Ettie Bierman Keur 11. Ettie Bierman
hulle wil sien, is ’n vangs.
“That’s the only reason we came to this bundu country of yours – to see a kill,” erken die vrou in haar drupdroog safaripak, met die uiloog-donkerbril en kamera op die heup.
Janie antwoord nie en maak haarself skaars, so vinnig as wat hoflikheid dit toelaat. Hierdie twee is seker ook daardie tipe toeris wat op hulle toeragenda kyk en sien dis Dinsdag, en besluit dan moet hierdie plek Afrika wees. Gaaf, so hulle het Afrika klaar gesien en kan daardie land op hulle lysie aftik …
Daar is ook ’n paar mak rooibokke in die kamp en Janie neem nog ’n paar foto’s. Dis waar wat Theo gesê het, besluit sy: ’n rooibok is enige tyd net so mooi soos ’n springbok, al wil die oorsese toeriste altyd weet waar is die springbokke dan – immers Suid-Afrika se nasionale boksoort wat al sinoniem met rugby geword het.
Janie begin verveeld raak en stap af na die Pafuri-rivier toe om te sien of daar nie diere is wat kom water drink het nie. Laas toe hulle hier was, het sy en Riana ’n paar blouwildebeeste vanuit die kamp gesien, en ’n manjifieke koedoebul wat ook wou afkom water toe, maar skrikkerig was en eers lank stilgestaan en die lug gesnuif het voordat hy fyntjies al met die wildpaadjie afgestap het.
“Koedoes is mooi, maar hulle is ’n lafhartige spesie,” het Theo vertel. “Hy is nie ’n vegter nie, sal eerder weghardloop as om sy kalf teen ’n roofdier te verdedig. Nuuskierigheid is egter sy groot ondergang. ’n Koedoe sal ’n paar treë weghardloop, maar dan vassteek en teruggaan om te sien of hy reg was – of dit werklik ’n leeu was wat hy geruik het. En die leeus weet dit. Hulle wag dat hy terugkom om sy nuuskierigheid te bevredig, en dan vang hulle hom. Leeus het ’n voorliefde vir koedoevleis … net soos die spul wilddiewe.”
Hoekom hoor sy gedurig Theo se stem? vra Janie haarself ergerlik af. Sy behoort bly te wees om ’n paar uur lank van hom te kan vergeet.
Jy sal nooit van hom kan vergeet nie, antwoord daardie lastige stemmetjie in haar binneste. Al maak hy met jou rusie of al jaag hy jou weg of laat jou op die trein terug Johannesburg toe klim, sal jy hom nooit kan vergeet nie. Hy is deel van jou. Want sien, jy het daardie man lief. Dis hoekom dit jou so bitter seer maak as hy met jou ergerlik of ongeduldig is of rusie maak. En dis hoekom jy so bang is hy het jou nie meer lief nie en berou hierdie oorhaastige huwelik …
Daar is geen diere op die oorkantste sandbank nie, maar wel iemand op ’n kampstoeltjie voor ’n esel, net duskant die kampheining. Janie voel dadelik minder verveeld en in ’n vrolike luim. Dis die soort geselskap wat sy vandag nodig het. Bewondering en vleitaal is beter as ’n vlakvark – dit kan berge versit om ’n meisie se moraal daar diep uit die modder te grawe …
Walt is aangenaam verras om Janie te sien. Hy spring dadelik op en bied haar die kampstoeltjie aan.
“Ek kan dit nie glo nie,” skud hy sy kop.
Janie lag. “Wat kan jy nie glo nie, Walt?”
“Dat jy nog mooier kan wees as wat ek gedink het jy gaan wees as al daardie swart roet afgewas is.”
“Ag, jy spot sommer,” bloos sy.
“Nee, ek is ernstig. Daardie neef van my is ’n gelukkige man. Soos ek gesê het, Theo het nog altyd ’n oog vir ’n mooi vroumens gehad. Terloops, waar is die gelukkige bruidegom?”
“Messina toe. Om die een of ander onderdeel vir ’n windpomp te gaan haal.”
“Hy mag goeie smaak in vroumense hê, maar hy is nie baie slim nie. Hoe kan hy sy mooi jong vroutjie so vroeg in julle huwelik reeds alleen laat?”
“Theo is nie baie lief vir my nie,” erken Janie verleë. “Hy het my nog nie vergewe omdat ek verdwaal het nie.”
“Hý het jóú nog nie vergewe nie?” Walt is ongelowig. “Ek sou sê dit moet andersom wees. Jý behoort hóm kwalik te neem omdat hy nie beter vir sy vrou gesorg het nie. Wat sou gebeur het as ek nie toevallig daar verbygekom het nie, Janie?”
