Hartklop Omnibus 3. Malene Breytenbach
my hond laat kom.”
“Ek is seker hy sal. Ons moet nou weer bloed trek en dit laat toets, sodat ons kan sien hoe vorder die behandeling.”
Terwyl hulle met Erik werk, hoop Lucinda Werner kom in. Dalk het hy net ’n draai geloop. Maar hulle is klaar en hy kom nog nie. Sy moet wegsteek dat sy afgehaal is.
Sy tref vir dokter Ras Wannenburg en Jens by Nanette aan.
“Hoe gaan dit hier?” vra sy, en hou nie van die manier waarop dokter Wannenburg sy kop liggies skud nie.
“Ons kind is ’n bietjie vaal vandag,” sê Jens en sit sy hand op Nanette se voorkop.
“Pappa gaan later kom kuier,” probeer Lucinda haar opbeur.
Sy sien ’n flikkering in die ogies en haar hart loop oor. As Edwin nie gou genoeg hier uitkom nie, gaan sy hom saamsleep nadat sy middagete by die huis geëet het.
“Jis, ek het soos ’n dooie ding die oggend omgeslaap,” is die woorde waarmee Edwin Lucinda in die portaal begroet toe sy by haar voordeur inkom. Hy is skoon, in jeans en ’n T-hemp aangetrek, sy blonde hare vars gewas, en hy sou vir haar asemrowend gelyk het as sy oë nie rooi en steeds dik was nie.
“Hallo, Eddie. Jy het gister bloot te veel gedrink.”
Hy plaas sy hande op haar skouers, trek haar nader en soen haar op die lippe. Sy proe tandepasta. “Ek was blerrie gesuip. Jammer as ek jou in die skande gesteek het voor jou ander gas. Wat is in elk geval aan die gang tussen jou en dié ou? Ek hou nie van die manier waarop hy na jou kyk as jy nie sien nie.”
“Hoe kyk hy na my?” vra sy koel.
“Ag, asof jy nie weet nie! Ek hoop nie jy het vir hom gaan staan en val nie, want ek is nou hier en ek gaan nie toelaat dat hy sy innings kry nie.”
“Jy is verspot, Eddie.”
Dit klink regtig vir haar asof hy die verhouding tussen haar en Werner wil vertroebel, maar sy gaan dit nie toelaat nie.
“Ek is hier vir middagete. Jy eet seker saam?”
“Ja, dankie. Ek het ontbyt gemis. My ore hang, maar ek sal gou regkom. Ek drink ou lewerpilletjies, sien, dan herstel ek in no time.”
“Gaan sit solank aan die eetkamertafel, dan bring ek die kos.”
In die kombuis kyk Anna haar verontwaardig aan. “Dokter, darie man het die hele oggend geslaap. Ek kon nie sy kamer regmaak nie. Hy was seker lekker getarrie gisteraand.”
Lucinda kan nie help om te grinnik nie. “Wel, hy hét baie gedrink en nog ver gevlieg ook. Die kombinasie is dodelik. Maak maar vanmiddag sy kamer aan die kant as ek hom kliniek toe neem om sy kind te sien. Kom meneer Huber ook vanmiddag eet?”
“O nee, hy het gesê hy eet in die kafeteria by die kliniek.”
Lucinda steek weg dat sy afgehaal is. Werner hou hom eenkant oor Edwin, vermoed sy. Sy help gou vir Anna om die kos eetkamer toe te dra.
“Thanks, dit sal lekker wees,” sê Edwin.
Lucinda sien dat hy vir Anna sy sjarmante glimlag gee en dat sy sommer ontdooi. Hy het nog altyd ’n slag met almal gehad en is nog altyd maklik vir sy oortredings vergewe, dink sy wrang. Hy kon omtrent met moord wegkom en al die meisies het hom aangehang.
“Daar is iets wat ek ook kom doen het, behalwe kuier,” sê hy terwyl hulle eet.
“Wat is dit?” vra sy versigtig en hoop dit het niks met haar te doen nie.
“Ek wil uitvind waar ek vandaan kom en watse ander familie daar is, al is dit verlangs. Om Nanette se onthalwe. Daar is niemand wat na haar omsien behalwe die kliniek se personeel nie, en natuurlik kom niemand kuier nie. My vrou se familie sit in Frankryk, en hulle het Chantelle in elk geval verwerp toe sy vigs kry.”
