Saartjie Omnibus 6. Bettie Naudé
eens aan so iets dink nie.
Skielik sien sy hom aankom.
“Daar’s hy!” sê Saartjie hees.
“Ek stel nie nou in hom belang nie,” mompel Lina. “Ek wil weet waar daardie wit sakdoek is.”
Gelukkig kom Louis uit ’n ander rigting as waarvandaan Saartjie-hulle en die seuns gekom het, anders sou hy hulle gesien het en dit sou Saartjie se hele plan in die wiele gery het.
Lina – en selfs Saartjie – sal egter op die oomblik glad nie omgee as hulle die plan nie meer kan uitvoer nie. Louis kom al nader na die wal toe aangestap en daar is nêrens ’n teken van die ander meisies nie. Dit lyk of daar nie eens een meisie in die omtrek wegkruip nie, wat nog van twintig!
Die twee se koppe swaai vervaard heen en weer soos hulle na Louis kyk en dan weer na die struike en bosse om te sien of hulle nie die sakdoek wat Anna sou waai iewers gewaar nie. Louis word al groter soos hy al nader kom en vir die twee meisies word die atmosfeer al meer onheilspellend.
Saartjie besluit as die ander meisies nie daar is nie, gaan sy maar liewer vriendelik met Louis wees en nie katterig nie. Miskien is hy dan minder gevaarlik.
Louis is nou by die twee.
“Hallo,” groet Saartjie vriendelik.
“Hallo,” sê Lina ook vriendelik.
Albei glimlag, al is dit maar baie floutjies.
Louis groet hulle nie. Hy gluur hulle net woes aan.
“Wat makeer jou om vir my so ’n dreigbrief te skryf?” vra hy bars vir Saartjie en steek sy vinger amper onder haar neus, maar ruk dit dan dadelik weer weg toe hy onthou hoe sy dit laas keer amper afgebyt het.
“Ek het nie gedink dit was so dreigend nie,” sê Saartjie skor – en net toe sy om verskoning wil vra, sien sy uit die hoek van haar oog ’n wit sakdoek agter Louis se skouer waai! Dit is Anna! Sy is hier met die klomp meisies! Saartjie voel sommer soos ’n ander mens.
Lina het die wit sakdoek ook gesien en sy glimlag van oor tot oor.
“Wat lag jy?” vra Louis met sy bulderende stem.
“Wat traak dit jou?” sê Lina astrant. Sy is nou glad nie meer bang nie. Hul maats is daar en hulle is gereed om hierdie boef te pak.
“Oppas vir jou, poplap!” sê Louis gevaarlik. “Ek gee jou sommer saam met jou maatjie ’n pak slae.”
“Hoekom probeer jy nie?” sê Lina uitdagend.
“Ha! Ek wens julle was seuns – dan het ek julle dik getik.”
“Twee klein seuntjies, nè?” sê Saartjie smalend. “Nie ouens wat so groot is soos jy nie!”
“Sjarrap, meisiemens!” brul die boelie en kom dreigend nader.
Saartjie besluit dit is nou die oomblik om tot aksie oor te gaan.
“Kom!” gil sy en duik Louis soos ’n ervare heelagter netjies om sy knieë. Hy is so verbaas en Saartjie het so hard geduik dat hy soos ’n sak patats neerslaan. Lina is te laat om hom te stamp en tuimel bo-oor Louis en Saartjie.
“Gryp sy arm, Lina!” skree Saartjie hees.
Louis spartel om op te kom.
“Is julle mal?” skree hy.
Dan hoor hulle bloedstollende krete. Anna en haar span klouter soos miere teen die wal op om te kom help. Hierdie krete is musiek in Saartjie en Lina se ore.
Net toe Louis vir Saartjie en Lina van hom afstamp en effens regop kom, is die eerste meisies by hom. Hulle duik sonder om te aarsel op hom af en hy is weer plat op die grond. Die meisies pen hom vas en die gewig word al swaarder soos al hoe meer meisies hom toetakel.
Louis se wind is amper uit.
“Los my!” skree hy half histeries. Maar die meisies los nie. Hulle klou net nog vaster.
