom daar agter in jou tuin, waar die brame so half wild groei oor die komposhoop.”
“Wel, sit hom terug!”
“Ek