“Dis tragies …”
“Kom ons gaan albei. Ons gaan praat met ou matrone Van der Walt en wie ook al ons destyds geken het. Jy kan met die maatskaplike werker gaan praat wat jou ingebring het na die weeshuis. Jy behoort baie te wete te kom.”
Lucinda voel asof die kos in haar mond dik word en sy sluk dit met moeite af. “Ek was nog altyd bang om op my bloedspoor terug te gaan.”
“Ja, ’n mens is, maar daar kom ’n tyd dat jy dit seker moet doen. Ek het nou by daardie punt gekom.” Hy kyk na haar, sy gesig somber. “Gaan jy my ondersteun, of nie?”
Sy sug hoorbaar en kyk eers af na haar bord kos. Werner het ook geskimp dat sy haar verlede moet konfronteer en haar familie in Ierland moet gaan soek.
“Goed, ek sal saamgaan,” stem sy in.
10
“Ai, ek is darem bly julle twee het so goed uitgedraai,” sê matrone Van der Walt. “Die een word toe ’n pediater en die ander een ’n beroemde renjaer.” Lucinda sê niks, teug net aan die warm rooibostee en kyk diskreet rond in die eenvoudige aftreewoonstelletjie.
“Lucy was altyd die slimste van ons almal, en ek die mooiste,” grap Edwin.
Matrone lag. “Vabond! Jy is nog net dieselfde. Bekkig en vol dinge. Waarom is julle nie getroud nie?”
“Met mekaar of sommer?” vra Edwin parmantig, maar Lucinda weet hy hou ’n front voor. Innerlik is hy geweldig gespanne oor wat hulle te hore kan kom.
“Een van die twee, stouter.”
Sy gesig word lank. “Ek is ’n wewenaar. Lucy het nooit getrou nie.”
Lucinda sit haar koppie neer. “Dit laat my soos ’n bejaarde oujongnooi klink. Om die waarheid te sê, matrone, sien ek Edwin nou eers weer, ná baie jare.”
“Ek is besig om ou bande op te tel,” sê hy, en hy klink nie meer vir Lucinda ligsinnig nie. “En dis waarom ons hier is, matrone. Ons verledes is duister. Ons weet niks van ons ouers nie – ek weet in elk geval niks van myne nie. Lucy weet darem iets, en dat sy by pleegouers was. Wat kan matrone ons vertel?”
Matrone lyk meteens oud en beswaard. “Ai, dis sulke hartseer gevalle wat by ons uitgekom het. Julle moet regtig oortuig wees dat julle wil uitvind, anders sal die skok dalk te erg wees om te verwerk.”
Edwin sit vorentoe en kyk haar stip, smekend aan. “Ek wou nie weet nie, maar nou móét ek, om my kind se onthalwe.”
Matrone lyk skoon bewoë. “Het jy dan ’n kind?”
“Ja, en sy het vigs. Sy is in die kliniek waar Lucy werk.”
Matrone word bleek van skok en vee met haar servet oor haar lippe voor sy prewel: “Liewe Heer van genade.”
“Ek is baie in die buiteland en ek het gewonder of daar enige familie is wat darem oor haar besorg sal wees. Lucy is blykbaar vir Nanette, my dogter, soos ’n moederfiguur, maar ek kan nie verwag dat Lucy werklik een moet wees nie. Tensy sy met my trou, natuurlik.”
Lucinda skrik en sien dat hy haar skalks beskou. Sy bly liewer stil.
Matrone lyk sommer gretig om te help. “Julle kan by die departement maatskaplike dienste uitvind, en natuurlik by binnelandse sake geboortesertifikate en so aan kry.”
“Wie is die maatskaplike werker wat my na die weeshuis gebring het, matrone?” vra Lucinda.
Matrone dink eers, haar vinger op haar lippe. “Dit was Suzette van der Merwe, as ek reg onthou. Sy woon hier in Kaapstad. Ek dink ek het nog haar telefoonnommer iewers, in ’n ou telefoonboekie. Ek gooi mos niks weg nie. Eendag op ’n reëndag kry mens dit weer nodig. Wag, ek gaan soek.”
Sy verdwyn by die deur uit en Edwin kyk na Lucinda. “Jy gaan gouer jou dinge uitvind as ek. My ma was seker ’n jong meisie wat swanger geword het sonder dat sy getroud was en toe raak sy van my ontslae. Pleks sy maar ’n aborsie gehad het.”
“Eddie! Die lewe is heilig. Kyk wat het van jou geword.