“Hou sy arms en bene vas!” skree Saartjie skril bo die lawaai van die ander meisiestemme uit.
’n Paar meisies gryp sy regterarm en druk dit styf teen die grond vas. ’n Paar ander gryp sy linkerarm en twee ander groepe druk sy bene vas. Binne ’n paar oomblikke lê die boef van Kaapstad op die grond vasgepen.
Hy is – soos Apie nou opgewonde sê vir die seuns wat alles uit die lang gras lê en dophou – so vas soos vas kan wees!
“Ek wonder wat gaan hulle nou met hom doen?” vra Bennie.
“Hulle gaan hom in die water gooi,” antwoord Apie. “Ek wed jou dis hoekom hulle hom damwal toe laat kom het.”
Die seuns glimlag almal breed. Hulle skuif versigtig nader om beter te kan sien.
Die meisies hou die sterk seun styf vas. Hy spartel, maar dit help niks nie. Hulle is te veel vir hom.
Saartjie staan nou. Sy hoef nie te help vashou nie; daar is vyf meisies by elke arm en been.
Saartjie Baumann troon bo Louis de Jager uit. Sy is nou die bekwame en onverbiddelike leier.
“So ja, meneer die boef, meneer die boelie, meneer die Wes-Kaapse bokskampioen – jou dag van afrekening is hier.”
“Los my!” grom Louis woedend. “Julle maak my arms seer.”
“O so,” sê Saartjie laggend. “En wat van die outjies wat jy die afgelope tyd hier in Lynnekom so geboelie het? Dink jy hulle het nie seergekry nie?”
Louis is maar net soos alle ander boelies wanneer hulle vas is. Hy word nou skrikkerig. Die meisies lyk almal so vasberade.
“Wat … wat gaan julle met my doen?” vra hy. Sy stem klink glad nie meer so bars en buffelagtig nie.
“Jy gaan gou genoeg uitvind!” sê Saartjie.
Louis is nou baie bekommerd.
“Kan jy swem?” vra Saartjie.
“Natuurlik!”
Maar dan is hy dadelik spyt. Dit is nie eintlik waar nie. Louis kan nie juis swem nie. Sê nou net hulle gooi hom in die diep water en hy kan nie weer by die wal uitkom nie?
“Los my!” bulder hy en span al sy krag in om hom los te skud. Maar dit is tevergeefs. Die meisies hang aan hom soos vinke.
“Ons gaan jou in die dam gooi!” sê Saartjie kwaai. “Ons gaan kyk of jy nie ’n bietjie sagter word van die week in die water nie. Dan sal ons weer gesels.”
Die boelie spartel weer, maar hy kan vergeet van loskom.
Louis de Jager is sterk en kan goed baklei, maar eienaardig genoeg is hy baie bang vir water. Al het hy by die see grootgeword, het hy nooit ordentlik leer swem nie. Maar die meisies weet dit natuurlik nie, want toe Saartjie hom nou net gevra het of hy kan swem, het hy mos gesê hy kan.
Die water is so twee meter onder die wal. Saartjie besef dit gaan te gevaarlik wees om Louis op te lig en in te gooi. Hy is so sterk dat hy hom dan maklik sal kan loswikkel.
“Rol hom sommer om,” sê sy en sit ook hand by. Die meisies rol die boef van Kaapstad tot by die wal, gee almal saam ’n stoot – en daar trek hy by die wal af en val pardoems! in die water.
Die meisies gil van die lag en koggel Louis. Sy kop steek net-net uit en hy trap water dat dit ’n naarheid is, terwyl hy die water wat hy gesluk het met ’n boog uitspoeg.
Louis kyk verwilderd rond. Hy hou niks van water nie en dit is gans te ver na die ander kant van die dam toe. Hy swem nie goed genoeg om daar te probeer uitkom nie. Hy sal maar hier by die wal waar die meisies so staan en lag, moet uitklim.
Die boelie het ’n paar treë van die kant af weggedryf en swem nou moedig terug – maar hy swem soos klein kindertjies en honde!
“Ek