Christine le Roux Keur 3. Christine le Roux
die algemeen is dit net ’n warreling van laggende mense en opmerkings oor die hitte. Sy is half senuagtig en sy het van Wilma vergeet, totdat André na haar toe kom met ’n meisie aan sy sy.
“Wilma,” sê hy, “dit is Julia.”
Julia skud haar hand en glimlag terwyl sy die meisie bestudeer. Sy is kort en effens mollig, maar mooi. Haar ligbruin hare is kort en krullerig en sy het ’n besonder ligte vel en blou oë. Dis moeilik om te sien wat sy dink. André los haar by Julia omdat hy by die vuur benodig word en die twee meisies staan na mekaar en kyk.
“André het my van jou vertel,” sê Julia vriendelik, al voel sy vreeslik ongemaklik.
“Dan was jy in ’n beter posisie as ek,” sê Wilma. “Ons het niks van jou geweet nie.”
“Nee.” Julia gee ’n laggie wat in haar eie ore kunsmatig klink. “Ons het nogal vinnig besluit.”
“Ken julle mekaar al lank?” vra Wilma. Sy is nie onvriendelik nie, maar haar stem is afsydig.
“Oom Septimus was my peetpa. Hy en my ouers kuier al die jare oor en weer.” Sy weet dis nie ’n antwoord nie, maar dis al wat sy kan dink om te sê.
Wilma kyk na die mense wat op die grasperk staan of by die tafeltjies gaan sit. “Dit het al ’n tradisie geword,” merk sy op, “dié braaivleis op André se verjaardag.”
Julia beteuel haar emosies en snak nie hardop na asem nie, maar haar kop draai. Sy het gesien die meeste mense het geskenke gebring en sy het naïef genoeg gedink dit is geskenke vir hulle as gasheer en gasvrou, of dan trougeskenke. Sy kners op haar tande van frustrasie en woede teenoor haarself. Sy het die vorms by die landdroskantoor ingevul, sy het André se geboortedatum ingevul, hoe kon sy daarvan vergeet het?
“Ja,” sê sy vals, “en vanjaar dien dit ’n dubbele doel.”
“Hoe so?” vra Wilma.
“Dis ook ’n geleentheid vir my om almal te ontmoet.”
“Natuurlik. Jy is mos nie van hierdie omgewing nie.”
Julia kyk vinnig na haar. “Nee, ek kom van Pretoria af.”
Wilma wys in die rigting van die vallei wat nou in donkerte voor hulle lê. “Ek het hier op ’n plaas grootgeword. Ek hou nou skool op die dorp, maar bly nog steeds by my ouers.” Sy glimlag lieftallig vir Julia. “As die plaaslewe eers in jou bloed is, kry jy dit nie sommer uit nie. Ek dink ek sal doodgaan as ek ooit hier moet weggaan. In die stad sal ek nooit aard nie.”
Die woorde is baie onskuldig, maar Julia weet wat die meisie vir haar sê. Sy wat Julia is, pas nie hier in nie; Wilma wel. Stadsmeisies weet nie hoe dit is om hier te woon nie en behoort ook nie te probeer indring nie.
“Ouderus was nog altyd vir my ’n spesiale plek,” antwoord Julia ewe vriendelik. “Vandat ek klein was. Ek herontdek dit nou en dis vir my ’n groot vreugde.”
“Wat het jy in die stad gedoen?” vra Wilma.
“Ek het my eie tuindiensonderneming.” Sy vertel wat dit alles behels en hoe lief sy vir plante is.
Wilma kyk krities na die blombeddings. “Hoekom maak jy dan nie hier ook tuin nie?”
“Dis te laat in die seisoen,” sê Julia kortaf. “Dis te warm. Ek beplan groot veranderings vir die lente.”
“O,” sê Wilma en haal haar skouers op. “Ek is nie eintlik ’n tuinier nie, maar ek het altyd vir André gesê hy behoort iets te doen, dit lyk treurig. Elke keer wanneer ek hier gekom het, het dit my opgeval.”
Julia wonder waarom sy ooit jammer gevoel het vir Wilma.
“Wel,” sê sy hartlik, “jy hoef jou nie langer daaroor te kwel nie. Soos ek gesê het, ek het groot planne vir die lente.”