“Dan sou ek seker nou nog daar in die middel van die pad gesit het, of dalk het die wilde diere my al opgevreet.”
“Moenie so ligsinnig wees nie, meisiekind. Weet jy, ek het my boeglam geskrik toe ek om die draai kom en skielik in die ligte van die motor ’n vroumens sien.”
“Ek ook,” lag Janie. “Ek het die dreuning gehoor, maar nie geweet daar is ’n draai in die pad nie, en my yskoud geskrik toe die paar ligte skielik amper bo-op my was.”
“Ek het gedink ek het jou raakgery. Ek het net gesien jy spring en toe val jy vooroor …”
“Dit het seker baie onelegant gelyk,” terg Janie.
“Ek het nie opgelet nie. Al waaraan ek kon dink, was hoe ek vir Theo sou moes sê ek het sy vrou omgery. Kan jy raai hoe groot my verligting was toe ek sien jy makeer niks nie?”
“Dit kon nie groter gewees het as mý verligting toe ek jou motor hoor aankom het nie.”
Walt haal ’n termosfles uit en bied vir Janie ’n koppie koffie aan.
“By gebrek aan iets sterker, laat ons jou noue ontkoming dan maar met koffie vier.”
“Dankie, dit sal lekker smaak. Ek was vanoggend lus om vir my koffie te maak, maar het nie geweet waar Theo die koppies en koffie en suiker bêre nie.”
“Wát? Is hy vanoggend weg sonder om vir sy vrou ontbyt te gee? Dis nie baie gasvry van Theo nie. Dit lyk my hy maak ’n gewoonte daarvan om jou agter te laat, sonder iets te ete of te drinke.”
“Nee, Katinka het vir my spek en eiers en brood agtergelaat, maar die koffie moes ek self maak en ek wou nie in Theo se kaste krap nie.”
“Dis nie Theo se kaste en Theo se koppies en suiker en ander goed nie; dis nou mos joune ook. Julle is mos in gemeenskap van goedere getroud, nie waar nie?”
“Ja, maar solank Theo vir my kwaad is, voel ek soos ’n indringer in sy huis. Ek het nog nie eers my tasse en ander besittings uitgepak nie. Ek het gedink dit spaar my die inpakkery as hy my vanaand op die Johannesburg-trein huis toe wil sit.”
Daarop het Walt nie ’n antwoord nie en hy speel ingedagte met die potlood waarmee hy besig was om sketse te maak.
“Mag ek kyk?” vra Janie met haar hand op die Rowney-sketsboek.
“As jy wil. Stel jy in kuns belang, Janie?”
“Ja. Self kan ek nie twee reguit strepe trek nie, maar na ’n mooi skildery kyk ek graag. Enige mooi ding trek my aan: ’n mooi rok, ’n mooi hoed, mooi skoene, mooi sketse en … seker ook ’n mooi man!”
Janie is aangenaam verras met die gehalte van Walt se werk. Uit Katinka se opmerkings het sy afgelei dat Walt nie veel talent het nie, maar hierdie sketse is uitstekend.
“Ek dink dis dieselfde koedoebul wat ek ’n paar weke gelede gesien het afkom water toe,” sê sy opgewonde. “Daardie manjifieke paar horings sal ek enige plek herken. Wanneer was die koedoe op daardie sandbank?”
“Eergisteroggend. Hy boer seker maar in hierdie geweste. Ek was gelukkig dat hy baie lank stilgestaan het om die lug deeglik te snuif voordat hy kom water drink het.”
“Ja, dis dieselfde koedoe: uiters versigtig en ’n regte ou bangbroek. Hierdie skets is uitstekend, Walt!” Sy blaai verder deur die boek. “Ja, dis net soos ek ook al ’n neushoringvoël gesien het … en hierdie likkewaan! Hoeveel ure het hy vir jou geposeer sodat jy so ’n pragtige skets van hom kon maak?”
“Ek het van ’n foto af gewerk vir daardie een.”
“Dis ’n goeie idee om foto’s te gebruik. Dan is jy seker jou detail is korrek. En dis minder wreed as die tegniek waarvan Audubon gebruik gemaak het. Hy is die wêreld se beste voëlkunstenaar maar hy het glo sy modelle doodgemaak en hulle dan op ’n tak of iets gemonteer om realisties te lyk, en dan het hy op sy tyd die voël geskilder.”
“Terwyl hy gehul was in die reuk van ’n voël wat besig was om te