Christine le Roux Omnibus 7. Christine le Roux
sy vry hand trek Pieter sy koppie nader. “Mag ek vra waar jy die kat gekry het?”
Sy vertel hom van die kennisgewing. “En dit het niks gekos nie, die vrou gee hulle weg.”
“Hoeveel was daar?”
“Vyf.”
“Ek veronderstel ek moet dankbaar wees jy het nie al vyf gevat nie.”
“Nee, ek sou nie. Twee was humeurig en het my probeer krap.” Sy gaan sit ook en drink ’n versigtige slukkie tee. “Luister, ek is jammer oor vanoggend. Ek wou juis uit jou pad bly en ek het nie verwag om jou …”
“Dis my eie skuld,” sê hy. “Ek hou nie van die stort in my badkamer nie. Die een op die punt van die gang is veel sterker. Ek het gedink jy slaap nog.”
“Maar het die gips jou nie seergemaak nie?”
“Nee. So pieperig is ek darem nie.”
Sy moet hiermee saamstem al sê sy niks nie. Wat sy vanoggend van sy kaal lyf gesien het, lyk allermins pieperig.
“Het jy ’n groot middagete geëet?” vra sy om die onderwerp te verander.
“Biefstuk, ja. Dit was ’n sake-ete.”
“Dan maak ek vanaand net ’n soufflé.”
Hy kyk af na die slapende katjie, sien die boksie wat sy uitgevoer het met sagte lappe en gaan sit die diertjie daarin neer. Terwyl hy sy hande was, kyk hy na haar. “Dis nie jou plig om vir my kos te maak nie, Maja.”
“Ek weet, maar jy moet toegee dit help.”
“Help waarvoor?”
“Die situasie waarin ek my bevind. Ek het nog nooit op iemand se nek gelê nie en nou doen ek dit. Ek het nie werk, blyplek of vervoer nie, en as jy ’n familielid was, sou dit meer aanvaarbaar gewees het. Maar jy’s ’n wildvreemde.”
“Nie ná die afgelope drie dae nie,” sê hy redelik. “En aangesien jou situasie in die eerste plek my skuld is, het jy nie rede om sleg te voel nie.”
Sy antwoord nie, maak net die agterdeur oop en bly ’n ruk weg. Toe sy terugkom, het sy ’n hand vol groen goed wat sy op ’n plank begin fynkap. “Die ding is,” sê sy terwyl sy werk, “ek voel nie so skuldig soos ek moet nie. Ek hou daarvan om hier te bly. Ek het jou mos gesê: al wat ek soek, is ’n bed, ’n kombuis en ’n kruietuin by die agterdeur.”
“Nou ja,” sê hy. “Daar is ons dan. Saak afgehandel.”
“Behalwe dat ek voel ek is in jou pad. Gooi ek nie jou lewe omver nie?” Sy hou op kap en kyk op na hom, ’n ligte fronsie tussen haar groot oë. Met die agterkant van haar hand vee sy die dik hare weg van haar voorkop. “Jy moet jou ding doen. Bring jou meisies huis toe, ek kook graag vir hulle.”
“Watse meisies?” vra hy en staan op om die vorige aand se bottel wyn uit die yskas te haal.
“Gisteraand se ene was nie gelukkig om my hier te sien nie.”
“Sy’s my sekretaresse!”
“Almiskie.”
Hy ruk ’n kassie oop en haal ’n glas uit. Hy weet sy is reg, hy weet dis waarom Annemie vandag in so ’n bui was, maar hy weet ewe min hoe om die saak te beredder. Annemie het haar oog op hom, dit weet hy, al probeer sy baie hard om professioneel te wees en nooit te wys hoe sy voel nie. Dis ’n saak wat hy nie kan hanteer nie. As sekretaresse is sy vir hom goud werd, hy wil haar nie verloor nie, dus probeer hy bloot sorg dat intieme situasies nooit opduik nie. Sy het hom al vir ete genooi, maar daar was altyd ander mense teenwoordig en behalwe wanneer sy, soos die vorige aand, werk vir hom bring, neem hy haar nie uit of nooi haar oor nie.
“Kyk,” sê Maja vir hom. “Jy kan vir mense die waarheid vertel. Jy doen net jou Samaritaanse ding. Dis tydelik. Wel, dit is. Ek hoop jy het dit so vir Roelof verduidelik.”
