Christine le Roux Omnibus 7. Christine le Roux
om dit te doen,” sê Roelof. “Jis, jy’s blind.”
Lappies stap oor Maja se brief en frommel dit sodat Pieter die kat op die grond sit en net die brief wil opvou toe hy sien daar is iets agterop geskryf.
“Pieter,” is haar laaste byvoegsel. “Die ding van kinders is een voorbeeld van wat ek bedoel as ek sê ons het mekaar nie geken nie. Ek wil nie nou al kinders hê nie, maar ek het gedink as jy lief is vir my sal ons ná ’n paar jaar daaraan dink en ’n regte gesin wees. As Annemie nie vir my gesê het hoe jy kinders haat nie, sou ek dit nooit geweet het nie. En dis nie reg nie, ek kan jou nie deur haar leer ken nie.”
Pieter voel hy kan nie asemhaal nie. Hy staan op, stap heen en weer. “Kinders!” sê hy. “Ek haat nie kinders nie!”
“Ek weet,” sê Roelof. “Toe Marnus laas in die land was, was jy baie erg oor sy olyftakkies. Dit was ek wat gedink het hulle is maar bietjie temerig.”
“Annemie,” is al wat Pieter kan uitkry.
“O, ek is seker sý pes kinders. Sy lyk na die soort. Maar jy verander die onderwerp. Jy’t nie vir jou eie vrou geld gegee nie en toe raas jy met haar oor sy nie deftig genoeg gelyk het nie. Ek sou my skaam. Dis nie hoe Pa-hulle ons grootgemaak het nie.”
“Roelof,” sê Pieter dreigend. “Druk daardie blikkie in jou mond voor ek dit vir jou doen.”
Roelof lyk onbeïndruk. “En Maja lyk altyd mooi, maak nie saak wat sy dra nie. Om die waarheid te sê, dink ek sy sal simpel lyk opgetooi soos ’n Krismisboom. Sy’s net nie die tipe nie.”
Pieter lyk asof hy sy broer gaan verpletter. “Dis nie snaaks nie! Hou op grappe maak! Ek weet sy is pragtig, ek weet sy lyk altyd mooi, maak nie saak wat sy dra nie. Dink jy ek is blind? Dink jy ek is …”
“Ja,” val Roelof hom in die rede. “Ek dink jy is.”
Pieter trek sy gekromde vingers deur sy hare. “Wat gaan ek doen? Jy kan my nie meer uitskel as wat ek myself wil verguis nie. Natuurlik was ek blind en stiksienig en alles wat verkeerd was en nou is sy weg! Wat gaan ek doen?”
“Jy beter haar gaan haal,” meen Roelof. “Ek dink nie ons moet vir Pa-hulle vertel nie. Jy kan sê sy het bietjie by haar tante gaan kuier.”
Pieter helder op. “Dink jy sy is soontoe? Sy is seker, is sy nie? Sy sou huis toe gaan. Eenkeer het sy gesê ek sal nooit die land platry agter ’n meisie aan soos …” Hy slaan homself teen die voorkop en kreun. “Weyers. Anna sê Weyers het haar kom haal.”
“En wie is Weyers?”
“Die vent wat agter haar aan was, ’n gewese kêrel. Dis hoekom ons die eerste keer gemaak het asof ons getroud is.”
Roelof drink nog ’n sluk bier en kyk sy broer kopskuddend aan. “Ek kan nie glo jy is agt-en-dertig nie. Die speletjies wat jy darem speel … Is sy lief vir hierdie Weyers?”
“Nee. Ek weet nie. Sy’t gesê sy was nooit lief vir hom nie, maar as sy …”
“Ongelukkig genoeg was, het hy dalk nie meer so sleg gelyk nie,” voltooi Roelof die sin namens hom.
“Is jy hier om my te help of wat?”
“Ek sê maar net.”
Pieter skud sy glas heen en weer sodat die ys rinkel. “Nee, haar motor is weg,” onthou hy. “Sy is op haar eie stoom hier weg. Ek weet nie hoe Weyers … hy kon tog nie tussen gisternag en vanoggend al die pad van Mpumalanga hiernatoe gery het nie. Nee, sy is seker na haar tante-hulle.”
“Sal ek jou help inpak?” vra Roelof. “Miskien is dit wyser om eers te bel.”
“En sê nou sy is nog nie daar nie of glad nie daar nie?” Hy begin weer heen en weer stap. “Sy kan nie so ver alleen ry nie. Dis gevaarlik.”