Wilma draai effens om en kyk na die huis. “Het jy die huis ook verander? Ek sou dit graag wou sien.”
“Nee. Oom Septimus het dit so deeglik gemoderniseer dat daar geen verbetering nodig is nie.” Haar stem is nou koel.
Wilma lag gemoedelik, asof sy en Julia iets deel wat die res van die mense nie weet nie. “Ek vra maar, want André … wel, jy weet hoe hy is.”
“Wat bedoel jy?”
“Hy kom mos nie so ver om ’n ding te doen nie, al val die dak op hom in.” Sy lag weer asof sy van ’n kind se streke vertel. “Hy sal net ’n stuk sink oor sy bed sit en gaan slaap.”
“Dink jy so?” vra Julia, en sy probeer nie eens meer vriendelik klink nie.
“As ’n mens hom nie dwing om ’n ding te doen nie, sal hy nooit so ver kom nie,” sê Wilma. “Maar nou ja, jy is kennelik ’n vasberade soort mens. jy het gekry wat jy wou gehad het.”
Julia sien dat André oor die koppe van die mense na hulle kyk. Wat hy dink, weet sy nie, sy gesig wys niks nie, maar sy kyk af na Wilma en glimlag.
“Jy sal my moet verskoon. André het my nodig by die vuur. Miskien is die vleis reg; ek kan seker die ander kos nader bring.”
“Het jy hulp nodig?” vra Wilma.
“Nee dankie, alles is onder beheer.”
Julia swaai weg en stap doelgerig na André. “Is die vleis reg?” vra sy stroef.
Hy kyk vinnig na haar. “Jy klink kwaad.”
“Ek is, maar dis nie nou ter sake nie. Sal ek die ander kos uitdra?”
Toe almal met gelaaide borde kos na sitplek soek, tik sy teen haar glas, laat die rumoer effens bedaar en lig haar glas terwyl sy sorg dat sy langs André staan.
“Mag ek vra dat u ’n heildronk drink op André?” roep sy bo die stemme uit.
Almal lig hul glase. “Op André!” roep hulle. “Op die jonggetroudes! Op André en Julia!”
Sy draai na hom, tik haar glas liggies teen syne en neem ’n slukkie. ’n Lang oomblik kyk hulle na mekaar. Haar oë skitter met ’n vreemde lig, haar wange gloei. Vir hom lyk sy op daardie oomblik na ’n eksotiese blom in haar kanariegeel rok en met haar glansende, donker hare.
Toe sy later, nadat almal vertrek het, haar skoene uitskop en kaalvoet heen en weer loop om glase en borde bymekaar te maak, kan hy sien sy is steeds kwaad.
“Wat makeer?” vra hy. “Ek het gedink dit was ’n groot sukses.”
“Hoekom het jy nie vir my gesê dis jou verjaardag nie?” vra sy ontstoke.
“Dis mos nie belangrik nie.”
“Dit is! Almal het geweet, behalwe ek.”
“Ek is jammer.” Hy kyk haar ondersoekend aan. “Kom,” stel hy voor. “Jy het hard genoeg gewerk vanaand. Mieta-hulle sal die res doen. Kom ons gaan sit en drink ’n rustige koppie tee.”
In die stoepkamer val sy op die bank neer, kruis haar bene onder haar en sit grimmig voor haar en uitkyk.
“Was jy lief vir Wilma?” vra sy toe hulle elkeen met ’n koppie tee sit. “Regtig lief? So lief dat jy nie sonder haar kon leef nie?”
“Nee.” Hy haal sy sigarette uit en hou die pakkie vir haar. “Is dit sy wat jou so kwaad gemaak het?”
“Ja,” sê sy kortaf en leun vooroor sodat hy die sigaret vir haar kan aansteek.
Noudat die aand verby is, besef sy eers hoe gespanne sy daaroor was. Sy besef ook nou eers hoe moeg sy is en dat sy sedert die oggend vroeg nie eintlik veel gesit het nie. Sy voel letterlik hoe haar stywe skouers en nek begin ontspan.
“Dis lekker om te sit,” sê sy en leun terug teen die bank, haar oë toe. “Ek was so bang dis nie ’n sukses nie, of dat die mense nie van my gaan hou nie.”
“Natuurlik sal hulle van jou hou.”
“Nie