“Natuurlik het ek,” sê hy. “Maar jy ken nie vir Roelof nie.”
Sy woorde is skaars koud of hulle hoor die deurklokkie lui.
“Wie is dit nou weer?” vra hy vies. “Ek het die kind ’n tjek gegee.”
Hy bly lank weg en toe hy weer verskyn, is daar ’n gelate uitdrukking op sy gesig en hy is vergesel van ’n middeljarige egpaar. “Maja,” sê hy. “My ouers wil jou graag ontmoet.”
Maja vee haar hande aan ’n vadoek af en tree vorentoe om hulle hand te skud. Pieter se pa lyk nes hy, net ouer. Hy is ’n lang, nog goed geboude man met ’n dik bos silwer hare en oë wat ondeund flonker. Pieter se ma is kort en geset, haar grys gestreepte hare mooi gedoen en albei is fyn uitgevat.
“Ons is op pad na die simfonie,” verduidelik die ou man. “Ons het net ingewip om … om vir Pieter te sien.”
Pieter se ma loer nuuskierig na die bestanddele voor Maja op die toonbank. “Waarmee is jy besig, kind?”
“’n Kruie-soufflé.”
Pieter trap rond. “Kom ons gaan sit in die sitkamer. Kan ek vir julle iets gee om te drink?”
Maja bly agter toe hulle uitstap, maar Pieter se ma kyk terug oor haar skouer en hou haar hand uit. “Kom, jy’t mos nog nie begin klits nie.”
“E …” sê Maja. “Nee.”
“Nou toe kom. Ons kan nie lank bly nie, die oom neem my eers uit vir ete.”
Toe sy in die sitkamer sit, is sy hoofsaaklik bewus van haar kaal voete, die ontoereikendheid van haar kortbroek en hempie. Pieter sit ’n glas wyn langs haar neer en sy is so verbouereerd dat sy nie eers teëstribbel nie.
Mevrou Louw kyk na haar arm. “Roelof het ons die vreemdste stories vertel,” sê sy. “Iets van ’n trapsuutjies in ’n boom. Hoe het jy dan jou arm gebreek?”
Maja haal diep asem. “Dit is ’n vreemde storie, ja. Ek was in die dieretuin, sien, en het gestaan en kyk na die olifant toe …”
“Maja,” sê Pieter met ’n gevaarlike stem.
Sy kyk op na hom. “Jou sokkie het vasgesit in die was- …”
“Ek het haar omgery,” sê Pieter saaklik.
“Raak gery,” korrigeer Maja vinnig.
Sy ouers kyk stom van die een na die ander. “Jy het wát gedoen, boet?” vra sy ma.
“Dit was my eie skuld,” spring Maja in. “Ek het nie gekyk waar ek loop nie en Pieter was besig om uit die parkeerplek te ry. Hy het sy oog op die truspieëltjie gehad.”
“Dis die soort ding wat Roelof sou doen,” sê Pieter se pa. “Dis hoekom ek nie ten gunste daarvan is dat hy ’n motor kry nie.”
“Dis glad nie ernstig nie,” sê Maja. “Kwalik ’n ou krakie.”
Albei ouers gee Pieter ’n kyk wat wys hulle stem glad nie saam nie en begin Maja uitvra oor haar herkoms en planne. Dis vir haar ’n verligting, sy voel haar op veiliger terrein as sy oor haar oom en tante of die gastehuis in die Laeveld kan praat en Pieter sê nie ’n woord terwyl sy praat nie. Hulle bly ook nie lank nie en ná die oom op sy horlosie gekyk het, staan hulle op en begin groet.
“Ek is baie bly jy is veilig hier,” sê mev. Louw vir haar. “Moenie huiwer om ons te laat weet as jy nog iets nodig het nie.”
Pieter vergesel hulle na hulle motor en Maja sit benoud en wag tot hy terugkom. Hy sê niks nie, tel net sy glas op en lyk stroef.
Sy blaas haar asem uit. “Nou’s die vet in die vuur,” sê sy. “Ek pak my goedjies vanaand in. Môre is ek weg.”
“Moenie laf wees nie.”
“Maar nou het jou goeie daad moeilikheid veroorsaak in jou familie.”
“Dit het niks van die aard gedoen nie. My ouers hou