“Bel en gesels sommer net,” sê Roelof. “Noem dat julle daaraan dink om een van die dae te kom kuier. As sy klaar daar is, sal hulle so sê.”
“En dink ek is onnosel,” sê Pieter kwaad.
“As jy aan ’n beter plan kan dink …”
Pieter ruk sy selfoon uit en skakel. Roelof sit en luister hoe hy uitvra na almal se welstand en die weer en toe noem dat hulle tentatief dink aan ’n kuier. Toe hy later die foon afsit, skud hy sy kop. “Sy is nie daar nie. Hulle stuur baie liefde vir haar. Waar is sy dan?” Hy boor met sy duime in sy oogholtes. “Sy is te eerlik, ek kan nie glo dat sy êrens saam met Weyers is nie. Sy’t nie … sy is nie lief vir hom nie!”
Roelof moet hiermee saamstem. “Ek dink ook nie so nie. Sy is hopeloos te lief vir jou.”
“Hoe weet jy dit?”
Roelof kyk op na die plafon. “En ék is die kleinboetie. Omdat enige aap dit kan sien! En jy’s reg, sy is te eerlik. Sy sal nie saam met ’n ander man weggaan as sy weet hoe lief jy vir haar is nie. Ek is seker dis alles net ’n klein misverstandjie.”
“Maar sy dink nie ek is lief vir haar nie.”
“Hoekom sal sy so dink?” vra Roelof nugter.
Pieter kan nie antwoord nie. Maja moet dit weet, wil hy homself regverdig. Hoekom anders het hy met haar getrou? Sy weet tog hoeveel plesier sy hom gee, sy weet … Hy kan nie verder dink nie. Hy was meer op kantoor as by haar, naweke liewer op die gholfbaan as by haar, hy het haar afgeskeep, nie finansieel vir haar gesorg nie, hom blind gestaar teen alles wat onbelangrik is en nou is sy weg. “Ek kan nie sonder haar leef nie,” kreun hy.
“Ek ook nie,” sê Roelof. “Sy’s die kleinsus wat ek altyd wou gehad het. Sy’s pret.”
“Kleinsus – sy is ouer as jy!”
“Jy weet wat ek bedoel.”
“Wat gaan ek doen?” vra Pieter radeloos. “Wat moet ek nou doen?”
Roelof drink sy bier klaar en frommel die blikkie. “Eers moet ons eet. Ek weet nie van jou nie, maar ek is honger. Dan kan ons koppe bymekaarsit.”
Kos help nie, niks help nie. Ná Roelof weg is, loop Pieter boontoe, sien die oop kasdeure, laaie haastig oopgeruk en nie behoorlik toegemaak nie. Op die mat lê een sokkie wat sy laat val het, ’n ordinêre witte met ’n pienk randjie. Hy tel dit op en druk dit teen sy wang en wil huil behalwe dat Lappies teen sy enkels skuur en hom herinner dat hy nog nie kos gekry het nie.
“Wat het ek gedoen?” vra hy vir die kat. “Hoekom dink sy ek is nie lief vir haar nie?”
Lappies spin net en bondel voor Pieter die trappe af na die spens en die sak katkos.
Toe Pieter die volgende oggend op kantoor kom ná ’n nag van baie min slaap, is Annemie die ene besorgdheid.
“Voel jy nie lekker nie?” vra sy. “Kan ek vir jou iets bring?”
“Nee dankie.” Hy sit na haar en kyk, haar perfek gekapte hare, die smaakvolle uitrusting, die pêrelagtige naels. “Waar is die bankvorms wat ek weke gelede voor gevra het?”
“Haai, het ek dit nie vir jou gegee nie?”
“Nee.”
Sy skarrel weg en kom terug daarmee. “Hier. Hoe vergeetagtig van my. Dinge was ook so dol …”
Hy vat dit en sit dit voor hom neer. “Wat het jy vir Maja gesê oor kinders?”
“Kinders?” vra sy verbaas. “Ek weet nie of ek …”
“Jy het vir haar gesê ek haat hulle,” sê hy. “Jy’t vir haar gesê ek wil nie kinders hê nie.”
Annemie se oë flikker, maar sy bly onverstoord. “Ek sal dit nie so sterk stel nie. Ons het maar so in die algemeen gepraat en ek … Onthou jy nie die aand toe daardie kind op jou geklim het met sy vetterige hande en stroop oor sy …”
“Dit was ’n tydelike ergernis,” sê hy koud. “Dit